Τα ξημερώματα στις 18 Μαρτίου η συντρόφισσα Νίκη έφυγε από κοντά μας.
Η απώλεια είναι βαριά. Το μόνο που την απαλύνει είναι η ολοζώντανη μνήμη των στιγμών, των βιωμάτων, των εμπειριών που μας συνδέουν ανεξίτηλα μαζί της.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι όλες και όλοι που γράφουμε αυτές τις γραμμές, αλλά και οι περισσότερες και οι περισσότεροι που ζούμε και κινούμαστε σε αυτές τις γειτονιές, έχουμε ένα κοινό κομμάτι διαδρομής, μικρό ή μεγάλο, έχουμε μια κοινή ιστορία με τη Νίκη.
Ο λόγος είναι απλός: Η Νίκη είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές του κινήματος στις γειτονιές μας, μορφή καθολική, πανταχού παρούσα, σε όλους τους αγώνες, σε όλα τα εγχειρήματα που αναπτύχθηκαν, υπήρξαν και υπάρχουν στις γειτονιές μας.
Συναντηθήκαμε σε κάποια από τις συνελεύσεις της γειτονιάς. Συναντηθήκαμε σε έναν από τους αγώνες στους οποίους η Νίκη συμμετείχε πάντα από την αρχή.
Συναντηθήκαμε σε κάποια από τις δύσκολες στιγμές για το κίνημα και τα εγχειρήματά μας, στιγμές στις οποίες η Νίκη έμπαινε πάντα μπροστά, πρώτη να υπερασπιστεί τους συντρόφους και τις συντρόφισσες από κάθε λογής απειλές. Προσπαθώντας να φράξει τον δρόμο στους μπάτσους, προσπαθώντας να αποτρέψει τη σύλληψη συντρόφων, προσπαθώντας να βοηθήσει συντρόφια σε μια πορεία που δεχόταν επίθεση.
Όχι γιατί ήταν «ατρόμητη» αλλά επειδή ακριβώς αναμετριόταν στα ίσα με τους φόβους της, πάλευε διαρκώς να τους υποτάξει. Και αυτό το συναίσθημα προσπαθούσε να το μεταφέρει σε όλους μας.
Η Νίκη βίωνε στην πράξη, και όχι απλά στα λόγια, την ενότητα των αγώνων. Συμμετείχε σε οτιδήποτε αμφισβητούσε την κυριαρχία του κράτους και των αφεντικών: Στους εργατικούς αγώνες, τοπικά αλλά και γενικότερα, στους αγώνες αλληλεγγύης στους μετανάστες/μετανάστριες, στους αγώνες ενάντια στον σεξισμό και την πατριαρχία, στους αγώνες ενάντια στην εξαθλίωση των ζωών μας, στους αγώνες για την υπεράσπιση των γειτονιών μας από τα τοπικά δημοτικά ή άλλα αφεντικά.
Από τις συλλογικές κουζίνες των συνελεύσεων, στις κουζίνες για τους μετανάστες/μετανάστριες, στους αγώνες αλληλεγγύης στους φυλακισμένους και τους πολιτικούς κρατούμενους, στην υπεράσπιση των καταλήψεων της γειτονιάς, στις δράσεις ενάντια στην ακρίβεια, στις επανασυνδέσεις του ρεύματος, στις πορείες και σε κάθε λογής εκδηλώσεις αλληλεγγύης, σε όλα η Νίκη συμμετείχε ολόψυχα. Παρούσα σε ένα σωρό εγχειρήματα, συνελεύσεις και καταλήψεις των γειτονιών μας, σε κάποια από την πρώτη στιγμή (συνέλευση Άλσους Παγκρατίου, ΒΚΠ, Συνέλευση Αδιαμεσολάβητης Δράσης ΒΚΠΖ) παράγοντας μοναδικό στίγμα.
Το στίγμα της αφοσίωσης, της άνευ όρων συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Το στίγμα της επιδίωξης της ενότητας έστω σε μια ελάχιστη βάση. Όχι γιατί συμφωνούσε με τους πάντες αλλά γιατί είχε επίγνωση ότι αυτά που μας ενώνουν πρέπει να μετράνε περισσότερο από τις διαφορές μας, και ότι χωρίς την ενότητα αυτή οι αγώνες μας θα είναι αναποτελεσματικοί. Τις διαφωνίες της τις εξέφραζε πάντα στα ίσα, χωρίς να «μασάει τα λόγια της» αλλά με αυτό το ιδιαίτερο, καυστικό ενίοτε χιούμορ, που δεν άφηνε χώρο για τοξικότητα.
Ενθαρρυντική και υποστηρικτική προς όλους και όλες, ιδιαίτερα προς τα άτομα που πρωτοέρχονταν στα εγχειρήματα που συμμετείχε, δημιουργούσε μια μοναδική κατάσταση οικειότητας και συντροφικότητας, που αποτελεί τη βασική συνεκτική ουσία των σχέσεών μας.
Αυτό που περισσότερο από όλα αναδεικνύει όμως την αγωνιστικότητα και την αφοσίωσή της είναι η στάση της στις περιόδους κινηματικής αδράνειας και τελμάτωσης, ιδιαίτερα την περίοδο της πανδημίας: Αρνούμενη να δεχτεί τον συμβιβασμό με αυτήν την πρωτοφανή συνθήκη καταστολής των αγώνων, επέμενε στην ανάγκη να διατηρηθεί κάθε δυνατή κινητικότητα, κάθε δυνατή κινηματική δράση που θα μπορούσε να αμφισβητήσει αυτή τη συνθήκη. Σε όλες τις προσπάθειες στα Ανατολικά που προέκυψαν σε αυτήν την κατεύθυνση, η Νίκη ήταν εκεί.
Για αυτό και ο καλύτερος φόρος τιμής στη Νίκη είναι να συνεχίσουμε στα χνάρια της δικής της διαδρομής!
Κατάληψη Ανάληψης, Σύντροφοι / Συντρόφισσες από τα Ανατολικά
