Μετά τον Δεκέμβρη του 2008 και την εξέγερση που συντάραξε τα ήρεμα νερά της ελληνικής κοινωνίας, μια παρέα ανθρώπων με κοινούς προβληματισμούς και με μια πορεία πολιτικής σχέσης η οποία προϋπήρχε της εξέγερσης, προσπάθησε να δώσει μορφή στις πεποιθήσεις της διευρύνοντας τον κύκλο της. Την ίδια χρονική περίοδο (Φλεβάρης 2009) μια άλλη ομάδα συζητούσε για τη δημιουργία ενός στεκιού με πολιτικά/πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Μετά από αρκετές συναντήσεις, διαπιστώσαμε πως οι προβληματισμοί μας ήταν κοινοί, όπως και τα πολιτικά μας προτάγματα. Στη συνέχεια, καθώς το τοπίο είχε ξεκαθαριστεί και υπήρχαν οι αρχικές βάσεις, η ομάδα αυτή μπήκε στη διαδικασία να αναζητήσει ένα κτίριο ώστε να στεγάσει τις ανάγκες της σε μορφή πολιτικής συλλογικότητας.
Το κτίριο αυτό αποφασίστηκε να είναι το πρώην ΠΙΚΠΑ, που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Μεραμβέλλου και Υγείας, το ιστορικό του οποίου ήταν λίγο πολύ γνωστό όπως και κάθε άλλου εγκαταλελειμμένου και ερειπωμένου κτηρίου. Η αλήθεια είναι ότι το άγνωστο ιδιοκτησιακό του και η γεωγραφική του θέση, κοντά στο κέντρο του ηρακλείου, συνέβαλαν αρκετά στην τελική απόφαση.
Η κατάληψη πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 2009, και πλαισιώθηκε στην αρχή από πολλά άτομα και συνάμα πολλές ιδέες για τη μελλοντική λειτουργία της, μαζί με αλληλέγγυους οι οποίοι είχαν πρωταρχικό στόχο να κάνουν τον χώρο βιώσιμο. Το πλαίσιο των εκδηλώσεων-δραστηριοτήτων που πραγματοποιήθηκαν, αποτύπωνε και το εύρος των ιδεών και των προβληματισμών που συνέθεταν τα άτομα της πολιτικής/διαχειριστικής ομάδας. Οι εκδηλώσεις αυτές ήταν: διήμερο για τον πολιτισμό της μόλυνσης στις 20 και 21 Ιουνίου 2009, συζήτηση με θέμα την άρνηση στράτευσης και την αντίρρηση συνείδησης στις 31 Οκτωβρίου 2009, βιβλιοπαρουσίαση του «Εγώ ο προβοκάτορας ο τρομοκράτης» με τον Στέργιο Κατσαρό στις 6 Φεβρουαρίου 2010, συζήτηση για την κοινωνική ληστεία στον ελλαδικό χώρο στις 20 Φεβρουαρίου 2010, εκδήλωση για την ελευθεριακή παιδεία στις 27 Μαΐου 2010, κοινές εκδηλώσεις και δράσεις με την κατάληψη Ευαγγελισμού στο πλαίσιο των γενεθλίων των δυο καταλήψεων από τις 9 έως 13 Ιουνίου 2010. Για μεγάλο χρονικό διάστημα άνοιγε καθημερινά λειτουργώντας ως στέκι, όπου λειτουργούσε βιβλιοθήκη-πολιτικό αρχείο, κατά καιρούς καφενείο, συλλογικές κουζίνες και βιντεοπροβολές. Διοργανώθηκαν πάρτι οικονομικής ενίσχυσης για διάφορα ζητήματα, χαριστικά παζάρια και δραστηριοποιήθηκαν διάφορες πολιτιστικές ομάδες σε μια διαδικασία αυτομόρφωσης, όπως τα μαθήματα σχεδίου και το κουκλοθέατρο. Επίσης σημαντική ήταν η δυνατότητα που δόθηκε σε ομάδες/πρωτοβουλίες να δράσουν πολιτικά μέσα από το ΠΙΚΠΑ, όπως η «αναρχική πρωτοβουλία φοιτητών μαθητών – Ηρακλείου», και μια μαθητική ομάδα για τη δημιουργία του περιοδικού «ο μαυροκόκκινος πίνακας». Ακόμα, διοργανώθηκαν διάφορες πορείες και εκδηλώσεις/συζητήσεις που ξεπέρναγαν τα όρια της διαχειριστικής ομάδας. Κάποια από αυτά ήταν η δημιουργία της συνέλευσης για την αλληλεγγύη στον Θ. Ηλιόπουλο το καλοκαίρι του 2009, η κεντρική πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες στις 5 Νοεμβρίου 2009, και η συγκρότηση πρωτοβουλίας αλληλεγγύης στον Μάριο Ζέρβα. Ταυτόχρονα ως άτομα συμμετείχαμε σε όλα τα πολιτικά δρώμενα της πόλης του ηρακλείου και τις περισσότερες φορές σε συντροφική συνεργασία με την κατάληψη Ευαγγελισμού. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής υπήρξαν πολλές αποχωρήσεις ατόμων, με αποτέλεσμα τον τελευταίο καιρό να έχει μειωθεί η κινητικότητα και η λειτουργία του κτιρίου, χωρίς όμως να εγκαταλειφθεί, αφού 2 ομάδες συνέχιζαν να βρίσκονται στο κτίριο κάποιες μέρες, καθώς υπήρχαν και κάποιες περαιτέρω σκέψεις.
Θεωρούμε πως κατά τη διάρκεια λειτουργίας του στεκιού υπήρχε θετική ή ουδέτερη ανταπόκριση από τη γειτονιά. Όχι απ’ όλη βέβαια. Βλέπετε έτυχε να ’χουμε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο ακριβώς απέναντι, το οποίο συνήθιζαν να επισκέπτονται και να συνεδριάζουν τοπικοί και μη άρχοντες. Φυσικά και δεν μπορούσε να υπάρξει αρμονική συνύπαρξη, κάτι που φανερώθηκε με τη μεταφορά του τωρινού πρωθυπουργού σε άλλο ξενοδοχείο την τελευταία στιγμή, καθώς και σε μια επίσκεψη της Διαμαντοπούλου, όπου είχε αποκλειστεί ολόκληρη η περιοχή από τα κοπρόσκυλα της εξουσίας, χωρίς να μπορεί να προσεγγιστεί το κτήριο.
Επίσης να προσθέσουμε ότι υπήρχε διάθεση ώστε να παρθεί το κτήριο, με πρόσχημα τη στέγαση κάποιας άλλης υπηρεσίας σχετικής με την υγεία. Μάλιστα προέβαλλαν ως επιχείρημα ότι υπήρχε εντός του το αρχείο της πρώην υπηρεσίας, το οποίο κινδύνευε. Όμως για την ακρίβεια, το αρχείο είχε παραμείνει ανέπαφο και τους είχε ζητηθεί τρεις φορές να ’ρθουν να το πάρουν, κάτι που φυσικά δεν έγινε. Χωρίς βέβαια να θεωρούμε μόνο αυτούς ως καθοριστικούς για την καταστολή, αναγνωρίζουμε ως έναν επιπλέον παράγοντα ευκολίας εκκένωσης της κατάληψης, την κατάσταση που επικρατούσε τον τελευταίο καιρό.
Εμείς τουλάχιστον σ’ αυτήν τη χρονική συγκυρία επιλέγουμε συνειδητά τη μη-επανακατάληψη του κτιρίου, απ’ τη στιγμή που ο καθένας μας είχε αποχωρήσει από τη διαχειριστική συνέλευση για διάφορους λόγους, οι οποίοι θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται να αναλυθούν σε αυτό το κείμενο.
Καταλαβαίνουμε το άγχος της εξουσίας σ’ αυτούς τους ζοφερούς καιρούς να θέλει να ξεπαστρέψει κάθε εστία αντίστασης, είτε είναι καταλήψεις, στέκια, κινήματα άρνησης πληρωμών, οδοφράγματα. Το ΠΙΚΠΑ αποτέλεσε για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ένα μέσο ώστε να κοινωνικοποιήσουμε ως πολιτικά υποκείμενα τις ιδέες μας. Η επανάσταση λέει «Ήμουν είμαι και θα είμαι». Έτσι και ‘μειςδηλώνουμε ότι υπήρχαμε πολιτικά πριν το ΠΙΚΠΑ, φυσικά κατά τη διάρκειά του, και πλέον συνεχίζουμε τον αγώνα για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.
Κάποια πρώην μέλη του ΠΙΚΠΑ
