Από τα λεωφορεία της γραμμής Κέντρο-Καλαμαριά πάντα προτιμούσα το Έξι από το Πέντε. Δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα τώρα στη Σαλονίκη –έχει περάσει μισή δεκαετία– μπορεί να ‘χει γίνει και το μετρό. Προτιμούσα το Έξι, όχι μόνο επειδή στην επιστροφή από το κέντρο προς το σπίτι ήταν το πρώτο σημείο που διακλαδώνονταν οι διαδρομές τους πάνω στη στροφή της Καπετάν Γκόνη, οπότε είχα να περπατήσω κάποια βήματα λιγότερο. Ήταν επίσης ότι συνήθως ήταν πιο άδειο, είχε πιο συχνά ελεύθερα καθίσματα και δεν κινδύνευα να με σηκώσει καμιά μπάμπω ή να με κοιτάξει απαξιωτικά μέχρι να ντραπώ και να σηκωθώ μόνος. Τότε σκεφτόμουν ότι αν δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους τι τις θέλουν τις βόλτες, τόπο στα νιάτα και τέτοια. Όλοι κάποτε υπήρξαμε κωλόπαιδα νομίζω.
Επίσης υπήρχε μια μικρή διαφορά στην διαρρύθμιση των θέσεων καθώς το Πέντε και το Έξι ήταν μεταξύ τους ελαφρώς διαφορετικά μοντέλα. Έβρισκα πιο βολική την διαρρύθμιση του Έξι για λόγους που τώρα πια δεν θυμάμαι. Το Πέντε όμως ασφαλώς είχε ως εξισορροπητική ρύθμιση το πλεονέκτημα ότι στο σημείο πάνω από τη μεσαία δεξιά ρόδα δημιουργούσε μια υπερυψωμένη πλαστική επιφάνεια σαν μπαούλο. Έτσι μπορούσες να αράξεις οκλαδόν σε ‘κείνο το σημείο και να μην σε ενοχλεί κανείς παρά μόνο κάποια επιτιμητικά βλέμματα συνεπιβατών που ίσως θεωρούσαν πως η επιλογή αυτή δίνει μια κάπως τριτοκοσμική εσάνς στα λεωφορεία της πόλης, που η διατρητική μιζέρια της απλώνεται λες σαν την υγρασία της μέχρι το μεδούλι.
Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό γινόταν στο τρία ή στο οκτώ ή και σε γραμμές άλλων περιοχών. Στο πέντε και το έξι γινόταν σίγουρα. Από μικρός θυμάμαι να μπαίνει σε κάποια στάση της Β. Όλγας συνήθως και με συχνότητα περίπου καμιά φορά τον μήνα ένας τύπος με άγρια όψη, ογκώδη σωματοδομή και πολύ σκληρά χαρακτηριστικά. Περπατούσε τόσο άτσαλα που σχεδόν παραπατούσε. Απροσδιόριστης ηλικίας. Τα ρούχα του και ο ίδιος διέχεαν μια αποφορά σε όλη την, έτσι κι αλλιώς, καθόλου ευχάριστη και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του λεωφορείου. Ποτέ δεν μιλούσε παρά βαριανάσανε παραπατώντας και μοίραζε κάτι ξεθωριασμένες φωτοτυπίες –κομμένες στη μέση Α4– που μας ενημέρωναν ότι γυρίζει πεντέμισι χρόνια στους δρόμους και ζητάει την βοήθεια μας. Μικρός όταν ήμουν με τρόμαζε. Μεγαλύτερος γύριζα το βλέμμα μου, απονεκρωμένες καθώς είχα τις αισθήσεις μου από την ρουτίνα της διαδρομής. Σκεφτόμουν καμιά φορά ότι εγώ τον βλέπω τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια να μοιράζει αυτά τα ταλαιπωρημένα φυλλάδια που ακόμη γράφουν μόνο πεντέμισι. Όλοι κάποτε υπήρξαμε κωλόπαιδα νομίζω.
Κάποια στιγμή άκουσα ότι ένας οδηγός κάποιου λεωφορείου σταμάτησε στη μέση της διαδρομής και τον ανάγκασε να κατέβει για να μην ζητιανεύει. Και εκείνος προσβεβλημένος έβαλε τα κλάματα.
Κάποτε έπεσα φυλακή. Κάπου κανάν χρόνο μετά στον Δομοκό, βγαίνω από το κελί και τον πετυχαίνω μπροστά μου. Η συμπεριφορά του στα λεωφορεία δεν ήταν καθόλου προσποιητή και αυτό πια είναι το μόνο σίγουρο. Έμαθα πως τον πιάσανε την ώρα που άπλωνε το χέρι του σε μια βιτρίνα με κινητά. Τον δίκασαν σε χρηματική ποινή που δεν είχε να πληρώσει κι έτσι τον φέρανε μέσα για μερικές βδομάδες να κλείσει τους λογαριασμούς με την ευνομούμενη πολιτεία.
Δεν του ζήτησα συγνώμη για τον τρόπο που απέστρεφα το βλέμμα μου τόσα χρόνια ούτε του είπα ότι τον θυμάμαι. Δεν του είπα ότι με τρόμαζε όταν ήμουν μικρός ούτε ότι είχα πάρει –ανέξοδα και από μέσα μου– το μέρος του όταν έμαθα πως τον είχε προσβάλει εκείνος ο οδηγός. Δεν του αγόρασα καπνό όμως ποτέ δεν μου ζήτησε. Δεν του μίλησα ποτέ σε αυτές τις λίγες εβδομάδες και έτσι απλά μια μέρα αποφυλακίστηκε.
Τις μέρες που κλείνει αυτό το φύλλο, συνεχίζεται και αναμένεται να τελειώσει το εφετείο του Τάσου Θεοφίλου, με την «απολογία» του και την πρόταση της εισαγγελέως να έχουν προηγηθεί. Μία ελάχιστη κίνηση αλληλεγγύης η αφιέρωση του ενθέτου του παρόντος φύλλου στον σύντροφο. Το πρώτο κείμενο αποτελεί μία συνέντευξη του ίδιου σε μέλη της εφημερίδας, σχετικά με τα social media, το θέαμα, το ίντερνετ και όχι μονο. Το δεύτερο, ένα διήγημα του συντρόφου, αλιευμένο από τον λογαριασμό του στο facebook.
Περισσότερα για την υπόθεση
του Τάσου Θεοφίλου εδώ:
https://apatris.info/vinteo-theofilou/
Η «απολογία» του εδώ:
https://athens.indymedia.org/post/1572579/
