Sumud (Εντελβάις #57)
Αντάρα χτυπάει τα κλαδιά της ελιάςπόλεμος σημαίνει θάνατος, ξεριζωμός Οι ρίζες φυτρώνουν ανάμεσα σε τανκςη προσφυγιά πληγή βαθιά, εκτοπισμός Ο κόσμος δεν γυρνάει για…
Περισσότερα...ΕΝΤΕΛΒΑΪΣ
Πολιτεία χωρίς όνομα (Εντελβάις #57)
ΙΥ έρημοι δρόμοι βραδυνοίπου τους στοιχειώνει ο θάνατοςπου τους νοτίζουν τα δάκρυακι η νωπή μνήμηδρόμοι που κάθε νύχταπου μόνο τη νύχταοδηγούν τα βήματά μαςετοιμάζουνε…
Περισσότερα...
* (Εντελβάις #57)
Τα φλιτζάνια του καφέ μας, και τα πουλιά,και τ’ ανθισμένα δέντρα με τη διάφανη σκιά,κι ο ήλιος που πηδά από μάντρα σε μάντρα σαν…
Περισσότερα...
Κι αν είναι πρώτος (Εντελβάις #57)
Να γίνει.Να συντριφτούν όλες αυτές οι πέτρεςπου εμποδίζουνε.Ν’ ανοίξουνε μεμιάς κάποιον καινούργιο δρόμονα θέσουν ερωτήματα κι άσκοπες συζητήσεις. Αίμα να τρέξει. Να πεταχτούν οι…
Περισσότερα...
Εκεί είναι (Εντελβάις #56)
Για τα καλοκαίρια που έρχονταιγια όσα μας υπόσχονται από τώρακαι μας φτιάχνουν τη μέραδεν χρειάζεται να περιμένουμεας κοιταχτούμε μόνο στα μάτιαόχι βιαστικά κι επιπόλαιαόπως…
Περισσότερα...
Η αγάπη είναι ο φόβος… (Εντελβάις #56)
Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυαΌταν μαζί τους πεθάνανε σε…
Περισσότερα...
Ποίηση 1982 (Εντελβάις #56)
οι δικές μας οι λέξειςείναι λέξεις σκληρές και μεγάλεςμυτερές σαν καρφιάλέξεις όπως το ξεραμένο πύομαύρες όπως τα φλέματαπου βγάζουνε κάθε πρωί τα σωθικά μαςοι…
Περισσότερα...
ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ (Εντελβάις #55)
Εμείς μπορεί να λείπουμε μακριά το τραγούδι θ’ ακούγεται…
Περισσότερα...
Το κτήριο επί της πατησιών (Εντελβάις #55)
οι στιγμές που γέλασες, που θύμωσες, που έκλαψες, οι στιγμές που έζησες. Όλα είναι ακόμη εδώ μαζί με τη σκόνη
Περισσότερα...
Το θαύμα (Εντελβάις #55)
μνήμη Βύρωνα Λεοντάρη…
Περισσότερα...