Πώς και πότε ιδρύθηκε το συγκρότημα Group Yorum; Όταν ιδρύθηκε ήταν «απόφαση» από την αρχή ότι θα ασχοληθεί με το πολιτικό τραγούδι-δράση (ήταν δηλαδή αυτός ο στόχος εξαρχής) ή πρόεκυψε μετέπειτα ως ανάγκη λόγω της κοινωνικής κατάστασης στην Τουρκία;
Το Group Yorum (G.Y.) γεννήθηκε μέσα στη χούντα, με σκοπό να αντιπαρατεθεί με τον φασισμό την δεκαετία του ‘80. Τότε ο σκοπός των εχθρών μας ήταν να σταματήσουν τον επαναστατικό αγώνα και οτιδήποτε είχε δίπλα του. Παντού γίνονταν πραξικοπήματα και παντού προσπαθούσαν να εξαφανίσουν τους επαναστάτες, οπότε η επίθεση αρχικά στόχευσε τους επαναστάτες και έπειτα ήρθε και σε εμάς. Το G.Y. εκείνη την εποχή ξεκίνησε μια μεγάλη απεργία πείνας, γνωστή και στην Ελλάδα, με αίτημα να μην φοράνε στολή οι κρατούμενοι. Τότε λοιπόν οι οικογένειές των κρατουμένων είχαν ξεκινήσει έναν αγώνα έξω απ’ τα κελιά. Το G.Y. συμμετείχε σε αυτόν τον αγώνα, και έτσι γεννήθηκε σιγά σιγά το γκρουπ. Στην αρχή το G.Y. αποτελούταν από ανθρώπους που ήταν οργανωμένοι, ήταν ήδη δηλαδή στρατευμένοι: Λίγοι, μια χούφτα 4-5 ανθρώπων, οι οποίοι ήταν κοντά με τον κόσμο και τις ανάγκες του, ζούσανε και μιλούσαν μαζί τους (κοιτούσαν στον λαό, πώς θα μιλήσουν στον λαό, και πώς θα ζήσουμε με τον λαό). Αυτό το πράγμα στην εξέλιξή του άρχισε να παίρνει τη μορφή κολεκτίβας.
Κάθε τρεις και λίγο ο κρατικός μηχανισμός του ελληνικού κράτους (φανταζόμαστε και του τουρκικού) μάς βομβαρδίζει με τις διακρατικές εντάσεις μεταξύ των δύο κρατών. Στη λογική του «διαίρει και βασίλευε» δημιουργούν ένα πολεμικό κλίμα ανάμεσα στους καταπιεσμένους των δύο χωρών με διάφορες αφορμές π.χ. την «παραβίαση» των συνόρων στο Αιγαίο ή την αγορά πολεμικού εξοπλισμού που μπορεί να έκανε η μία από τις δύο χώρες – όπου δαπανούνται εκατομμύρια την ίδια στιγμή που περίθαλψη, παιδεία, κοινωνικές παροχές είναι ανεπαρκείς. Συγχρόνως όλο αυτό το κλίμα θρέφει τον φασισμό της κάθε χώρας. Πιστεύετε πως υπάρχει αναγκαιότητα ενός διεθνιστικού-αντιπολεμικού κινήματος από τα κάτω, για να αντιμετωπίσει και να πολεμήσει αυτό το φαινόμενο; Και αν ναι, βλέπετε να υπάρχει ελπίδα για κάτι τέτοιο;
Αυτό που μπορούμε να πούμε για αρχή είναι ότι ο ιμπεριαλισμός έχει δομήσει έτσι τον κόσμο ώστε να είναι πολλά διακριτά κομμάτια υπό τον έλεγχό του, και να μπορεί να τροφοδοτεί τα κομμάτια αυτά με εθνικισμούς. Αυτό που συμβαίνει, λοιπόν, όταν ο ιμπεριαλισμός καταλαμβάνει μια χώρα, είναι ότι προσπαθεί να δημιουργήσει στους λαούς το αίσθημα ότι εκείνοι [οι ιμπεριαλιστές] είναι οι φίλοι, και ότι οι λαοί αναμετάξυ τους έχουν προβλήματα. Οπότε, για παράδειγμα, μεταξύ των Τούρκων και των Κούρδων τονώνει περισσότερο το κουρδικό αίσθημα, το ίδιο μπορούμε να πούμε και για την Ελλάδα και την Τουρκία, ότι δεν έχει να κάνει με άλλου τύπου συμφέροντα, αυτό που στοχεύουν είναι να έχουν αυτές τις δυο χώρες σε καθεστώς εθνικισμού, όσον αφορά την ευρεία προπαγάνδα για τις μάζες. Σε μια εμπόλεμη περίπτωση τα πεδία που θα πρέπει να αντισταθούμε είναι ποικίλα, είναι πολλά. Θα πρέπει να πολεμήσουμε εκ των πραγμάτων με όλα τα μέσα. Το πρώτο καθήκον μας είναι να κοιτάξουμε πώς μαζί θα πολεμήσουμε με όλα τα μέσα, και να είναι ξεκάθαρο αυτό. Αυτό είναι κάτι που εμείς πρέπει να νομιμοποιήσουμε πρώτα στη λαϊκή συνείδηση, γιατί μέχρι στιγμής αυτό που τείνει να νομιμοποιείται, να θεωρείται φυσιολογικό δηλαδή, είναι ο εθνικισμός, οπότε ο δικός μας στόχος είναι να βάλουμε τις δικές μας νομιμοποιήσεις, τα πράγματα που εμείς θεωρούμε δίκαια ώστε να φτιάξουμε έναν κόσμο με ειρήνη, έναν κόσμο χωρίς πολέμους. Για παράδειγμα με τον Berkin Elvan, τον 15χρονο μαθητή που σκότωσαν, οι φονιάδες του δεν δικάστηκαν ποτέ, και αναγκαστικά ο λαός έπρεπε να ζητήσει κάποια στιγμή λογαριασμό, όπως και έκανε. Αυτό είναι κάτι το οποίο για εμάς είναι νομιμοποιημένο, είναι κάτι δίκαιο, είναι ο δίκαιος πόλεμος τον οποίο εμείς οφείλουμε να διεξάγουμε, παρ’ όλα αυτά ταυτόχρονα για τους εχθρούς προσπαθεί να περαστεί το μήνυμα ότι είναι νομιμοποιημένο το να σκοτώνουν έναν 15χρονο μαθητή και να μην δικάζονται. Πρέπει σιγά σιγά να πολεμήσουμε ενάντια σε αυτές τις άδικες νομιμοποιήσεις των καθεστώτων, ώστε να φτάσουμε πιο κοντά στην αλήθεια και τον λαό. Αυτό είναι ένα από τα βασικά καθήκοντα στον αντιπολεμικό αγώνα. Να προσπαθήσουμε να βρούμε τις αλήθειες και να πολεμήσουμε για τη δικαιοσύνη μέσα απ’ αυτό.
Είστε καλλιτέχνες. Από τα δικά σας βιώματα και τις δίκες σας εμπειρίες, πόσο και με ποιον τρόπο μπορεί να επηρεάσει πολιτικά η τέχνη –οποιασδήποτε μορφής– την ευρύτερη κοινωνική βάση προς μια επαναστατική κατεύθυνση, ειδικά σε κρίσιμους καιρούς όπως αυτούς που διανύουμε τώρα (μόνιμο φιλοπολεμικό κλίμα, οικονομική κρίση, υγειονομική κρίση, ακραία καταστολή, όξυνση των ταξικών αντιθέσεων κ.λπ.);
Εμείς βλέπουμε την τέχνη από ταξική σκοπιά. Έτσι βλέπουμε και όλο τον κόσμο, οπότε αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει η πλευρά της μπουρζουαζίας –της ολιγαρχίας– των πλουσίων, και η πλευρά των εργατών – των προλετάριων. Εμείς απευθυνόμαστε στην πλευρά του λαού. Το να τραγουδάμε τα τραγούδια του λαού, να είμαστε οι καλλιτέχνες του λαού, αυτός είναι ο σκοπός μας. Προφανώς και θέλουμε να επηρεάσει, και ήδη επηρεάζει. Για παράδειγμα, όταν οι εργάτες που δουλεύουν στα βαμβάκια στην Τουρκία τραγουδάνε τα τραγούδια τους, έχουν τη συλλογική μνήμη και παράδοση στο τραγούδι της εργατιάς. Όλα είναι ταξικά, εμείς έτσι βλέπουμε την κατάσταση, αυτή είναι η ιδεολογία μας.
Φανταστείτε στην Ελλάδα να γίνεται μια εξέγερση και ένας καλλιτέχνης να μην παίρνει θέση απέναντι σε αυτή την εξέγερση. Αυτό σημαίνει ότι ο καλλιτέχνης εκ των πραγμάτων έχει πάρει θέση υπέρ του φασισμού –των ισχυρών– οπότε με κάποιον τρόπο έχει μια παθητική, μια φιλειρηνική, ουδέτερη, φιλελεύθερη (όλα αυτά που ακούμε συχνά) στάση απέναντι σε μια εξέγερση. Έτσι, κάπως επηρεάζει η τέχνη τον κόσμο. Εμείς το ξέρουμε αυτό γιατί ζούμε μαζί [με τον κόσμο/λαό], μαζί του δημιουργούμε τα τραγούδια μας, μαζί του δουλεύουμε, οπότε μπορούμε να καταλάβουμε πώς είναι οι στιγμές που αλλάζουν οι ιδέες του, η κοσμοθεωρία του, και πώς παίρνει κουράγιο και δύναμη. Βλέπεις πως σιγά σιγά έχει τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση να πάρει πίσω αυτά που του έχουν στερήσει.
Φυσικά όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να μπούμε σε λίστες τρομοκρατών στην Τουρκία, φανταστείτε όλες οι στιγμές μας είχαν επιθέσεις: Ο ίδιος ο Ιμπραήμ Γιόκτσεκ συνελήφθη σε μια από τις δομές μας, στο πολιτιστικό κέντρο. Οτιδήποτε και να κάναμε είχε αυτή τη συνέχεια-εξέλιξη, εμείς όμως επειδή έχουμε αυτή την παράδοση δεν μπορούμε να κάνουμε κανένα βήμα πίσω, οπότε στα δικαστήριά μας και τις διώξεις μας απέναντι στον φασισμό, ο μόνος δρόμος που έχουμε για να πορευτούμε είναι το να μην υποχωρήσουμε, αυτή είναι η κουλτούρα μας, αυτή είναι και η παράδοσή μας. Να μην υποχωρήσουμε απέναντι στον φασισμό και σε καταστάσεις κρίσης, αλλά ακόμα περισσότερο, ακόμα πιο γρήγορα, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση να ανταποκριθούμε.
Δυο λόγια για το τώρα: Υπάρχουν αυτή τη στιγμή μέλη του G.Y. στη φυλακή;
Ζούμε μια περίοδο που προσπαθούμε να κάνουμε ξανά συναυλίες, παλεύουμε δηλαδή για να γίνουν οι συναυλίες μας, και αυτό το ζούμε και έξω από την Τουρκία και μέσα στην Τουρκία. Μέσα στην Τουρκία συγκεκριμένα, πριν λίγες μέρες, μια διαδικτυακή συναυλία μας, δέχτηκε ιντερνετική επίθεση, και άνοιξε καινούργια υπόθεση-κατηγορία για αυτή την συναυλία. Εμείς μέσα σε όλες αυτές τις συνθήκες συνεχίζουμε. Συνεχίζουμε να παράγουμε, δεν μπορούμε να σταματήσουμε, όπως είπαμε και πριν αυτή είναι η παράδοση και το καθήκον μας: Συνεχίζουμε να παράγουμε τραγούδια, προσπαθούμε για τις συναυλίες μας, και γνωρίζουμε ότι θα χρειαστεί να ξαναπληρώσουμε το τίμημα για αυτούς μας τους στόχους, θα ξαναδιωχθούμε, θα ξαναβασανιστούμε, θα ξαναφυλακιστούμε, και για οτιδήποτε άλλο μπορεί να συμβεί είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το τίμημα. Πάντα ήμασταν και θα είμαστε, και αυτό δεν είναι κάτι που μας φοβίζει, ίσα ίσα αυτό έχουμε μάθει από την ιστορία του αγώνα μας, ότι δεν μπορείς να κερδίσεις ποτέ το δίκιο σου, κανένας λαός δεν μπορεί να κερδίσει το δίκιο του άμα δεν είναι έτοιμος να πληρώσει το τίμημα του αγώνα του. Έχουμε μάθει ότι το δίκιο μας το κερδίζουμε μέσα από τη θυσία και τον ανυποχώρητο αγώνα, οπότε έτσι θα συνεχίσουμε.
Είμαστε σε μια περίοδο που παράγουμε πολλά τραγούδια, κάνουμε τις δουλειές μας για τις ταινίες που θα βγούνε. Σκεφτείτε, αν δεν υπήρχε αντίσταση δεν θα μπορούσε να γραφτεί ποτέ κανένα τραγούδι, ποτέ κανένα ποίημα. Ειδικά αυτή τη στιγμή στην Τουρκία η κυβέρνηση του ΑΚΡ βρίσκεται σε μεγάλη κρίση, και οικονομική και πολιτική, και εμείς ξέρουμε ότι αυτή είναι μια στιγμή που και εκείνοι θέλουν να επιτεθούν ακόμα περισσότερο στους επαναστάτες γιατί φοβούνται, και εμείς πρέπει να γεμίσουμε ακόμα περισσότερους επαναστάτες ώστε να χτυπήσουμε. Αυτά είναι τα καθήκοντά μας.
Πιστεύουμε ότι αυτή τη στιγμή είναι 5 ή 6 οι φυλακισμένοι μας, αλλά δεν μπορούμε να δώσουμε ποτέ ακριβή αριθμό, γιατί αυτός ο αριθμός αλλάζει κάθε εβδομάδα, δηλαδή κάθε εβδομάδα μπορεί να γίνονται συλλήψεις για το G.Y., και κάποιος να βγαίνει από τη φυλακή, κάποιος άλλος να μπαίνει. Αυτό συμβαίνει ήδη εδώ και 4-5 χρόνια· εδώ και 3-4 χρόνια η Μπερκιούν και ο Μπαρίς είναι δύο σύντροφοι που παίζουν κρουστά, και δεν έχουν συναντηθεί ποτέ σε πρόβα, γιατί ο ένας έμπαινε στη φυλακή, η άλλη έβγαινε και το αντίστροφο. Υπάρχει ένα άλλο παράδειγμα όπου η Σουλταν με την Σερέμ δεν έχουν γνωριστεί ποτέ έξω, γνωρίστηκαν μόνο μέσα στη φυλακή, δεν έχουν παίξει ποτέ μαζί έξω γιατί, όταν απελευθερώθηκε η Σουλτάν μετά την απεργία πείνας, η Σεχρέμ είχε ήδη μπει μέσα. Αυτή είναι μια συνεχής κατάσταση που συμβαίνει με τα μέλη του G.Y. Εδώ και πολύ καιρό είχαν μια σειρά διεκδικήσεων, μέχρι να φτάσουν στο σημείο να πουν ότι ξεκινάν απεργία πείνας, ή τη μετατρέπουν σε απεργία πείνας μέχρι το τέλος. Ο αριθμός αυτή τη στιγμή μπορούμε να πούμε ότι είναι 6, αλλά μπορεί την επόμενη εβδομάδα να είναι 8 και τη μεθεπόμενη 4.
*Αυτή τη στιγμή κάνουμε καμπάνια για τον επαναστάτη Αλί Οσμά Κιουσέ, ο οποίος είναι 37 χρόνια στις φυλακές, 22 εξ αυτών στα λευκά κελιά. Είναι ένας άρρωστος κρατούμενος πλέον, έχει καρκίνο στα νεφρά, έκανε πρόσφατα μετά από μια γιγαντιαία διεθνή καμπάνια μια εγχείρηση, παρ’ όλα αυτά την αποθεραπεία και τη συνέχεια της εγχείρησης δεν την δρομολογούν, όπως δεν θέλανε και την ίδια την εγχείρηση. Για την ακρίβεια 4 διαφορετικά νοσοκομεία είχαν δώσει πραγματογνωμοσύνη ότι ο Αλί είναι καλά. Ο φασισμός, όταν δεν μπορεί να αλλάξει την ιδεολογία στους επαναστάτες, να τους κάνει να μετανιώσουν, να τους αλλάξει την κουλτούρα, να τους συνθλίψει και να τους κάμψει, βρίσκει διάφορους τρόπους να τους εξοντώσει φυσικά. Παρ’ όλα αυτά ο Αλί είναι ένας ελεύθερος κρατούμενος. Αυτοί οι κρατούμενοι είναι οι κρατούμενοι που γεννήθηκαν στις μεγάλες αντιστάσεις και απεργίες πείνας· εκείνοι που κατάφεραν να κρατήσουν και το μυαλό και την ιδεολογία τους, και το καθημερινό τους πρόγραμμα, και να μην τους λυγίσει η απομόνωση και οι σφαγές που έγιναν στις φυλακές. Αυτό είναι ένα παράδειγμα των τούρκικων φυλακών. Γενικά, όλη η Τουρκία θα λέγαμε ότι είναι μια ανοιχτή φυλακή, έχουν δημιουργηθεί πάρα πολλές φυλακές, έχουν δοθεί υπέρογκα ποσά, και οι εκτάσεις των φυλακών είναι τεράστιες.
Για το τέλος, θα θέλαμε να περάσουμε ένα δικό σας μήνυμα στην εδώ πλευρά των συνόρων. Τι θα θέλατε να πείτε στους καταπιεσμένους, στους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, και γενικά σε όλο αυτόν τον κόσμο που όταν κοιτάζει την απέναντι πλευρά του Αιγαίου βλέπει συντρόφους, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, και ταξικά αδέρφια που αντιλαμβάνονται ότι έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου να είμαστε ενωμένοι, και απολύτως τίποτα να είμαστε χωρισμένοι;
Το κάλεσμά μας στον ελληνικό λαό αφορά αυτό το ιδιαίτερο παράδειγμα διεθνιστικής αλληλεγγύης που βιώσαμε, που ήταν μοναδικό λόγω της έκτασης του και της εγγύτητας που έχουν οι δύο λαοί. Η Helin και ο Ibrahim δεν έπεσαν μάρτυρες για να λέμε τα τραγούδια τους, έπεσαν μάρτυρες γιατί υπηρετούν συγκεκριμένες ιδέες, υπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και αυτά είναι τα λαϊκά συμφέροντα. Εμείς βλέπουμε τον κόσμο από ταξική σκοπιά· τα συμφέροντα που υπηρετούν οι μάρτυρές μας είναι τα λαϊκά συμφέροντα, οπότε τα δικά τους αιτήματα ήταν ταυτόχρονα και αιτήματα των λαών. Εμείς δηλαδή μιλάμε για πολιτική νίκη, αυτό προκύπτει επειδή κερδίσαμε ένα τόσο μεγάλο έδαφος διεθνιστικής αλληλεγγύης, και όλοι μαζί οικοδομήσαμε αυτόν τον αγώνα.
Εμείς λοιπόν λέμε ότι είμαστε αδέρφια με τους λαούς όλου του κόσμου, και αυτό που θέλουμε να προτάσσουμε είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη. Έχουμε 11 επαναστάτες κρατούμενους στην Ελλάδα. Καλούμε τον ελληνικό λαό να οικειοποιηθεί και να κάνει δικό του τον αγώνα αυτών των κρατουμένων. Εκείνοι φυλακίστηκαν με εντολή του φασισμού και του ιμπεριαλισμού, για εμάς αυτό είναι ξεκάθαρο σε όλη μας την πορεία, και ειδικά σε αυτή την περίπτωση θα καλούσαμε τον ελληνικό λαό να μην τους αφήσει μόνους.
