Ο παγκόσμιος καπιταλισμός βρίσκεται στο απόγειο της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, αλλά και της ανθρώπινης εργασίας (που όλο και λιγότερο θα περιορίζεται από τα σύνορα όσο επεκτείνεται και εμπεδώνεται η «τηλεσυνθήκη» – από την εργασία ως την εκπαίδευση κ.ο.κ.). Είναι πλέον περιττό να επισημανθεί πως η πανδημία της covid-19 αξιοποιήθηκε από τα κράτη για να επιταχύνουν –με υγειονομικό πρόσχημα– τον μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας.
Στη συνθήκη αυτή, λοιπόν, το ρεύμα του νεοφιλελευθερισμού αρχίζει να εδραιώνεται έναντι άλλων καπιταλιστικών ρευμάτων, και να εκπροσωπείται πολιτικά μέσω ολοκληρωτικών κρατικών σχηματισμών. Τα παραδείγματα πληθαίνουν ανησυχητικά, από τον πάλαι ποτέ Μπερλουσκόνι (Ιταλία), τις γλοιώδεις φιγούρες που συμπυκνώνουν την ωμότητα και τον ναρκισσισμό της εξουσίας, όπως αυτή του Τραμπ (Η.Π.Α.) και του Μπολσονάρου (Βραζιλία), ως τα περιφερειακά κράτη της Ε.Ε. που εξασκούν ανερυθρίαστα την αντιμεταναστευτική ρατσιστική πολιτική τους (βλέπε Ουγγαρία, Πολωνία). Το ελληνικό κράτος, με την ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη διαχείριση, σαφώς δεν αποτελεί εξαίρεση στο παραπάνω μοτίβο.
Στο παρόν φύλλο, ως αντικείμενο κεντρικού ενδιαφέροντος επιλέξαμε κάποια βασικά σημεία όπου η αναδιάρθρωση του παγκοσμίου καπιταλισμού συναντά την ελληνική πραγματικότητα. Ενδεικτικά:
Η αναδιάρθρωση στο πεδίο της υγείας, τόσο αναφορικά με την υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας, όσο –κατ’ επέκταση– και με την εμπέδωση της υγείας από την κοινωνία ως ατομικό ζήτημα, έχει ως αποτέλεσμα [η υγεία] να μετασχηματίζεται και ως κοινωνική σχέση.
Η ρύθμιση των τιμών μέσω του νόμου της αγοράς, ο πληθωρισμός, και η ακρίβεια, όπως βιώνουμε ήδη, αποτελούν προϊόντα των νέων συσχετισμών και των ανακατατάξεων στον ενεργειακό τομέα.
Η φίμωση κάθε διαφορετικής φωνής, από τις κοινωνικές και τις κινηματικές αντιστάσεις μέχρι την εναλλακτική δημοσιογραφία, ως βασική επικοινωνιακή τακτική, και η σύνδεσή της με την ιδιοκτησία των εγχώριων αστικών μέσων ενημέρωσης από τους Έλληνες εφοπλιστές και μεγαλοβιομήχανους.
Η αντίσταση αποτελεί μονόδρομο. Η εμπειρία της προηγούμενης δεκαετίας δείχνει πως μόνο οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες κατάφεραν να εμποδίσουν την εφαρμογή νέων επιθετικών μέτρων, που υποβαθμίζουν τη ζωή των από κάτω. Από την άλλη, η κοινωνική νηνεμία των τελευταίων ετών, είναι αυτή που επέτρεψε (και επιτρέπει) στο κράτος και τα αφεντικά να εμβαθύνουν τη λεηλασία των εκμεταλλευόμενων. Δεν είναι γραφικό, και επιμένουμε:
Η θέση μας είναι στον δρόμο
Η ελπίδα βρίσκεται στους κοινωνικούς αγώνες
Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη
