Το περασμένο φθινόπωρο οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη από τη “Σύμπραξη για την επαναστατική αλληλεγγύη”, διήμερο εκδηλώσεων και δράσεων για την ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση και την υπόθεση αιχμαλωσίας του επαναστάτη George Ibrahim Abdallah. (δείτε το κάλεσμα εδώ: https://athens.indymedia.org/post/1631691/). Το παρακάτω κείμενο αποτελεί το πρώτο μέρος της εισήγησης του διημέρου αυτού.
Την Δευτέρα 7/10 κλείνει ένας χρόνος από την έναρξη της Παλαιστινιακής επιχείρησης «Κατακλυσμός Αλ-Αξά». Στις 7/10/23 οι παλαιστινιακές δυνάμεις επιτέθηκαν στο σιωνιστικό καθεστώς, χτυπώντας στρατιωτικούς στόχους και αιχμαλωτίζοντας κυρίως στρατιωτικούς-μέλη του IOF (Israel Occupation Forces) και καταλαμβάνοντας εδάφη προσωρινά, προκαλώντας σοκ στην σιωνιστική πολεμική μηχανή, ανάλογο με αυτό του πολέμου του Γιομ Κιππούρ. Λίγα 24ωρα μετέπειτα, αποσύρθηκαν στην Λωρίδα της Γάζας και δήλωσαν ότι δέχονται να επιστρέψουν τους πολίτες-ομήρους με αντάλλαγμα την αποφυγή χερσαίας εισβολής στην Γάζα, κάτι που οι Σιωνιστές αρνήθηκαν. Την ίδια ώρα η σιωνιστική αεροπορία ξεκίνησε στρατηγικούς βομβαρδισμούς εναντίον υποδομών και αμάχων, προετοιμάζοντας το έδαφος για την χερσαία εισβολή στην Γάζα στις 13/10/2023, επονομαζόμενη ως επιχείρηση Σιδηρά Ξίφη. Αυτό ήταν και το προοίμιο για την μαζική σφαγή Παλαιστινίων αμάχων που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι το σιωνιστικό στρατιωτικό επιτελείο δήλωσε πως θεωρεί αποδεκτό τον θάνατο 20 αμάχων για κάθε θάνατο χαμηλόβαθμου μέλους της Χαμάς.
Οι απαρχές της σύγκρουσης
Η ιστορία της σύγκρουσης μεταξύ Παλαιστίνης και σιωνιστικού καθεστώτος δεν ξεκίνησε όμως την 7η Οκτώβρη του 2023. Στην πραγματικότητα ήταν αποτέλεσμα των αποικιακών πολιτικών που ακολουθούσαν οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ήδη από τον 19ο αιώνα, με τους πρώτους εποικισμούς Εβραίων στην περιοχή της Παλαιστίνης. Το «Εβραϊκό ζήτημα» που βάρυνε κυρίως τους Ευρωπαίους, μεταφέρθηκε στους Άραβες δημιουργώντας μία κόντρα από το μηδέν στην περιοχή, στα πλαίσια της πολιτικής «διαίρει και βασίλευε». Οι εποικισμοί συνεχίστηκαν κατά τον Μεσοπόλεμο με τα αντισημιτικά πογκρόμ στην Ευρώπη της ναζιστικής Γερμανίας, αλλά επιταχύνθηκαν μετά την ίδρυση του σιωνιστικού καθεστώτος. Το σιωνιστικό καθεστώς δεν ήταν μία γενναιόδωρη παραχώρηση των Βρετανών, αλλά έβλεπαν μακροπρόθεσμα στο σιωνιστικό καθεστώς, ένα χρήσιμο εργαλείο-προγεφύρωμα στην Μέση Ανατολή για την διευκόλυνση της διεκπεραίωσης των ιμπεριαλιστικών τους σχεδίων. Ενδιαφέρον έχει επίσης ένα απόφθεγμα του εμπνευστή του Σιωνισμού, Θίοντορ Χερτσλ, κατά το Πρώτο Σιωνιστικό Συνέδριο, όπου απευθυνόμενος στους Ευρωπαίους εταίρους του δήλωσε τα εξής:
«Είναι όλο και περισσότερο προς το συμφέρον των πολιτισμένων εθνών και του πολιτισμού γενικότερα να δημιουργηθεί ένας πολιτιστικός σταθμός στον συντομότερο δρόμο προς την Ασία. Η Παλαιστίνη είναι αυτός ο σταθμός και εμείς οι Εβραίοι είμαστε οι φορείς του πολιτισμού που είμαστε έτοιμοι να δώσουμε την περιουσία μας και τη ζωή μας για τη δημιουργία του.
Η Ευρώπη, θα επέτρεπε ευκολότερα την εγκατάσταση των Εβραίων (εκεί). Ίσως όχι τόσο λόγω του ιστορικού δικαιώματος που εγγυάται το ιερότερο βιβλίο της ανθρωπότητας, αλλά λόγω της τάσης που υπάρχει στα περισσότερα μέρη να αφήσουν τους Εβραίους να φύγουν».
Όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα έφευγαν, ο Θίοντορ Χερτσλ είχε απάντηση και γι’ αυτό:
«Δεν θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να τονωθεί το μεταναστευτικό κίνημα. Οι αντισημίτες φροντίζουν ήδη γι’ αυτό».
Η ίδρυσή του ήρθε με εκτοπισμούς και σφαγές Αράβων (Νάκμπα), επί χρήμασι εποικισμούς (Αλίγια) και βομβιστικές επιθέσεις σε τρίτες χώρες με εβραϊκή μειονότητα με στόχο τον εκφοβισμό τους και την εξαναγκαστική μετοίκησή τους στο σιωνιστικό καθεστώς. Την ευθύνη για αυτές τις ενέργειες έφεραν σωβινιστικές παρακρατικές οργανώσεις όπως οι Λεχίτες. Ο πόλεμος του 1948 έληξε με νίκη των Σιωνιστών και κατοχή του 70+ % της Παλαιστίνης, κάτι το οποίο συνέβη λόγω της οπλικής υπεροχής του. Αυτός ο πόλεμος προκάλεσε μια μαζική φυγή Παλαιστινίων προς τα αραβικά κράτη (Λίβανος, Συρία, Αίγυπτος, Ιορδανία κλπ), αποτέλεσμα του οποίου ήταν η δημιουργία της πρώτης οργάνωσης της Παλαιστινιακής Αντίστασης, του PLO αλλά και των ανταρτών Φενταγίν με την δράση τους να είναι γνωστή τόσο στην κρίση τους Σουέζ όσο και στις δράσεις από εδάφους Λιβάνου. Αλλά για την δράση των οργανώσεων της Παλαιστινιακής Αντίστασης θα μιλήσουμε αναλυτικότερα στις επόμενες παραγράφους.
Το αφήγημα του διωγμού των Παλαιστινίων είχε δύο όψεις προκειμένου να καλύπτει και να ικανοποιεί κάθε πλευρά: από την μία, οι ακροδεξιοί Σιωνιστές μιλούσαν για επιστροφή των Εβραίων στην Γη της Επαγγελίας και των προγόνων τους, ενώ από την άλλη, οι εργατιστές σοσιαλδημοκράτες έκαναν λόγο για νίκη του εργατικού κινήματος, συγκεκριμένα όσον αφορά τις «δωρεάν» κατοικίες που έλαβαν οι έποικοι, αλλά και τα κιμπούτζ. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, δεδομένου ότι επρόκειτο για σφαγές και εκτοπισμούς ενός λαού, το αφήγημα βρήκε κοινά σημεία καθώς προσδέθηκε στην υποτιθέμενη ανωτερότητα των Εβραίων και στην απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν τρομοκράτες, απολίτιστοι Άραβες, αντιδραστικοί ισλαμιστές κλπ. Όπως είχε δηλώσει άλλωστε ο πρώτος Πρωθυπουργός του σιωνιστικού καθεστώτος, Μπεν Γκουριόν, το 1957: «Το 1957 ο Μπεν Γκουριόν υποστήριξε την ίδια άποψη. «Πιστεύω στην ηθική και διανοητική μας ανωτερότητα για να χρησιμεύσουμε ως πρότυπο για τη λύτρωση της ανθρώπινης φυλής».
Οι ψυχροπολεμικές συγκρούσεις
Παρ’ όλα αυτά το αποικιακό σιωνιστικό καθεστώς δεν αρκέστηκε σε αυτά που ήδη είχε πάρει, αλλά και στους εποικισμούς οι οποίοι συνεχίζονταν κανονικά και επιταχύνονταν και αναζητούσε αφορμή για να διεκδικήσει ακόμα περισσότερα. Αυτή η αφορμή βρέθηκε το 1956 με την Κρίση του Σουέζ, όταν κατόπιν διπλωματικής κρίσης μεταξύ Αιγύπτου και Βρετανίας-Γαλλίας, το Σιωνιστικό καθεστώς κατόπιν συνεννοήσεων με τις κυβερνήσεις των παραπάνω χωρών, ξεκίνησε χερσαία εισβολή στην Λωρίδα της Γάζας και στην χερσόνησο του Σινά, ενώ Βρετανία και Γαλλία υποστήριζαν ναυτικά την επιχείρηση και συνάμα προετοίμαζαν την δική τους εισβολή στην Αίγυπτο. Η κρίση έληξε με διπλωματική παρέμβαση των ΗΠΑ, επί Αϊζενχάουερ, όχι από καλή καρδιά, αλλά επειδή θεώρησαν πως ένας τέτοιος πόλεμος δυτικών δυνάμεων εναντίον της Αιγύπτου, θα ωθούσαν την τελευταία στην αγκαλιά της ΕΣΣΔ.
Η επόμενη σύγκρουση που θα ακολουθούσε ήταν ο πόλεμος των 6 ημερών (1967), όπου στο κυρίαρχο αφήγημα παρουσιάζονται ως επιτιθέμενες δυνάμεις τα αραβικά κράτη, στην πραγματικότητα όμως το σιωνιστικό καθεστώς πραγματοποίησε προληπτικά χτυπήματα και εισβολές στην Αίγυπτο, στην Συρία και στην Ιορδανία, πιάνοντας τα τρία κράτη εν υπνώσει και νικώντας τον πόλεμο εντός έξι ημερών. Συνέπεια αυτού ήταν η κατάληψη της Γάζας, της χερσονήσου του Σινά, της Δυτικής Όχθης και των υψίπεδων του Γκολάν. Σημειωτέον ότι τα αγροκτήματα Σεμπά (υψίπεδα Γκολάν) ανήκουν στον Λίβανο βάσει ισχυρισμών Λιβάνου και Συρίας, ενώ αντίθετα, το σιωνιστικό καθεστώς και ο ΟΗΕ ισχυρίζονται ότι ανήκουν στην Συρία.
Η σχέση της Δύσης με το Σιωνιστικό Καθεστώς
Αν και η διαμόρφωση της γεωπολιτικής σκηνής της Μέσης Ανατολής αχνοφαινόταν ήδη μετά την Νάκμπα, ο πόλεμος των 6 ημερών ξεκαθάρισε το τοπίο. Από την μία πλευρά, το ΝΑΤΟ σύσσωμο στήριζε το σιωνιστικό μόρφωμα, με εξαίρεση ίσως το ελληνικό κράτος που έπαιζε σε διπλό ταμπλό καθώς ο διαμεσολαβητικός ρόλος του ήταν απαραίτητος προκειμένου να μειώσει την ολοένα και αυξανόμενη σοβιετική επιρροή στον αραβικό κόσμο. Μπροστά στο κεφάλαιο που είχε δαπανηθεί από τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους του προς το σιωνιστικό μόρφωμα όμως, αυτή η επιφανειακή «φιλοαραβική» στάση ήταν αμελητέα. Ενδεικτικά, από το 1948 εώς και σήμερα, το ποσό δημοσίου κεφαλαίου (US aid) που έχουν διαθέσει οι ΗΠΑ προς το σιωνιστικό καθεστώς ξεπερνά τα 300 δισ. Δολάρια. Το ίδιο το σιωνιστικό καθεστώς είναι αποδέκτης 3,8 δις δολαρίων ετησίως από τις ΗΠΑ, τα οποία αφορούν στρατιωτική βοήθεια. Οι Αμερικανοί επενδυτές αποτελούν τη μεγαλύτερη πηγή άμεσων ξένων επενδύσεων (ΑΞΕ) στο σιωνιστικό καθεστώς, ιδίως στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας. Το 2022, πάνω από 10 δισεκατομμύρια δολάρια σε ΑΞΕ προήλθαν από τις ΗΠΑ, αποτελώντας σημαντικό μέρος των συνολικών ΑΞΕ στο καθεστώς. Αμερικανικοί τεχνολογικοί κολοσσοί όπως η Google, η Intel, η Microsoft και το Facebook διαθέτουν σημαντικά κέντρα Έρευνας και Ανάπτυξης στο σιωνιστικό καθεστώς και εξαγοράζουν τακτικά ισραηλινές νεοφυείς επιχειρήσεις. Αυτό συμβάλλει σημαντικά στην οικονομική ανάπτυξη και την τεχνολογική πρόοδο του καθεστώτος.
Οι ΗΠΑ κατέχουν επίσης ηγετική θέση στις επενδύσεις επιχειρηματικών κεφαλαίων σε σιωνιστικές νεοσύστατες επιχειρήσεις. Περίπου το 30-40% όλων των επενδύσεων επιχειρηματικού κεφαλαίου στο σιωνιστικό καθεστώς προέρχεται από τις ΗΠΑ, υποστηρίζοντας το οικοσύστημα των νεοφυών επιχειρήσεων που τροφοδοτεί τον οικονομικό δυναμισμό του καθεστώτος. Η Ευρωπαϊκή Ένωση επίσης είναι το μεγαλύτερο εμπορικό μπλοκ του σιωνιστικού καθεστώτος και βασικός οικονομικός εταίρος. Το εμπόριο με την Ε.Ε. είναι ζωτικής σημασίας για την οικονομία του καθεστώτος, καθώς αντιπροσωπεύει το 30-35% του συνολικού εμπορίου του. Ουσιαστικά, τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι Ε.Ε. επενδύουν ένα αρκετά μεγάλο κεφάλαιο στο σιωνιστικό μόρφωμα, ενώ αντίθετα το τελευταίο επιστρέφει πίσω στις Μητροπόλεις προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής τεχνολογίας που παράγονται επί εδάφους του. Κάνοντας μία σύνδεση με το Τριγωνικό Εμπόριο και την πολιτική οικονομία του παρελθόντος, παρατηρούμε ότι εκτός από προγεφύρωμα και καθεστώς-στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟ στην Μέση Ανατολή, το σιωνιστικό μόρφωμα έχει επίσης ρόλο αποικιακού καθεστώτος και όχι κανονικού κράτους.
Γιομ Κιππούρ και Ιντιφάντα
Επιστρέφοντας όμως στον Ψυχρό Πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση και τα σοσιαλιστικά κράτη έστρεψαν την προσοχή τους στον Παλαιστινιακό και αραβικό αγώνα, εξοπλίζοντας τόσο την Παλαιστινιακή Αντίσταση, όσο και τα αραβικά κράτη που σήκωναν στις πλάτες τους τον αντιαποικιοκρατικό αγώνα εναντίον του σιωνιστικού αποικιακού μορφώματος. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι τα μεγάλα εξοπλιστικά πακέτα από την ΕΣΣΔ προς την Αίγυπτο και η εκπαίδευση του στρατού της από σοβιετικούς στρατιωτικούς, η εκπαίδευση και ο εξοπλισμός του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης στην Βόρεια Κορέα και άλλα.
Ως εκ τούτου, η περίοδος από το 1967 μέχρι και το 1973 θα μείνει γνωστή ως «ο Πόλεμος Φθοράς». Κατά την διάρκεια τούτης της περιόδου, έλαβε χώρα ένας ακήρυχτος πόλεμος υψηλής εντάσεως μεταξύ του σιωνιστικού καθεστώτος και των αραβικών κρατών με την άμεση στήριξη και συμμετοχή της ΕΣΣΔ. Αν και τα αραβικά κράτη δεν κατάφεραν να ανακτήσουν τα εδάφη που έχασαν κατά τον πόλεμο των 6 ημερών, ήταν μία επίδειξη δύναμης άξια αναφοράς, με 30 κατεστραμμένα αεροσκάφη από πλευράς Σιωνιστών και τις ανθρώπινες απώλειες να ξεπερνούν τις 5.000. Το 1973 η Αίγυπτος και η Συρία θα ξεκινήσουν μία κοινή επίθεση στο σιωνιστικό καθεστώς κατά την γιορτή του Γιομ Κιππούρ, με τους περισσότερους εφέδρους του καθεστώτος να έχουν πάρει άδεια. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η καθυστερημένη κινητοποίηση του σιωνιστικού στρατού, πράγμα που επέτρεψε στην Αίγυπτο να ανακαταλάβει το κανάλι του Σουέζ και τις τριγύρω περιοχές, η Παλαιστινιακή αντίσταση επιτέθηκε από λιβανέζικο έδαφος ενώ η Συρία προετοιμαζόταν για ανακατάληψη των υψίπεδων του Γκολάν. Αν και το σιωνιστικό καθεστώς μπόρεσε να ανατρέψει εώς έναν βαθμό την κατάσταση στα πεδία των μαχών, η παράλυση της κυβέρνησης των ΗΠΑ λόγω του σκανδάλου watergate και η διπλωματική παρέμβαση της ΕΣΣΔ οδήγησε σε πολιτική νίκη των Αράβων. Με το πέρας του πολέμου, το Σινά επιστράφηκε στην Αίγυπτο και λίγο αργότερα υπογράφηκαν οι συνθήκες Camp David, οι οποίες ήταν η συνθήκη ειρήνης μεταξύ Αιγύπτου και Σιωνιστικού καθεστώτος και αυτονομία στα Παλαιστινιακά εδάφη δίχως όμως να προβλέπει αυτόνομο Παλαιστινιακό κράτος.
Μετά την συνθήκη ειρήνης μεταξύ Αιγύπτου και σιωνιστικού καθεστώτος, το μέτωπο μεταφέρθηκε στον Λίβανο και συγκεκριμένα στον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο που έμελλε να κρατήσει 15 χρόνια. Συγκεκριμένα, το μεταποικιακό καθεστώς του Λιβάνου, υπό γαλλική πατρονία, διατηρούσε δεσμούς τόσο με την Δύση όσο και με το Σιωνιστικό καθεστώς, εξαγριώνοντας τόσο τα αραβικά κράτη αλλά και την Παλαιστινιακή αντίσταση που επιχειρούσε επί εδάφους Λιβάνου. Οι εσωτερικές διαμάχες και οι εμπλοκές τρίτων κρατών στην πολιτική ζωή της χώρας έφεραν ως αποτέλεσμα την ένοπλη σύγκρουση μεταξύ της κυβέρνησης που στηρίζονταν από την Δύση και μιας ομπρέλας οργανώσεων που αντιμάχονταν τη νεοαποικιοκρατία και τον σιωνισμό, με την Χεζμπολάχ και την Παλαιστινιακή Αντίσταση να κατέχουν εξέχοντα ρόλο.
Το 1982 το σιωνιστικό καθεστώς θα μπει πιο ενεργά στην μάχη, εισβάλοντας στον Λίβανο και φτάνοντας σχεδόν μέχρι την Βηρυττό. Οι Σιωνιστές επεδίωκαν να τερματίσουν τις παλαιστινιακές επιθέσεις από τον Λίβανο, να καταστρέψουν τον PLO στη χώρα και να εγκαταστήσουν μια φιλοϊσραηλινή χριστιανική κυβέρνηση Μαρωνιτών. Αν και ο PLO εν τέλει αποχώρησε από τον Λίβανο, το σιωνιστικό καθεστώς απέτυχε να εγκαταστήσει μία φιλικά προσκείμενη σε αυτό κυβέρνηση και εν τέλει υποχώρησε στο νότιο Λίβανο με φυσικό σύνορο τον ποταμό Λιτάνι. Η υποχώρηση στο νότιο Λίβανο θα ξεκινήσει και την σύρραξη στην περιοχή με την Χεζμπολάχ, την ίδια ώρα που εξελίσσονταν η πρώτη Ιντιφάντα.
Η πρώτη Ιντιφάντα, οργανωμένη από τον PLO, ήταν η πρώτη μαζική απόπειρα των Παλαιστινίων να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Από το 1985 μέχρι και το 1993, η καθημερινή πραγματικότητα στην Παλαιστίνη ήταν τα οδοφράγματα, οι οδομαχίες και οι συγκρούσεις. Επίσημα έληξε το 1993 με την υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο, όπου ο PLO αναγνώριζε το σιωνιστικό καθεστώς, ενώ το δεύτερο αναγνώριζε τον PLO ως μοναδικό αντιπρόσωπο του Παλαιστινιακού λαού. Παρ’ όλα αυτά μια συνθήκη έχει αξία μόνο όταν μπορεί να τηρηθεί ή να επιβληθεί, οπότε και το σιωνιστικό καθεστώς, με πρωθυπουργούς τους Γιτζάκ Ραμπίν και Σιμόν Περές συνέχισαν την κατασκευή κατοικιών εποίκων με τον αριθμό να ξεπερνά τα 7.000 σπίτια από το ‘94 εώς το ‘97. Αυτό, συνδυαστικά με τις ψυχρές εκτελέσεις Παλαιστινίων άνοιξαν τον δρόμο για την δεύτερη Ιντιφάντα (2000-2005), όπου σε αντίθεση με την Πρώτη, οι οδομαχίες, οι απεργίες και οι συγκρούσεις αντικαταστάθηκαν από επιθέσεις με ρουκέτες και ολμοβόλα, ανταλλαγές πυρών αλλά και επιθέσεις αυτοκτονίας σε σιωνιστικούς στόχους αλλάζοντας μία για πάντα το πρόσωπο και τον χαρακτήρα της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Η δεύτερη ιντιφάντα οργανώθηκε από τον PLO και όλες τις φράξιες του, ενώ συμμετοχή είχαν και οι Χαμάς, Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ και οι Επιτροπές Λαϊκής Αντίστασης.
Για το επόμενο χρονικό διάστημα που θα ακολουθήσει μέχρι και σήμερα, η Φατάχ θα παίξει έναν βρώμικο ρόλο3, έναν ρόλο τοποτηρητή και πυροσβέστη της Παλαιστινιακής οργής ενώ συνάμα θα προβεί και σε οικονομικές συμφωνίες – κάτω από το τραπέζι πάντα – με τις ΗΠΑ και το Σιωνιστικό Καθεστώς, οι οποίες δεν θα ωφελήσουν κανέναν άλλο από την αναδυόμενη κομπραδόρικη αστική τάξη της. Άλλωστε αυτός ήταν και ο ρόλος που της δόθηκε από τους ιμπεριαλιστές κατά τις Συμφωνίες του Όσλο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο πρώην Σιωνιστής Υπ. Εξ. Σλόμο Μπεν-Άμι: «Ένα από τα νοήματα του Όσλο ήταν ότι η Παλαιστανιακή Αρχή ήταν ο συνεργάτης του Ισραήλ στο έργο της αποκοπής ενός αυθεντικά δημοκρατικού αγώνα για την παλαιστινιακή ανεξαρτησία… Οι Ισραηλινοί αντιλαμβάνονταν τον Αραφάτ ως ένα είδος συνεργάτη, έναν υπεργολάβο στο έργο της ενίσχυσης της ασφάλειας του Ισραήλ».
Λογική συνέπεια αυτού ήταν ο πόλεμος μεταξύ Φατάχ και Χαμάς στην Γάζα ο οποίος θα λήξει με στρατιωτική νίκη της Χαμάς και πολιτική νίκη στις εκλογές που θα ακολουθήσουν, πράγμα το οποίο θα αλλάξει την εικόνα της Παλαιστινιακής Αντίστασης στην Γάζα και θα εγκαινιάσει την άνοδο των ισλαμικών κινημάτων, η οποία υπερισχύει μέχρι και σήμερα. Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά την δράση της Παλαιστινιακής Αντίστασης.
Η Παλαιστινιακή Αντίσταση και ο αγώνας της
Διαβάζουμε σε απόσπασμα από το δελτίο τύπου του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που εκδόθηκε τη 17η Σεπτέμβρη του 2024: Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) καλεί να διακοπούν όλοι οι δεσμοί με την ισραηλινή κατοχή, να γίνει ο ερχόμενος Οκτώβριος μήνας αλληλεγγύης με την παλαιστινιακή αντίσταση και να αντιταχθούμε στον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό. […]Τονίζουμε τη σημασία της συμμετοχής σε δραστηριότητες κλιμάκωσης, ώστε ο ερχόμενος Οκτώβριος να γίνει ένας μήνας παγκόσμιας αλληλεγγύης με την παλαιστινιακή αντίσταση και την αντιμετώπιση της σιωνιστικής αποικιοκρατίας και της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας. Σε αυτό το πλαίσιο, καλούμε όλες τις αριστερές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο να μετατρέψουν τον Οκτώβριο σε αφορμή για μαζικά λαϊκά κινήματα κατά του σιωνισμού και του ιμπεριαλισμού και να πολιορκήσουν τις σιωνιστικές και αμερικανικές πρεσβείες παντού, ως ένα ισχυρό μήνυμα ότι οι λαοί δεν θα παρακολουθήσουν σιωπηλά τα εγκλήματα της κατοχής.
Η Ένοπλη Παλαιστίνη σήμερα θέτει ένα ερώτημα στον καθέναν και τη καθεμιά από εμάς. Ένα ερώτημα, ως βαθύτατη υπενθύμιση της θέσης που κατέχουμε στο διάβα της ιστορίας. Η Ένοπλη Παλαιστίνη υπενθυμίζει σε όλο τον κόσμο πως η αντίσταση και η επαναστατική θέληση είναι υπαρκτά ζητήματα, που επαφίενται στην πίστη και την προσήλωση, στη βαθύτατη στράτευση στο πλευρό της Ανατροπής και της Επανάστασης.
Θέτουμε ένα βασικό ερώτημα στον καθέναν και τη καθεμιά από εμάς: πού τοποθετεί τον εαυτό του ιστορικά και πολιτικά; Κομμάτι ποιάς αφήγησης, ποιάς ιστορικής διαδρομής είναι και ποιά καθήκοντα έχει αυτό το πέρασμα για να συνεχίζει να μένει ανοιχτό; Ποιά παρακαταθήκη και ποιά κληρονομιά κουβαλάει στα χέρια του, ποιά βιώματα και ποιές στιγμές συνθέτουν το παρόν του, τη στράτευσή του; Δίνοντας αυτές τις απαντήσεις με ευθύτητα και ειλικρίνεια, θα είμαστε σε θέση να ανιχνεύσουμε και τις ευθύνες που έχουμε σήμερα απέναντι στην κοινή ιστορία μας.
Η διεθνοποίηση του επαναστατικού αγώνα, που δίνεται με διαφορετικές εκφράσεις στα όπου γης ανοιχτά μέτωπα, δεν είναι μια φιλοσοφική αποτύπωση των προταγμάτων αλληλεγγύης και στήριξης, αλλά η μεταφορά του πολέμου στα κέντρα εξουσίας απ’ όπου εκπορεύεται. Είναι η συνειδητή και μαχόμενη επιλογή να κάνουμε την Ένοπλη Παλαιστινιακή Αντίσταση, κοινή μας υπόθεση, κοινό μέτωπο αγώνα, κοινό πόλεμο μέσα στην καρδιά του ιμπεριαλισμού, τη Δύση. Σε εκείνα τα εδάφη, που δεν αποτελούν αμέτοχους υποστηρικτές αλλά σημεία αναφοράς και στρατοπέδευσης του κοινού μας εχθρού. Εκεί που, όχι μόνο οι συμμαχικές του δυνάμεις, αλλά ο ίδιος ο σιωνισμός έχει εκδηλώσει το πολεμικό του πρόσωπο. Διαβάζουμε από το δελτίο αντιπληροφόρησης του 1977 που εξέδωσε ο Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας:
Η Γκόλντα Μέγιερ (πρωθυπουργός του Σιωνιστικού καθεστώτος) είχε δηλώσει στις 16/11/1972 ότι οι παλαιστίνιοι δεν πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς σε κανένα σημείο της γης, γιατί οι Σιωνιστές θα τους χτυπήσουν παντού. 13 μέρες μετά αρχίζουν αυτά τα χτυπήματα:
Στις 29/11/1972 ο Ατνάν Χαμάντ στη Δ. Γερμανία παίρνει ένα γράμμα με εκρηκτικό και του κόβονται τα δύο χέρια.
Στις 30/11 στην Κοπενγχάγη, επίσης από ένα τέτοιο γράμμα, πληγώνεται, μαζί με ένα Δανέζο έμπορα, ένας άλλος παλαιστίνιος αγωνιστής.
Στις 5 Οκτώβρη, στο Παρίσι, μια βόμβα σκάει σε παλαιστινέζικο βιβλιοπωλείο. Στη Στοκχόλμη ο παλαιστίνιος φοιτητής Ομάλ Σουφάν, πληγώνεται βαριά από ένα γράμμα με εκρηκτικό.
Στις 2 Δεκέμβρη, ένα σιωνιστικό κομάντο εισβάλλει στη Διεθνή Συνάντηση της Ευρωπαϊκής και Αράβικης νεολαίας και πληγώνει πολλούς αντιπροσώπους.
Στις 4 Δεκέμβρη, ο Πρόεδρος της Γενικής Ένωσης των παλαιστίνιων φοιτητών, Εζεντίν Καλάκ, παίρνει ένα γράμμα με πολύ ισχυρή φόρτωση εκρηκτικού. Γλυτώνει το θάνατο γιατί δεν το ανοίγει.
Ο αντιπρόσωπος του PLO στο Αλγέρι, τυφλώνεται από γράμμα με εκρηκτικό.
Στη Βυρητό, όπου παλαιότερα είχε δολοφονηθεί ο Διευθυντής της παλαιστινιακής εφημερίδας “ΑΛ ΧΑΝΤΑΦ” Γκασάν Καναφάνι, στις 10/4/1973, σιωνιστές κομμάντος δολοφονούν 3 ηγετικά στελέχη της παλαιστινιακής Αντίστασης: τους Καμάλ Νασέρ, Αμπού Γιουσέφ και Καμάλ Αντουάν.
Στις 8/12/1972, ο αντιπρόσωπος του PLO στο Παρίσι, Μαχμούντ Χαμσαρί, δολοφονείται από έκρηξη βόμβας που είχε τοποθετηθεί στο σπίτι του στο Παρίσι.
Στις 28/6/1973, πάλι στο Παρίσι δολοφονείται από βόμβα που είχε τοποθετηθεί στο αυτοκίνητό του, ο Άραβας επαναστάτης Μοχαμέτ Μπουντία, ιδρυτικό στέλεχος του Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου της Αλγερίας.
Πάλι στο Παρίσι, στις 5/4/1973, ο Μπαζίλ Κουμπαισί, ηγετικό στέλεχος PFLP, δολοφονείται από σιωνιστές πράκτορες που τον πυροβόλησαν εξ’ επαφής (8 σφαίρες στο σώμα του).
Ο αντιπρόσωπος του PLO στη Ρώμη, Βαέλ Τζβάιτερ, δολοφονείται με 12 σφαίρες που του ρίξανε σιωνιστές πράκτορες, εξ’ επαφής έξω από το σπίτι του.
Στις 24/1/1973, στη Νικοσία της Κύπρου, ο αντιπρόσωπος του PLO δολοφονείται με μια βόμβα που είχε τοποθετηθεί κάτω από το κρεβάτι του.
Στις 21/7/1973, ο Αχμέτ Μπουσικί, μαροκινός αγωνιστής δολοφονείται, στο Λιλλεχάμερ της Νορβηγίας, με 13 σφαίρες που του ρίξανε εξ’ επαφής σιωνιστές πράκτορες.
Γι’ αυτήν την τελευταία δολοφονία, συλλαμβάνονται 6 σιωνιστές. Η μία από αυτούς μιλάει και κατoνομάζοντας και άλλους που δεν έχουν συλληφθεί, ομολογεί ότι όλοι τους δούλευαν για τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες, όντας οι περισσότεροι πράκτορες της Μοσάντ και ότι οι ίδιες υπηρεσίες είχαν κάνει και τους άλλους 5 φόνους στην Ευρώπη. Οι τρεις από τους δολοφόνους που συνέλαβε η αστυνομία, εργάζονται στην ισραηλινή υπηρεσία του Όσλο.
Αυτά είναι τα εγκλήματα του Σιωνιστικού καθεστώτος στην Ευρώπη. Τα εγκλήματα όμως των σιωνιστών είναι πολύ περισσότερα. Δεν είναι όλα γνωστά, τόσο όσο είναι οι βομβαρδισμοί των στρατοπέδων των προσφύγων με χιλιάδες θύματα. Τα εγκλήματά τους αρχίζουν από πολύ πριν, από τότε που άρχισαν να καταλαμβάνουν, διώχνοντας τους ντόπιους κατοίκους, τη γη των παλαιστινέζων, με τη βοήθεια των δυτικών ιμπεριαλιστών (πρώτα Γάλλων, Άγγλων μετά Αμερικάνων). Ήδη από το ’38 για να διώξουν τους παλαιστινέζους από τα σπίτια τους, έβαζαν βόμβες, σε σπίτια, δημόσια κτίρια, αυτοκίνητα κλπ.
Το 1967 αποτελεί σημείο αναφοράς για την Παλαιστινιακή κατοχή: μέσα από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, το σιωνιστικό καθεστώς απέκτησε τον στρατιωτικό έλεγχο της Δυτικής Όχθης από την Ιορδανία και τη Λωρίδα της Γάζας από την Αίγυπτο. Στο πλευρό του σιωνισμού τάσσονται έμπρακτα και με φυσική συμμετοχή στρατιωτικές δυνάμεις του ευρωατλαντισμού (ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία). Η αντίσταση που ξεσπάει δε περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στα Παλαιστινιακά εδάφη. Μεταφέρεται στην καρδιά της Δύσης όπου τα ευρωπαϊκά επαναστατικά κινήματα αληλλεπιδρούν με τις ένοπλες οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης.
Μαύρος Σεπτέμβρης
Η οργάνωση έγινε πιο γνωστή, ως υπεύθυνη για την επίθεση στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Μονάχου το 1972, κατά την οποία απήχθησαν 11 Ισραηλινοί Ολυμπιονίκες-2 εκ των οποίων εκτελέστηκαν, μέσα στη διάρκεια των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων στη Γερμανία. Η ομηρία έληξε με τη δολοφονική επέμβαση των γερμανικών αντιτρομοκρατικών μονάδων, που εκτέλεσαν 9 Ισραηλινούς αθλητές και τα 5 μέλη του παλαιστινιακού κομάντο. Νεκρός από τη συμπλοκή έπεσε και ένας μπάτσος.
Η οργάνωση ανέλαβε όμως την ευθύνη και για ένα πλήθος επαναστατικών ενεργειών μέσα στην καρδιά του ιμπεριαλισμού:
-την απόπειρα δολοφονίας του Zeid al Rifai, πρεσβευτή της Ιορδανίας στο Λονδίνο και πρώην επικεφαλής της βασιλικής αυλής της Ιορδανίας, τον Δεκέμβριο του 1971.
-την δολιοφθορά μιας δυτικογερμανικής ηλεκτρικής εγκατάστασης και εγκαταστάσεων αερίου στο Ravenstein και στο Ommen στην Ολλανδία και στο Αμβούργο της Δυτικής Γερμανίας, στις 6 Φεβρουαρίου του 1972.
-την αεροπειρατεία του βελγικού αεροσκάφους, Sabena Flight 572, που πετούσε από τη Βιέννη στο Λοντ, στις 8 Μαΐου του 1972.
-την αποστολή δεκάδων παγιδευμένων επιστολών από το Άμστερνταμ σε ισραηλινές διπλωματικές θέσεις σε όλο τον κόσμο, σκοτώνοντας την Ισραηλινή Αγροτική Σύμβουλο Αμί Σαχόρι στη Βρετανία, το φθινόπωρο του 1972. Οκτώ βόμβες στάλθηκαν σε υπαλλήλους της πρεσβείας. Τέσσερις εντοπίστηκαν σε μια αίθουσα διαλογής ταχυδρομείων στο Earls Court, όμως τα άλλα τέσσερα γράμματα έφτασαν στην πρεσβεία. Τρία από τα γράμματα εντοπίστηκαν στην αίθουσα ταχυδρομείου της πρεσβείας, εκτός από αυτό της Σαχόρι το οποίο άνοιξε η ίδια, πιστεύοντας ότι περιείχε σπόρους ολλανδικών λουλουδιών που είχε παραγγείλει.
-την επίθεση στην πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στο Χαρτούμ του Σουδάν, όπου 10 όμηροι κρατήθηκαν, πέντε από τους οποίους διπλωμάτες, την 1η Μαρτίου του 1973. Ο πρέσβης των ΗΠΑ, ο αναπληρωτής πρέσβης των ΗΠΑ και ο Βέλγος επιστάμενος εκτελέστηκαν. Οι υπόλοιποι όμηροι αφέθηκαν ελεύθεροι.
-την ένοπλη επίθεση σε αίθουσα επιβατών στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελληνικού της Αθήνας, με αποτέλεσμα 3 νεκρούς και 55 τραυματίες, στις 5 Αυγούστου του 1973. Λίγους μήνες μετά, ένα Boeing 737 της Lufthansa καταλαμβάνεται από τη Ρώμη τον Δεκέμβριο του 1973, για να απαιτήσει την απελευθέρωση των 2 αιχμάλωτων Παλαιστινίων από την ελληνική αστυνομία.
-τη βομβιστική επίθεση στη συναγωγή της Αμβέρσας στο Βέλγιο, στις 20 Οκτωβρίου του 1981, κατά την οποία υπήρξαν 3 νεκροί και 106 τραυματίες.
FARL: Να χτυπήσουμε τον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό στα κέντρα της Εξουσίας
Οι εκτελέσεις του στρατιωτικού ακόλουθου της Αμερικάνικης Πρεσβείας και πράκτορα της CIA στο Παρίσι Charles R. Ray και του Ισραηλινού μυστικού πράκτορα της MOSSAD Yacov Barismantov, ενέργειες που πραγματοποίησαν οι Λιβανέζικες Επαναστατικές Ένοπλες Φράξιες (FARL) ως αντίποινα στην εμπλοκή της Γαλλίας και των ΗΠΑ κατά την επιχείρηση “Ειρήνη στη Γαλιλαία” από τον Ισραηλινό στρατό το 1982, για το τσάκισμα των αντιστάσεων της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), είναι ίσως οι παραδειγματικότερες πράξεις συγκεκριμενοποίησης του αγώνα ενάντια στον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό μέσα στα κέντρα της Δυτικής Συμμαχίας-επιθέσεις για τις οποίες εδώ και 40 χρόνια βρίσκεται αιχμάλωτος ο αμετανόητος λιβανέζος επαναστάτης George Ibrahim Abdallah, ο μακροβιότερος πολιτικός αιχμάλωτος στις φυλακές της Ευρώπης. Η οργάνωση μεταξύ άλλων ανέλαβε επίσης την ευθύνη για την απόπειρα δολοφονίας του Christian Addison Chapman, αξιωματούχου της αμερικάνικης πρεσβείας στη Γαλλία, την απόπειρα δολοφονίας του Roderick Grant, εμπορικού ακόλουθου της αμερικάνικης πρεσβείας στη Γαλλία και την απόπειρα δολοφονίας του Robert Onan Homme, γενικού Πρόξενου των ΗΠΑ στο Στρατσβούργο.
Αεροπειρατείες
Το 1970 αποτυπώθηκε ως “μαύρη χρονιά” για τις αεροπορικές εταιρείες όσον αφορά τις αεροπειρατείες. Μόνο τον Σεπτέμβρη, πέντε jets καταλήφθηκαν από το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP). Τα τρία ανατινάχθηκαν στην Ιορδανία και το τέταρτο καταστράφηκε στην Αίγυπτο, έχοντας απομακρυνθεί όλοι οι επιβάτες.
Στις 22 Ιουλίου, πέντε μέλη της “Fatah” είχαν επί 8 ώρες καθηλωμένο το Boeing 747 της Ολυμπιακής, που προσγειώθηκε από τη Βηρυτό στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, απειλώντας να το ανατινάξουν, αν οι χουντικές αρχές δεν απελευθέρωναν επτά Άραβες κατηγορούμενους ως τρομοκράτες, που κρατούνταν στις ελληνικές φυλακές (δύο εκ των οποίων είχαν επιτεθεί στα γραφεία της Ισραηλινής αεροπορικής εταιρείας Ελ-Αλ στο Ελληνικό, στις 26 Δεκεμβρίου το 1968). Ο αριθμός των ομήρων που κρατούσαν οι Παλαιστίνιοι ήταν 47 επιβάτες και το 8μελές πλήρωμα του αεροπλάνου. Οι αεροπειρατές απελευθέρωσαν τελικά τους επιβάτες, ενώ κατηύθυναν το αεροσκάφος στο Κάιρο όπου και παραδόθηκαν στις Αιγυπτιακές αρχές. Στις 22 του ερχομένου μηνός, η χούντα -όπως ανακοινώθηκε- παρέδωσε στον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό τους επτά Άραβες κρατούμενους.
Στις 27 Ιουνίου 1976, ένα πολιτικό αεροσκάφος (AirBus A300) της εταιρείας Air-France, το οποίο είχε απογειωθεί από το Τελ Αβίβ με κατεύθυνση το Παρίσι με 248 επιβάτες, πραγματοποιεί ενδιάμεσο σταθμό στο αεροδρόμιο του Ελληνικού στην Αθήνα όπου και επιβιβάστηκαν 5 μέλη του PFLP και 2 Γερμανοί των Επαναστατικών Πυρήνων (ο Βίλφρεντ Μπος και η Μπριγκίτε Κούλχμαν). Το κομάντο καταλαμβάνει το αεροσκάφος και το προσεδαφίζει στο Εντέμπε της Ουγκάντας, ζητώντας την απελευθέρωση συνολικά 40 Παλαιστινίων που κρατούνταν σε φυλακές του Σιωνιστικού καθεστώτος, 4 κρατουμένων της RAF και 2 του Κινήματος 2 Ιούνη (μία εκ των οποίων ήταν η Ingrid Siepmann). Το ξημέρωμα της 4ης Ιουλίου του 1976, αντιτρομοκρατική μονάδα 100 Ισραηλινών υπό την επίβλεψη της MOSSAD, κατά την “Επιχείρηση Κεραυνός” δολοφόνησε και τους 7 αεροπειρατές, 55 στρατιώτες της Ουγκάντα (οι οποίοι επενέβησαν υπέρ των αεροπειρατών) και τέσσερις όμηρους. Κατά τη συμπλοκή όμως δολοφονήθηκε και ο αντισυνταγματάρχης Γιονατάν Νεντανιάχου -αδερφός του Μπενιαμίν Νεντανιάχου-, που ήταν επικεφαλής των ισραηλινών δυνάμεων εφόδου. Μετά την σύγκρουση έγιναν μαζικές εκτελέσεις Κενυατών, ως αντίποινα για την συνεργασία των τελευταίων με τις δυνάμεις του σιωνιστικού καθεστώτος. Η επιχείρηση στο Εντέμπε αποτυπώθηκε σε ταινία με καθαρά φιλοδυτική και συκοφαντική αφήγηση, με αποτέλεσμα πολλές από τις προβολές της στην Ελλάδα να αποτελούν βομβιστικούς στόχους του ΕΛΑ και της 1ης Οκτώβρη-η ταινία αποσύρθηκε.
Ένα χρόνο μετά, στις 13 Οκτωβρίου του 1977, 4 μέλη του PFLP καταλαμβάνουν την πτήση 181 της Lufthansa που εκτελεί δρομολόγιο από την Πάλμα ντε Μαγιόρκα προς τη Φρανκφούρτη με 86 επιβάτες και πενταμελές πλήρωμα. Το κομάντο “μάρτυρας Halima” (προς τιμή της Μπριγκίτε Κούλχμαν που αποκαλούνταν επιχειρησιακά ως Χαλιμά), προσεδάφισε το Boeing 737 στο αεροδρόμιο του Μογκαντίσου στη Σομαλία ζητώντας, παράλληλα με την απαγωγή του φασίστα βιομήχανου Hanns Martin Schleyer από το κομάντο Siegfried Hausner (RAF), την απελευθέρωση του ηγετικού πυρήνα της RAF που βρισκόταν στην πτέρυγα αισθητηριακής απομόνωσης του Stammheim. Μια μέρα μετά την νύχτα του θανάτου με τις δολοφονίες των ανταρτών της RAF, πραγματοποιήθηκε κοινή επέμβαση γερμανικών αντιτρομοκρατικών μονάδων με τη συνδρομή Σομαλών ομολόγων τους, με αποτέλεσμα τη δολοφονία 3 Παλαιστίνιων διεθνιστών και τον τραυματισμό ενός ακόμα, που αποτελούσαν το κομάντο.
Ο κοινός αγώνας Παλαιστίνιων και Ευρωπαίων επανασταστών για δεκαετίες μαρτυρείται από δεκάδες ακόμα περιστατικά και πράξεις. Η στρατιωτική εκπαίδευση των ανταρτών της RAF στα στρατόπεδα του PLO στο Λίβανο, η επιχείρηση Παπάγκο στη Μεσόγειο-κατά την οποία μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Μάριο Μορέττι, μετέφεραν βαρύ οπλισμό του PLO από τα θαλάσσια ύδατα του Λιβάνου προς τη Βενετία το καλοκαίρι του 1979, με σκοπό την τροφοδοσία του IRA και των Ερυθροταξιαρχιτών αλλά και τη δημιουργία μιας ισχυρής ένοπλης αντιπολίτευσης στις μεσογειακές χώρες όπου θα αποσπούσε τη προσοχή του ιμπεριαλισμού από τη Μέση Ανατολή, η ομηρία στον Οργανισμό Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών στην Αυστρία, από το πολυεθνικό κομάντο “Στρατός της Αραβικής Επανάστασης” (τη σύνθεση του οποίου στελέχωναν και μέλη των Επαναστατικών Πυρήνων), κατά την οποία πήραν περισσότερους από 60 ομήρους αφού προηγουμένως είχαν σκοτώσει έναν Αυστριακό αστυνομικό, έναν Ιρακινό αξιωματικό ασφαλείας του ΟΠΕΚ και έναν Λίβυο οικονομολόγο, η σύμπραξη των Ερυθρών Ταξιαρχιών (Μαχόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα) και των FARL κατά την εκτέλεση του αμερικάνου πρεσβευτή και πρώην διευθυντή της Πολυεθνικής Δύναμης και Παρατηρητών (MFO) και υπεύθυνου της Πολυεθνικής δύναμης του Σινα, Leamon Hunt, οι θάνατοι της αντάρτισσας του Κινήματος 2 Ιούνη Ingrid Siepmann μέσα στις γραμμές του PFLP κατά την εισβολή του Ισραηλινού στρατού και της MOSSAD στο Λίβανο το 1982 αλλά και της αντάρτισσας της RAF Andrea Wolf, που έπεσε μαχόμενη το 1998 για τις υπηρεσίες του PKK.
Ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι εκ φύσεως ένας συλλογικός αγώνας από έναν λαό που δεν έχει ούτε αναγνωρισμένη Γη, ούτε δικαιώματα, αλλά έχει το δίκιο στην αιχμή της αντίστασης του. Ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι κοινή μας υπόθεση, είναι ο αγώνας ενάντια στον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό. Είναι ένας αγώνας που οφείλει να απεικονίζεται σε πράξεις επαναστατικής βίας και έμπρακτης διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Μέσα από τα λόγια της συντρόφισσας Ulrike Meinhoff, κατά την ομιλία της στις φυλακές Μόαμπιτ το 1974, επ’ αφορμής της απόδρασης του Adreas Baader θυμίζουμε πως … η αντιμπεριαλιστική πάλη, αν δε πρόκειται απλά για μια φράση, αποβλέπει στην καταστροφή του συστήματος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων -από πολιτική, οικονομική και στρατιωτική άποψη- των πολιτιστικών θεσμών μέσω των οποίων ο ιμπεριαλισμός προσφέρει ομοιογένεια στις κυρίαρχες ελίτ και τα συστήματα επικοινωνίας, για την ιδεολογική του κυριαρχία. Στρατιωτική καταστροφή του ιμπεριαλισμού σημαίνει σε διεθνές επίπεδο καταστροφή των στρατιωτικών συμμαχιών των ΗΠΑ, καταστροφή του ΝΑΤΟ[…]. Σε εθνικό σημαίνει καταστροφή των ένοπλων σχηματισμών του κρατικού μηχανισμού, που ενσαρκώνουν το μονοπώλιο της βίας της άρχουσας τάξης, την εξουσία της μέσα στο κράτος, την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες. Οικονομικά σημαίνει την καταστροφή των κρατικών και μη κρατικών γραφειοκρατικών οργανώσεων και δομών της εξουσίας.
