Έρχομαι από εκεί
Από κει έρχομαι και έχω μνήμες
Γεννημένος σαν όλους τους θνητούς, έχω μια μάνα
Και σπίτι με παραθύρια πολλά,
Εχω αδέρφια, φίλους,
Και ένα κελί με ένα παράθυρο ψυχρό.
Δικό μου είναι το κύμα, που γραπώνουν οι γλάροι,
Έχω τη δική μου θέα κι ένα φυλλαράκι χλόης ακόμα.
Δικό μου το φεγγάρι στο μακρινό άκρο των λέξεων,
Και η αφθονία των πουλιών
Και τα αθάνατα λιόδεντρα
Περπάτησα τούτο το χώμα πριν οι λεπίδες
Χαράξουν τη ζωντανή γη σε ένα φορτωμένο τραπέζι
Από κει έρχομαι. Εναπόθεσα τον ουρανό μέσα στη μάνα του
Όταν ο ουρανός κλαίει για τη μητέρα του.
Και εγώ κλαίω για να φανερώσω τον εαυτό μου
Σε ένα σύννεφο που πάει κι έρχεται
Έμαθα όλες τις αντάξιες λέξεις του ματωμένου δικαστηρίου
Για να μπορώ να σπάσω Τον κανόνα.
Έμαθα όλες τις λέξεις και τις χάλασα.
Ώστε να φτιάξω μία μονάχα λέξη: Πατρίδα*
Σημείωση Μεταφραστών:
*Πατρίδα: Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, εθνών να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν με τον δικό τους τρόπο, και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης. Το Κράτος δεν είναι Πατρίδα. (Μιχαήλ Μπακούνιν)
“Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού. Γι` αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων” (Γράμματα για τον Πατριωτισμό,1869 Μιχαήλ Μπακούνιν)
Διαβατήριο
Δε με αναγνώρισαν στις σκιές
Αυτές ρουφάνε το χρώμα μου σε τούτο το διαβατήριο
Και γι’ αυτούς η πληγή μου ήταν ένα έκθεμα
Για τουρίστα που αγαπά να συλλέγει φωτογραφίες
Δε με αναγνώρισαν
Αχ..Μην αφήνεις
Την παλάμη του χεριού μου δίχως ήλιο
Γιατί τα δέντρα εμένα με αναγνωρίζουν
Όλα τα πουλιά που ακολουθούν το χέρι μου
Στην πόρτα αυτή του μακρινού αεροδρομίου
Όλοι οι αγροί με τα στάχια
Όλες οι φυλακές
Όλες οι λευκές ταφόπετρες
Όλα τα αγκάθινα σύνορα
Όλα τα κύματα του αποχαιρετιστήριου μαντυλιού
Όλα τα βλέμματα
Ήταν μαζί μου
Αλλά τα πέταξαν από το διαβατήριό μου
Γυμνός από το όνομα και την ταυτότητά μου;
Στη γη που τράφηκα από τα ίδια μου τα χέρια;
Σήμερα ο Ιωβ έκλαψε
Γεμίζοντας τον ουρανό:
Μην κανετε άλλους όπως εμένα
Ω ευγενικέ Προφήτη
Μη ρωτάς το όνομα των δέντρων
Μη ρωτάς τις κοιλάδες για τη μάνα τους
Από το μέτωπό μου σκάει η λεπίδα φωτός
Και από το χέρι μου αναβλύζει το νερό του ποταμού
Όλες οι καρδιές των ανθρώπων είναι η ταυτότητά μου
Γι` αυτό πάρτε μακρυά το διαβατήριό μου
Μετάφραση/Επιμέλεια ΑΡ & PKR
