Αριστερό κροσέ στα μούτρα του γαλλικού καθεστώτος
«Έχουμε να κάνουμε με μια νέα βία που θα εγκατασταθεί στη χώρα γιατί βρισκόμαστε μέσα σε μια κοινωνική κρίση νέου τύπου. Είμαστε εντός μιας νέου τύπου πάλης των τάξεων. Αυτή η κοινωνική εκδίκηση δεν είναι έτοιμη να σβήσει»
Αναπληρωτής Δ/ντής Σύνταξης της εφ.Figaro
0
Όταν ο κριστόφ ντέτιγκερ, τσιγγάνος – για να είναι ακόμα καλύτερο – παλαίμαχος μποξέρ πλάκωσε στο ξύλο μια σειρά ματατζήδες κάνοντας κάποια εκατομμύρια θεατές του video στο youtube ευτυχισμένους, δημιούργησε ασυνείδητα μια σειρά από γεγονότα: μπορεί αρχικά το καθεστώς να διέταξε την σύλληψη του αλλά ταυτόχρονα απαίτησε από τους δαρμένους ματατζήδες να βγουν στα κανάλια και να κλαψουρίσουν για την χαμένη τους εξουσία. Και όταν αλληλέγγυοι μάζεψαν περίπου 150.000 σε μια μέρα, ποσό δηλαδή τριπλάσιο δηλαδή από αυτό που χρειάζονταν, διοργανώθηκε αντίστοιχα διαδικτυακός έρανος για τους τραυματίες μπάτσους. Η ευθεία αμφισβήτηση συνεπώς της κρατικής ισχύος, είτε εκεί, είτε στην αψίδα του θριάμβου, είτε στις τελευταίες συγκρούσεις (17/03) στο κέντρο του παρισίου παράγει πέρα από την αυτονόητη καταστολή και μια καινοφανή αναγκαιότητα από το ίδιο το καθεστώς της ηθικής νομιμοποίησης του – και αυτό ενώ ήδη η αστυνομία και η νομοθετική εξουσία παιρνούν μια πρωτοφανή κρίση σαν θεσμοί. Στην ίδια κατεύθυνση εκτός του αντιβανδαλιστικού νόμου [1] και ότι αυτός συνεπάγεται, οι μακρονικοί διοργάνωσαν και μια αποτυχημένη εκστρατεία πολιτική απάντησης στα κ.γ, όπου στο κεντρικό πανό εξηγούσαν την θέση τους: θέλουμε δημοκρατία και όχι επανάσταση.
1
Πριν από όλα, η υπόθεση των κ.γ είναι ένα ξεκάθαρα ταξικό ζήτημα. Τα γιλέκα είναι οι διάφοροι νεοπρολετάριοι που σταδιακά εξορίζονται από τα μητροπολιτικά κέντρα προς τα μικροαστικά προάστια. Συνεπώς και η αύξηση των εξόδων μετακίνησης τους – η αρχή και η αφορμή των κινητοποιήσεων – δεν είναι παρά μια έμμεση μείωση του πραγματικού μισθού τους. Ακόμα και ενδεδυμένη σαν οικολογική/πράσινη πολιτική η αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο συνεπώς δεν μπορεί παρά να ειδοθεί σαν μια ακόμα προσπάθεια διάρρηξης του κοινωνικού συμβολαίου από τα αφεντικά – και σαν τέτοια απαντήθηκε στους δρόμους. Έρχεται επίσης να συμπληρώσει μια σειρά ταξικών επιλογών και φυσικά των αντίστοιχων απαντήσεων – σε όλη τη γαλλική επικράτεια συμβαίνουν μικρές ή και μεγαλύτερες απεργίες την τελευταία διετία, το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια αλλάζει αποκλείοντας όλο και περισσότερο τα προάστια, και γενικότερα τα φτωχά ή φτωχοποιημένα στρώματα και συνολικά η κοινωνία βιώνει την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων σε τέτοιο βαθμό που αυτές οι αλλαγές καθίστανται μη αφομοιώσιμες [2]. Κατά βάθος είναι απλό: είναι το τέλος της κατανάλωσης, τουλάχιστον όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα [3].
2
Η όξυνση της κοινωνικής ανισορροπίας δεν είναι κάποια ασθένεια που πρόσβαλε ξαφνικά το κοινωνικό επικοιδόμημα, νοείται μάλλον σαν κάποιο είδος καρκίνου που αναπόφευκτα θα εμφάνιζε ο ασθενής και για τον οποίο προετοιμάζονταν από καιρό. Η εξορία των νεοπρολετάριων στα προάστια πέρα από την κατασταλτική αξία της, αφού μια ματιά στην τέχνη της πολεοδομικής καταστολής αρκεί, έχει και ιστορική αξία – είναι η επιστροφή των φτωχών στις λαικές συνοικίες, το τέλος της ειρηνικής συμβίωσης μεταξύ των τάξεων. Βέβαια αυτή η επιστροφή δεν μπορεί παρά να γίνει εντός των μητροπολιτικών κοινωνικών σχέσεων: οι κάτοικοι των προαστίων και γενικότερα της νεο-υπαίθρου δεν μπορούν να καλλιεργήσουν, να γίνουν κτηνοτρόφοι ή να κυνηγήσουν απλά αποτελούν κομμάτι της μητρόπολης με δυσχερείς όρους – η δημιουργία της μητρόπολης, ο θρίαμβος δηλαδή του εμπορίου πάνω στην παραγωγή και το τέλος της οποιασδήποτε αυτονομίας των παραγωγών από το κέντρο, παραμένει η βάση των σημερινών κοινωνικών σχέσεων. Συνεπώς πέρα όλων των άλλων η εξέγερση των κ.γ είναι και προιόν της μιζέριας και της απίστευτης ανίας που βιώνουν οι κάτοικοι των προαστίων μιας πόλης που συνεχώς και ομοιόμορφα επεκτείνεται.
3
Ταυτόχρονα μια σειρά από δικλείδες ασφαλείας έχουν ενεργοποιηθεί από το καθεστώς: τα κ.γ ειδωμένα σαν η κατώτατη μεσαία τάξη, όπως περιγράφονται σε συστημικές ή μη αναλύσεις, αντιπροσωπέυουν την τάξη που εργάζεται κόντρα όχι μόνο στην αστική τάξη αλλά και στους επιδοματίες, τους άνεργους και τα άλλα προάστια – αυτά των, από πάντα, αποκλεισμένων. Μια πρώτη προσέγγιση μεταξύ των δύο υποκειμένων έφερε τις εκτεταμμένες συγκρούσεις της 2/12, ωστόσο ο ρατσισμός παραμένει διάχυτος στην γαλλική κοινωνία, αν όχι ένα από τα δομικά στοιχεία της λόγω της πάντα παρούσα αποικιοκρατικής διάστασης της. Συνεπώς, αν και δεν είναι τίποτα περισσότερο από το πανάρχαιο ”διαίρει και βασίλευε”, τα εκατομμύρια των ψήφων της λεπέν δείχνουν ότι τίποτα δεν είναι εύκολα αντιληπτό από τις μάζες των πολλαπλώς αλλοτριωμένων και μανιωδώς (παρα)πληροφορούμενων νεόπτωχων.
4
Το ζήτημα του εξοστρακισμού των υποτελών τάξεων από το κέντρο της μητρόπολης συνδέεεται με την σειρά του το πρόβλημα της έλλειψης κινητικότητας μεταξύ των τάξεων και ακόμα περισσότερο με την έλλειψη δημιουργικότητας των μαζών στις κανονικοποιημένες συνθήκες. Όπως κάθε κοινωνικό σύστημα, έτσι και ο καπιταλισμός χρειάζεται όχι απλά την συναίνεση αλλά την συμμετοχή των υποτελών στις διεργασίες του, την δημιουργικότητα τους και την φαντασία τους. Το καπιταλιστικό όνειρο, μέσω ενός αέναου ατομικού δρόμου, προυπόθετε ακριβώς αυτό: κάθε άτομο προκειμένου να ανελιχθεί ζούσε και δημιουργούσε περισσότερο από ότι του ζητούνταν ή τουλάχιστον προσπαθούσε για κάτι τέτοιο. Σήμερα η αδυναμία των νεοπρολετάριων να ανελιχθούν, κοινωνικά αυτόματα μετατρέπει την εργασία σε ισόβιο καταναγκασμό. Συνεπώς αν το πρόβλημα τη έλλειψης συλλογικής φαντασίας είναι άμεσα ορατό, ορατή είναι και η ενσωμάτωση των ταραχών σε ένα συμμετοχικό μοντέλο διακυβέρνησης με δημοψηφίσματα ή/και διαδυκτιακό έλεγχο της εξουσίας και της πληροφορίας. Η δυναμική των εξεγέρσεων έτσι θα μπορέσει να τροφοδοτήσει την κοινωνική μηχανή με την απαραίτητη ενέργεια απλά και μόνο με την ψευδεπίγραφη συμμετοχικότητα όχι προφανώς σε ζητήματα παραγωγής ή εξουσίας αλλά σε ελάσσονα διοικητικά θέματα.
5
Το εάν και κατά πόσο η έλλειψη δημιουργικότητας των, εργαζόμενων, υποτελών τάξεων μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα για τον παγκόσμιο καπιταλισμό, δεν έχει να κάνει με κάποια ανάγκη του καθεστώτος να ικανοποιήσει τους υπηκόους του. Αντιθέτως έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τις δικές του ανάγκες: είναι το τεχνολογικό εποικοδόμημα που χρειάζεται μια τεράστια μάζα επιστημονικού προλεταριάτου για να λειτουργήσει και να αναπτυχθεί και αυτοί οι άνθρωποι πλέον δεν είναι ούτε καν μεσαίες τάξεις. Ταυτόχρονα η παραπάνω αλλαγή συμβαίνει ενώ η ρομποτική ταυτόχρονα αμφισβητεί και την θεμελιώδη συνάρτηση κεφαλαίου -εργασίας και συνεπώς παραγωγής και κατανάλωσης. [4]. Επιπροσθέτως μια ματιά στις απαιτήσεις εξειδίκευσης των ανέργων στους οαεδ όλου του κόσμου είναι επίσης ενδεικτική για τις ανάγκες της καπιταλιστικής μηχανής.
6
Η χρεοκοπία των πολιτικών προσωπικών τουλάχιστον με την μορφή που την γνωρίζαμε, δηλαδή κυβέρνηση – κομματικός μηχανισμός – λαική βάση, έρχεται με την σειρά της να θέσει ακόμα ένα ζήτημα: η ρευστοποίηση των παραδοσιακών κομμάτων έρχεται να συμβει την εποχή που εξαφανίζεται η παραδοσιακή δημοσιογραφία και δίνει την θέση της στην διάχυτη διαδικτιακή πληροφόρηση. Η συμμετοχικότητα εδώ εκφράζεται σαν ανάγκη, αφού το ξεπέρασμα των ρόλων προκύπτει από την ίδια την τεχνολογική ανάπτυξη. Προφανώς βέβαια οι προβληματικές ενυπάρχουν στο νέο σχήμα: αν η δημοσιογραφική πληροφορία ήταν ελεγχόμενη και μονοδιάστατη, η πληροφορία των social media παραμένει κρυμμένη ανάμεσα στον οχετό εκατομμυρίων άχρηστων αναρτήσεων. Επιπροσθέτως κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τις πραγματικές προθέσεις των μαζών: μια προοπτική μαζικού ρουφιανέματος των χρηστών που εκφράζουν μη κοινωνικά αρεστές απόψεις είναι ορατή όπως φυσικά είναι ορατή η υιοθέτηση δεξιών θέσεων ακόμα και από τεχνολογικά (υπο)προιόντα [5]. Όπως και να έχει η αντιδημοσιογραφική θέση των κ.γ αλλά και η χυδαία επίθεση που δέχονται από τα παραδοσιακά γαλλικά μμε συμβαίνει και μέσω αυτης της αντίθεσης: ο επαγγελματίας δημοσιογράφος σταδιακά χάνει την απόλυτη ιδιοκτησία επί της πληροφορίας και της διανομής της και συνεπώς και τον ρόλο του σαν καθεστωτικός πυλώνας και αργά ή γρήγορα θα χάσει και την δουλειά του.
7
Στην ίδια κατεύθυνση, αυτή της εξαύλωσης κεντρικών καθεστωτικών εννοιών και δομών τα κ.γ θέτουν – έστω και εκ των πραγμάτων , όχι βάση πολιτικής επιλογής – και το ζήτημα της κεντρικοποίησης της εξουσίας. Η άρνηση τους να ορίσουν εκπροσώπους , στον βαθμό που τηρήθηκε μέχρι να αρχίσουν οι αυτονόητες περικλήσεις, ορίζει ακριβώς αυτό: την ανάγκη της αποκέντρωσης των κέντρων λήψης αποφάσεων. Τα κ.γ αρνούνται να ορίσουν συνομιλητές του μακρόν αρχικά ενστικτωδώς καθώς φοβούνται πιθανή εξαγορά/διαφθορά των εκπροσώπων αλλά κατα βάθος βαθιά πολιτικά: οι εκπρόσωποι στο παρίσι είναι δύσκολο να ελεγχθούν, τουλάχιστον όχι σε συνεχή βάση όπως θα όριζαν τα οριζόντια χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου κινήματος. Με απλά λόγια οι, όποιοι, εκπρόσωποι δεν θα πάνε στο παρίσι απλά γιατί δεν χρειάζεται να πάνε, τα κ.γ, οι δράσεις και οι αποφάσεις τους είναι διάχυτες στην γαλλική επικράτεια σε αντίθεση με το πρόσωπο της κεντρικής εξουσίας που παρουσιάζει σοβαρά δείγματα υδροκεφαλισμού: ο μακρόν και το κόμμα του είναι αυτό που λέμε μιντιακό κατασκεύασμα, δεν διαθέτει λαική βάση ή σοβαρούς κομματικούς πυρήνες. Συνεπώς είτε μέσω των social media και της οριζοντιότητας που εκ φύσεως παρέχουν, είτε μέσω των – αρχικά λίγων – λαικών συνελεύσων είτε τέλος μέσω της αποσάθρωσης του μοντέλου πολιτικής εκπροσώπησης, τα κ.γ εμφανίζονται και εν μέσω ενός τέτοιου προβλήματος – για τα αφεντικά – το κράτος, σαν μικρό σεντόνι σε μεγάλο κρεβάτι, δεν φτάνει πλέον για όλους [6].
8
Ξεπερνώντας εξ’αρχής την μερικότητα των αρχικών αιτημάτων, τα κ.γ φτάνουν να εξισώσουν την υπόθεση τους με το ζήτημα της απόδοσης κοινωνικής δικαιοσύνης – έστω και με φορολογικούς όρους. Από την άλλη πλευρά, η πολιτική δαχείριση της εξουσίας αρνείται να πράξει, αυτό που θα ήταν αυτονόητο, εάν και εφόσον επιζητούσε την κοινωνική ειρήνη, την επαναφορά δηλαδή του φόρου των πλουσίων, ενός ειδικού φόρου που κατάργησε η κυβέρνηση μακρόν και ο οποίος φορολογεί επιπλέον την ατομική περιουσία όταν ξεπερνά το ένα εκατομμυριο ευρώ. Ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση, ο μακρόν φαίνεται να επέλεξε την συμβολική μη – υποχώρηση δείχνοντας ξεκάθαρα ποια κοινωνική τάξη κάνει κουμάντο. Διακόσια είκοσι έξι χρόνια νωρίτερα, στην ίδια χώρα, στις 22 ιουνίου του 1793, η γαλλική επανάσταση θέτει σε ισχύ το εν τέλει βραχύβιο και ανεφάρμοστο σχέδιο Ρεάλ, σχετικά με τον ανώτατο μισθό, ορίζοντας ποιο εισόδημα θεωρείται απαραίτητο το οποίο προστατεύεται για όλους, ποιο υπερβαίνον το οποίο και φορολογείται και ποιο ορίζεται σαν πλεονάζον και επιτάσσεται στο σύνολο του.
9
Εάν οι ταραχές σαν αυτές που προκαλούν τα κ.γ λογικά κάποια στιγμή θα βρουν τα όρια τους, η ενσωμάτωση αυτών των ταραχών επίσης έχει όρια. Αν κάποια στιγμή η RΑF, εν τέλει έγινε t-shirt, αυτό έγινε σε διαφορετικό ιστορικό χρόνο από την δράση της και είναι συνεπώς είναι εξαιρετικά δύσκολο για το γαλλικό καθεστώς να μετατρέψει σε ακίνδυνο ή/και εμπορεύσιμο θέαμα τις εισβολές σε υπουργεία, τους εμπρησμούς πολυτελών εστιατορίων και τις επιθέσεις σε σπίτια μακρονικών [7]. Ακόμα δηλαδή και εάν τα κ.γ αποδειχτούν ενσωματώσημα, κάτι που πάντως δεν διαφαίνεται άμεσα, η καταστροφική μανία τους θα έχει σημαδέψει την μητρόπολη σε μεγάλο χρονικό διάστημα – και όχι μόνο συμβολικά αλλά και οικονομικά, όπως και σίγουρα πολιτικά. Είναι για αυτό που οι διάφοροι υποψήφιοι ακροδεξιοί εραστές, – πάντως όχι όλοι [8] -, του κινήματος έσπευσαν να δηλώσουν υποταγή στον νόμο ψηφίζοντας τον αντιβανδαλιστικό νομοσχέδιο ενώ η ίδια η λεπέν που υποτίθεται ότι κατά τον μακρόν βρίσκονταν πίσω από τις διαδηλώσεις έσπευσε να ζητήσει από τα γιλέκα να γυρίσουν σπίτια τους όταν η κατάσταση με τα μπάχαλα άρχισε να ξεφεύγει.
10
Το ζήτημα των κίτρινων γιλέκων και η ανάλυση των διαφόρων άλυτων προβλημάτων της πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό ζωής που αναδυκνείονται – μέσα από τη φωτιά όπως πάντα και ποτέ σε καιρούς ειρήνης – μπορεί να ειδωθεί μόνο σαν η κίνηση ενός μηχανισμού που καταρρέει. Ενός τεράστιου πλέγματος που μια – μια οι ενώσεις του αποσυνδέονται και πέφτουν. Ανεξαρτήτως του ποια θα είναι τελικά η εξέλιξη των πραγμάτων, η εξέγερση των κ.γ έρχεται να κεφαλαιοποιήσει μια σειρά δυναμικών που θέλοντας και μη θα αποσχολήσουν στο πολύ άμεσο μέλλον τόσο τους προλετάριους αυτού του κόσμου όσο και τους δυνάστες τους – αυτούς που θα πρέπει να διορθώσουν ή να επανεφεύρουν τους δεσμούς τους με τις υποτελείς τάξεις. Εάν κάθε εξέγερση έρχεται να αμφισβητήσει την τάξη αυτού του κόσμου, αυτή των κ.γ έρχεται να υπογραμμίσει την έλλειψη αυτής της τάξης, την διάχυτη κοινωνική ανισορροπία του γαλλικού κοινωνικού οικοδομήματος και κατ’επέκταση όχι μόνο αυτού. Συνεπώς εάν η εξέγερση των κ.γ πραγματοποιείται εν μέσω κρίσης της αστικής δημοκρατίας συνολικά αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει και όξυνση του ανταγωνισμού των πολιτικών δυνάμεων που δρουν εν μέσω αυτή της κρίσης. Ακόμα και εάν ένα κομμάτι των φασιστών εν τέλει κατάλαβε ότι με τους εμπρησμούς κοσμηματοπωλείων και τραπεζών τελικά δεν προσφέρει και πολλά στο όραμα της στρατιωτικοποιημένης κοινωνίας, ένα άλλο κομμάτι διεκδικεί την αντιδημοκρατική του ταυτότητα στους δρόμους και φυσικά φαντασιώνεται εξ’ εφόδου κατάληψη της εξουσίας [9]. Αν όλα αυτά είναι ανησυχητικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι αντιμετωπίσιμα όπως έχουν δείξει ήδη οι συγκρούσεις φασιστών – αντιφασιστών εντός των κ.γ.. Στην αντιπέρα όχθη η δημιουργικότητα μιας τάξης που βρίσκεται σε κίνηση μπορεί να περιφρονεί παλιότερα εργαλεία, όπως η παρέμβαση σε εργατικούς χώρους, ωστόσο ξανα – ανακαλύπτει άλλα, για παράδειγμα τις λαικές συνελεύσεις [10]. Όπως και να έχει, η κρισιακή συνθήκη, δείχνει για άλλη μια φορά ότι το ζήτημα του πολιτικού ανταγωνισμού θα αποτελέσει σύντομα θέμα ζωής ή θανάτου για το αγωνιζόμενο προλετάριάτο.
Eπικοινωνία για λάθη/παραλείψεις/συμπληρώσεις ή οτιδήποτε προκειμένου να ανοίξει ο απαραίτητος διάλογος εδω: apatris@espiv.net ή στο προσωπικό vaillant@espiv.net
Υποσημειώσεις:
[1] αναλυτικά για τον αντιβανδαλιστικό νόμο υπάρχουν παντού στο δίκτυο οπότε δεν χρειάζεται να αναφερθούν. Για παράδειγμα δείτε εδώ: http://www.eksegersi.gr/Επικαιρότητα/32309.Γαλλία-Φασιστικός-νόμος-ενάντια-στις-διαδηλώσεις
[2] ειδικά μετά τις κατα καιρούς προκλητικές δηλώσεις του μακρόν εναντίον των φτωχών ή με την ακραία προκλητική στάση του στο ζήτημα των μέτρων που εξήγγειλε για το ξεπέρασμα της κρίσης (δείτε π.χ την κριτική ενός αστικού μέσου εδώ: https://www.documentonews.gr/article/ta-metra-toy-makron-gia-na-kateynasei-ta-kitrina-gileka-moratorioym-6-mhnwn-stis-ayxhseis-sta-kaysima)
[3] αν και ζώντας την εποχή των ακραίων αντιφάσεων υπήρξε μεγάλη μείωση των ταραχών τις μέρες των χριστουγέννων
[4] για την κατάρρευση των δύο βασικών πυλώνων του καπιταλισμού, της εργατικής υπεραξίας και του χρήματος από την ρομποτική και το πλαστικό χρήμα αντίστοιχα υπάρχει μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση του στέργιου κατσαρού στην δυσεύρετη δυστυχώς μπροσούρα ”έτσι και αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη ”
[5] όπως η διάσημη πλέον ιστορία με το ρομπότ που έγινε φασίστας
[6] μια περίπτωση τέτοιου τύπου είναι η απόσυρση του ασαντικού κράτους από τις περιοχές των κούρδων στην αρχή του εμφυλίου και μια άλλη τηρουμένων πάντα των αναλογιών η διακριτική αποχώρηση των μπάτσων από τις υποπρολεταριακές περιοχές της δυτικής αττικής
[7] αν και στα εξάρχεια η λογική του τουρισμού των ταραχών φαίνεται σταδιακά να βρίσκει την θέση της στα καπιταλιστικά πλάνα
[8] σύμφωνα με – μη διασταυρωμένες πάντως – πηγές εμφανίστηκε πανό στα μπάχαλα στο παρίσι από ομάδα βασιλοφρόνων που έγραφε: μετά την αναρχία η μοναρχία
[9] όπως π.χ στην ουκρανία ή στα τελευταία γεγονότα στην αλβανία, μια χώρα όπου το ενδιαφέρον έθιμο η αντιπολίτευση να πραγματοποιεί εξεγέρση προκειμένου να ρίξει την κυβέρνηση και τούμπαλιν συνεχίζεται ακόμα
[10] αναζητώντας ”lyndimatin commercy” στο google μπορείτε να βρείτε στα γαλλικά τα τρία καλέσματα της λαικής συνέλευσης του commercy για την συγκρότηση λαικών συνελεύσεων από τα κ.γ. Το τρίτο πραγματεύεται τη δημιουργία ”συνέλευσης των συνελεύσεων”
Αντί βιβλιογραφίας:
σχετικά με την πολεοδομική καταστολή και τις σχέσεις υπαίθρου – μητρόπολης:
το ”πέρα από το blade runner” του mike davis
το γαλλικό ”η εξέγερση που έρχεται ” της αόρατης επιτροπής
και μια ματιά στο χάρτη των δήμων αχαρνών και άνω λιοσίων, του ελάχιστου αριθμού μμμ που καταλήγουν εκεί και των εθνικών οδών που περικλύουν τις εν λόγω περιοχές
σχετικά με τα κίτρινα γιλέκα:
όλες τις αναρτήσεις αλλά και τις πηγές ή τις παραπομπές από εδώ (αγγλικά): http://autonomies.org/ και ειδικά αυτό: https://crimethinc.com/2018/11/27/the-yellow-vest-movement-in-france-between-ecological-neoliberalism-and-apolitical-movements που περιέχει μια αναλυτική περιγραφή των τάσεων αλλά και της ανθρωπογεωγραφίας των κ.γ
και για άμεση ελληνόφωνη ενημέρωση το twitter της δημοσιογράφου μαρια δεναξά
σχετικά με την γαλλική επανάσταση:
Η μεγάλη γαλλική επανάσταση. πιότρ αλεξέγεβιτς κροπότκιν, εκδ. κουκίδα
σχετικά με τον ξυλοδαρμό των ματατζήδων από τον κριστόφ ντέτιγκερ:
βρειτε το video στο youtube με τίτλο: French Yellow vest boxer vs Macron Forces
σχετικά με την αποικιοκρατική ιδιαιτερότητα του γαλλικού καθεστώτος:
η μπροσούρα της εκδήλωσης : Καθεστώς ασφαλείας: μια κοινωνικο-ιστορική προσέγγιση. Aντιεξέγερση, στρατιωτικοποίηση, αποικιακότητα. Mε το σύντροφο ματιέ ριγκούστ, σε συνεργασία με το περιοδικό κομπρεσέρ, που μπορείτε να βρείτε στην βιβλιοθήκη της κατάληψης Δερβενίων 56
Βαγιάν
