Εμπρησμός σε γραφείο στρατολόγησης στη Ρωσία
«Αυτές τις μέρες, πραγματοποίησα εμπρησμό στο γραφείο στρατολόγησης της πόλης Λουχοβίτσι, κοντά στη Μόσχα, τον οποίο και βιντεοσκόπησα. Έβαψα τις πύλες της εισόδου στα χρώματα της σημαίας της Ουκρανίας και έγραψα: «Δεν θα πάω να σκοτώσω τα αδέρφια μου!». Στη συνέχεια, πήδηξα τον φράχτη, έλουσα την πρόσοψη του κτιρίου με βενζίνη, έσπασα τα παράθυρα και πέταξα μέσα μολότοφ. Σκοπός μου ήταν να καταστρέψω τα αρχεία με τα προσωπικά δεδομένα των κληρωτών στρατιωτών, που βρίσκονταν σε εκείνο το σημείο. Πρέπει να εμποδίσουμε τη στρατολόγηση στην περιοχή μας. Ελπίζω να μην δω τους συμμαθητές μου να είναι αιχμάλωτοι πολέμου ή στις λίστες των σκοτωμένων.
Πιστεύω ότι η κίνηση αυτή πρέπει να διαδοθεί. Οι Ουκρανοί πρέπει να μάθουν ότι στη Ρωσία αγωνίζονται για αυτούς, ότι δεν φοβούνται ούτε αδιαφορούν όλοι. Οι διαδηλωτές και οι διαδηλώτριες στη Ρωσία πρέπει να εμπνευστούν και να δράσουν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Και ακόμα πρέπει να σπάσει, όσο το δυνατόν περισσότερο, το ηθικό του ρωσικού στρατού και της κυβέρνησης. Ας καταλάβουν αυτοί οι καριόληδες ότι ο λαός τους μισεί και θα τους διώξει. Σύντομα η γη θα αρχίσει να τρέμει κάτω απ’ τα πόδια τους. Τους περιμένει μια πραγματική κόλαση.»
Τα κράτη είναι σκατά
Αν και δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα αν τελικά τα αρχεία των κληρωτών καταστράφηκαν και είναι μη ανακτήσιμα, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι μια τέτοια κίνηση δείχνει τη σωστή κατεύθυνση μιας αντιπολεμικής/αναρχικής οπτικής σχετικά με το “καθήκον” των από τα κάτω στους διακρατικούς πολέμους. Δεν είναι τυχαίο, ούτε σύμπτωση, ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία, αμφίδρομα τα κράτη της Ουκρανίας και της Ρωσίας έχουν βρει ευκαιρία να καταστείλουν, καταργώντας δικαιώματα, φυλακίζοντας και δολοφονώντας αντιφρονούντες και άλλα μπόλικα. Άλλωστε, οι εθνικοί πόλεμοι δεν πατάνε παύση στον ταξικό πόλεμο.
Γιατί να μην πολεμήσουμε
Για τα κράτη, οι νεκροί δεν είναι τίποτα παρά αριθμοί. Δεν καθορίζουν καν, την επιτυχία ή αποτυχία των πολεμικών τους επιχειρήσεων. Το πολύ-πολύ, να εργαλειοποιηθούν μιντιακά επιχειρώντας να τονώσουν το εθνικό αίσθημα, χωρίς το οποίο κανένας εθνικός πόλεμος δεν θα μπορούσε να βρει κοινωνική νομιμοποίηση και σώματα να στείλει στη σφαγή.
Για τα κράτη, ο πόλεμος δεν είναι τίποτα διαφορετικό, παρά άλλο ένα μέσο στη φαρέτρα του για τη διασφάλιση και τη διεκδίκηση των συμφερόντων του. Δεν αμύνονται την ελευθερία κάποιων ανθρώπων, αλλά τσακώνονται για το ποιανού από τα δύο είναι το τρίτο κομμάτι της πίτας.
Και ακόμη και αν η επίθεση και οι ευθύνες της Ρωσίας για τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι προφανείς, οφείλουμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Όχι, το Ουκρανικό κράτος δεν αμύνεται για την ελευθερία και την ακεραιότητα του λαού του, αμύνεται των εθνικών του συμφερόντων, συμφέροντα αντιδιαμετρικά σε σχέση με τα δικά μας.
Και όσο ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται, άλλο τόσο εξοπλίζονται τα κράτη με νέα όπλα προετοιμαζόμενα για νέους πολέμους. Όσο παίρνουμε θέση με το ένα ή το άλλο κράτος, άλλο τόσο ακούγονται νέες πολεμικές κραυγές, ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα, την Κίνα την Ταϊβάν και τις ΗΠΑ.
Έρχεται κάποια ώρα να αναρωτηθούμε. Αφού ο πόλεμος αυτός, δεν διεξάγεται για να διασφαλίσει το λαό της Ουκρανίας ή της Ρωσίας, τελικά, ποιός θα έπρεπε να είναι ο ρόλος της κοινωνικής βάσης σε αυτή τη σύγκρουση; Μήπως, δεν έχει κανένα λόγο να σκοτώσει ο απλός κόσμος το γείτονά του επειδή τα δυο κράτη τσακώνονται για τα αντικρουόμενα συμφέροντά τους; Και τελικά, μήπως μια επίθεση των από τα κάτω στο κάθε κράτος, θα μπορούσε να βάλει φρένο στις πολεμικές τους επιχειρήσεις;
Γιατί να σαμποτάρουμε το κράτος
Όσο λοιπόν τα κράτη τρώγονται για το τι έχουν να χωρίσουν, έρχεται η στιγμή να δούμε τι μας ενώνει. Και σίγουρα, αυτό δεν είναι ούτε η εθνική ταυτότητα αλλά ούτε και η ταυτότητα του επιτιθέμενου ή αμυνόμενου σε ένα πόλεμο που ούτε την έναρξη ούτε τη λήξη ορίζουμε εμείς. Ή μάλλον, αν θέλουμε να ορίσουμε κάτι από αυτά, τότε πρέπει να ρίξουμε τη μπάλα στην εξέδρα, να σαμποτάρουμε το ίδιο το κράτος που μας στέλνει στη σφαγή, να επιχειρήσουμε να εκτρέψουμε ένα εθνικό πόλεμο σε εμφύλιο. Να επιτεθούμε στα γραφεία στρατολόγησης, στα υπουργεία και τις τράπεζες. Για να ζήσουν λίγο από τη φρίκη του πολέμου και αυτοί που τους αποφασίζουν.
Από τη Σαγκάη, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και πάλι πίσω
Δύο μήνες lockdown στη Σαγκάη τερματίστηκε μερικώς την 1 Ιουνίου. Βέβαια, μερικές περιοχές χαρακτηρίστηκαν ως υψηλού κινδύνου. Έτσι επιβλήθηκαν σε αυτές εκ νέου “αιφνίδια lockdown”. Η χρησιμότητα τέτοιων μεθοδεύσεων από τους κρατικούς μηχανισμούς, “μαντρώνοντας” αλά καρτ ολόκληρες περιοχές εν μια νυκτί, αλλά και η ευκολία με την οποία πλέον μπορεί να γίνεται, είναι συγκλονιστική και ο covid δεν είναι η αρχή και το τέλος τους.
Η έναρξη του lockdown συνοδεύτηκε από μαζικά τεστ, τόσο τυχαίο όσο και σε κάθε κάτοικο πολυκατοικίας με κρούσμα, ενώ όποιο αρνιόταν να υποβληθεί σε τεστ χαρακτηριζόταν στο “Health Code” του κίτρινο, περιορίζοντας έτσι την κίνησή του. Το “Health Code” αντλεί προσωπικές πληροφορίες από διάφορες πηγές για κάθε άτομο, τις οποίες τελικά μοιράζεται και με τις αρχές καθορίζοντας τον βαθμό “επικινδυνότητας” του ατόμου. Η μη τήρηση των μέτρων ασφαλείας όπως ορίζονται από το κινεζικό κράτος επιφέρει κατηγορίες στα ίδια. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μέτρα απομάκρυνσης παιδιών από τους γονείς τους εφαρμόστηκαν για την αποφυγή μετάδοσης του ιού από τα παιδιά στους γονείς.
Η γενικευμένη κατάσταση εξαίρεσης φαίνεται να έχει πατήσει προσωρινά παύση στην Ελλάδα. Όπως άλλωστε και κάθε καλοκαιρινή σεζόν. Τα παραπάνω μέτρα, αν και μπορεί ακόμα να μην εφαρμόστηκαν στον λευκό ντόπιο πληθυσμό της Ελλάδας, έχουν ήδη βρει ευρεία εφαρμογή στα μεταναστευτικά σώματα. Η κατάσταση εξαίρεσης στα μεταναστευτικά υποκείμενα εντός και εκτός camps, δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τις μεθόδους που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Ακόμα και αν η “πολιτισμένη δύση” παρουσιάζει με αποτροπιασμό τις πολιτικές έλεγχου του κινεζικού κράτους, οι πολιτικές του ελληνικού κράτους και της ΕΕ με τα τα συστήματα ελέγχου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών ΥΠΕΡΙΩΝ και ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ, τις επαναπροωθήσεις -νόμιμες και μη- τον διαρκή εγκλεισμό και όλα αυτά που πλέον θεωρούνται “φυσιολογικά”, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε βαρβαρότητα και τους νέους τρόπους επιτήρησης και ελέγχου.
Ολοκληρώθηκε η δίκη για την εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ
Τον Απρίλη, ολοκληρώθηκε η δίκη για την εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ και τις διαδηλώσεις που γενικεύτηκαν σε όλη τη χώρα της Τουρκίας το 2013. Οι 8, καταδικάστηκαν – μεταξύ άλλων – για κατασκοπεία και απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος. Σε μια απόπειρα να απονοηματοδοτηθεί η εξέγερση του 2013 και η μαζική της συμμετοχή, ο Osman Cabala καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη ως αυτός που οργάνωσε και χρηματοδότησε τις διαδηλώσεις του 2013, αλλά και ως ενορχηστρωτής της απόπειρας πραξικοπήματος εναντίον του Erdogan το 2016. Μεγάλες κινητοποιήσεις έχουν γίνει έκτοτε σε πολλές πόλεις της Τουρκίας, με τις τελευταίες για την επέτειο των 9 χρόνων από την εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ. Οι μπάτσοι επιχείρησαν να τις εμποδίσουν και προχωρήσανε σε 170 συλλήψεις καθώς οι διαδηλώσεις “έγιναν χωρίς άδεια και στην περιοχή απαγορεύονται οι κινητοποιήσεις βάσει νομοθεσίας”.
