Το δόγμα της μηδενικής ανοχής εφαρμόζεται απέναντι τόσο σε λανθάνουσες όσο και σε έκδηλες μορφές ταξικής πάλης. Τόσο σε αγωνιστές εργαζόμενους όσο και σε παραβατικούς. Τόσο σε απεργούς όσο και σε κρατούμενους. Είναι το δόγμα της απόλυτης εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στους αποκλεισμένους. Είναι το πλέγμα αστυνομικο-δικαστικής αυθαιρεσίας που εξαπλώνεται με τις ευλογίες της μιντιακής ιεράς εξέτασης. Σημείωση: Ο «προοδευτικός» βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ. και καθηγητής εγκληματολογίας, Γιάννης Πανούσης, πρότεινε σε επιτροπή της βουλής την ενοποίηση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης με αυτό της Δικαιοσύνης, προαναγγέλοντας ένα κοινωνικό τοπίο υπό το βλέμμα του κάθε Δένδια. Ένα κοινωνικό τοπίο πιο εφιαλτικό από το ίδιο βλέμμα του Δένδια.
Το έδαφος έχει προλειάνει η ιερά εξέταση των μίντια που έχει οδηγήσει με τις παρεμβάσεις της στην αμερικανοποίηση του ελληνικού ποινικού συστήματος (ο κατηγορούμενος πρέπει πια να αποδεικνύει ότι είναι αθώος, και όχι το δικαστήριο ότι είναι ένοχος). Έχοντας επιβάλει την αμερικανόφερτη λογική «η αστυνομία τους πιάνει αλλά οι δικαστές τους αφήνουν», η μιντιακή ιερά εξέταση θεωρεί ότι η Δικαιοσύνη «λειτουργεί» μόνο όταν είναι αμείλικτη. Μόνο όταν, προκειμένου να είναι αμείλικτη, παραβαίνει τις ίδιες τις αρχές της.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Δικαιοσύνη «λειτουργεί» όταν εντελώς αυθαίρετα διώκει νεολαίους για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, αλλά «δεν λειτουργεί» όταν ελλείψει στοιχείων δεν τους προφυλακίζει (περίπτωση 25χρόνης και 29χρόνου τον Γενάρη του 2013). «Λειτουργεί» όταν ξεπερνώντας κάθε όριο δικαστικής αυθαιρεσίας παρατείνει προφυλακίσεις αγωνιστών προσθέτοντας τους νέες δικογραφίες με σκεπτικό που θα μπορούσε να εμπνεύσει έναν Νταλί ή έναν Μπουνιουέλ (περίπτωση κατηγορουμένων για συμμετοχή στην Ε.Ο. Σ.Π.Φ. το καλοκαίρι του 2012). Ενώ δεν «λειτουργεί» όταν αποφυλακίζει αγωνιστές, όπως οφείλει, μετά τη λήξη του ανώτατου ορίου προφυλάκισης (περίπτωση Επαναστατικού Αγώνα).
Η Δικαιοσύνη «λειτουργεί» όταν σέρνει στις φυλακές και τα δικαστήρια ανθρώπους με χαλκευμένα από την αστυνομία κατηγορητήρια, ενώ «δεν λειτουργεί» όταν ελλείψει στοιχείων τους αθωώνει και, ώ θεοί τι σκάνδαλο, τους αποφυλακίζει (υπόθεση Ρέντη, όπου ένας από τους κατηγορούμενους για τη ληστεία που προηγήθηκε της εκτέλεσης των δύο αστυνομικών, αθωώθηκε και αποφυλακίστηκε τον Νοέμβρη του 2012 ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων στα Μ.Μ.Ε.). Η Δικαιοσύνη «λειτουργεί» όταν παραπέμπει σε ανακριτή με την επιβαρυντική διάταξη του κουκουλονόμου 93 αναρχικούς αγωνιστές, τη στιγμή που ούτε ένας δεν είχε καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, ενώ «δεν λειτουργεί» όταν τελικά αυτοί δεν φυλακίζονται! (υπόθεση ανακατάληψης της βίλα Αμαλίας, Γενάρης 2013).
Με αυτά δεδομένα λοιπόν, η Δικαιοσύνη «δεν λειτουργεί» όταν δίνει, έπειτα από εξαντλητική απεργία πείνας, στον κρατούμενο Σπύρο Δραβίλα την ολιγοήμερη άδεια που δικαιούται, ενώ φαίνεται να «λειτουργεί» όταν επιστρατεύει αβάσιμες και ξεχασμένες στα ψυγεία της Γ.Α.Δ.Α. δικογραφίες, προκειμένου να του την στερήσει. Ενάντια σ΄ αυτήν ακριβώς τη λογική, ο Σπύρος Δραβίλας έχει ξεκινήσει για δεύτερη φορά τον αγώνα του ενάντια στην αυθαιρεσία της Ποινικής Δικαιοσύνης, ξεκινώντας απεργία πείνας από τη Δευτέρα 04/02/2013, διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμά του σε ολιγοήμερη άδεια.
Η Ποινική Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή. Αν μπορούσε να της αποδοθεί ανθρώπινη ιδιότητα αυτή δεν είναι άλλη από την εκδικητικότητα. Ο Σπύρος Δραβίλας είναι καταδικασμένος και εκτίει την ποινή του ως ο άνθρωπος που προσγείωσε για πρώτη φορά ελικόπτερο στο προαύλιο του Κορυδαλλού, οδηγώντας δύο κρατούμενους (Β. Παλαιοκώστας, Α. Ριτζάι) στην ελευθερία. Ο ίδιος αρνείται τις «κατηγορίες», όμως έστω και μόνο ύποπτος να ήταν για μια τόσο μεγαλόπρεπα ευγενική πράξη είναι αρκετό. Είναι αρκετό για να ερμηνεύσει την εκδικητική μανία των αστυνομικών και δικαστικών αρχών απέναντί του. Είναι αρκετό για να έχει την υποστήριξη και την αλληλεγγύη όλων όσων εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα του 2006 χαμογέλασαν συνειδητοποιώντας ότι τελικά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο…
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΜΗΔΕΝΙΚΗΣ ΑΝΟΧΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΔΡΑΒΙΛΑ
Α. Θεοφίλου
Ε1 Πτέρυγα φυλακών Δομοκού – 07/02/2013
Σημείωση: Στις 5 Μάρτη ορίστηκε τελικά δικάσιμος, και ο Σπύρος σταμάτησε μετά από 33 μέρες την απεργία πείνας.
