Στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, ο παντοδύναμος λαός εμίλησε και εξέλεξε δήμαρχο τον ένα από τους δύο ακροδεξιούς υποψηφίους: τον Βαγγέλη Μαρινάκη, ε, συγγνώμη, τον Γιάννη Μώραλη – έναντι του αποχωρήσαντα δημάρχου Βασίλη Μιχαλολιάκου (της γνωστής οικογενείας).
Ο Γ. Μώραλης (δηλαδή ο Μαρινάκης) στην προεκλογική του εκστρατεία υπερασπίστηκε σθεναρά τη μη ιδιωτικοποίηση του λιμανιού, την παραμονή του σε κρατικά και δημοτικά χέρια. Εκ πρώτης όψεως, σε μια χώρα που ξεπουλιέται άρδην, αυτό φαίνεται θετικό: Δεν θα μπουν οι κακοί ξένοι στο λιμάνι να μας το φάνε, θα το αξιοποιήσει το κράτος, η χώρα θα γνωρίσει ανάπτυξη και εθνική περηφάνια. Ή μήπως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται;
Η νύφη και οι μνηστήρες
Στις 10 Ιουνίου έγινε συνάντηση μεταξύ του υπουργού Ναυτιλίας, Μιλτιάδη Βαρβιτσώτη, και υψηλόβαθμων στελεχών της Cosco. Αφού αντάλλαξαν φιλοφρονήσεις για την ήδη υπάρχουσα δραστηριότητα-επένδυση της εταιρίας στο λιμάνι, εκφράστηκε το επίσημο ενδιαφέρον της για την απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου του ΟΛΠ, με τον Βαρβιτσιώτη να αναφέρει: «Εμείς έχουμε αποφασίσει να εκμεταλλευτούμε τη γεωστρατηγική θέση της χώρας μας και γι’ αυτό προχωράμε στην αποκρατικοποίηση ολόκληρου του λιμανιού». Εκτός από τον ΟΛΠ, έγινε συζήτηση για την ανάδειξη του Πειραιά σε πρώτο λιμάνι στη Μεσόγειο στην κρουαζιέρα, τη δημιουργία car terminal που να εξυπηρετεί όλη την Ευρώπη, την περαιτέρω ανάπτυξη της ναυπηγοεπισκευαστικής κ.α. ωραία και αναπτυξιακά. Τονίστηκε η συμβολή του Α. Σαμαρά στη συνεργασία των δύο χωρών, που λίγες μέρες μετά συναντήθηκε με τον Κινέζο ομόλογό του για να του προσφέρει γη και ύδωρ: επέκταση δραστηριοτήτων στους τομείς των αεροδρομίων, των σιδηροδρόμων, των οδικών δικτύων και άλλων υποδομών, με προοπτική επέκτασης στους τομείς των θαλάσσιων μεταφορών, του τουρισμού κ.τ.λ. Επίσης, οι κινέζοι κεφαλαιοκράτες έχουν βάλει στο μάτι τον διεθνή αερολιμένα «Ελευθέριος Βενιζέλος» στα Σπάτα, καθώς και το νέο αεροδρόμιο στο Καστέλι Ηρακλείου, λιμάνια, πλην των δύο μεγάλων σε Πειραιά και Θεσσαλονίκη, κ.ά, ενώ μια μεγάλη κινεζική εταιρεία, η State Grid International of China, είναι μεταξύ των τριών ενδιαφερομένων για το 66% των μετοχών του Ανεξάρτητου Διαχειριστή Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΔΜΗΕ).
Στον (υποτιθέμενο) αντίποδα, οι Μαρινάκης και Μώραλης αντιτίθενται στην ιδιωτικοποίηση, δηλαδή στην πώληση του λιμανιού σε έναν επενδυτή. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μαρινάκης στην εκπομπή Αυτοψία: «Ο νόμος για τις off shore πρέπει να αλλάξει, αυτές οι εταιρίες είναι καθόλα νόμιμες […] Θεωρώ ότι είναι τραγικό λάθος η πώληση του λιμανιού. Δεν μπορεί να πουληθεί το λιμάνι, […] για να φτιαχτεί έχουν επενδυθεί δισεκατομμύρια. Επίσης, υπάρχει ο ναύσταθμος. Η Ελλάδα δεν έχει λύσει τα προβλήματά της με τους γείτονές της. Άρα λοιπόν, το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να παραχωρηθεί μέρος του λιμανιού σε ιδιώτες, κι επίσης δεν μπορεί να αξιοποιηθεί μόνον από έναν». Οι κακοί γείτονες και η εθνική ασφάλεια απ’ τη μια, οι καλοί επενδυτές και οι αγαπημένες off shore από την άλλη.
Σε επιστολή που έστειλε λίγο μετά την εκλογή του ο Μώραλης στον Σαμαρά αναφέρει ότι στοχεύει «να γίνει ο Πειραιάς διεθνές ναυτιλιακό κέντρο, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας από τις νέες επιχειρήσεις που θα εγκατασταθούν στον Πειραιά, αλλά και από τις υφιστάμενες που θα υποστηριχθούν ώστε να γίνουν διεθνώς ανταγωνιστικές. […] Η αναπτυξιακή προοπτική και η ανταγωνιστική θέση του λιμένα του Πειραιά θα ενισχυθεί, εάν η πλειοψηφία των μετοχών του ΟΛΠ διατηρηθεί από το Δημόσιο, με ταυτόχρονη άμεση και ισχυρή παρουσία του Δήμου Πειραιά στη διοίκησή του, και υιοθέτηση του ανταγωνιστικού μοντέλου παραχώρησης δραστηριοτήτων σε ιδιώτες μέσω πολυετών συμβάσεων».
Ποιοι είναι αυτοί οι ιδιώτες; «Έξι υποψήφιοι εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους για την πώληση του 67% των μετοχών του ΟΛΠ. Πρόκειται για τις APM Terminals (Δανία), Cartesian Capital Group LLC (ΗΠΑ), COSCO Group Limited (Hong Kong), International Container Terminal Services (Φιλιππίνες), Ports America Group Holdings (ΗΠΑ) και Utilico Emerging Markets Limited (Ν. Ζηλανδία). Βάσει του όγκου των εμπορευμάτων που διακινούν, οι περισσότεροι συγκαταλέγονται στις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο». Στο παιχνίδι μπαίνει και ο πάλαι ποτέ ΟΣΕ, η τωρινή ιδωτικοποιημένη ΤΡΑΙΝΟΣΕ (την οποία γλυκοκοιτάζει η RZD, δηλαδή οι Ρωσικοί Σιδηρόδρομοι, με την… υπόσχεση, αν ευδοκιμήσει η εξαγορά, να κάνουν μείωση προσωπικού), που κάνει ήδη πιλοτικά δρομολόγια στην Ευρώπη για την ιαπωνική Sony κ.α. πολυεθνικές, ενώ μεγάλο ρόλο διαδραματίζει και η Hewlett-Packard, από τους πρώτους που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία και να αποκομίσουν γρηγορότερες μεταφορές με μικρότερο κόστος.
Παράλληλα, κρίση έχει ξεσπάσει στο ΤΑΙΠΕΔ για την πώληση του ΟΛΠ, λόγω του φιλικού διακανονισμού του δεύτερου με την Cosco για το έργο του δυτικού προβλήτα ΙΙΙ, δεδομένου ότι ήδη ο ΣΕΠ (Σταθμός Εμπορευματοκιβωτίων Πειραιά), θυγατρική της Cosco, διαχειρίζεται δύο προβλήτες του ΟΛΠ. Γενικά, υπήρξαν αντιδράσεις κάποιων φορέων (ΟΜΥΛΕ, Ένωση Λιμενεργατών) κατά της μεταφοράς των μετοχών στο ΤΑΙΠΕΔ με προσφυγή στο ΣτΕ από το Μάιο του 2012, και κατά της προκήρυξης εκδήλωσης ενδιαφέροντος για την πώληση του 67% του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΛΠ και του ΟΛΘ τον Μάιο και Ιούνιο 2014. Η απόφαση της 18/6/14 «στέκεται μόνο στο έννομο συμφέρον και αποφεύγει να μπει στην ουσία της υπόθεσης», αναφέρουν σε ανακοίνωσή τους. Η γνωστή «τυφλή» δικαιοσύνη.
Άρα, η διαφορά μεταξύ των δύο πλευρών δεν είναι άλλη από τον αριθμό των ιδιωτών, και τον τρόπο που θα τους πουληθεί το λιμάνι. Η μεν κυβέρνηση εστιάζει στους Κινέζους και θέλει να έχει τον πλήρη έλεγχο της πώλησης -έχει άλλωστε πολλές πωλήσεις να κάνει, μην μπλέξει με πολλούς αγοραστές- οι δε νέοι τοπικοί άρχοντες, εκθειάζοντας τον ρόλο του δημοσίου, δηλαδή του δήμου, δηλαδή των ιδίων, προτίθενται να μοιράσουν το λιμάνι σε πολλούς επενδυτές. Λέξεις-κλειδιά και στις δύο θέσεις: «ανάπτυξη», «ανταγωνιστικότητα», «συμβάσεις», «θέσεις εργασίας».
Θέσεις «εργασίας»
Το τυράκι για το πόπολο δεν είναι άλλο από τις θέσεις εργασίας, ήδη προεκλογικά κατέφθαναν στο γραφείο του Μώραλη βιογραφικά δημοτών για να τους βολέψει κάπου. Η λέξη «εργασία» όμως στον Πειραιά έχει ιδιαίτερη σημασία, στο λιμάνι δεν μιλάμε για εργασιακές συνθήκες αλλά για κατάφωρη δουλεία: η Cosco «προσλαμβάνει» μέσω της υπεργολάβου «Διακίνηση Α.Ε.» και άλλων 4-5 μικρότερων (που ροκανίζουν τα μεροκάματα στην πορεία) εργαζόμενους με ατομικές συμβάσεις ημέρας. Από τους 600-700 εργαζόμενους μόνο οι 200-250 έχουν πλήρη σχέση εργασίας (με αμοιβή 700 ευρώ περίπου), οι υπόλοιποι (των 300-400 ευρώ) δουλεύουν εκ περιτροπής και όποτε τους ειδοποιεί η εργοδοσία, χωρίς σταθερό ωράριο και πρόγραμμα. Προσλαμβάνονται ως ανειδίκευτοι εργάτες, πέφτοντας έτσι στο κατώτερο δυνατό μισθολογικό επίπεδο. Η υπέρβαση ωραρίου θεωρείται οικειοθελής προσφορά, άρα αποκλείεται η πληρωμή υπερωριών, ενώ στο ημερομίσθιο των 40 ευρώ (που καταβάλλεται στο τέλος του μήνα!) περιλαμβάνονται τα επιδόματα και οι πρόσθετες αμοιβές για νυχτερινή εργασία, αργίες, υπερεργασία, εκτός έδρας. Η εταιρεία έχει το δικαίωμα μετακίνησης χωρίς συμφωνία του εργαζόμενου. Σε περίπτωση ασθένειας η εταιρεία στέλνει γιατρό της αρεσκείας της, που αναμενόμενο είναι να βρει τον εργαζόμενο να χαίρει άκρας υγείας. Ο εργαζόμενος αναλαμβάνει έναντι της εταιρείας την υποχρέωση πίστης, δηλαδή δίνει όρκο σιωπής για τα κακώς κείμενα, για τις λαμογιές, το λαθρεμπόριο, τις παραβιάσεις των εργασιακών. Δεν υπάρχει κανονισμός εργασίας, δεν αναγνωρίζεται καμία δικαιοδοσία κανενός εργασιακού φορέα και συνδικάτου, ενώ μόλις τέσσερις καταγγελίες εξετάζονται από την Επιθεώρηση Εργασίας, χωρίς καμία να έχει ολοκληρωθεί.
Δύο μόνο απολυμένοι κατήγγειλαν επώνυμα την ύπαρξη περιφερόμενων μπράβων στο λιμάνι και το κλίμα φόβου που δημιουργούν, την απαγόρευση συζητήσεων μεταξύ των εργαζομένων, τον φόβο τους να αντιδράσουν λόγω της ανεργίας και της ανάγκης τους για ένα λειψό μεροκάματο, τα ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας που τους υποχρεώνουν να δουλεύουν με χαλασμένα μηχανήματα (παρά τις αναφορές τους στην εταιρία) χωρίς θέρμανση και ψύξη είτε με χιόνι είτε με καύσωνα, την έλλειψη προγραμματισμού (καλούν τους εργαζόμενους όποτε θέλουν με ένα sms στο κινητό), την παντελή απουσία του ΣΕΠΕ, την ύπαρξη φράχτη και καμερών, ακόμα και το ότι τους απαγορεύεται να πάνε στην τουαλέτα! Στην προσπάθειά τους να συστήσουν σωματείο, απλά απολύθηκαν.
Στις 18 Ιουλίου η ομερτά επιτέλους έσπασε και οι εργαζόμενοι απάντησαν με απεργία. Μέσα σε μία μόλις μέρα -μεγάλη η χασούρα για την εταιρεία, προφανώς- και παρά την εκφοβιστική παρουσία ΜΑΤ στο λιμάνι, κέρδισαν τα αυτονόητα: αναγνώριση και πιστοποίηση των εργαζομένων ως λιμενεργατών (επάγγελμα που ανήκει στα βαρέα και ανθυγιεινά), 4μελή πληρώματα σε κάθε γερανογέφυρα (ήταν 3μελή) με προοπτική αύξησης του αριθμού αν υπάρχει φόρτος εργασίας, εκπαίδευση για την καβοδεσία, παρουσία ειδικής ομάδας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού που θα αξιολογεί αν η μεταφορά τραυματιών πρέπει να γίνει με ασθενοφόρο ή με ΙΧ (πάγια τακτική, ώστε τα ατυχήματα να μην χαρακτηρίζονται εργατικά), ειδικό επίδομα στους εναερίτες και επίδομα επικινδυνότητας σε όλους, αύξηση των αποδοχών, δέσμευση για καμία απόλυση για τη συμμετοχή στην απεργία, έναρξη διαλόγου για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και -το σημαντικότερο ίσως- τη σύσταση Σωματείου.
Οι ναυτικοί αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις: στα καράβια των ελλήνων εφοπλιστών εργάζονται κατά πλειονότητα αλλοδαποί, που αμείβονται λιγότερο, δεν εντάσσοται σε συλλογικές συμβάσεις και χρησιμοποιούνται εκβιαστικά για την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας όλου του κλάδου.
Απο την άλλη, η παραχώρηση του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων στην Cosco έφερε ραγδαία ανάπτυξη της κίνησης εμπορευμάτων στον Πειραιά, πλήττοντας αισθητά τα λιμάνια της Β. Ευρώπης και εξασφαλίζοντας τα σχετικά κέρδη για τις εκμεταλλεύτριες εταιρίες, ενώ και ο εφοπλιστικός κλάδος γνωρίζει συνεχή ανθοφορία: Το 2013 προστέθηκαν ακόμη 6 εφοπλιστές στους «εκατομμυριούχους» (που διαθέτουν στόλο με χωρητικότητα άνω του ενός εκατομμύριο τόνους dwt), ανεβάζοντάς τους σε 66. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ΙΟΒΕ, ο ετήσιος τζίρος του κλάδου κυμαίνεται στα 13-14 δις ευρώ, ενώ η φορολογία που προκύπτει ειδικά από τις θαλάσσιες μεταφορές (κέρδη περίπου 5,5 δις) είναι μόλις 25 εκατ. ευρώ.
Αυτό εξηγείται εύκολα, κι ας πιάσουμε την περίπτωση του δημοτικού συμβούλου -πλέον- Μαρινάκη: τα πλοία του φέρουν σημαίες Λιβερίας, Νήσων Μάρσαλ και Παναμά, κανένα ελληνική, άρα δεν υπόκεινται στην ελληνική νομοθεσία που έχει περιορισμούς για τη σύνθεση των πληρωμάτων, έτσι προτιμούνται οι υποαμοιβόμενοι αλλοδαποί. Για τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών κάθε αναφορά, με βάση τα παραπάνω, κρίνεται περιττή. Επιστρέφοντας στον Μαρινάκη, εκτός από τη ναυτιλία δραστηριοποιείται επίσης στα μέσα ενημέρωσης, το real estate, τον Ολυμπιακό (που τον τελευταίο χρόνο έχει «πουλήσει» παίχτες αποκομίζοντας 62 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς να κάνει καμία μετεγγραφή ανάλογης αξίας), γενικά το ποδόσφαιρο.
Αυτή η τελευταία ενασχόλησή του είναι που τον έμπλεξε με τη δικαιοσύνη, μαζί με άλλα 85 άτομα (μεταξύ άλλων Αχιλλέας Μπέος, Χρυσόστομος και Σταύρος Ψωμιάδης): λίγες μέρες μετά την δικαίωση των ναυτεργατών, στις 24 Ιουνίου, ασκήθηκε στον Μαρινάκη και τον Αθανάσιο Κανελλόπουλο, αντιπρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ποινική δίωξη για «απλή συνέργεια σε εγκληματική οργάνωση, τα μέλη της οποίας επιδιώκουν οικονομικό ή άλλο υλικό όφελος, και απλή συνέργεια σε δωροδοκία για αλλοίωση αποτελέσματος αγώνα, τελεσθείσα κατ’ εξακολούθηση», και τους επιβλήθηκε απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Παράνομα στοιχήματα, στημένα παιχνίδια, παράγκες, αθάνατη Ελλάδα! (Βέβαια, αν δεν είχε διαφορετική από την κυβερνητική ατζέντα για την εκμετάλλευση του λιμανιού ίσως να μην διωκόταν, και μάλιστα μαζί με τον σωρό, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ… Καλό το Κεφάλαιο, αλλά προέχει το Κράτος!)
Τι λένε για όλα αυτά «τα παιδιά του Πειραιά»;
Οι Πειραιώτες δεν έχουν κανένα λόγο να διαφέρουν από τον υπόλοιπο πληθυσμό, που εθελοτυφλεί και ψηφίζει ό,τι βλέπει στην tv και ό,τι λάμπει. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Μαρινάκης, αφού έδωσε το χρίσμα στον Μώραλη -αντιπρόεδρο της ΠΑΕ, πρόεδρο της Super League και στενό συνεργάτη του πάλαι ποτέ δημάρχου Φασούλα- να πολιτευτεί («Εμπιστεύομαι τον Γιάννη Μώραλη για τη θέση και την ευθύνη του δημάρχου Πειραιά») επιστράτευσε κάθε επικοινωνιακή τεχνική: προέβαλλε τον συνδυασμό του ως υπεράνω κομμάτων, με εκπροσώπους από όλους τους χώρους και το χαρακτηριστικό σύνθημα “NO POLITICA” σε πανό των οπαδών του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη τον Μάρτιο του 2013, τη στιγμή που συνεργάζεται με πρόσωπα με ξεκάθαρο πολιτικό πρόσημο, μεταξύ άλλων τον Κώστα Μπαρμπή, πρόεδρο της ΠΕΦΟ και μέλος του Δ.Σ. της ΠΑΕ, υποστηρικτή της μοναρχίας, τακτικό συνεργάτη ακροδεξιών εφημερίδων, συντάκτη κάθε είδους συνωμοσιολογικού πονήματος, μελετητή της «ελληνικής καταγωγής» του Ιησού και της Μαρίας, και εκδότη των «Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών». Συγκέντρωσε μαμάδες και παιδάκια στο Καραϊσκάκη για τη γιορτή της μητέρας μία βδομάδα πριν τις πρώτες εκλογές, και ολόκληρα σχολεία στις 14/5, στο άνευ προηγουμένου φιάσκο «Ευ αγωνίζεσθαι» της Εθνικής Ολυμπιακής Ακαδημίας (που ένα μήνα πριν είχε καλέσει αθηναίους μαθητές στο Καλλιμάρμαρο, παρέα με τον… Κοκό!) του Ισ. Κούβελου, συζύγου της «εμένα η Χ.Α. μου φέρεται με το σεις και με το σας» Ντ. Μπακογιάννη. Οι μαθητές υποτίθεται ότι θα εξασκούνταν στα ολυμπιακά αθλήματα που είχαν δηλώσει νωρίτερα, αντ’ αυτού επικρατούσε ένα ατελείωτο μπάχαλο, εκατοντάδες παιδιά, καμία οργάνωση, παρά μόνο στη διανομή υλικού: μπλουζάκια με το σήμα της ΕΘΝ.Ο.Α. (η Ελληνική Ολυμπιακή Ακαδημία μετονομάστηκε σε Εθνική Ολυμπιακή Ακαδημία της Ελλάδας, για ευνόητους εθνικιστικούς λόγους) και καπελάκια του συνδυασμού «Πειραιάς Νικητής», το σύνθημα που τελικά φώναζαν ρυθμικά οι μαθητές, υπό την κατάλληλη καθοδήγηση. Όλα αυτά υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας και της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, και μέγα χορηγό τον Ολυμπιακό. Όταν άρχισαν οι καταγγελίες, το υπουργείο Παιδείας αρνήθηκε κάθε σχέση, αλλά δυστυχώς scripta manent. Προηγουμένως είχαν αποσταλεί από το υπουργείο στα σχολεία φυλλάδια του «Πειραιά Νικητή», χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις. Γιορτές σε στάδια, εκμοντερνισμένος εθνικισμός, οι επικοινωνιακές τεχνικές της χούντας εκσυγχρονισμένες.
Για τις μεγαλύτερες ηλικίες χρειάστηκε η στήριξη του Μητροπολίτη Πειραιά, Σεραφείμ, τον οποίο επισκέφθηκαν Μαρινάκης και Μώραλης, και πήραν την… ευλογία του. Συζήτησαν για στήριξη των οικονομικά ασθενέστερων, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την ενίσχυση φιλανθρωπικού έργου της Μητρόπολης, και κατέληξαν σε συμφωνία για συνεχή συνεργασία: όσο ο Μαρινάκης και οι συν αυτώ θα κλέβουν τους εργαζόμενους, τόσο θα τους ελεεί η Εκκλησία. Εξάλλου, είχε προηγηθεί κατινίστικη κόντρα μεταξύ Σεραφείμ και Μιχαλολιάκου για μικρότερης σημασίας ζητήματα, όπως θέσεις στάθμευσης στο Ογκολογικό Νοσοκομείο, μια κεραία κινητής στην Καστέλλα, κ.α., με τον Σεραφείμ να λέει χαρακτηριστικά: «Τα παραπάνω πολυσήμαντα έργα έγιναν κατόπιν προσωπικών μου παρεμβάσεων και παρακλήσεων από ομίλους επιχειρηματιών που εσείς σήμερα προσπαθείτε να μειώσετε». Κι εμείς αγαπήσαμε, σεβασμιότατε, αλλά έτσι δεν κάναμε…
Τέλος, στον Αγ. Ελευθέριο στα Καμίνια, η καλή εκκλησία διένειμε τρόφιμα στους ψηφοφόρους -ε, συγγνώμη, τους πιστούς- σε σακούλες που περιείχαν ψηφοδέλτια του «Πειραιά Νικητή» (ποιου άλλου;). Από πάρα πολύ κόσμο ακούστηκε ότι οι φάκελλοι περιείχαν και 20ευρα! Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, και η φωτιά στον Πειραιά έχει ήδη ανάψει. Μένει να δούμε αν θα καούν αυτοί που πρέπει…
ο Κανένας
