Σκατά στη βία απ’ όπου και αν προέρχεται.
Ή αλλιώς η λαϊκο-ποπ κουλτούρα των “μαχών” και ο αντιερωτισμός της δημιουργίας. (Α)
Κάτι λίγο
Και αν υπάρχει η κοινωνική βία επειδή μας καταβάλει η εξουσιαστική βία των από πάνω, αυτό ονομάζεται αντιβία που δεν είναι αυτοφυής, δεν είναι αυτόνομη, είναι έως ένα βαθμό ετεροκαθοριζόμενη από την επιβαλλόμενη βία και διαπνεόμενη από τις αρχές αυτού που την ασκεί, του καταπιεζόμενου, του εξεγερμένου, του επαναστάτη.
Και αν η βία είναι καθολική, μεγαλωμένη σε κάθε έκφανση της στημένης ζωής ημών των καταπιεζόμενων, των εξεγερμένων και των επαναστατών, η αντιβία είναι απλά ένα άλλο πράμα. Είναι η αντίφαση που βιώνει ο καταπιεσμένος, ο εξεγερμένος και ο επαναστάτης.
Εάν δεν ήταν, λοιπόν, ένα άλλο πράμα, θα κατέληγε να είναι απλά η συνέχεια στην γραμμή ροής της πρώτης, της βίας των εξουσιαστών.
Εάν δεν έχεις αντίληψη τι κάνεις, με ποιους, γιατί και κυρίως τι αφήνεις πίσω (δαρμένους συντρόφους ή/και –τη δεδομένη στιγμή– συναγωνιστές, φυλακισμένους συντρόφους ή/και –τη δεδομένη στιγμή– συναγωνιστές), τείνει να γίνει αυτό που στη σφαίρα του φανταστικού του αντιμάχεται, η εξουσιαστική βία που συνήθως βλέπει μόνο μέχρι (από μπροστά ή από πίσω) τη μάσκα του μπάτσου.
Κάτι περισσότερο
Θεωρώντας ως δεδομένο ότι “η ύπαρξη και η συνύπαρξη των διαφόρων και διαφορετικών συστημάτων αξιών αποτελεί την ασφαλιστική δικλίδα εναντίον κάθε αξίωσης για απόλυτη κυριαρχία” και άρα εξασφαλίζει ένα πεδίο υγιές, η ανικανότητα της αυτόνομης σκέψης (και κατ’ επέκταση δράσης) οδηγεί στην “αδυναμία να κρίνει και να κατανοεί τις εντελώς νέες καταστάσεις με τις οποίες τη φέρνει αντιμέτωπη η ιστορία, χωρίς να προσφεύγει σε προϋπάρχουσες κατηγορίες και πεπαλαιωμένες ιδέες. Η αποκοπή από την ιστορικοπολιτική πραγματικότητα, μέσα από την προκρούστεια υπαγωγή των άμεσων δεδομένων σε καθοριστικές έννοιες και προϊσχύοντες κανόνες, έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία κατανόησης των πραγμάτων ως έχουν και την επικράτηση της α-νοησίας”. Hannah Arendt*
Και κάτι τίποτα
Όποιος δε σαμποτάρει το τώρα για να δημιουργήσει στο αύριο είναι δυνητικά εχθρός κάθε καταπιεζόμενου, εξεγερμένου και δη επαναστάτη.
Ανάληψη ευθύνης για την κριτική στις αναλήψεις ευθύνης του εκτονωτικού μηδενός
Α.Ρ.
Από το βιβλίο «Περί βίας» της Hannah Arendt
