O αγαπημένος σύντροφος Γιώργος Αγγελετάκης έφυγε δυστυχώς από τη ζωή την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου, μετά από χρόνια μάχης με προβλήματα υγείας στην καρδιά και τους πνεύμονες.
Ο Γιώργος ήταν αδιάκοπα στρατευμένος στο ζήτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης, επιμένοντας και αναδεικνύοντας τα κρίσιμα γι’ αυτόν ζητήματα των ένοπλων οργανώσεων, της επαναστατικής αντιβίας και της έμπρακτης αλληλεγγύης σε διωκόμενους και έγκλειστους αγωνιστές και αγωνίστριες. Στήριξε πλήθος κεντρικών, ανοικτών και κλειστών εγχειρημάτων του α/α χώρου και ειδικά αυτά που αφορούσαν την κρατική καταστολή και την αλληλεγγύη σε αγωνιστές και αγωνίστριες που τη δέχονταν. Πιάνοντας το νήμα από τα χρόνια μετά την εξέγερση του ‘08, ο Γιώργος συμμετείχε και στήριξε ενεργά εγχειρήματα όπως τη «Δράση Ελευθερίας», τη «Συνέλευση ενάντια στις φυλακές τύπου Γ’», τη «Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές» και τη «Συνέλευση ενάντια στον 187Α». Συμμετείχε και από την αρχή μέχρι και τη διάλυσή της στην εφημερίδα «Εντός-Εκτός», εγχείρημα που στεγαζόταν στην κατάληψη Βανκούβερ και επιχειρούσε να βγάλει προς τα έξω τον λόγο των πολιτικών και αγωνιστών κρατουμένων, ως αναπόσπαστο κομμάτι του κινήματος και του αντικρατικού αγώνα.
Υπήρξε ένας από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που το 2019, εν μέσω πλήθους επιμέρους συνελεύσεων αλληλεγγύης σε κρατουμένους και απεργούς πείνας, αλλά και με τη διαφαινόμενη σκλήρυνση του κράτους σε επίπεδο καταστολής και ποινικής μεταχείρισης των αγωνιστ(ρι)ών, πήραμε την επιλογή να δοκιμάσουμε άλλο ένα κεντρικό εγχείρημα αλληλεγγύης σε πολιτικούς και αγωνιστές κρατούμενους και κρατούμενες. Τη «Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες». Εγχείρημα στο οποίο έδωσε όλες του τις δυνάμεις για να το στηρίξει και να το προωθήσει. Εγχείρημα στο οποίο η απουσία του έχει κοστίσει αναμφίβολα σημαντικά ήδη τα τελευταία χρόνια και που θα συνεχίσει να κοστίζει στη συνέχεια.
Ο Γιώργος ήταν από τους συντρόφους που μπορούσες πάντα να υπολογίζεις στη βοήθεια και τη στήριξή του, ανεξαρτήτως κόπου ή κινδύνου που θα μπορούσε να επιφέρει αυτό στον ίδιο. Από τα χιλιάδες κείμενα τα οποία έγραφε, επιμελούταν ή βοηθούσε στην συγγραφή τους ακόμη κι όταν του ζητούταν να το κάνει την τελευταία στιγμή και τον σχεδιασμό στρατηγικών και τακτικών πολιτικής υπεράσπισης στα δικαστήρια πλήθους συντρόφων, μέχρι πλήθους άλλων μορφών έμπρακτης αλληλεγγύης σε κρίσιμες στιγμές, ο Γιώργος ήταν εκεί. Από «επαναστατικό καθήκον» αλλά και από καθαρή συντροφικότητα. Ήθελε πάντα να πάνε τα πράγματα μπροστά και προσπαθούσε να βρίσκει συνεχώς τρόπους να εμπνέει και να κινητοποιεί τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που βρίσκονταν σε κοινά εγχειρήματα. Εκτιμούσε τη στράτευση και την αφιέρωση στο κίνημα, λέγοντας συχνά «ο καθένας και η καθεμία με τους ρυθμούς του, αλλά μην μου βάζετε φρένα εμένα» – έχοντας συχνά ταχύτητες που ήταν αναμφίβολα δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς.
Επιδίωκε την εύρεση κοινών τόπων και συμφωνιών στο κίνημα για την επίτευξη συγκεκριμένων πολιτικών στόχων και σκοπών αλλά επέλεγε συχνά και τη σκληρή σύγκρουση τόσο μέσα σε αμφιθέατρα όσο και με κείμενα για ζητήματα πολιτικών και αξιακών διαφωνιών. Απεχθανόταν τη λογική των βέτο, επιμένοντας ότι κάθε άρνηση για λόγο ή δράση έπρεπε να συνοδεύεται από εναλλακτικές προτάσεις. Θεωρούσε απαραίτητη την συνέπεια λόγων και έργων. Χαρακτηριστική πρόσφατη στιγμή, η επιμονή του να κρατάει πανό στην 1η απαγορευμένη πορεία για τον τότε απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, παρά τον κίνδυνο που θα είχε για τη ζωή του αν έτρωγε δακρυγόνα ή ξύλο από τους μπάτσους, έχοντας ήδη τότε αρκετά επιβαρυμένη υγεία. Καλώς ή κακώς, τις συντροφικές προσπάθειες αποτροπής τις αντικατέστησε η κρατική καταστολή, εμποδίζοντας τον να φτάσει έγκαιρα στη συγκέντρωση (που χτυπήθηκε απευθείας) λόγω ελέγχου κόβιντ. Η επιμονή του στη συνέπεια λόγων και έργων μας τον στέρησε κάποιο καιρό νωρίτερα απ’ ότι ο θάνατός του, καθώς όταν η υγεία του πλέον δεν του επέτρεπε να βρίσκεται στον δρόμο και σε δράσεις, επέλεξε να αποχωρήσει από τη συνέλευση.
Αναμφίβολα στερήθηκε έτσι και ο ίδιος μία από τις βασικές πηγές ζωτικότητας και κινήτρου που είχε. Παρά τη διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση της υγείας του και τις εν γένει απαισιόδοξες ιατρικές εκτιμήσεις και προβλέψεις, ο Γιώργος ήθελε και προσπάθησε να ζήσει μέχρι τέλους, πολύ πέρα από το σημείο που κάποιοι από εμάς θα θεωρούσαμε τη μάχη χαμένη. Μας έκανε πρακτικά αδύνατον να τον ξεγράψουμε ακόμη κι όταν το μόνο που συντηρούσε την όποια ελπίδα, ήταν το πείσμα και η επιμονή του για ζωή.
Ο Γιώργος λείπει ήδη και θα λείψει πολύ περισσότερο ως σύντροφος και φίλος. Αναλογιζόμενοι ένα από τα τραγούδια που συνόδευσαν την πρώτη ανάρτηση που ανακοίνωνε τον θάνατό του, θα λέγαμε πως, είτε ο Θεός είναι άδικος, είτε ο κόσμος είναι σκάρτος, ο Γιώργος δεν υπήρξε ούτε περαστικός ούτε αμίλητος. Σημάδεψε ανεπιστρεπτί τις ζωές πολλών από εμάς και, είτε το ήθελε είτε όχι, αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο στην κινηματική ιστορία του χώρου μας. Θα ελπίζαμε τα πράγματα να είχαν καταλήξει αλλιώς, αλλά δεν θα αλλάζαμε με τίποτα την ευκαιρία που μας δόθηκε να υπάρξουμε, να αγωνιστούμε και να χαρούμε δίπλα του.
Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους
και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες
