«Παρ’ όλο που στον υπόλοιπο κόσμο τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά,
πιστεύω ωστόσο πως η Τυνησία δεν θα υποστεί της συνέπειες της οικονομικής κρίσης».
Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, ο «γιατρός» Στρος-Καν είναι εμπνευστής της παραπάνω φράσης. Βλέπετε, προ ολίγων μηνών, σε επίσκεψή του στην Τυνησία, παρασημοφορήθηκε από τον πρώην πρόεδρο της χώρας, Μπεν Αλί. Εάν αλλάζαμε τη λέξη Τυνησία με τη λέξη Ελλάδα, σίγουρα θα μας έρχονταν μνήμες κι από το δικό μας κοντινό παρελθόν.
Στις 17 Δεκεμβρίου 2010, στην πόλη Σίντι Μπουζίντ της Τυνησίας, η τοπική αστυνομία διεξάγει έλεγχο στη λαϊκή αγορά. Στο μάτι τους μπαίνει ο άνεργος Μοχάμεντ Μπουαζίζι, 26 ετών. Ο τελευταίος, καθώς πουλούσε τα λαχανικά του χωρίς άδεια, βρέθηκε –παρ’ όλη τη φτώχεια και τη μιζέρια του– υπόλογος στο καθεστώς της δήθεν «πάταξης της φοροδιαφυγής». Όταν η αστυνομία κατέσχεσε την πραμάτεια του, περιχύθηκε ο ίδιος με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε. Ταραχές και διαδηλώσεις ξεσπούν στο Σίντι Μπουζίντ και στην Τύνιδα, στόχος των διαδηλωτών γίνονται τα κεντρικά γραφεία του κυβερνώντος κόμματος, τράπεζες, μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων τροφίμων και ρουχισμού κ.ά.
Στις 14 Ιανουαρίου, και μετά από περίπου έναν μήνα ταραχών και συγκρούσεων σε όλη την επικράτεια της Τυνησίας, με πάνω από 70 νεκρούς υπερασπιστές της ελευθερίας του τυνησιακού λαού, το λαομίσητο καθεστώς του προέδρου Μπεν Αλί καταρρέει μετά από 23 χρόνια στυγνής εκμετάλλευσης και τρομοκρατίας – ο ίδιος μαζί με την οικογένειά του φυγαδεύονται στη Σαουδική Αραβία.
Μια γνήσια λαϊκή επανάσταση, αυθόρμητη και φαινομενικά ακέφαλη, αλλά σταθερή και εξαιρετικά καθοριστική, ανέτρεψε όχι μόνο ένα καθεστώς ασφάλειας και γραφειοκρατίας, αλλά και μια οικονομική πολιτική η οποία εδώ και δεκαετίες μαστίζει τις χώρες της βορείου Αφρικής.
Τίποτα, φυσικά, δεν κερδίθηκε ακόμα από τον λαό της Τυνησίας, ούτε σε ό,τι έχει να κάνει με το πάθος για την ελευθερία, ούτε σε σχέση με τα εργατικά αιτήματα, την ανεργία και τη μιζέρια που στάθηκαν αφορμή για να εξαπλωθεί η εξέγερση από τη φτωχή επαρχία του Σίντι Μπουζίντ. Ο στρατός περιπολεί στους δρόμους, η αστυνομία συνεχίζει να τρομοκρατεί τον κόσμο, κανένας δεν ξέρει ποιο θα είναι το μέλλον της χώρας.
Το μόνο σίγουρο είναι πως η επανάσταση στην Τυνησία είναι κιόλας ένα γεγονός στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Αλλά και για λόγους γεωγραφικούς, σε όλο τον αραβικό κόσμο, η επανάσταση σηματοδοτεί την έναρξη μιας καινούργιας εποχής. Στη γειτονική Αλγερία, η οργή εκφράζεται σε όλες τις φτωχογειτονιές της χώρας. Όπως και στην Τυνησία, η μαζική ανεργία, η φτώχεια και οι υψηλές τιμές ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Την ημέρα της πτώσης του καθεστώτος Μπεν Αλί χιλιάδες εργάτες στην Ιορδανία διαδήλωσαν ενάντια στην αύξηση των τιμών. Στην Υεμένη, φοιτητές κατεβαίνουν στους δρόμους για να σταθούν αλληλέγγυοι στην επανάσταση της Τυνησίας και καλούν όλο τον αραβικό κόσμο σε εξέγερση ενάντια στις δικτατορίες. Στα Αραβικά Εμιράτα, παρά την καταστολή, μετανάστες εργάτες στην οικοδομή κάλεσαν μια δυναμική απεργία διαμαρτυρόμενοι για τους χαμηλούς μισθούς. Στο Μαρόκο, οι διαδηλώσεις των εργατών και φοιτητών είναι πολλές. Στο Σουδάν, υποφέρουν από την αύξηση των τιμών, τη φτώχεια και την καταστολή. Στην Αίγυπτο, την Τρίτη 25 Ιανουαρίου, μετά από κάλεσμα των συνδικάτων, ο κόσμος συγκρούστηκε με πάθος και αποφασιστικότητα με τις ένοπλες μονάδες καταστολής (στις 26 Ιανουαρίου κάναμε το θλιβερό απολογισμό τεσσάρων νεκρών εξεγερμένων…).
Δεν υπάρχει ούτε μια αραβική χώρα που να μην στρέφει την προσοχή της στο θάρρος και την οργή των Τυνήσιων αγωνιστών. Τα μάτια τους γεμίζουν με ελπίδα και θέληση για ελευθερία, δείχνοντας ταυτόχρονα σε όλους εμάς πως είναι διατεθειμένοι να το πληρώσουν με οποιοδήποτε κόστος.
Οι κραυγές όμως των Αράβων αγωνιστών δεν καταλήγουν στο πουθενά. Ενώνονται με τις κραυγές εκατομμυρίων προλετάριων σε όλο τον κόσμο – στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Αγγλία, τη Γαλλία, την Αμερική, τη Βολιβία, την Αργεντινή, το Μεξικό έως και την Κίνα. Τα αιτήματα που εκφράζονται σήμερα στους δρόμους των αραβικών χωρών, ενάντια στην ανεργία και την αύξηση των τιμών, είναι κοινά για όλους τους προλετάριους παγκοσμίως.
Ένας νέος στο Αλγέρι φώναζε αυτές τις μέρες: «Δεν θέλουμε μια ζωή χωρίς αύριο, δεν μπορούμε άλλο. Δεν την θέλουμε άλλο». Αυτές οι λέξεις δεν έχουν να κάνουν με μια συγκεκριμένη κατάσταση εκεί, αλλά με μια κραυγή από καρδιάς που βγαίνει από κάθε προλετάριο στον πλανήτη, και ενώνει όλους τους εξεγερμένους από την Αθήνα του 2008 μέχρι την Τεχεράνη του 2009, και από την Ευρώπη των απεργιών του φθινοπώρου του 2010 έως τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των Κινέζων προλετάριων.
Σίγουρα, η κατάσταση ενός «δυτικού» εργάτη δεν είναι τόσο δραματική σε σχέση με έναν «ανατολικό» εργάτη, αλλά η υποβάθμιση των συνθηκών διαβίωσης των προλετάριων, κυρίως των νέων, σε παγκόσμιο επίπεδο, σπρώχνει όλο και περισσότερο στην αναγκαιότητα πολύ πιο δυναμικών και ριζοσπαστικών αγώνων.
Άλλωστε, αυτή η ριζοσπαστικότητα είναι που ανησυχεί όλους τους καπιταλιστές, στην Αφρική και παντού. Γιατί εάν μια επανάσταση εκεί είναι ικανή να κυνηγήσει μέχρι τα τάρταρα τους κυβερνώντες, τότε είναι ικανή να το κάνει και στην Ευρώπη και στην Αμερική και στην Ασία.
Η νομική και στρατιωτική θωράκιση του κράτους, δείχνει ότι στην Ευρώπη, όπως και στις αραβικές χώρες και αλλού, όταν το προλεταριάτο μάχεται δυναμικά, η αστική τάξη είναι έτοιμη να πετάξει τον δημοκρατικό μανδύα. Έτσι, ο ρόλος της αστυνομίας προορίζεται για την καταστολή των κοινωνικών αγώνων με μόνο συμφέρον αυτό των αφεντικών, του τραπεζικού συστήματος και του καπιταλισμού γενικότερα.
Απέναντι σ’ αυτή την εξέλιξη, οι Τυνήσιοι επαναστάτες μάς δίνουν ρέστα αξιοπρέπειας. Αφού συνειδητοποίησαν τη δυναμική τους, έριξαν ένα καθεστώς αλλοτρίωσης, νίκησαν την αστυνομία, κέρδισαν τους δρόμους, και στη συνέχεια υποκινούμενοι από καθαρή προλεταριακή αλαζονεία διεκδικούν τον κόσμο όλο.
Τη στιγμή που γράφεται το κείμενο αυτό, οι δρόμοι της Τυνησίας ακόμα φλέγονται, οι εξεγερμένοι απαιτούν (ανάμεσα σε πολλά άλλα) τη διάλυση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας και την κατάργηση του θεσμού της αστυνομίας.
Για να μην βγάζουμε όμως και την ουρά μας έξω απ’ όλ’ αυτά, πρέπει να πούμε σ’ αυτό το σημείο πως η κατάσταση των χωρών της βορείου Αφρικής δεν είναι και πολύ διαφορετική απ’ αυτήν της Ελλάδας. Κυβερνήσεις-μαφίες καταπιέζουν τις κοινωνίες, βουτηγμένες στη διαφθορά και τη γραφειοκρατία. Το ΔΝΤ είναι εγκατεστημένο παντού και επιβάλλει τις πολιτικές τους (λιτότητα, ανεργία, περικοπές, αύξηση των τιμών σε βασικά αγαθά). Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, η επανάσταση στη βόρεια Αφρική έχει να δείξει πολλά:
- Πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.
- Πως εξεγέρσεις που ρίχνουν κυβερνήσεις, είναι στο χέρι τους να προτάξουν μια άλλη κοινωνική οργάνωση.
- Πως το ξεπούλημα των συνδικάτων δεν μπορεί να σταθεί από μόνο του ως δικαιολογία για να μην ξεσηκωθούμε.
- Πως η αστυνομία ως θεσμός καταστολής μπορεί να ηττηθεί και ηθικά στη συνείδηση της κοινωνίας.
- Πως ένα τσουνάμι προλετάριων είναι πάντα καλύτερο από μια χούφτα αντιπροσώπων ή μια μικρή ομάδα ένοπλων επαναστατών.
- Πως στον ταξικό πόλεμο δεν υπάρχουν κοράνια, καινές διαθήκες και άλλες θρησκευτικές παπαριές, αλλά θέληση και αποφασιστικότητα.
Αυτή τη ζωή (όπου κι αν ζούμε σ’ αυτό τον κόσμο) δεν τη θέλουμε. Θέλουμε μια ζωή όπου θα μπορούμε να απολαύσουμε τα πλούτη που παράγουμε, και όπου μια χούφτα αστών και γραφειοκρατών δεν θα μονοπωλούν τον μόχθο μας. Θέλουμε την ελευθερία, την ισότητα κι αυτό σημαίνει πως πρέπει να τελειώνουμε με το καπιταλιστικό σύστημα και να χτίσουμε έναν άλλο κόσμο: Τον κόσμο της ανθρώπινης κομμουνιστικής κοινωνίας.
Τιμή στους νεκρούς επαναστάτες της Βορείου Αφρικής
Τιμή στους χιλιάδες μικρούς καθημερινούς θανάτους μας
Επανάσταση πρώτα και πάντα, μέχρι την τελική έφοδο στον ουρανό
Γουίλι ο μαύρος θερμαστής από classwar.espiv.net
Το κείμενο στηρίχθηκε σε ηλεκτρονικό διάλογο με Τυνήσιο σύντροφο που ζει στη Γαλλία.
Για περαιτέρω ενημέρωση για το τι συμβαίνει στη βόρεια Αφρική, επισκεφθείτε τις ιστοσελίδες: athens.indymedia.org, containfo.espiv.net, rioter.info
