Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε με αφορμή το τραγικό γεγονός του θανάτου ενός νέου ανθρώπου σε συγκρούσεις οπαδικού χαρακτήρα στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Για την ιστορία: Μέσα από μία ιδιότυπη τοπική βεντέτα μεταξύ αντίπαλων ομάδων νεαρών, και μία συνεχώς κλιμακούμενη ακραία βία (ειδικά την τελευταία εβδομάδα πριν από το γεγονός) φτάσαμε το βράδυ της Κυριακής 04/09 στο σημείο χωρίς γυρισμό. Μετά από μια σειρά από αλλεπάλληλες συγκρούσεις σε διάφορα σημεία της πόλης, όπου οι νεαροί δέρνονταν ανηλεώς, κανονίστηκε το τελευταίο «ραντεβού» για «ξεκαθάρισμα» αργά το βράδυ στην παραλιακή λεωφόρο έξω από το Παγκρήτιο Στάδιο. Οι συγκρούσεις έληξαν με απολογισμό έναν νεκρό από μαχαιριά 21 χρόνων, και πολλούς τραυματίες, κάποιους βαριά. Να σημειωθεί ότι καθ’ όλη τη διάρκεια των συγκρούσεων η αστυνομία ήταν παρούσα αλλά δεν έκανε τίποτα για να τους σταματήσει (μάλιστα σύμφωνα με μαρτυρίες ένας μπάτσος φώτιζε τη σκηνή με τον φακό του).
Περί βίας…
Κάθε φορά που η βία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο γεμίζει ο κόσμος από διάφορους «σοκαρισμένους» που «πέφτουν από τα σύννεφα», «θλίβονται» το ένα λεπτό και το αμέσως επόμενο ζητάνε ή υπόσχονται «μέτρα», «κάθαρση», «μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκκαλο» και άλλα φαιδρά. Η έξαρση της βίας δεν είναι παρά αποτέλεσμα της κοινωνικής εξαθλίωσης, της πολιτικής κατάρρευσης, του σκοτεινού παρόντος αλλά και ενός μαύρου μέλλοντος που φαντάζει σίγουρο.
«Το όπιο του λαού»
Η βία στα γήπεδα είναι ένα κομμάτι της συνολικής βίας που παράγει η κοινωνία. Το ότι συναντά πρόσφορο έδαφος στους «οπαδούς» οφείλεται στο γεγονός ότι το ποδόσφαιρο σκόπιμα λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης των μαζών στην Ελλάδα, αλλά και παγκόσμια. Δεν είναι υπερβολικό να αναφέρουμε πως το ποδόσφαιρο αποτελεί κομμάτι του μηχανισμού χειραγώγησης, τον οποίο το σύστημα χρησιμοποιεί ειδικά σε δύσκολες περιόδους κοινωνικών αναταραχών (π.χ. ευρωπαϊκή πορεία του ΠΑΟ επί χούντας, «αποκάλυψη» της μαφίας των στημένων εν μέσω κρίσης).
«Εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτοί σκοτώνονται για τις ομάδες»
Όχι. Σκοτώνονται για τις ομάδες γιατί ο κόσμος πάει κατά διαόλου. Οι αιτίες οι οποίες οδηγούν έναν νέο άνθρωπο στη βία του «μαγικού κόσμο του ποδοσφαίρου» είναι οι ίδιες που γεννούν τα σημερινά κοινωνικά αδιέξοδα. Η απογοήτευση ενός νέου στις μέρες μας, βλέποντας τα χειρότερα να έρχονται, τον οδηγεί στην εξατομίκευση, στον ψυχολογικό εγκλεισμό. Η εξατομίκευση οδηγεί στην πραγματική ανάγκη για ένταξη σε ένα σύνολο με κοινά χαρακτηριστικά. Η αναζήτηση ταυτότητας κάτω από την «ομπρέλα» του οπαδισμού αποτελεί διέξοδο.
«Καλώς ήρθες στον Σύνδεσμο…»
Όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές, το γήπεδο αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας, και εκεί μέσα μπορεί κανείς να συναντήσει πληθώρα ιδεών, αντιλήψεων, πρακτικών κ.λπ. Ένα από τα σημεία όμως που το διαφοροποιεί (σε σχέση με αλλά κοινωνικά πεδία), είναι η ζωντάνια, ο ενθουσιασμός, η παθολογική και ανιδιοτελής (όχι πάντα) αγάπη για τη φανέλα, ο (καλός ή κακός) «φανατισμός», και πολλά άλλα. Τα πέταλα των οργανωμένων φαντάζουν για χιλιάδες νέους οάσεις ενασχόλησης με κάτι όμορφο, με κάτι παραγωγικό μέσα στη μαυρίλα του σήμερα. Από τη δημιουργία «έργων τέχνης» στα πανό, τις χορογραφίες στην κερκίδα, μέχρι και τη σύνθεση και εκτέλεση μουσικής και στίχων στα συνθήματα. Αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους που ένας πιτσιρικάς θα επιλέξει την μπάλα για την «κοινωνικοποίησή» του, που θα «μπει στη φάση» και θα γίνει μέλος ενός συνδέσμου.
«ΠΑΕ, Χαζοί, Νεοναζί»…
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι στις τάξεις των οργανωμένων οπαδών (όλων σχεδόν των ομάδων) κρύβονται πολλές παγίδες. Είναι γνωστό, αρκετά χρόνια τώρα, ότι το γήπεδο αποτελεί το μοναδικό ουσιαστικό πεδίο «παρέμβασης» οργανωμένων ακροδεξιών, νεοναζιστικών, παρακρατικών ομάδων. Είναι ο μοναδικός χώρος (αφού η κοινωνία τούς έφτυσε) που τους παίρνει να χύνουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο και τη μισανθρωπιά τους. Μέσα από πρακτικές στρατικοποίησης (μαγκιές, τσαμπουκάδες, «κέρατα») και αυστηρής ιεραρχίας (ανάθεση «αποστολών» στους νέους, αρχηγιλίκια από τα «μεγάλα κεφάλια») προσελκύουν και «ψαρεύουν» πιτσιρίκια, τραβώντας τα στον φασιστικό τους οχετό.
Αυτούς τους οργανωμένους στρατούς έχουν χρησιμοποιήσει κατά κόρον και οι παράγοντες/ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, προς εξυπηρέτηση φυσικά ιδίων συμφερόντων. Τους έχουν στηρίξει, τους έχουν υποθάλψει και είναι γνωστά και πολλά τα παραδείγματα.
Εnd of The Show
Τα τελευταία τραγικά γεγονότα τυφλής βίας στο Ηράκλειο (δεν είναι η πρώτη φορά), με αποκορύφωμα τον θάνατο ενός νέου μετά από σύγκρουση με άλλους συνομηλίκους του, με πρόφαση το «οπαδιλίκι» ανέδειξαν την εκρηκτική κατάσταση που επικρατούσε τους τελευταίους μήνες στους δρόμους της πόλης.
Αναλύσεις για τους λόγους και τα αίτια μπορούν να γίνουν πολλές. Τις αφήνουμε στο μιντιακό συρφετό των τηλε-περσόνων, που θα ασκηθούν πάλι σε μακροβούτια στη θάλασσα της σπέκουλας, του ψεύδους και της υποκρισίας. Το αποτέλεσμα το ίδιο: Ένας στο χώμα, πολλοί στη φυλακή.
Υπάρχουν όμως στις τάξεις των οργανωμένων (και όχι μόνο) οπαδών και φιλάθλων, πολλοί που έχουν μια διαφορετική οπτική για το σύγχρονο ποδόσφαιρο, το οπαδικό κίνημα και την κοινωνία γενικότερα. Αντιλαμβανόμαστε πως η μοναδική μας ελπίδα για να τα καταφέρουμε ως κοινωνία να αντεπεξέλθουμε στην κρισιμότητα των συνθηκών και να αντισταθούμε σε όσα μας ετοιμάζουν, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας, είναι να βρούμε όσα μας ενώνουν, και να αφήσουμε στην άκρη όσα μας χωρίζουν.
Στις κερκίδες αντίπαλοι, στους δρόμους μαζί
Αφιερωμένο:
Χρεωμένος μια λαθραία ηλικία έπ’ αόριστον
Χαμάλης κάποιας βραχνιασμένης άπαιχτης φωνής
Με μια θολούρα δεν τελειώνει σύνδρομο αχώριστο
Τα όνειρα σου πάγωσες
Και τα όνειρά σου πάγωσες στην αγωνία μιας πληγής
Και τα όνειρα σου πάγωσες στην αγωνία μιας τυφλής αναμονής
Ψάχνοντας για λεύτερους και ζωντανούς ανθρώπους
Κρατάς κρυμμένα αποθέματα μοναξιάς
Κρυμμένος πίσω από βιτάλια τρίφυλλα που γυρίζουν
Την αμνησία κυνηγάς
για μόνη λύση σιγουριάς
~Εν Πλω – Φα#
Omilistas
http://omilistas.wordpress.com
