Πρωί – Μετρό πίτα – Λεωφορείο πιο πίτα – Δουλειά – Σκατοδουλειές – Λεωφορείο για πίσω– Καφές. Άργησα, την κάνω για το βραδινό – μισή ώρα δρόμος και πάει και με 100! Και κάθε μέρα τα ίδια…
Οι μετακινήσεις με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ) στην πόλη, πόσο μάλλον στις όλο και μεγαλύτερες πόλεις ανά την Ελλάδα, είναι αναγκαίες. Είναι στη φύση του ανθρώπου να μετακινείται. Από το να βγούμε να ξεσκάσουμε, μέχρι το να σκάμε σε κάθε σκατoδουλειά, τα ΜΜΜ είναι μέσα στη ζωή μας. Είναι εκεί για εμάς. Να μας πάνε παντού. Όπου υπάρχει κέρδος.
Η «περιφορά» μας στις πόλεις είναι κέρδος για το κάθε αφεντικό. Μιλώντας με απλά λόγια, τα αφεντικά μας βγάζουν φράγκα από παντού. Από τη βόλτα μας στο πάρκο, μέχρι την εξαγορά της εργατικής μας δύναμης υπάρχει κέρδος. Είτε το βλέπουμε να χάνεται από τις τσέπες μας μέσω των χρημάτων, είτε δίνουμε τον χρόνο μας οι από πάνω μας πλουτίζουν περαιτέρω. Για να κινούμαστε και να αποφέρουμε περισσότερα, υπάρχουν και τα ΜΜΜ. Μας μεταφέρουν από το σημείο Α στο Β (που στη διαδρομή υπάρχει κέρδος) και μάλιστα το κάνουν με το αζημίωτο.
Αναφερόμαστε στο αντίτιμο του εισιτηρίου ή της κάρτας. Ενώ κινούμαστε και είμαστε κουμπαράς για τον εκάστοτε εκμεταλλευτή μας (έμμεσο ή άμεσο) πληρώνουμε ακόμη και το μέσο που μας μεταφέρει. Και αν και υπάρχει μία ρητορική περί φτηνής μηνιαίας κάρτας, αν το δούμε λίγο πιο καλά δεν είναι και τόσο οικονομική. Στην εποχή που τα ωρομίσθια κυμαίνονται από τα 2€ έως τα 4€ για τον κόσμο που κινείται με αυτά -φυσικά αν έχει την τύχη να δουλεύει- η μετακίνηση κοστίζει από 0,5€ έως 1€ τη μέρα. Ποσό που φαινομενικά είναι μικρό, αλλά ευτυχώς κάνουμε και άλλα πράγματα από το να δουλεύουμε, να μετακινούμαστε και να κοιμόμαστε. Αλλά και πενιχρό να ήταν το ποσό συγκριτικά με τον μισθό ή το ωρομίσθιο, το γεγονός ότι υπάρχουν επιχειρήσεις που βγάζουν φράγκα από τις ανάγκες μας είναι αρκετό ώστε να μην θέλουμε να πληρώνουμε ούτε cent για τη μετακίνησή μας. Στον κόσμο που οραματιζόμαστε, έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, τέτοιου τύπου υποδομές, όπως τα ΜΜΜ, θα βασίζονται στην κοινωνική συνεισφορά όλων μας…
Επίσης, στα ΜΜΜ επιβάλλεται ένα ολόκληρο πλαίσιο επιτήρησης και εντατικοποίησης της καθημερινότητας μας. Από τις νέες κάρτες-εισιτήρια, τις μπάρες, τις κάμερες παντού, τους security, τους μπάτσους, τα GPS στα λεωφορεία, την αποστείρωση κυρίως στο μετρό μέχρι τους ελεγκτές-κυνηγούς των περισσευούμενων δημιουργούν ζώνες αποτρεπτικές για όποιον θεωρείται ότι περισσεύει ή δεν πρέπει να είναι εκεί.
Γι’ αυτό να αναρωτηθούμε τι θα γίνει εάν το πλάνο πετύχει; Το να πάμε περπατώντας μας πέφτει λίγο δύσκολο! Άρα ή θα πληρώνουμε και θα το βουλώνουμε ή θα σπάμε αυτές τις ζώνες με πολλούς και διάφορους -απλούς- τρόπους.
Οδηγίες προς ναυτηλωμένους (ή πώς να σαμποτάρω το ακυρωτικό στο λεωφορείο της γειτονιάς μου;)
2 απλοί τρόποι σαμποτάζ ακυρωτικών μηχανημάτων για τα λεωφορεία της Αθήνας:
Α) «Προαπαιτούμενα»: 1 κατσαβίδι τύπου άλεν νο4, ένα κατσαβίδι ΤΤ25 και ένας μονωμένος κόφτης
Τα βήματα απλά:
1) αφαιρώ τις 4 βίδες του ακυρωτικού (συνήθως οι όμοιες μεταξύ τους βίδες είναι διαγώνια). Πλέον το μόνο που το κρατάει «δεμένο» είναι το καλώδιο!
2) Μόλις κάνει στάση το λεωφορείο και ανοίξουν οι πόρτες, τραβάω ελαφρώς από τη θέση του το ακυρωτικό και κόβω με τον κόφτη το καλώδιο
3) Φυλάω το μηχάνημα σε μία τσάντα ή μέσα στο μπουφάν, και απομακρύνομαι διακριτικά από το λεωφορείο
Β) Χρειαζόμαστε ένα φορητό τρυπάνι με μύτη για σίδερο
1) Το μηχάνημα έχει συνολικά στην πρόσοψή του 6 «κουμπάκια». Μας ενδιαφέρουν τα 3 δεξιά κουμπιά. Σημαδεύω με το τρυπάνι στην κάτω αριστερή γωνία σε ένα από αυτά τα κουμπιά και τρυπάω μέχρι να «βυθιστεί» ολόκληρη η μύτη. Μία ακόμα τρύπα τη μέση της πλαστικής επιφάνειας και… βουαλά! Συγχαρητήρια, το ακυρωτικό έχει σαμποταριστεί. Προσοχή: Το πιο πιθανό είναι να μην σβήσει η οθόνη. Δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας, η δουλειά έχει γίνει κατά πάσα πιθανότητα επιτυχώς.
Βασικό χαρακτηριστικό του περιβάλλοντος της «κρίσης» είναι η φτωχοποίηση και η συνεχής υποβάθμιση των ζωών μας. Ο εξευτελισμός του βασικού μισθού, η επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση, ο ΕΝΦΙΑ, τα «κοινωφελή» προγράμματα εργασίας, η μαύρη εργασία και οι μισθοί του «ίσα ίσα να τη βγάλουμε» διαμορφώνουν ένα κάθε άλλο παρά βιώσιμο τοπίο, και δεν είναι μόνο αυτά. Η κρίση είναι των αφεντικών, και πρέπει συνεχώς να εφευρίσκονται νέοι τρόποι ώστε το «κόστος» της να μεταφέρεται στους από κάτω, άνεργους, εργαζόμενους, συνταξιούχους κλπ. Σε αυτό το πλαίσιο μπαίνει και η λειτουργία των ΜΜΜ. Ο ΟΑΣΑ δεν βγαίνει, επομένως εξοπλίζεται και αναβαθμίζεται! Φράγκα για κάμερες, σεκιουριτάδες, μπάρες και μηχανήματα βρέθηκαν, αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία…
Ήδη από τα τέλη του 2015, στην Αθήνα, γίνονται δράσεις που βάζουν ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα των ελεύθερων μετακινήσεων. Οι μαζικές παρεμβάσεις με μοιράσματα στα λεωφορεία, οι αφισοκολλήσεις, τα αυτοκόλλητα, οι μικροφωνικές, οι πορείες και παράλληλα το λιντσάρισμα και οι επιθέσεις σε ελεγκτές, οι επιθέσεις στο κεντρικό κτίριο του ΟΑΣΑ, οι καταστροφές ακυρωτικών μηχανημάτων και εκδοτηρίων σε σταθμούς του Μετρό (Μοναστηράκι, Κεραμεικός, Πετράλωνα κ.α.), οι αφαιρέσεις και το σαμποτάζ ακυρωτικών (παλιών και νέων) στα λεωφορεία συνθέτουν ένα κοινό μέτωπο που αντιστέκεται στις αυξήσεις των εισιτηρίων, τις μπάρες, τον έλεγχο και το φακέλωμα των μεταφορών και διεκδικεί στην πράξη ελεύθερες μετακινήσεις για όλους και για όλες.
Συγκριτικά με τους αγώνες των τελευταίων ετών που έχουν δοθεί από τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο παρατηρούμε μία βασική ποιοτική διαφορά από κινηματικής πλευράς: Το γεγονός πως οι «Ελεύθερες Μετακινήσεις» μπήκαν στο τραπέζι μέσα από την κινηματική ατζέντα, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια επιθετική κίνηση από την πλευρά του κράτους, είτε θεσμικά/νομικά, είτε στην πράξη π.χ. με αύξηση εισιτηρίων. Αυτά ακολούθησαν έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα, μέσα στο οποίο είχε ήδη κάνει αισθητή την παρουσία και τη δράση του ένα ευρύ και πολύμορφο κίνημα. Και αυτό καθιστά συνολικά την κίνηση αυτή επιθετική προς το κράτος και τις βλέψεις του.
Κάθε αγώνας βέβαια, εφόσον δεν εξασθενεί, αλλά καταφέρνει να ριζώσει κοινωνικά και να πετύχει κάποια πράγματα, μετά από λίγο καιρό λογικό είναι να βρεθεί στο στόχαστρο της καταστολής. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει αυτή τη στιγμή και στην Αθήνα. Οι πρόσφατες ανακοινώσεις της ΕΛ.ΑΣ. αναφέρουν πως ασφαλίτες θα βρίσκονται μέσα σε λεωφορεία για να αντιμετωπιστούν οι αφαιρέσεις των ακυρωτικών, ΔΙ.ΑΣ θα περιπολούν και θα ελέγχουν και τα λεωφορεία, ενώ ταυτόχρονα αναμένεται η υπογραφή της συμφωνίας της ΕΛ.ΑΣ με τη ΣΤΑ.ΣΥ., συμφωνία που προβλέπει τη φύλαξη των σταθμών μετρό και ΗΣΑΠ αποκλειστικά από την ΕΛ.ΑΣ.
Το ερώτημα που αναδύεται λοιπόν είναι προφανές: Ποια είναι τα επόμενα βήματά μας, όσο βλέπουμε πως το κράτος αρχίζει να θωρακίζεται; Προβληματισμοί του στυλ «ποιος θα μας φυλάξει απ’ τους φύλακες;» που θέτουν μέσα όπως το VICE, σε μία λογική αστικού πλουραλισμού όπου «τα παιδιά μπορεί να έχουν και δίκιο, αλλά τώρα έχουμε “undercover αστυνομικούς” στα λεωφορεία μας» [1], μόνο αποπροσανατολιστικά λειτουργούν. Το γεγονός πως το κράτος οργανώνεται απέναντί μας, δεν ορίζει τον τερματισμό των δράσεων, αλλά αντίθετα αποτελεί ένδειξη πως ο αγώνας βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση. Εμείς, λοιπόν, θα φυλαχτούμε απ’ τους φύλακες. Όποιος και όποια ταυτίζεται μερικά ή συνολικά με τον αγώνα για ελεύθερες μετακινήσεις, καλείται να βρει τρόπους προστασίας, να προτείνει απαντήσεις, να συνεχίσει και να διευρύνει τον αγώνα. Οι πρακτικές είναι απλές και αποτελεσματικές. Το ξεπέρασμα της καταστολής μπορεί να έρθει κυρίως με τη συνέχιση και την περαιτέρω κοινωνικοποίηση του αγώνα. Μέχρι ο κάθε επιβάτης να έχει και από ένα κατσαβίδι στο παλτό του, μέχρι η κάθε επιβάτιδα να κουβαλάει από ένα ακυρωτικό στο σακίδιό της.
ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΚΕΛΩΜΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΩΝ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΕΛΕΓΧΟΥ
ΥΓ. Ένα ζήτημα που μας απασχολεί είναι πώς ο αγώνας αυτός μπορεί να επεκταθεί εκτός της αθηναϊκής μητρόπολης και να αποκτήσει μία συνοχή. Υπάρχουν πολλές ιδιαιτερότητες κατά τόπους και διάφορα εμπόδια. Είναι σίγουρα όμως ένα ζητούμενο, ώστε η κατάσταση να γίνει ακόμα πιο ανεξέλεγκτη από την πλευρά του κράτους, ώστε να μπει για τα καλά στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό το ζήτημα των ελεύθερων μετακινήσεων. Μπορεί το κοινωνικό τοπίο στην Αθήνα να είναι πιο βίαιο, η ελεύθερη μετακίνηση όμως αποτελεί ανάγκη όλων, σε οποιοδήποτε σημείο και αν βρισκόμαστε. Εμπρός λοιπόν!
