Καπιταλισμός σε κατάρρευση: Κρίση, πτωχεύσεις τραπεζών, εξαγορές, απολύσεις
Κάθε άλλο παρά ομαλά είναι τα πράγματα σε ό,τι αφορά τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τις χρονιές της εκπνοής του covid-19, με την κλιμάκωση του πολέμου, η κρίση που χαρακτηρίζει το σύστημα φάνηκε και στον τομέα των τραπεζών. Στις αρχές του Μάρτη καταρρέουν δύο αμερικάνικες τράπεζες: Η Silicon Valley Bank (SVB) και η Signature Bank. Η SVB μάλιστα αποτελούσε δανειστή σε αναδυόμενες επιχειρήσεις (startups) στον τομέα της τεχνολογίας. Δηλαδή σε έναν τομέα που χιλιάδες εργαζόμενοι κι εργαζόμενες έχουν απολυθεί στα πλαίσια του διεθνούς ψηφιακού τζόγου των αφεντικών στην εποχή της ανταγωνιστικής ψηφιοποίησης, όπως οι 7.500 απολύσεις στο Twitter και η ανακοίνωση 18.000 απολύσεων της Amazon. Δύο εταιρείες της Silicon Valley, η Stripe και η Lyft, ανακοίνωσαν επίσης πρόσφατα απολύσεις.
Η πτώχευση της SVB αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάρρευση χρηματοπιστωτικού ιδρύματος από το 2008, συνοδευόμενη από μια αντίστοιχη κρίση. Αμέσως οι αμερικάνικες αρχές προχώρησαν σε έκτακτα μέτρα για την ενίσχυση της εμπιστοσύνης στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς σημειώθηκε κατάρρευση και στις τραπεζικές μετοχές. Η μητρική της SVB, η SVB Financial Group, υπέβαλε αίτηση υπαγωγής στον πτωχευτικό κώδικα και αναζήτησε με τον τρόπο αυτό προστασία από πιστωτές.
Λίγες μέρες μετά, η ελβετική τράπεζα Credit Suisse περνά μια αντίστοιχη κρίση. Η αστάθειά της προϋπήρχε από το 2021. Φέτος, αφού πήρε 54 δις δολάρια από την Κεντρική Τράπεζα της Ελβετίας ως ενίσχυση, κατέληξε να εξαγοραστεί για 3.2 δις από την UBS, την μεγαλύτερη τράπεζα της Ελβετίας, με αποτέλεσμα 10.000 θέσεις εργασίας να κινδυνεύουν.
Η παραπάνω διαδικασία είναι ένα περιοδικό φαινόμενο στον καπιταλισμό. Μάλιστα, τα συγκεκριμένα παραδείγματα ίσως υποδηλώνουν το βάθος του φαινομένου στο σήμερα, και πώς μπορούν να επηρεαστούν πολλές πτυχές της οικονομικής ζωής. Την ίδια στιγμή, οι από τα πάνω, από το πιο μεγάλο κεφάλαιο μέχρι τα «μικρότερα» αφεντικά, προβάλλουν τη ρητορική «κρίση είναι θα περάσει», «ας συνηθίσουμε τη λιτότητα για χρόνια», «δεν βγαίνουμε», «όλοι φταίμε». Μια κρίση ή πολλές κρίσεις, τα παγκόσμια και μη αφεντικά προσπαθούν να μας πείσουν ότι βράζουμε στο ίδιο καζάνι, και ότι είναι υπόθεση όλων να σωθεί αυτό το σύστημα. Εμείς όμως ξέρουμε ότι ποτέ δεν βγαίναμε, όπως και ότι ποτέ δεν βρίσκαμε προοπτική στον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα, όπως δεν είχαμε και κάποια εμπιστοσύνη στους διαχειριστές του που τάζουν ένα «ασφαλές μέλλον». Οι κρίσεις είναι το ξεσκαρτάρισμα των αφεντικών και η αναδιανομή της πίτας. Και σε αυτήν τη διαδικασία, η παγκόσμια αστική ελίτ και τα κράτη τους, μας θεωρούν όλα αναλώσιμες/αναλώσιμα/αναλώσιμους…
[Τουρκία] Κάποιες σημειώσεις για τους καταστροφικούς σεισμούς
Στις 6 Φεβρουαρίου στη νότια Τουρκία έγιναν 2 καταστροφικοί σεισμοί της τάξης των 7,8 και 7,5 Ρίχτερ. Οι περιοχές στις οποίες συνέβησαν οι σεισμοί είναι στα νότια σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία κοντά στις πόλεις Γκαζιαντέπ και Πάζαρτζικ. Πρόκειται για μια από τις πιο καταστροφικές τραγωδίες του 21ου αιώνα με τον συνολικό αριθμό νεκρών σε Τουρκία και Συρία να ξεπερνούν τους 54.000, ενώ οι τραυματίες ανήλθαν σε πάνω από 115.000, και εκατομμύρια άνθρωποι αναζήτησαν στέγη σε προσωρινά καταλύματα ή μετανάστευσαν. Επίσημες, κρατικές πηγές αναφέρουν ότι περίπου 37.000 σπίτια κατέρρευσαν, ενώ ο ΠΟΥ ανακοίνωσε ότι 26 εκατομμύρια πολίτες έχουν πληγεί από την καταστροφή.
Όπως καταλαβαίνουμε, τα πραγματικά μεγέθη για όλα τα παραπάνω είναι σαφώς μεγαλύτερα από τις επίσημες κρατικές ανακοινώσεις. Οι άνθρωποι δεν χωράνε σε ψυχρούς αριθμούς και στατιστικές. Σε μια περιοχή στα σύνορα, κοντά σε εμπόλεμες ζώνες και πολυπολιτισμική μίξη πληθυσμού, με τον κουρδικό λαό να δίνει τη δική του μάχη, το επίσημο τουρκικό κράτος αντιμετώπιζε ανέκαθεν τους κατοίκους αυτούς ως «δεύτερης κατηγορίας». Φτώχεια, εξαθλίωση, ανύπαρκτος πολεοδομικός σχεδιασμός, φτηνά υλικά κατασκευής κτηρίων, προχειρότητα, είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την εικόνα των σπιτιών από τις περιοχές όπου το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού βιώνει μια άνευ προηγουμένου ταξική υποτίμηση και περιθωριοποίηση.
Παράλληλα, είναι κάτι παραπάνω από πασιφανές από πλήθος ντόπιων και διεθνών αλληλέγγυων ότι ο κρατικός μηχανισμός σε επίπεδο αντανακλαστικών ήταν ανύπαρκτος. Και συνεχίζει να είναι. Ένα μήνα σχεδόν μετά, καταστροφικές πλημμύρες με δεκάδες νεκρούς της τάξης μας συμβαίνουν στα ίδια μέρη. Σαν να μην έφτανε αυτό, παρακωλύεται από στρατό και μπάτσους η διεθνιστική αλληλεγγύη που «δεν αναγνωρίζεται επίσημα από το κράτος» σε τρόφιμα, φάρμακα, ρούχα, είδη πρώτης ανάγκης, με χαρακτηριστικό παράδειγμα μέχρι και τη σύλληψη αγωνιστών από Ελλάδα που πήγαν στο σημείο να βοηθήσουν.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα πως είτε είναι τα τρένα του θανάτου, όπως στην περίπτωση των Τεμπών, είτε είναι κτήρια, τα κράτη ακολουθούν τις ίδιες στρατηγικές σε Ελλάδα και Τουρκία. Από τη μία παραγκωνίζουν εκείνα τα ταξικά κομμάτια που θεωρούν αναλώσιμα, από την άλλη εξοπλίζονται για να καταστείλουν την όποια αντίσταση ακόμα και αλληλεγγύη, και να συμμετάσχουν στους στρατιωτικούς επικοινωνιακούς διαξιφισμούς δαπανώντας αμύθητα ποσά. Μαζί με όλα αυτά, θα βγουν υπουργοί και βουλευτές να χύσουν τα κροκοδείλια δάκρυά τους για τη «μαζική απώλεια ζωών». Εμείς, καταλαβαίνουμε ότι με τα ταξικά μας αδέρφια της διπλανής χώρας, τελικά, είναι πολλά περισσότερα αυτά που μας ενώνουν και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις στη χώρα μας ΔΕΝ είναι τυχαία..
[Ισπανία] Συντονισμένη επιχείρηση κατασκοπείας του αριστερού και αντικαπιταλιστικού ακτιβισμού των Καταλανικών Χωρών
Εδώ και κάποιον καιρό βλέπουν το φως της δημοσιότητας κινηματικές «εκθέσεις» που αφορούν την ταυτοποίηση πρακτόρων της ισπανικής Εθνικής Αστυνομίας, οι οποίοι είχαν καταφέρει να διεισδύσουν σε διάφορες δομές του ανταγωνιστικού κινήματος. Χρησιμοποιούσαν ψεύτικα ονόματα, και πλαστά έγγραφα, παρουσίαζαν μία αφήγηση για το παρελθόν τους, η οποία ήταν αδύνατο να διασταυρωθεί, και ανέπτυσσαν μαχητική δράση σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, σε αναντιστοιχία δηλαδή με τη συμμετοχή τους στο κίνημα. Μέχρι τα μέσα του Φλεβάρη είχαν ταυτοποιηθεί τρεις πράκτορες. Μελη του La Directa επισημαίνουν πως «έχουμε να κάνουμε με μια συντονισμένη επιχείρηση κατασκοπείας του αριστερού και αντικαπιταλιστικού ακτιβισμού των Καταλανικών Χωρών, υπό τη διεύθυνση του γενικού επιτρόπου πληροφοριών, Eugenio Pereiro Blanco», αποδίδοντας την πολιτική ευθύνη στον Ισπανό υπουργό Εσωτερικών, Fernando Grande-Marlaska.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως η ταυτοποίηση των συγκεκριμένων πρακτόρων από τον κόσμο του κινήματος, έγινε σε συνεργασία με ειδικούς εγκληματολόγους, και με χρήση λογισμικών και τεχνολογιών από τη βιομηχανία της επιτήρησης. Πιο συγκεκριμένα, έγινε σύγκριση των βιομετρικών δεδομένων από επίσημες φωτογραφίες των αστυνομικών σε ώρα «φανερής» υπηρεσίας, με αυτά από φωτογραφίες τους όταν ενεργούσαν στα πλαίσια του πολιτικού ακτιβισμού. Έχουμε, λοιπόν, μία περίπτωση όπου το κίνημα αξιοποιεί τεχνολογικά μέσα που μέχρι πρότινος χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά ενάντια στους φτωχοδιάβολους του κόσμου (επιτήρηση συνόρων, καταστολή αγωνιζόμενων κ.λπ). Από τη μία πλευρά, η αξιοποίηση αυτή νομιμοποιεί τη χρήση των μέσων και των τεχνολογιών επιτήρησης συνολικά, ενώ από την άλλη αναδεικνύει την ενδεχόμενη αξία χρήσης τους για τον κόσμο του αγώνα, και τα καταπιεζόμενα υποκείμενα εν γένει.
