«Ούτε δολοφόνοι, ούτε αναρχικοί, είμαστε εργάτες απ’ τη Χαλκιδική»
σύνθημα των μεταλλωρύχων
Ήταν όλοι εκεί. Δεν έλειψε κανείς.
Τα τσιράκια της εταιρίας, οι ραγιάδες που δεν διστάζουν να επιτεθούν στους γείτονές τους, να σηκώσουν πέτρες και να σπάσουν κεφάλια αγωνιστών, να γλείφονται με τους μπάτσους, να αγκαλιάζονται με τους φασίστες, να στοχοποιούν, να παρακαλάνε το καναδικό κράτος να επιβληθεί επί του ελληνικού. Οι υποτακτικοί που συγκροτούν ιδιωτικό στρατό για χάρη των αφεντικών τους για τον μεγάλο αλλά βρώμικο μισθό που τους πετάνε κάθε μήνα.
Τα πληρωμένα φερέφωνα της εξουσίας που σε αυτήν την συγκέντρωση πολλαπλασίασαν τον αριθμό και υπερτόνισαν την εργατική ταυτότητα των συγκεντρωμένων γιατί η εταιρία πληρώνει τα κανάλια, τις σελίδες και τις εφημερίδες τους, γιατί οι μεταλλωρύχοι προσομοιάζουν στο ανθρωπολογικό είδος του εργάτη-μισθοφόρου που προσπαθούν να δημιουργήσουν και γιατί εν τέλει βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο με όλους αυτούς.
Οι ιδεολόγοι της ανάπτυξης, που εμπορεύονται την πολιτική προστασία των εταιριών του μαύρου θανάτου, που ιδεολογικοποιούν την εμπορευματοποίηση της γης, του νερού και του αέρα, που νοηματοδοτούν την οικονομία επί πτωμάτων.
Ο Μπόμπολας με τους ανθρώπους του, που έχει στην κατοχή του εθνικές οδούς, εφημερίδες, πολιτικά κόμματα, κανάλια, εταιρίες στην ενέργεια και στις κατασκευές, δημάρχους, βουλευτές και μισθοφόρους. Ο ολιγάρχης που αυτονομείται για να διεκδικήσει τα συμφέροντά του με όλα τα μέσα, που διαθέτει μερίδιο της πραγματικής εξουσίας και κατασκευάζει ιδιωτικούς στρατούς.
Οι ναζιστές, μπράβοι του μαύρου κεφαλαίου και τυχοδιώκτες που έτρεξαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα μεγάλα αφεντικά, να κερδίσουν στελέχη και ψήφους από το πιο ελεεινό κομμάτι της εργατικής τάξης και εν τέλει να συμπαρασταθούν στα μοναδικά υποκείμενα που πέρα από τους ίδιους μάχονται πίσω από τους μπάτσους.
Οι έμμισθοι καραγκιόζηδες που πήραν ένα πενηντάρικο και κατέβηκαν στην συγκέντρωση δεχόμενοι να μετρηθούν σαν βελάζοντες υποτακτικοί, απλά και μόνο για να μεγαλώσει το κοπάδι.
Οι μπάτσοι που προστάτευαν με κλούβες τη συγκέντρωση των μεταλλωρύχων, με τον ίδιο τρόπο που τους προστατεύουν στις Σκουριές, με τον ίδιο τρόπο που με οποιαδήποτε κυβέρνηση -αριστερή ή δεξιά- θα προστατεύουν τα πραγματικά αφεντικά τους.
Περισσότερο απ’ όλα ήταν εκεί η εικόνα του μελλοντικού κοινωνικού ιστού. Συγκεντρώσεις και αντισυγκεντρώσεις για τα συμφέροντα μιας εταιρίας, κανιβαλισμός και επιβίωση επί πτωμάτων. Η κάθοδος των μεταλλωρύχων στην Αθήνα, τα συνθήματά τους, η δουλική επανάληψη της λέξης «ανάπτυξη» σαν το υπέρτατο κοινωνικό αγαθό, νοηματοδοτούν πολιτικά τον έτσι κι αλλιώς πολύ σημαντικό αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές. Του δίνουν έτσι ακόμα μεγαλύτερη αξία, ακριβώς γιατί απέναντί τους έχουν την πιο κρυστάλλινη μορφή της αντεπανάστασης. Την εμπροσθοφυλακή της.
Βαγιάν
