Τον τελευταίο καιρό η ασφάλεια Χανίων μηχανορραφεί απανωτές μαζικές πολιτικές διώξεις σε κόσμο απ’ όλο το φάσμα του τοπικού κινηματικού χώρου, για διάφορες μορφές κοινωνικών αγώνων της περιόδου 2011-12. Έτσι τις τελευταίες βδομάδες έχουν καλεστεί για προανάκριση:
- 9 άτομα για την κατάληψη της αντιπεριφέρειας που έγινε με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου μετά την απεργιακή πορεία στις 10 Φλεβάρη του 2012 (μέρες ψήφισης του μνημονίου 2) και διήρκησε για 8 μέρες.
- 11 άτομα για την πορεία μετά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου του 2011, όπου συμμετείχαν πάνω από 1000 άτομα.
- 8 άτομα για την αυθόρμητη πορεία χιλίων ατόμων στις 29 Ιουνίου του 2011, που ξεκίνησε από το κίνημα της πλατείας των Χανίων αμέσως μετά την ψήφιση του δεύτερου μεσοπρόθεσμου. Στη διάρκεια της πορείας σπάστηκαν κάποια πολιτικά γραφεία βουλευτών.
- Κάποιους από τους 300 μετανάστες που συμμετείχαν στην απεργία πείνας που ξεκίνησε στις 25 Ιανουαρίου του 2011 και έληξε μετά από 44 ημέρες.
Οι πολιτικές διώξεις αυτές εντάσσονται στα πλαίσια της όξυνσης της καταστολής από μεριάς του κράτους, με σκοπό να τρομοκρατήσει ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας, να ποινικοποιήσει τη συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες καθώς και τους ίδιους τους αγώνες και τα μέσα τους (πορείες, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, κοινωνική αντιβία). Το μήνυμα από τη μεριά της εξουσίας είναι σαφές όσο ποτέ άλλοτε: όποιος αντιδρά στα σχέδιά της θα καταστέλλεται με κάθε τρόπο, βίαια ή με τον «νόμο», επιτόπου ή εκ των υστέρων.
Διαμορφώνεται λοιπόν ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης με στόχο να διασφαλιστούν με κάθε μέσο τα κέρδη του κεφαλαίου, σπρώχνοντας κοινωνικά κομμάτια στην εξαθλίωση, τη φτώχεια, την ανεργία. Στα πλαίσια αυτά απεργοί επιστρατεύονται, χτυπιούνται πορείες και απεργίες, βασανίζονται πολιτικοί κρατούμενοι, καταστέλλονται καταλήψεις, δημοσιεύονται φωτογραφίες συλληφθέντων απεργιακών πορειών, διώκονται αγωνιστές… Παρ’ όλη την τρομοκρατία, υπάρχουν ακόμα κοινωνικά κομμάτια που συνεχίζουν και βρίσκονται στον δρόμο, αντιστέκονται και διεκδικούν τα όνειρά τους, και που μπροστά στον φόβο της όξυνσης της καταστολής, βάζουν τη δύναμη της αλληλεγγύης.
Έτσι και η τοπική εξουσία στα Χανιά δεν λογάριασε σωστά, αφού αγνόησε τη μαζικότητα των αντιδράσεων στα σχέδιά της. Στην πορεία που έγινε στις 05/02, ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και τις πολιτικές διώξεις, συμμετείχαν γύρω στα 400 άτομα, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι στην εκπαίδευση και την υγεία, από συνελεύσεις γειτονιών, αναρχικοί, αριστεροί κ.λπ. Φωνάχτηκαν συνθήματα αντικατασταλτικά, ενάντια σε κράτος, αφεντικά και φασίστες, καθώς και συνθήματα αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τους επιταγμένους απεργούς ναυτεργάτες, σε μια πορεία με αρκετό παλμό που κινήθηκε στο διευρυμένο κέντρο των Χανίων.
Δύο μέρες μετά, στη συγκέντρωση στα δικαστήρια, όπου καλούνταν για προανάκριση οι 11 για την πορεία στην παρέλαση της 28ης, μαζεύτηκαν γύρω στα 200 άτομα. Η διαδικασία διήρκεσε περίπου 3 ώρες και οι συγκεντρωμένοι φώναζαν συνθήματα αλληλεγγύης και ενάντια στην καταστολή και τους δικαστικούς μηχανισμούς, ενώ αναρτήθηκαν πανό και μοιράστηκαν κείμενα. Μαθητές και αρκετοί εκπαιδευτικοί μπόρεσαν να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση, αφού είχε κηρυχτεί 3ωρη στάση εργασίας στα Χανιά. Μεγάλη προσέλευση υπήρξε και από εκπαιδευτικούς από το Ρέθυμνο, όπου είχε κηρυχτεί 6ωρη στάση εργασίας. Οι 11 κατέθεσαν κοινή δήλωση αρνούμενοι την κατηγορία, καταγγέλλοντας πως η επιχειρούμενη δίωξή τους έχει καθαρά πολιτικό χαρακτήρα που ποινικοποιεί τους κοινωνικούς αγώνες.
Αντίστοιχα την 01/03, που περνούσαν για προανάκριση στην ασφάλεια Χανίων οι 9 για την 9ημερη κατάληψη της αντιπεριφέρειας Χανίων του Φλεβάρη του 2012, ως ύποπτοι για διατάραξη κοινής ειρήνης και παράνομη βία, μαζεύτηκαν πάνω από 150 αλληλέγγυοι. Συμμετείχαν εκπαιδευτικοί και μαθητές, αφού κηρύχτηκε πάλι τρίωρη στάση εργασίας στα σχολεία στα Χανιά. Φωνάχτηκαν συνθήματα και μοιράστηκαν κείμενα ενώ οι 9 δήλωσαν πως η επιχειρούμενη δίωξή τους είναι πολιτική.
Όσο για τη νέα υπόθεση για την πορεία στις 29/06/2011 και τα σπασμένα γραφεία βουλευτών, κατονομάζονται 8 άτομα με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο (μαρτυρίες μπάτσων και βίντεο), ότι απλώς «εμφανίζονται ανάμεσα στον όχλο». Εκείνη τη μέρα το απόγευμα γύρω στα 1000 άτομα όλων των ηλικιών συγκεντρώθηκαν στην πλατεία της δημοτικής αγοράς, οργισμένα και αγανακτισμένα με τη ψήφιση του δεύτερου μεσοπρόθεσμου και με την άγρια καταστολή που δεχόταν η αντίστοιχη συγκέντρωση στην πλατεία συντάγματος στην Αθήνα, αποφάσισαν να κατέβουν στον δρόμο και να επισκεφτούν γραφεία τοπικών βουλευτών, που είχαν ψηφίσει το μεσοπρόθεσμο. Ενώ σπαζόντουσαν λοιπόν τα γραφεία των βουλευτών, αυτός ο κόσμος παρέμεινε στο δρόμο χειροκροτώντας και φωνάζοντας με πάθος συνθήματα.
Γιατί παράνομα δεν είναι τα χειροκροτήματα, αλλά η αδικία της εξουσίας που όταν τη βιώνεις στο πετσί σου σε εξοργίζει. Γιατί η βία δεν ανήκει μόνο σε αυτούς που βιάζουν τις ζωές μας και εξαθλιώνουν τον λαό καθημερινά, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως απάντηση από αυτούς που χρόνια τώρα την υπόκεινται καθημερινά.
Ποιοι είναι όμως αυτοί που κατηγορούν τον κόσμο που αντιστέκεται ως παράνομο; Αυτοί που σπρώχνουν κοινωνικά κομμάτια στη φτώχεια, την ανεργία, την αυτοκτονία; Αυτοί που βασανίζουν και σκοτώνουν στο όνομα της αδικίας; Γιατί αδικία είναι να έχουν οι λίγοι να ζήσουν «100 ζωές», και άλλοι να ‘ναι σκλάβοι της μισθωτής εργασίας για να επιβιώνουν, και άλλοι να πεινάνε. Γιατί τη βία του συστήματος τη βιώνουμε στο πετσί μας, από την παιδική ηλικία μέχρι τον θάνατο, σωματικά και ψυχικά.
Οι απαντήσεις του κόσμου που αντιδράει μπροστά σε αυτό που ζει καθημερινά είναι ελάχιστες και πολύ μικρές, μέχρι να φτάσει η στιγμή εκείνη που οι συνθήκες για την κοινωνική επανάσταση θα ‘χουν ωριμάσει και τότε η απάντηση θα ‘ναι ηχηρή. Ως τότε μπορούν να κατηγορούν αγωνιστές για συμμετοχή σε κοινωνικούς αγώνες (βίαιους ή μη) και αυτοί να χαίρονται για αυτό το ελάχιστο που μπορούσαν να κάνουν ως απάντηση στους καταπιεστές, εκμεταλλευτές και δολοφόνους αληθινών ζωών.
tarantula
