Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές και λύσεις για αυτά που ζούμε. Τέτοιες «λύσεις» ψάχνουν τα κομματικά επιτελεία που μυρίζουν το αίμα των ψηφοφόρων τους και τους κυνηγάνε. Οι από τα κάτω δεν έχουμε τέτοιες προθέσεις. Στόχος μας είναι να τελειώσουμε με αυτό το σύστημα, το κράτος, τον καπιταλισμό, και να ζήσουμε μια ζωή χτισμένη πάνω στην αλληλεγγύη.
Ζούμε ακόμη μέσα στην κρίση. Όσα ονόματα και να αλλάξει, ο βασικός της άξονας είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο αναδιαρθρώνεται και θα μας ρίξει ακόμη πιο βαθιά στην άβυσσο που το ίδιο δημιουργεί. Οι προλετάριοι και προλετάριες δεν έχουν τίποτα να ελπίζουν στα κρατικά επιτελεία, παρά μόνο να απεργάζονται την καταστροφή τους. Οι λύσεις είναι μπροστά μας, δίπλα μας, στις γειτονιές μας, τους χώρους εργασίας, τα πανεπιστήμια, τα πεζοδρόμια και τους δρόμους.
«Εάν δεν σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη, τότε θα έρθουν για κάθε έναν/μία από εμάς χωριστά».
Οι πρόσφατοι αγώνες ενάντια στα μνημόνια, αν και συνάντησαν τα όριά τους μερικές φορές, μπορούν να αποτελούν μία πυξίδα και να είναι διδακτικοί για τα ζητήματα που θίγονται στο σήμερα. Η μαζική κάθοδός μας στους δρόμους, οι συγκρούσεις με την αστυνομία, η απαλλοτρίωση πλούτου, χώρου και χρόνου είναι από τα ζητήματα που πρέπει να ξαναβάλουμε μπροστά και επιθετικά ως τάξη. Είναι οι στιγμές αυτές που αναμετριόμαστε με το κράτος, ανοίγουμε δρόμους, διογκώνουμε τις ρωγμές στο προσωπείο της κρατικής παντοδυναμίας, και αφήνουμε όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά για το μέλλον.
Φυσικά, χωρίς να φέρουμε τις διαδικασίες αυτές και στην καθημερινή μας ζωή το πρόβλημα θα παραμένει τεράστιο, και θα μοιάζει πάντα ανεπίλυτο. Έτσι, η νομιμοποίηση μίας πληθώρας μεθόδων και πρακτικών του προλεταριάτου θα πρέπει να τεθεί ξανά στο προσκήνιο, χωρίς ίχνος «ντροπής» ή περίσκεψης. Οι απαλλοτριώσεις από ράφια σούπερ-μάρκετ και πολυκαταστημάτων, των οποίων τα αφεντικά βλέπουν τα κέρδη τους μόνο να ανεβαίνουν ακόμη και τις μέρες των πιο σκληρών κρίσεων, αποτελεί έναν μονόδρομο για επιβίωση, και αυτό θα συνεχιστεί το επόμενο διάστημα. Φυσικά, οι μαζικές απαλλοτριώσεις είναι ένα ζήτημα που θέτει τη δυναμική στην πραγματική της βάση, και όχι στο «ταλέντο» κάποιων να παίρνουν προϊόντα χωρίς να πληρώνουν γι’ αυτά.
Παρ’ όλα αυτά, αν είμαστε «μάρτυρες» κάποιου γεγονότος ας πάρουμε τη σωστή θέση: Αυτού ή αυτής που για να επιβιώσει βάζει πιο ψηλά τη ζωή και την αξιοπρέπεια, παρά τους νόμους των χορτάτων. Έτσι, υποστηρίζουμε όποια μορφή αντίστασης (ακόμη της ατομικής) απέναντι στα αφεντικά και το κράτος.
Ακόμη, απέναντι στα κοράκια των εταιριών ενέργειας δεν αφήνουμε κανένα σπίτι μόνο του. Είτε για χρέη, είτε για «ρευματοκλοπή» δεν επιτρέπουμε με κανέναν τρόπο στα συνεργεία των όποιων εργολάβων να κόψουν το ρεύμα. Αντιθέτως, κάνουμε δίκτυα, μοιραζόμαστε γνώσεις και πρακτικές, είμαστε εκεί με τις γειτόνισσές μας απέναντι στα κοράκια της κάθε εταιρίας.
Το ίδιο πράττουμε και σε πιθανές απόπειρες έξωσης. Δεν μας ενδιαφέρει το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Μας νοιάζει ποιος και ποια χρησιμοποιεί το εκάστοτε μέρος, ποια του δίνει ζωή, ποιος το φροντίζει, ποιο βλέπουμε κάθε μέρα στη γειτονιά μας, και ξέρουμε ότι νοιάζεται για τον/τη διπλανό του/της. Έτσι, έχουμε τον νου μας στις κινήσεις των μπάτσων, των εκάστοτε ρουφιάνων ή καλοθελητών, και στεκόμαστε αλληλέγγυα σε κάθε κίνηση εναντίον ενοικιαστών που χρωστάνε, καταληψιών ή σε περιπτώσεις πλειστηριασμών.
Είναι πλέον σημαντικό να βρισκόμαστε, να είμαστε κοντά με ανθρώπους που βιώνουμε ίδια προβλήματα και αναζητούμε λύσεις, χωρίς τη βοήθεια κανενός ειδικού. Έτσι, άλλος ένας βασικός άξονας της δράσης μας είναι να στήσουμε, να συμμετέχουμε σε δομές των από τα κάτω, δομές της βάσης οι οποίες συζητάνε και δρούνε με βάση τα δικά μας συμφέροντα απέναντι σε κράτος και αφεντικά. Συνελεύσεις γειτονιών, σωματεία βάσης εργαζομένων, συντονισμοί και δίκτυα αλληλεγγύης, συνελεύσεις υπεράσπισης πάρκων ή δημόσιων χώρων, αποτελούν ένα μικρό κομμάτι των πραγμάτων που η δημιουργικότητα των από τα κάτω μπορεί να δομήσει. Μέσα και από τέτοιες δομές δοκιμάζονται πρακτικές, δομούνται σχέσεις, χτίζεται ο νέος κόσμος στο εδώ και το τώρα, με την προοπτική να καταστρέψει συθέμελα τον υπάρχοντα κόσμο της εξουσίας.
Η λύση στην κρίση – μίσος ταξικό
Όλα τα παραπάνω αναγνωρίζουμε ότι μπορεί να αποτελούν πρόσκαιρες και επιμέρους λύσεις. Παρ’ όλα αυτά, για να οργανωθούμε και να απαντήσουμε όπως αρμόζει στο κράτος και τα αφεντικά, θα πρέπει να βρούμε τους τρόπους να επικοινωνήσουμε με τη διπλανή μας. Να βρούμε αυτά που μας ενώνουν, απέναντι σε αυτά που μας χωρίζουν ορμώμενοι/ες από την αγάπη για πραγματική ζωή, όχι για επιβίωση· από το μίσος για τα αφεντικά μας, όχι για τον διπλανό μας που έτυχε να γεννηθεί αλλού· να ζήσουμε μία ζωή με σύγκρουση, να ανοίξουμε περάσματα πάνω από κράτος, αφεντικά και πατριαρχία, ενάντια στους δυνάστες μας.
Ντου στα σούπερ μάρκετ
αρνήσεις πληρωμών
πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών
καρόσι
