Το κράτος μάς ζητάει για άλλη μια φόρα να κάτσουμε σπίτι και να συναινέσουμε στη διαχείριση της πανδημίας, αλλά δεν το ενδιαφέρει καθόλου η ανθρώπινη ζωή παρά μονό η απρόσκοπτη λειτουργία του κεφαλαίου. Η πρώτη καραντίνα ήταν για να σώσει την τουριστική σεζόν, και αυτή η δεύτερη για να σώσει τα Χριστούγεννα και την κατανάλωση που πραγματοποιείται αυτήν την περίοδο. Από την άλλη, οι μετανάστες που δεν συμμετέχουν άμεσα στην παραγωγική διαδικασία και δεν καταναλώνουν, παραμένουν έγκλειστοι ήδη από την πρώτη καραντίνα, καθώς λειτουργούν για το κράτος ως δεξαμενή εργατικού δυναμικού. Η κυκλοφορία του κεφαλαίου είναι προτεραιότητα για το κράτος χωρίς να το ενδιαφέρει να θυσιάσει ανθρώπινές ζωές προκείμενου να μην παραβεί τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού.
Το Ε.Σ.Υ. δεν είναι ένα αυτόνομο από το κράτος σύστημα, δεν είναι ούτε μια μηχανή που χάλασε και δεν επισκευάζεται. Είναι ένα σύστημα που διαθέτει νοσοκομεία (αν και όχι όσα χρειάζονται, και στην κατάσταση που θα έπρεπε) και χρειάζεται ιατρούς και ιατρικό υλικό για να θεραπεύσει αρρώστους. Ήδη από το 2010 με την αρχή των μνημονίων, επιβλήθηκε πάγωμα των προσλήψεων υγειονομικών, ενώ ξεκίνησε να εφαρμόζεται η αναλόγια «μια πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις», που πρακτικά μετατράπηκε σε μια πρόσληψη για κάθε δέκα αποχωρήσεις, και αυτή με επικουρικό προσωπικό, όπως διαβάζουμε στο healthreport. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η κατάρρευση του νοσοκομείου της Καστοριάς, με ελάχιστα κρούσματα του covid 19 και σε περίοδο πουτο Ε.Σ.Υ. δεν βρισκόταν υπό πίεση.
Με το ξέσπασμα του covid- 19, ενώ υπόσχονται για μια ακόμη φορά προσλήψεις στο Ε.Σ.Υ., προσλαμβάνουν με τετράμηνες συμβάσεις ανειδίκευτο υγειονομικό προσωπικό, παρουσιάζουν μονιμοποιήσεις επικουρικών ιατρών ως νέες προσλήψεις και καλούν σε εθελοντισμό συνταξιούχους γιατρούς και φοιτητές. Σε ένα σύστημα υγείας που με τον πιο ευγενικό τρόπο χαρακτηρίζεται υποστελεχωμένο, μοναδικός ρεαλιστικός στόχος των παραπάνω είναι η δημιουργία επικοινωνιακής εντύπωσης στον κόσμο που εξαρτάται από αυτό, ότι γίνονται κινήσεις ώστε να ενισχυθεί. Το κράτος όμως, αντί να αγοράσει εξοπλισμό για Μ.Ε.Θ., νοικιάζει κρεβάτια από ιδιωτικές κλινικές για 1600 ευρώ το βράδυ, και αυτό το ονομάζει επίταξη, με ποσό που αντιστοιχεί στον μισθό ενός ειδικευμένου γιατρού του Ε.Σ.Υ. για έναν ολόκληρο μήνα. Κάνει συμβάσεις με ιδιώτες ιατρούς με προνομιακούς όρους όπως διαφημίζει (αμοιβή 2000 ευρώ τον μήνα, αφορολόγητα και ακατάσχετα χωρίς υποχρεωτικές εφημερίες στα νοσοκομεία ,και παράλληλα με δυνατότητα να λειτουργούν κανονικά και τα ιδιωτικά τους ιατρεία), κάτι ενδεχομένως εξοργιστικό για τους ανθρώπους που εργάζονται στο Ε.Σ.Υ.
Παράλληλα, βλέπουμε να αποκρύπτεται συστηματικά από τη δημοσία σφαίρα άλλη μια παρενέργεια αυτής της κρατικής διαχείρισης. Η μείωση των τακτικών χειρουργείων, ο περιορισμός των διαγνωστικών εξετάσεων, το κλείσιμο των εξωτερικών ιατρειών, οδηγούν στην καθυστέρηση της διάγνωσης αλλά και της θεραπείας ασθενειών, συνθέτοντας τη στρατηγική της κυβέρνησης για την αποσυμπίεση των νοσοκομείων. Μια στρατηγική που στοιχίζει τη ζωή σε άγνωστο αριθμό ανθρώπων (που μπορεί και να μην νόσησαν πότε από covid 19), οι οποίοι δεν καταγράφονται σε κανένα καθημερινό δελτίο και σε κανένα αρνητικό ρεκόρ.
αρνητές της ατομικής ευθύνης
