Η 13η Τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ, η οποία το 1865 επικύρωσε την κατάργηση της δουλείας, προβλέπει ότι απαγορεύεται η καταναγκαστική εργασία, εκτός και αν αυτή είναι η ποινή που επιβλήθηκε σύμφωνα με τον νόμο. Αυτή η τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ αποτελεί στην ουσία τόσο την συνέχιση της δουλείας μέσω της ποινικής καταστολής και του σωφρονιστικού συστήματος, όσο και τη βάση του φυλακοβιομηχανικού συμπλέγματος στις ΗΠΑ.
Αξιοποιώντας αυτήν τη συνταγματική πρόβλεψη, οι ιδιωτικές βιομηχανίες συνάπτουν συμβόλαια συνεργασίας με τις φυλακές, προκειμένου να εκμεταλλευτούν την εργατική δύναμη των κρατουμένων, αποκομίζοντας συνολικά κέρδη δυο δισεκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο, την στιγμή που οι κρατούμενοι εξαναγκάζονται να εργάζονται σε κάποιες πολιτείες για 17 σεντς την ώρα ενώ σε άλλες, κυρίως του Νότου, χωρίς καθόλου μισθό, με την αιτιολογία ότι καλύπτουν τα έξοδα φυλάκισης τους όπως διαμονή, διατροφή και είδη πρώτης ανάγκης. Οι συνθήκες εργασίας φυσικά είναι απαράδεκτες, με υπερωρίες, χωρίς ασφάλιση και χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Προϋπόθεση της συνέχισης της ύπαρξης του φυλακοβιομηχανικού συμπλέγματος είναι η πολιτεία να κρατάει ψηλά τον αριθμό των κρατουμένων, αυστηροποιώντας τη νομοθεσία και αυξάνοντας τις ποινές προκειμένου να υπάρχει σε αφθονία αυτή η τόσο προσοδοφόρα εργατική δύναμη.
Χάρη σε ένα δίκτυο επικοινωνίας που έχει αναπτυχθεί, οι κρατούμενοι όλης της χώρας οργάνωσαν κινητοποίηση ενάντια στο καθεστώς καταναγκαστικής εργασίας δίνοντας της παναμερικανικές διαστάσεις.
Η ημέρα που ξεκίνησε η παναμερικανική απεργία κρατουμένων ήταν η 9 Σεπτέμβρη, η ημέρα δηλαδή της 45η επετείου της εξέγερσης στις φυλακές Άτικα.
Παναμερικανικό Κάλεσμα Κρατουμένων για Γενική Απεργία Ενάντια στο Καθεστώς Καταναγκαστικής Εργασίας στις 9/9/2016 (45η επέτειο από την εξέγερση στις φυλακές Άτικα)
1 Απριλίου 2016
Αυτό είναι ένα κάλεσμα για δράση ενάντια στο καθεστώς δουλείας στις ΗΠΑ.
Εμείς οι κρατούμενοι των ΗΠΑ, με μια φωνή, από τα κελιά μακροχρόνιας απομόνωσης, τους θαλάμους και τα κελιά των πτερύγων από τη Βιρτζίνια ως το Όρεγκον, ορκιζόμαστε να βάλουμε ένα οριστικό τέλος στη δουλεία το 2016.
Στις 9 Σεπτέμβρη του 1971 οι φυλακισμένοι κατέλαβαν και κατέστρεψαν τη φυλακή Άτικα, την πιο διαβόητη στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Στις 9 Σεπτέμβρη του 2016 θα ξεκινήσουμε μια δράση για να μπλοκάρουμε τις φυλακές σε όλη τη χώρα.
Δεν απαιτούμε μόνο τον τερματισμό του σωφρονιστικού καθεστώτος σκλαβιάς, θα τον τερματίσουμε εμείς οριστικά, παύοντας να είμαστε σκλάβοι.
Τη δεκαετία του 1970 το σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ κατέρρεε. Στις φυλακές Γουόλπολ, Σαν Κουέντιν, Σολεδάδ, Ανγκόλα και πολλές άλλες, οι άνθρωποι ξεσηκώθηκαν, πάλεψαν και ξανακέρδισαν την εξουσία πάνω στις ζωές και τα σώματά τους από τις φυλακές-κάτεργα.
Τα τελευταία 6 χρόνια ξαναθυμηθήκαμε και ανανεώσαμε τον ίδιο αγώνα. Στο μεσοδιάστημα μέχρι σήμερα, ο πληθυσμός των φυλακών έχει υπερδιογκωθεί και οι τεχνολογίες ελέγχου και εγκλεισμού έχουν αναπτυχθεί ως το πιο εκλεπτυσμένο και καταπιεστικό σημείο τους στην παγκόσμια ιστορία. Οι φυλακές εξαρτώνται πολύ περισσότερο από τη δουλεία και το βασανισμό για να διατηρήσουν τη σταθερότητά τους. Οι φυλακισμένοι υποχρεώνονται να δουλεύουν για ελάχιστη ή καθόλου αμοιβή. Αυτό λέγεται σκλαβιά.
Η 13η τροποποίηση του συντάγματος των ΗΠΑ διατηρεί μια νομική εξαίρεση διαρκούς σκλαβιάς στις αμερικανικές φυλακές. Αναφέρει “καμία σκλαβιά ή υποχρεωτική εργασία δεν επιτρέπεται στο έδαφος των ΗΠΑ ή σε οποιοδήποτε σημείο της δικαιοδοσίας τους, εκτός αν είναι μέρος ποινής κάποιου που έχει ήδη καταδικαστεί νόμιμα”.
Επόπτες παρακολουθούν κάθε μας κίνηση κι αν δεν εκτελούμε τα καθήκοντα μας σύμφωνα με τις επιθυμίες τους μας τιμωρούν. Μπορεί να έχουν αντικαταστήσει το μαστίγιο με σπρέι πιπεριού, όμως πολλά από τα βασανιστήρια παραμένουν: απομόνωση, στάσεις καθήλωσης, ξεγύμνωμα και σωματική έρευνα σαν να είμαστε ζώα.
Η δουλεία είναι ζωντανή και ακμαία στο σωφρονιστικό σύστημα, όμως μέχρι το τέλος του έτους δε θα υπάρχει πια. Σας καλούμε να καταργήσουμε τη δουλεία στην Αμερική. Αυτό το κάλεσμα απευθύνεται κατευθείαν στους ίδιους τους σκλάβους.
Δεν παρακαλάμε τους βασανιστές μας ούτε απαιτούμε κάτι απ’ αυτούς, αλλά καλούμε τους εαυτούς μας σε δράση.
Κρατούμενε κάθε πολιτειακής ή ομοσπονδιακής φυλακής σε όλη τη χώρα, σου ζητάμε να πάψεις να είσαι σκλάβος, ν’ αφήσεις τις σοδειές να σαπίσουν στις φυτείες, να κατέβεις στην απεργία των κρατουμένων που αρχίζει στις 9 Σεπτεμβρίου 2016 για να τελειώνουμε με τη σωφρονιστική σκλαβιά. Χωρίς εμάς, δεν μπορούν να λειτουργήσουν αυτές τις εγκαταστάσεις.
Μη βίαιες διαμαρτυρίες, απεργίες από τη δουλειά, απεργίες πείνας και άλλες αρνήσεις συμμετοχής στο πρόγραμμα και τις ανάγκες της φυλακής έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια.
Το 2010 η απεργία στη Τζόρτζια, οι τεράστιες κυλιόμενες απεργίες πείνας στην Καλιφόρνια, οι αποχές εργασίας από το Free Alabama Movement το 2014 τράβηξαν περισσότερο την προσοχή, όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι οι μόνες εκδηλώσεις της δύναμης των φυλακισμένων. Μεγάλες, ενίοτε αποτελεσματικές απεργίες πείνας έγιναν σε φυλακές του Οχάιο, στο Μέναρντ του Ιλινόις, στο Ρεντ Όνιον της Βιρτζίνια, καθώς και σε άλλες φυλακές.
Το αναπτυσσόμενο κίνημα αντίστασης αναπτύσσεται και διασυνδέεται, συμπεριλαμβάνοντας κέντρα κράτησης μεταναστών, γυναικείες φυλακές και αναμορφωτήρια. Το περασμένο φθινόπωρο οι γυναίκες στις γυναικείες φυλακές Γιούμπα στην Καλιφόρνια κατέβηκαν σε απεργία πείνας, η οποία ξεκίνησε από γυναίκες που κρατούνταν σε κέντρα κράτησης μεταναστών σε Καλιφόρνια, Κολοράντο και Τέξας.
Οι κρατούμενοι σε όλη τη χώρα έχουν δείξει μυριάδες φορές τη δύναμή τους. Το έχουν κάνει τόσες φορές με την “εσωτερική αλληλεγγύη”, χτίζοντας συμμαχίες πέρα από φυλετικούς διαχωρισμούς και αντιπαλότητες συμμοριών για να αντιμετωπίσουν τον κοινό καταπιεστή.
Σαρανταπέντε χρόνια μετά την Άτικα, τα κύματα της αλλαγής επιστρέφουν στις φυλακές της Αμερικής. Αυτό το Σεπτέμβρη ελπίζουμε να συντονιστούμε και να εξαπλώσουμε αυτές τις διαμαρτυρίες, να δημιουργήσουμε τόσο μεγάλο πρόβλημα που το αμερικανικό σωφρονιστικό σύστημα δε θα μπορεί να το αγνοήσει ή να το προσπεράσει. Ελπίζουμε να βάλουμε τέλος στη σωφρονιστική σκλαβιά, κάνοντας αδύνατη τη λειτουργία των φυλακών, αρνούμενοι να είμαστε σκλάβοι πια.
Για να το επιτύχουμε αυτό χρειαζόμαστε υποστήριξη από ανθρώπους έξω. Η φυλακή είναι ένα ελεγχόμενο περιβάλλον, ένας χώρος ελέγχου και περιορισμού, όπου η καταπίεση είναι συνυφασμένη με κάθε τοίχο και κάθε κρίκο στις αλυσίδες, με κάθε χειρονομία και πρόγραμμα. Όταν στεκόμαστε ενάντια στις αρχές, δεχόμαστε καταστολή και η μόνη προστασία που έχουμε είναι η αλληλεγγύη των έξω.
Για να υπάρξουν μαζικές φυλακίσεις σε κρατικές ή σε ιδιωτικές φυλακές χρειάζεται δουλοκτήτες να περιπολούν τις γειτονιές μας και να παρακολουθούν τις ζωές μας. Απαιτείται μαζική εγκληματοποίηση. Οι ταλαιπωρίες μας στις φυλακές είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται για να ελέγχει τις οικογένειες και τις κοινότητές μας εκτός φυλακής. Πολλοί Αμερικανοί ζουν καθημερινά όχι μόνο υπό την απειλή εξωδικαστικής εκτέλεσης -θυμηθείτε τις διαδηλώσεις που προκλήθηκαν από τις δολοφονίες των Μάικ Μπράουν, Ταμίρ, Σάντρα Μπλαντ και τόσων άλλων που είχαν την ίδια τύχη- αλλά επίσης υπό την απειλή της σύλληψης, της φυλάκισης σε αυτά τα κάτεργα, όπου θα σε δέσουν με αλυσίδες και θα σ’ εξαναγκάσουν να δουλεύεις.
Η διαμαρτυρία μας κατά της σωφρονιστικής σκλαβιάς είναι μία διαμαρτυρία εναντίον της διαδρομής από το σχολείο στη φυλακή, μια διαμαρτυρία εναντίον της τρομοκρατίας της αστυνομίας, μια διαμαρτυρία εναντίον των όρων αποφυλάκισης.
Όταν καταργήσουμε τη δουλεία, θα χάσουν πολλά από τα κίνητρά τους για να φυλακίζουν τα παιδιά μας, θα σταματήσουν να βάζουν παγίδες για να τσακώσουν όσους αποφυλακίστηκαν. Όταν απομακρύνουμε το οικονομικό κίνητρο και σταματήσουμε να λαδώνουμε μέσω της καταναγκαστικής εργασίας μας το σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ, όλη η δομή των δικαστηρίων και της αστυνομίας, του ελέγχου και της δουλοκτησίας θα αναγκαστεί να μας αντιμετωπίζει σαν ανθρώπους και όχι σαν σκλάβους.
Οι φυλακές επηρεάζουν τον καθένα. Όταν σταθούμε απέναντί τους και αρνηθούμε να δουλέψουμε στις 9 Σεπτέμβρη 2016, έχουμε ανάγκη να ξέρουμε πως οι φίλοι, οι οικογένειες και οι αλληλέγγυοι θα “καλύπτουν τα νώτα μας”.
Την περίοδο της άνοιξης και του καλοκαιριού [του 2016] θα οργανωθούμε, θα διαχύσουμε το λόγο μας, θα οικοδομήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης, θα καταδείξουμε πως όσα λέμε τα εννοούμε και για ποια πράγματα είμαστε ικανοί.
Κάντε το βήμα, ξεσηκωθείτε και ενταχθείτε στις γραμμές μας.
Ενάντια στη σωφρονιστική σκλαβιά
Για την απελευθέρωση όλων
Μετάφραση: Γιώργος Καραγιαννίδης, φυλακές Κορυδαλλού
ΧΙΟΥΓΚΟ ΠΙΝΕΛ: IN MEMORIAM (εις ανάμνησιν)
Στις 12 Αυγούστου 2015, στο προαύλιο της Β’ Πτέρυγας της φυλακής Φόλσομ στο Σακραμέντο της Καλιφόρνια ένας ηλικιωμένος κρατούμενος δέχεται επίθεση με μαχαίρια και δολοφονείται. Δεν έχει εξακριβωθεί αν δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια γενικευμένης σύρραξης μεταξύ λευκών και μαύρων κρατουμένων ή αν η σύρραξη προκλήθηκε λόγω της δολοφονίας. Εκτός από τον νεκρό, άλλοι 29 κρατούμενοι τραυματίστηκαν, 11 από αυτούς πολύ σοβαρά.
Ο νεκρός δεν ήταν κάποιος τυχαίος κρατούμενος, αντίθετα ήταν από τους πιο γνωστούς κρατούμενους στις αμερικανικές φυλακές. Διάνυε τον 51ο χρόνο φυλάκισης και είχε περάσει 46 χρόνια σε πτέρυγες απομόνωσης και υψίστης ασφαλείας.
Λεγόταν Χιούγκο Πινέλ, αν και οι περισσότεροι τον ήξεραν με το ψευδώνυμο “Γιόγκι”. Γεννήθηκε στη Νικαράγουα το 1945, στα 12 του έφτασε παράνομα στις ΗΠΑ κι έμενε στην Καλιφόρνια.
Το 1965 κατηγορήθηκε για βιασμό. Μετά από πιέσεις της οικογένειάς του, δήλωσε ένοχος για να αποφύγει τη θανατική ποινή[1], καθώς η καταγγέλλουσα ήταν λευκή. Καταδικάστηκε τελικά σε κάθειρξη 3 χρόνων ως ισόβια[2] και στάλθηκε στη φυλακή Σαν Κουέντιν. Το 1968 επιτέθηκε σε δεσμοφύλακα και μετήχθη στις φυλακές Φόλσομ. To 1970 επιτέθηκε σε δεσμοφύλακα και μετήχθη στις φυλακές Σολεδάδ. Το 1971 παρέσυρε με κάποια πρόφαση στο κελί του ένα δεσμοφύλακα και τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου.
Στις φυλακές Σολεδάδ γνωρίστηκε με τον Τζόρτζ Τζάκσον, εμβληματική μορφή των Μαύρων Πανθήρων, και συνιδρυτή της οικογένειας των Μαύρων Πολιτοφυλακών, οργάνωση των Μαύρων Πανθήρων στις φυλακές με σκοπό την αυτοπροστασία τους από τους δεσμοφύλακες και τους ρατσιστές κρατούμενους[3]. Αυτή η γνωριμία ήταν καθοριστική για τον Πινέλ και τον οδήγησε στη ριζοσπαστικοποίηση. Παρά τη λατινοαμερικάνικη καταγωγή του πλησίασε το κόμμα των Μαύρων Πανθήρων και αντιλήφθηκε ότι η φυλετική ενότητα στις φυλακές ήταν απαραίτητη για να μπορέσουν οι κρατούμενοι να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Άλλωστε την ίδια περίοδο τα πολιτικά-κοινωνικά κινήματα ήταν σε πρωτοφανή άνθιση, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ, ριζοσπαστικοποίηση των μαύρων εναντίον των ρατσιστικών πολιτικών διαχωρισμού, φεμινιστικό κίνημα, οργάνωση των κρατουμένων. Σε αυτό το τελευταίο οι Τζάκσον και Πινέλ είχαν καθοριστικό ρόλο.
Στις 21 Αυγούστου 1971 συνέβη ένα γεγονός που αποτέλεσε σημείο καμπής για την κατάσταση στις φυλακές. Η απόδραση που είχαν σχεδιάσει ο Τζάκσον και άλλοι στράβωσε και κατέληξε σε μακελειό. Ο Τζάκσον, οπλισμένος με πιστόλι, πυροβόλησε και σκότωσε ένα δεσμοφύλακα. Άλλοι δεσμοφύλακες ανταπέδωσαν τα πυρά σκοτώνοντας τον ίδιο και άλλους δύο κρατούμενους (Τζον Λιν και Ρόναλντ Κέιν). Άλλοι 3 φύλακες σκοτώθηκαν στη συμπλοκή.
Μετά την αποκατάσταση της τάξης, έξι κρατούμενοι (Χιούγκο Πινέλ, Γουίλι Τέιτ, Τζόνι Σπέιν, Ντέιβιντ Τζόνσον, Φλίτα Ντρούνο και Λουίζ Ταλαμάντεζ) κατηγορήθηκαν για τους φόνους των δεσμοφυλάκων. Έγιναν γνωστοί ως “οι έξι του Σαν Κουέντιν”, η δίκη τους κράτησε 16 μήνες και κόστισε 2 εκατομμύρια δολάρια. Ήταν η πιο πολύκροτη και χρονοβόρα δίκη μέχρι τότε στην Καλιφόρνια. Ο Σπέιν καταδικάστηκε για τις ανθρωποκτονίες δύο δεσμοφυλάκων και οι Πινέλ και Τζόνσον για το βαρύ τραυματισμό άλλων δύο. Οι Ντρούνο, Ταλαμάντεζ και Τέιτ αθωώθηκαν[3].
Από εκείνη την περίοδο το σωφρονιστικό σύστημα της Καλιφόρνια άρχισε να εφαρμόζει τη μακρόχρονη απομόνωση, με 23ωρο εγκλεισμό σε κελιά χωρίς παράθυρα όπου ο αέρας ανανεώνεται με εξαερισμό και το μόνο φως είναι ηλεκτρικό, περιορισμό τηλεφωνημάτων, αλληλογραφίας, επισκεπτηρίου και βιβλίων.
O Πινέλ ήταν από τους πρώτους που οδηγήθηκαν σε αυτό το καθεστώς και από το 1972 ως το 2015 κρατήθηκε συνεχόμενα στην απομόνωση. Πέρασε συνολικά 46 χρόνια στην απομόνωση, περισσότερο από κάθε άλλο κρατούμενο στην ιστορία των ΗΠΑ. Παρ’ όλα αυτά συνέχισε να πολεμάει για τα δικαιώματα των κρατουμένων και για την κατάργηση του απάνθρωπου καθεστώτος της απομόνωσης. Δημοσίευσε πάρα πολλά κείμενα όπου κατήγγειλε τη ρατσιστική φύση του αμερικανικού συστήματος και προωθούσε συνεχώς τη φυλετική ενότητα των κρατουμένων. Μάλιστα τον Αύγουστο του 2012 ήταν από τους πρωτεργάτες της συμφωνίας για την παύση των εχθροπραξιών μεταξύ λευκών, μαύρων και Λατίνων κρατουμένων. Πολλοί θεωρούν πως ήταν η δική του προτροπή που τελικά επέφερε τη συμφωνία, καθώς έχαιρε αναγνώρισης και σεβασμού και από τις τρεις φυλετικές ομάδες. Συμμετείχε επίσης σε πολλές απεργίες πείνας, οι οποίες έθεταν ως αιτήματα κυρίως την κατάργηση της απομόνωσης και τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης. Οι αιτήσεις του για αναστολή είχαν απορριφθεί 10 φορές.
Μετά από 46 χρόνια στην απομόνωση επέστρεψε σε πτέρυγα γενικού πληθυσμού όπου δολοφονήθηκε, μάλλον με ρατσιστικά κίνητρα. Όπως έγραψε κι ένας συγκρατούμενός του: “Αν και πάνω από 70 ετών, ο Γιόγκι πέθανε όπως έζησε. Πολεμώντας”.
Πολλοί κρατούμενοι των αμερικανικών φυλακών που εμπνέονται από τις αρχές της “μαύρης απελευθέρωσης” σχολιάζουν με ιδιότυπο χιούμορ πως ο “Μαύρος Αύγουστος” απέκτησε μία ακόμα ημερομηνία μνήμης μετά τη δολοφονία του Γιόγκι. Μέχρι τώρα αναφέρονταν σε δύο ημερομηνίες:
Στις 7 Αυγούστου 1970, ο 17χρονος Τζόναθαν Τζάκσον, αδελφός του Τζορτζ, εισέβαλε οπλισμένος σε δικαστήριο που δικαζόταν ο Τζέιμς Μακλάιν και αφού εκείνος όπλισε τον κατηγορούμενο και δύο κρατούμενους μάρτυρες, τους Ράτσελ Μακγκί και Γουίλιαμ Κρίστμας (όλους μέλη των Μαύρων Πανθήρων), επιχείρησαν να διαπραγματευτούν την ανταλλαγή των δικαστικών που κρατούσαν ως ομήρους με τρεις μαύρους κρατουμένους, μεταξύ των οποίων και ο Τζορτζ. Κατά την έξοδο από το δικαστήριο η αστυνομία άνοιξε πυρ σκοτώνοντας τους Τζάκσον, Μακλάιν, Κρίστμας και τον πρόεδρο του δικαστηρίου Χάλεϊ.
Στις 21 Αυγούστου 1971 πραγματοποιήθηκε η απόπειρα απόδρασης από τη φυλακή Σαν Κουέντιν και τα γεγονότα που αναφέρθηκαν παραπάνω.
[1] Στο αμερικανικό ποινικό σύστημα προβλέπεται η αποδοχή της κατηγορίας με αντάλλαγμα χαμηλότερη ποινή. Αν αρνείσαι τις κατηγορίες και τελικά γίνει η δίκη συνήθως επιβάλλεται η μέγιστη ποινή. [2] Άλλη “ιδιοτροπία” του αμερικανικού ποινικού συστήματος: Κάποιος καταδικάζεται σε ποινές με τεράστια απόκλιση μεταξύ τους όπως στην προκειμένη. Αυτό σημαίνει πως ανάλογα με τη διαγωγή του κρατουμένου, η αναστολή κυμαίνεται σε μεγάλο χρονικό εύρος. [3] Και οι 6 κατήγγειλαν τη ρατσιστική βία του σωφρονιστικού συστήματος και τις άθλιες συνθήκες στις φυλακές, μετατρέποντας τη δίκη σε καταγγελία της ποινικής καταστολής συνολικά.
Μαρτυρία για τη δολοφονία του Χιούγκο (του Τάιρον Γουάιτ)
αποσπάσματα άρθρου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα των μαύρων του Σαν Φρανσίσκο “Bay View”
(…) Κρατήθηκα στις πολιτειακές φυλακές του Σακραμέντο της Καλιφόρνια από το Μάρτιο του 2004 ως τον Οκτώβριο του 2015. Γύρω στις 8 Ιουλίου 2015, στην πτέρυγα Β (εκεί που δολοφονήθηκε ο Χιούγκο), μαύροι και λευκοί κρατούμενοι παρέμεναν κλειδωμένοι λόγω της ρατσιστικής έξαρσης που υπήρχε μεταξύ των δύο φυλών.
Ενώ οι κρατούμενοι παρέμεναν κλειδωμένοι, η υπηρεσία λάμβανε επισημάνσεις και αναφορές από κρατούμενους πως η ζωή του Χιούγκο βρισκόταν σε κίνδυνο και είχαν εκτοξευθεί εναντίον του απειλές από ρατσιστές κρατούμενους. (…) Στις 12 Αυγούστου 2015 οι μαύροι κρατούμενοι αναγκάστηκαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους όταν τους επιτέθηκαν λευκοί κρατούμενοι με ρατσιστικά κίνητρα.
Όταν προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε τον Χιούγκο, μας πυροβόλησαν δεσμοφύλακες, οι οποίοι έδειχναν να προσφέρουν κάλυψη στους λευκούς που μαχαίρωναν τον Χιούγκο ακριβώς μπροστά τους. Οι δεσμοφύλακες που επενέβησαν έμοιαζαν να έχουν την προσοχή τους στραμμένη στους μαύρους. Οι δεσμοφύλακες πυροβόλησαν τους μαύρους σε ευθεία βολή.
Μόλις έληξε η συμπλοκή οι δεσμοφύλακες οδήγησαν τους κρατούμενους στα κελιά τους. Με συνόδευαν δύο δεσμοφύλακες, ο Κλινκ κι ένας που δεν τον ξέρω. Σε κάποια στιγμή ο Κλινκ ρώτησε: “Τον κανόνισαν;”. “Έτσι νομίζω”, απάντησε ο άλλος. Την ίδια στιγμή ο Κλινκ με ενημέρωσε πως αυτός και άλλοι φύλακες έβαζαν στοίχημα για το αποτέλεσμα της συμπλοκής, δηλαδή αν ο Πινέλ θα δολοφονούνταν ή όχι.
Στις 16 Αυγούστου 2015, έγραψα και κατέθεσα μια αναφορά για το συμβάν -κυρίως για τα σχόλια του Κλινκ- ζητώντας να διερευνηθούν τα τεκταινόμενα. Στις 12 Σεπτέμβρη 2015, έλαβα μία επιστολή από το Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων που ζητούσε κατάθεση για το συμβάν. Όλοι οι μαύροι κρατούμενοι κατηγορηθήκαμε για συμμετοχή σε “ταραχή” και όλοι κριθήκαμε ένοχοι. Στις 17 Σεπτέμβρη 2015 ο Κλινκ με “συμβούλεψε” να αποσύρω την αναφορά που έκανα στις 16 Αυγούστου, κάτι που αρνήθηκα να κάνω. Από τις 5 ως τις 8 Οκτώβρη 2015 όλοι οι λευκοί και μαύροι κρατούμενοι μεταχθήκαμε σε διαφορετικές φυλακές της Καλιφόρνια. Αυτό νομίζω πως έγινε για να καλυφθεί η ολιγωρία του προσωπικού της φυλακής στη διάρκεια της δολοφονία του Χιούγκο.
Τώρα βρίσκομαι στο Λάνκαστερ της Καλιφόρνια, στο Λος Άντζελες – πάνω από 450 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου (Σακραμέντο), μακριά από την οικογένεια μου, τους φίλους μου. Είμαι ακόμη τιμωρημένος μαζί με άλλους δύο συγκρατούμενους που αναμίχθηκαν στο επεισόδιο. Η φυλακή του Σακραμέντο κράτησε όλα τα προσωπικά μου αντικείμενα -οικογενειακές φωτογραφίες, γράμματα, δικογραφίες, τηλεόραση κλπ.- και αρνείται να μου τα στείλει στη φυλακή που βρίσκομαι. Ο πατέρας μου πέθανε τον Μάρτιο του 2015 κι έχω κάποιες φωτογραφίες μαζί του που είναι αναντικατάστατες.
Ζητώ βοήθεια, νομική και οικονομική. Αυτό που συμβαίνει είναι λάθος σε τόσο πολλά επίπεδα και ζητώ ΒΟΗΘΕΙΑ! (…)
Για αλληλογραφία:
TYRONE WHITE
V- 20031
CSP LAC B4 – 221
P.O BOX 4490
LANCASTER CA 935339
U.S.A
Ποίημα για το θάνατο του Χιούγκο (του Ντέρεκ Άντερσον)
Αναπαύσου εν ισχύ αδερφέ Γιόγκι
Μας έκανε να περπατάμε με το κεφάλι μας ψηλά μέσα σε αυτή την αγριότητα
Ευχαριστούμε αδερφέ Γιόγκι
Για αλληλογραφία:
DEREK ANDERSON
SVSP AZ- 130
SOLEDAD CA 93960
H- 81578
P.O BOX 1050
U.S.A
Et in continuatione… (και εις συνέχισιν…)
Μέχρι πριν από ένα χρόνο το όνομα του Χιούγκο Πινέλ μού ήταν παντελώς άγνωστο. Όμως η ανάγνωση της είδησης της δολοφονίας του και τα όσα γράφονταν γι’ αυτόν στην ανάρτηση στα διεθνή νέα του Indymedia αποτέλεσαν έναυσμα για να ψάξω περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή του.
Ήταν μια διαδικασία που εκτυλίχθηκε ασυνείδητα. Μετά την οργάνωση του άρθρου αυτού κατάλαβα πως ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τη φυλακή θα αλλάξει καθοριστικά.
Τι ήταν αυτό που με επηρέασε;
Ειλικρινά δεν ξέρω, δε νομίζω ότι ήταν “κάτι”, με την έννοια ενός συγκεκριμένου γεγονότος ή αφήγησης. Πιο σωστά θα έλεγα πως ήταν τα πάντα.
Είναι πρώτα απ’ όλα αυτό το νούμερο που πονάει περισσότερο από κλοτσιά στ’ αρχίδια. 51 χρόνια. Πώς μπορεί οποιοσδήποτε να αντιληφθεί τι σημαίνουν 51 χρόνια φυλακή; Για να γίνει το χρονικό διάστημα πιο απτό αρκεί να σκεφτούμε πως όταν ο Χιούγκο μπήκε στη φυλακή οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν το Βιετνάμ, ο Γκεβάρα έφευγε από την Κούβα για να ξεκινήσει αντιαποικιακό ανταρτοπόλεμο στο Κονγκό και στα καθ’ ημάς κυβερνούσε η Ένωση Κέντρου.
Πώς μπορεί κάποιος για μισό αιώνα να ακούει τρεις φορές τη μέρα την καταμέτρηση, να περιορίζει το οπτικό του πεδίο στην επιφάνεια των τοίχων, να μη μπορεί να περπατήσει πάνω από 100 μέτρα χωρίς να στρίψει; Και πάνω απ’ όλα η απομόνωση. Η συνεχόμενη αίσθηση πως βρίσκεσαι στη “φυλακή μέσα στη φυλακή” με το χρόνο να βαραίνει τόσο, που να αποκτά υλική υπόσταση. Για 46 χρόνια, μέρα με τη μέρα, ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό, χωρίς φυσικό φως. Πώς θα μπορούσε κάποιος να αντεπεξέλθει σε κάτι τόσο σκληρό, να μην παραιτηθεί, να μη γίνει “κομοδίνο” κατά την ορολογία της φυλακής;
Κι εκεί το νόμισμα γυρίζει και φαίνεται η άλλη πλευρά του: πώς γίνεται η απομόνωση να σπάσει, η διοίκηση και η υπηρεσία των φυλακών να φοβούνται ακόμα εκείνους που η ανθρωπιά τους υπερνικά τους τόνους τσιμέντου, τους περιορισμούς και τον αδυσώπητο χρόνο ή αλλιώς τη φυσική φθορά.
Ο Χιούγκο κατάφερε αυτά και πολλά άλλα.
Αν και θαμμένος στην απομόνωση, ενθάρρυνε τους νεότερους συγκρατούμενούς του να μην αποδεχτούν τη φυλακή σαν όρο ζωής, να μάχονται συνεχώς τους γδάρτες των ονείρων τους. Και κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Σε μία κοινωνία (και μικροκοινωνία όπως η φυλακή) που ο ρατσισμός και οι φυλετικοί διαχωρισμοί είναι η βάση της ύπαρξής της, που οι κανόνες της ράτσας γίνονται απ’ όλους αποδεκτοί χωρίς αντίρρηση, ο Χιούγκο προωθούσε συνεχώς την ενότητα σπάζοντας τα φυλετικά πλαίσια, προέτασσε ακατάπαυστα τη σύνδεση όλων των φυλακισμένων για να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό.
Η συμφωνία παύσης των φυλετικών εχθροπραξιών που υπογράφηκε στις 12 Αυγούστου 2012 (κατά σύμπτωση 3 ακριβώς χρόνια πριν τη δολοφονία του Χιούγκο) είναι κυρίως δικό του έργο και ενδεικτικό της αποδοχή που έχαιρε από φυλακισμένους απ’ όλες τις φυλετικές ομάδες, παρόλο που δε βρισκόταν καν σε πτέρυγα γενικού πληθυσμού ώστε να έχει άμεση επαφή μαζί τους. Αυτή η συμφωνία είναι επίτευγμα αν σκεφτούμε πως στις φυλακές των ΗΠΑ οι συμμορίες κατέχουν θέση συνομιλητή στη διαχείριση της φυλακής.
Ενδεχομένως η δολοφονία να τερμάτισε τη συμφωνία, δεν έχω βρει κάποια σχετική πληροφορία επ’ αυτού. Σίγουρα όμως η συμφωνία αποτέλεσε μεγάλο εμπόδιο στο πανάρχαιο εξουσιαστικό δόγμα “διαίρει και βασίλευε” με το οποίο λειτουργούν οι φυλακές όλου του κόσμου. Οι μεγάλες απεργίες πείνας του ’13 και του ’14 στην Καλιφόρνια εναντίον του καθεστώτος απομόνωσης μάλλον δε θα είχαν επιτευχθεί χωρίς αυτήν.
Ο Γιόγκι δεν ήταν μόνος του όλα αυτά τα ατελείωτα χρόνια. Εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες άνθρωποι από την “τάξη των φυλακισμένων” κατά τα λόγια του Τζορτζ Τζάκσον, πάλεψαν και παλεύουν για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, σε κάθε φυλακή και κέντρο κράτησης όπου γης. Κανένας δε δρα μόνος και η ηρωοποίηση περιορίζει την οπτική και τη στόχευσή μας. Οι ξεχωριστές προσωπικότητες μπορεί να είναι τα πιο φωτεινά αστέρια και το φως τους να φτάνει ως εμάς, αλλά η ομορφιά των γαλαξιών οφείλεται στο πλήθος και την ποικιλία των άστρων.
Η απεργία που ξεκίνησε το Σεπτέμβρη σε όλες τις φυλακές των ΗΠΑ ενάντια στην καταναγκαστική εργασία (“δουλεία” όπως την ονομάζουν οι ίδιοι) είναι συνέχεια των αιματηρών αγώνων του ’60 και του ’70. Κάθε απεργία, απόδραση, εξέγερση, απεργία πείνας, επίθεση σε δεσμοφύλακα οδηγεί στην επανοικειοποίηση της ανθρωπιάς μας. Κάθε κάλεσμα για δράση, κίνηση αλληλεγγύης, συντροφική επικοινωνία μεταξύ των κρατουμένων ακυρώνει την ολοκληρωτική φύση του εγκλεισμού.
Τελικά κατάλαβα τι ήταν αυτό που με επηρέασε τόσο μαθαίνοντας για τον “Γιόγκι”: Η φυλακή μπορεί να νικηθεί· και όπως έλεγαν και οι ριζοσπαστικοποιημένοι φυλακισμένοι κάθε φορά που κάποιος “αδερφός” έπεφτε: “Αναπαύσου εν ισχύ, Χιούγκο”.
Γιώργος Καραγιαννίδης, φυλακές Κορυδαλλού
Το φυλακοβιομηχανικό σύμπλεγμα (prison-industrial complex)
Με τον όρο “φυλακοβιομηχανικό σύμπλεγμα” εννοούμε την αλληλεπίδραση και συνεργασία στο σωφρονιστικό τομέα μεταξύ της βιομηχανίας των ιδιωτικών φυλακών, των κατασκευαστικών εταιριών, των εταιρειών προμηθειών των φυλακών, των εταιρειών που εκμεταλλεύονται την καταναγκαστική εργασία των κρατουμένων και του πολιτικού συντηρητισμού εν γένει.
Καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος βάδιζε προς το τέλος του, το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, που αποκόμιζε τεράστια κέρδη κατά την διάρκειά του, έδωσε σταδιακά τη θέση του στο φυλακοβιομηχανικό σύμπλεγμα με αφορμή αυτή τη φορά τον “πόλεμο ενάντια στα ναρκωτικά” . Η CIA, που είχε αναμιχθεί στο εμπόριο ναρκωτικών ήδη απ’ τη δεκαετία του ’60 σε χώρες όπως το Βιετνάμ και αργότερα η Νικαράγουα διοχέτευσε μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών στις φτωχογειτονιές των μαύρων. Η αύξηση της χρήσης ναρκωτικών και η μικροεγκληματικότητα, παράλληλα με την οικονομική ύφεση της δεκαετίας του ’70, προετοίμασε το έδαφος για την έναρξη του “πολέμου κατά των ναρκωτικών” επί προεδρίας Ρίγκαν, το 1982. Από τότε οι κρατούμενοι στις ΗΠΑ αυξήθηκαν από 300 χιλιάδες σε 2,4 εκατ. σε λιγότερο από 30 χρόνια. Πρόκειται για το 25% των κρατούμενων παγκοσμίως, ενώ η χώρα έχει το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι Αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ φυλακίζονται σήμερα έξι φορές περισσότερο απ’ τους λευκούς Αμερικανούς, για παρόμοια ποσοστά εγκληματικότητας.
Το 1984, επενδυτές στο Τενεσί με διασυνδέσεις στην κυβέρνηση ίδρυσαν την Corrections Corporation of America (CCA, Αμερικανική Επιχείρηση Σωφρονισμού) και έφτιαξαν ιδιωτικές φυλακές με κρατικές εργολαβίες. Η αξιοποίηση των ιδιωτικών φυλακών έφτασε στο αποκορύφωμα της τη δεκαετία του ’90 επί Κλίντον, όπου εταιρείες ιδιωτικών φυλακών ανέλαβαν τον εγκλεισμό μεταναστών χωρίς χαρτιά και κρατουμένων “υψηλής επικινδυνότητας”.
Στις εκλογές του 2000 η βιομηχανία των ιδιωτικών φυλακών προέβη σε δωρεές 1,2 εκατομμυρίων σε 830 υποψηφίους. Σήμερα οι μεγαλύτερες εταιρείες ιδιωτικών φυλακών είναι η CCA και η GEO Group (πρώην Wackenhut), ενώ το ποσοστό των εγκλείστων σε αυτές το 2013 υπολογιζόταν σε 8% του συνόλου των κρατουμένων.
Παράλληλα με το θεσμό των ιδιωτικών φυλακών, η καταναγκαστική εργασία των κρατουμένων αποτελεί ακόμα ένα πεδίο κέρδους και διαχείρισης των αποκλεισμένων πληθυσμών και στις δημόσιες φυλακές. Οι κρατούμενοι εργάζονται χωρίς ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, άδειες και επιδόματα, κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Η άρνηση τους να εργαστούν έχει ως συνέπεια πειθαρχικά και στέρηση προνομίων. Περίπου 900.000 κρατούμενοι υπολογίζεται ότι εργάζονται με τέτοιους όρους σήμερα.
Τα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον 37 πολιτείες επιτρέπουν σε ιδιωτικές εταιρείες τη χρήση κρατουμένων με τη συμβολική αμοιβή των 0,93 με 4,73 δολαρίων την ημέρα. Εταιρείες που εκμεταλλεύονται την εργασία κρατουμένων είναι μεταξύ άλλων οι IBM, Boeing, Motorola, Microsoft, AT&T, Wireless, Texas Instruments, Dell, Compaq, Honeywell, Hewlett-Packard, Nortel, Lucent Technologies, 3Com, Intel, Northern Telecom, TWA, Nordstrom’s, Revlon, Macy’s, Pierre Cardin, Target Stores, Starbucks και Honda.
Στις 18 Αυγούστου 2016, λίγο πριν την έναρξη της παναμερικανικής κινητοποίησης των κρατούμενων, το αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης εξέδωσε ντιρεκτίβα βάσει της οποίας σταδιακά θα καταργηθούν οι ιδιωτικές ομοσπονδιακές φυλακές. Αυτές, όμως, είναι μόνο 13 και εκεί κρατούνται 22.000 άτομα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς μετανάστες που πέρασαν χωρίς χαρτιά τα αμερικανικά σύνορα. Τα κέντρα κράτησης μεταναστών που βρίσκονται υπό τη διαχείριση των ίδιων εταιρειών δεν επηρεάζονται από τη ντιρεκτίβα, όπως δεν επηρεάζονται και οι πολιτειακές φυλακές που δεν υπόκεινται στις ομοσπονδιακές αποφάσεις.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (10 Οκτώβρη), οι πολύμορφες κινητοποιήσεις συνεχίζονται σε πολλές αμερικανικές φυλακές, ενώ οι αρχές αρνούνται και την ύπαρξη των κινητοποιήσεων, τις οποίες θάβουν και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ.
Έχουν χρησιμοποιηθεί στοιχεία από κείμενα του “Αναρχικού Μαύρου Σταυρού – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης” και του Τάσου Θεοφίλου, τους οποίους επίσης ευχαριστούμε. Η εικονογράφηση προέρχεται από το κόμικ της Δανέζας σκιτσογράφου Σοφί Λουίζ Νταμ (http://bit.ly/2cinjBx).
