1896, Αθήνα: Ο καθηγητής Γαλβάνης υποχρέωνε τους φοιτητές, αδικαιολόγητα σε υπερβολικές θυσίες και καθυστερούσε να τους εξετάσει και να τους δώσει το απολυτήριό τους. Οι φοιτητές προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα, εκλέξανε μια επιτροπή για να συναντηθεί μαζί του και να του εκθέσει τα προβλήματά τους αλλά όταν στις 16 Νοεμβρίου, η επιτροπή προσπάθησε να μιλήσει με τον καθηγητή η απάντησή του ήταν: «…Είσθε ανάξιοι νά κατέχητε τάς φοιτητικάς έδρας καί ατιμάζετε τήν Ελλάδα καί τό Ελληνικόν Πανεπιστήμιον».
Μετά από αυτή τη φράση οι φοιτητές, όλοι μαζί, γεμάτοι οργή, του απάντησαν: «Είσθε έσείς ανάξιος νά κατέχητε τήν καθηγητικήν έδραν τού Εθνικού Πανεπιστημίου» και αποχώρησαν όλοι από την αίθουσα, σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας. Την ίδια μέρα οι φοιτητές της Ιατρικής συγκεντρώθηκαν και εκλέξανε επιτροπή 46 ατόμων, που αντιπροσώπευε 500 και η οποία έπρεπε να πάρει τα κατάλληλα μέτρα μέχρι να δικαιωθούν οι φοιτητές. Την επόμενη μέρα οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια και έπεισαν τους συναδέλφους των άλλων σχολών να πάρουν μέρος στη γενική απεργία, αφού η υβριστική συμπεριφορά του Γαλβάνη στρεφόταν εναντίον όλου του φοιτητόκοσμου, όπως και έγινε.
Το στενό περιβάλλον του Γαλβάνη, άρχισε να υπόσχεται διάφορα σε όσους από τους φοιτητές θα πήγαιναν στις ακροάσεις του, αλλά το μόνο που πέτυχαν ήταν να ξυλοκοπηθούν οι λίγοι φοιτητές που πήγαν. Το Υπουργείο στο μεταξύ, απάντησε ότι δεν θεωρούσε πως προσβλήθηκαν οι φοιτητές από τα λόγια του καθηγητή και απείλησε ότι αν δεν πήγαιναν οι φοιτητές της Ιατρικής στις ακροάσεις θα τους απέκλειε το ίδιο το Υπουργείο. Φυσικό ήταν ότι η απάντηση αυτή ερέθισε τους φοιτητές, οι οποίοι πήγαν στο Πανεπιστήμιο και συμφώνησαν με τους υπόλοιπους να κλείσουν πρώτοι το Ίδρυμα. Όταν μάλιστα επιχείρησε να μπει στις αίθουσες ο Γαλβάνης, τον γιουχάρανε, έγινε επεισόδιο μεταξύ μπράβων του και φοιτητών, επενέβη η αστυνομία και έγιναν συμπλοκές. Σε μυστική συνάντηση, όπου παραβρέθηκαν 80 περίπου φοιτητές, αφού οργανώθηκε επιτροπή αγώνα, γιατί έβλεπαν ότι τα πράγματα θα οξύνονταν, αποφάσισαν α) να εμμείνουν στο αίτημα τους, β) να οπλιστούν όλοι αφού έβλεπαν ότι η αστυνομία τους ενοχλούσε και σε περίπτωση εισόδου της αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους να της αντισταθούν ένοπλα, γ) να συσπειρώσουν όλους τους φοιτητές γύρω από τον αγώνα τους, δ) να επαναλάβουν τη διαμαρτυρία τους προς τον Πρύτανη και το Υπουργείο και ε) όταν χρειαζόταν να συγκαλείται η επιτροπή τους. Σε προσπάθεια αστυνομικών να συλλάβουν 2 φοιτητές, οι συμφοιτητές τους επιτέθηκαν στους πρώτους με σκοπό να τους ελευθερώσουν.
Ακολούθησαν μάχες με ρόπαλα, πέτρες, ξίφη και όπλα. Μετά από μία αποτυχημένη απόπειρα των φοιτητών να μιλήσουν με τον πρωθυπουργό και τις φήμες που ήθελαν φρουρά να κλείνει το Πανεπιστήμιο, αποφάσισαν να καταλάβουν την σχολή τους. Ενημέρωσαν φοιτητές και από άλλες σχολές και μοίρασαν φυλλάδια με τα αιτήματα τους στην κοινωνία την οποία και κάλεσαν σε συγκέντρωση αλληλεγγύης. Η κυβέρνηση του Θ. Δεληγιάννη βλέποντας ότι το πράγμα έπαιρνε διαστάσεις που δεν είχε υπολογίσει, κατέφυγε στη βία. Ογδόντα εντάλματα προς τους φοιτητές, συλλήψεις και βασανισμοί, ενώ σαν στόχο είχε το «άνοιγμα» της σχολής, πνίγοντας στο αίμα την κατάληψη αν χρειαζόταν. Μόλις το έμαθαν αυτό, 150 φοιτητές (στην πλειοψηφία τους οπλισμένοι) αποφασίζουν να αμυνθούν με κάθε μέσο, ενώ μετά από λίγο φρουρά έχει αρχίσει να περικυκλώνει την σχολή με στόχο να εισβάλουν το πρωί. Την επόμενη μέρα, κόσμος συγκεντρώνεται στην Ομόνοια που είχε σαν στόχο να κατευθυνθεί προς την Ιατρική και να σπάσει την πολιορκία. Λίγο πριν φτάσει η πορεία στην σχολή, κάποιοι φοιτητές «απεσταλμένοι» από τον καθηγητή Μιστριώτη, λένε πως η κυβέρνηση έκανε πίσω, δικαιώνει τους καταληψίες (το οποίο δεν ίσχυε), άρα δεν υπάρχει λόγος να φτάσουν μέχρι την Ιατρική. Αφού υποχώρησε ο στρατός από την Ιατρική οι φοιτητές συντάσσονται με το συγκεντρωμένο πλήθος στην πλατεία Κολωνακίου, αποχωρούν με την αίσθηση πως τα εντάλματα σύλληψής τους δεν ισχύουν πλέον και πως ο Γαλβάνης δεν είναι πλέον καθηγητής τους. Μόλις έμαθαν πως δεν ισχύει τίποτα από αυτά εξοργίστηκαν αλλά επέλεξαν να μην συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους λόγω της εξέγερσης της Κρήτης.
Τι είναι τα «Γαλβανικά»;
Τέτοιου είδους ιστορικά γεγονότα, επαναστατικού χαρακτήρα, θα πρέπει να μας εμπνέουν όχι μόνο για να αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε τα αυτονόητα, αλλά και για να επιμένουμε μέχρι τέλους. Τα «Γαλβανικά» μας διδάσκουν πως η αμφισβήτηση είναι απαραίτητη έως την εκπλήρωση των αιτημάτων μας και να μην εφησυχαζόμαστε σε διάφορες υποσχέσεις. Κάποια από τα στοιχεία τα οποία θέλουμε να αναδείξουμε (τη δυναμικότητα, το θάρρος και την αλληλεγγύη των φοιτητών της εποχής) και κάποια από αυτά να κατακρίνουμε (το θράσος του καθηγητή, η αντιμετώπιση της κυβέρνησης και το τέλος των κινητοποιήσεων) μας οδήγησαν στο να επιλέξουμε την ονομασία που δόθηκε σε εκείνα τα γεγονότα για όνομα της ομάδας μας. Σίγουρα τρία στοιχεία που μας διαφοροποιούν από την τότε συγκυρία είναι η ένοπλη κατάληψη των φοιτητών, η παύση της λόγω κάποιων υποσχέσεων, χωρίς κάποια χειροπιαστή αλλαγή και η «εθνική συνείδηση» των φοιτητών.
Αυτό που μας παρότρυνε να δημιουργήσουμε την ομάδα εκτός από τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε στο Τ.Ε.Ι. και η ανάγκη για την επίλυσή τους, ήταν το γεγονός ότι έχουμε κάποιες κοινές αξίες και ένα κοινό πολιτικό σκεπτικό. Την αυτοοργανωμένη – ακηδεμόνευτη δράση και το όραμα όχι μόνο μιας καλύτερης παιδείας αλλά και κοινωνίας.
Σαν ομάδα επιλέγουμε να κινηθούμε αντιθεσμικά απέχοντας από την εκλογική διαδικασία και δεν ασπαζόμαστε κανόνες και νόμους που θεωρούμε πως δεν εξυπηρετούν την λειτουργία του Τ.Ε.Ι. και την παιδεία. Η αποχή από τις εκλογές δεν σημαίνει και αποχή από τα κοινά. Θεωρούμε ότι οι δράσεις των φοιτητών πρέπει να αποφασίζονται συλλογικά (αμεσοδημοκρατικά – αντιιεραρχικά) μέσω των γενικών συνελεύσεων των σχολών ή «πανΤΕΙκές» σε κοινά ζητήματα που αφορούν ολόκληρο το ίδρυμα. Δεν ενδιαφερόμαστε για την θεσμική κάλυψη (σφραγίδες) των συνελεύσεων αφού ξέρουμε πως οι νόμοι κινούνται σύμφωνα με τις ορέξεις της εκάστοτε εξουσίας που τους επιβάλει. Στόχος μας είναι η κοινωνική νομιμοποίηση των αποφάσεων, κάτι το οποίο καταφέρνουν οι μαζικές συνελεύσεις και η συμμετοχή των φοιτητών στις δράσεις.
Χωρίς να ελπίζουμε σε τίποτα (πέρα από τα αποτελέσματα των δικών μας πράξεων), να περιμένουμε τίποτα (καλούς διαχειριστές των ζωών μας) ή να φοβόμαστε τίποτα (κριτικές ή σχόλια από συντηρητικούς και διάφορες «κυρώσεις» λόγω των πράξεών μας) αγωνιζόμαστε για τα πάντα!
Γαλβανικά, φοιτητική ομάδα Τ.Ε.Ι. Λάρισας
galvanika.espivblogs.net
