«Αν είναι να εξαθλιώσουμε τον λαό, μπορούμε και μόνοι μας».
~Χ. Καστανίδης
Μερικές φορές τα λόγια των καταπιεστών μπορούν να είναι πολύ πιο ξεκάθαρα από εκατοντάδες προκηρύξεις, λογύδρια, εκδηλώσεις κ.λπ. που εκστομίζουν μικροί και μεγάλοι κομματικοί οργανισμοί, αριστεροί και δεξιοί. Αφορμή για τη συγκεκριμένη δήλωση στάθηκε η πρόταση να οριστεί επίτροπος που θα ελέγχει τα δημοσιονομικά του ελληνικού κράτους. Και τι μας λέει ο Καστανίδης; Ότι δεν χρειάζονται κάποιον «εξωτερικό εχθρό» για να μας επιβάλει τα μέτρα της εξαθλίωσης (είτε αυτός είναι η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., η Γερμανία κ.λπ.). Μπορούν και μόνοι τους οι έλληνες πολιτικοί, οι τραπεζίτες και τ’ αφεντικά. Αυτό είναι που δεν μπορεί να καταλάβει η αριστερά, οι εθνοπατριωτικές και φασιστικές οργανώσεις. Αλαφιασμένοι όλοι, μιλάνε για «νέα κατοχή»και διάφορες τέτοιες αρλούμπες.
Η αριστερά εδώ και καιρό πασχίζει να φτιάξει το «αντιμνημονιακό μέτωπο». Και ρωτάει: «ποιος ευθύνεται για την εντεινόμενη εξαθλίωσή μας;», «Το μνημόνιο» απαντάει, όχι μόνο η αριστερά, αλλά και όλες οι νεοδημιουργηθείσες εθνοπατριωτικές κινήσεις, αριστερές και δεξιές. Άρα τι πρέπει να κάνουμε; Να στρέψουμε τα βέλη μας στους ξένους, στο Δ.Ν.Τ., την Ε.Ε., το Ευρώ, τη Γερμανία και τους «προδότες» έλληνες πολιτικούς, που τους υπηρετούν. Και τισυμμαχίες θα φτιάξουμε; Θα χτίσουμε ένα «αντιμνημονιακό»μέτωπο με όλους όσους αναγνωρίζουν ότι αυτοί που φταίνε είναι οι ξένοι, και επομένως πιστεύουν πως, για να γίνουν καλύτερα τα πράγματα, θα πρέπει να μας κυβερνά μια αμιγώς ελληνική κυβέρνηση που δεν θα υποτάσσεται στα ξένα συμφέροντα. Στις πιο αριστερές της εκδοχές, αυτή η πρόταση περιλαμβάνει και αρκετές μεταρρυθμίσεις για το καλό του λαού (κρατικοποιήσεις τραπεζών, αύξηση μισθών, προστασία ανέργων κ.λπ.).
Αυτό όμως που δεν γίνεται κατανοητό είναι ότι το ζήτημα δεν είναι ποιος θα περάσει τις μεταρρυθμίσεις. Αν δηλαδή θα είναι ξένοι ή έλληνες πολιτικοί ή και οι δύο. Το πρόβλημα είναι οι ίδιες οι μεταρρυθμίσεις και κατ’ επέκταση η κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση δεν είναι εθνική, ούτε καν ευρωπαϊκή. Η κρίση είναι παγκόσμια και αφορά την ίδια την αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων. Το ερώτημα είναι ποιες σχέσεις και πώς θα αλλάξουν, ώστε ο καπιταλισμός να συνεχίσει να είναι ζωντανός και να απομυζά κέρδη.
Έτσι, το πρόβλημα δεν είναι το δημόσιο χρέος. Η κινδυνολογία περί χρεωκοπίας χρησιμοποιείται ως εκβιασμός για κάτι άλλο. Για την υποτίμηση της ζωής μας. Για τη λεγόμενη κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων και των όρων διαβίωσης. Το κόστος εργασίας στην ευρώπη, το κόστος των κρατικών παροχών (εκπαίδευση, υγεία, μεταφορές, ασφάλιση, συντάξεις κ.λπ.) είναι αβάσταχτο για το κεφάλαιο και πρέπει να υποτιμηθεί. Επομένως μιλάμε για μια ανελέητη ταξική επίθεση που στην τελική δεν αφορά μόνο την εργασία, αλλά συνολικά τους όρους κοινωνικής διαβίωσης. Η εξαθλίωση δεν είναι «εθνική». Οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές γραφειοκράτες, οι μπάτσοι, οι στρατιωτικοί, τα αφεντικά δεν θα πεινάσουν. Αντίθετα, είναι αυτοί που θα σωθούν ή θα βρεθούν και κερδισμένοι μέσα από τη δική μας εξαθλίωση.
Αυτό που αναδεικνύει λοιπόν το μνημόνιο δεν είναι η εξάρτηση από τους ξένους, αλλά η συμμετοχή του ελληνικού κράτους στη διεθνοποιημένη αγορά, και μάλιστα στο μπλοκ των ισχυρών (Ε.Ε.). Το μνημόνιο είναι σχέση αλληλεξάρτησης και όχι υποταγής, είναι συμμετοχή του ελληνικού κράτους στα οφέλη (και στις ζημιές) της διεθνοποιημένης αγοράς. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως μια δεκαετία πριν πανηγυρίζαμε για την ένταξη του ελληνικού κράτους στους ισχυρούς της ευρώπης. Το ελληνικό κράτος είναι κομμάτι και όχι υποχείριο του υπερεθνικού σχηματισμού της Ε.Ε. Τραπεζίτες και επιχειρηματίες μια χαρά την έβγαζαν με την επιθετική οικονομική τους πολιτική στα βαλκάνια, τη ρουμανία, την τουρκία και αλλού (τράπεζες, τηλεπικοινωνίες, εργοστάσια κ.λπ.). Το ελληνικό κράτος έκανε πάρτυ μαζί με τους ευρωπαίους όταν οι ανατολικές χώρες μπήκαν στην Ε.Ε. (2003) και τις επενδύσεις που ανοίγονταν μπροστά τους, με αμύθητα κέρδη πάνω στα σώματα των εργατών εκείνων των χωρών.
Κι όσο για τα εγχώρια, τα ελληνικά αφεντικά έκαναν πάρτυ με την εισροή των μεταναστών μετά το ’90. Τσάμπα εργατικά χέρια, καμία ασφάλιση, κανένα κόστος για περίθαλψη, σύνταξη, καμία συνδικαλιστική οργάνωση. Αυτό λοιπόν που βίωναν χιλιάδες μετανάστες για δύο δεκαετίες στην ελλάδα ήρθε η ώρα να το βιώσουν οι έλληνες εργαζόμενοι. Χωρίς ωράριο, μεροκάματο 20€, καμία ασφάλιση, εκπαίδευση, στέγη, ρεύμα κ.λπ. Κι ακόμη παραπέρα, είναι ξανά (όπως το 1920 και το 1960-70) που οι έλληνες θα γίνουν μετανάστες.
Ας μην ψάχνουμε λοιπόν να τα ρίξουμε στους ξένους κερδοσκόπους και το μνημόνιο. Τα ελληνικά αφεντικά μπορούν και μόνα τους και είναι αδίστακτα. Ο εμφύλιος και το μετεμφυλιακό κράτος μάς λέει τίποτα για το τι είναι ικανά τα ελληνικά αφεντικά, ή μήπως ο Αντρέας τα έσβησε όλα από τη μνήμη μας; Μας το λένε οι ίδιοι: «μπορούν και μόνοι τους»… κι εμείς θα πιστέψουμε τους αντιμνημονιακούς;
Τα μέτρα δεν έχουν εθνικό χρώμα. Ταξικός πόλεμος σε κράτος και αφεντικά, ξένα και ελληνικά.
συντακτική ομάδα Χανίων
