Οι κινήσεις που λαμβάνουν χώρα το τελευταίο διάστημα κυρίως σε νησιά (αλλά και σε άλλους τουριστικούς προορισμούς) της ελληνικής επικράτειας αποκτούν όλο και μεγαλύτερη μαζικότητα και αποτελεσματικότητα. Αυτό αποτελεί και τον βασικό λόγο που οι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους επενδύουν αρκετό χρόνο σε «πολιτικές καταδίκες» των κινητοποιήσεων· καταδίκες που όλες έχουν ως βάση τους τον χαρακτηρισμό των συμμετεχόντων στις δράσεις αυτές ως αντισημίτες.
Η επικοινωνιακή καταδίκη των κινητοποιήσεων αυτών επικεντρώνεται στη μορφή των δράσεων, ενώ αποκρύπτει τα περιεχόμενά τους: Πρωτίστως την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, και σε δεύτερο επίπεδο την εναντίωση στην αιματοβαμμένη συνεργασία των κρατών της Ελλάδας και του Ισραήλ. Είναι αυτή η σχέση που έχει χτίσει το ελληνικό κράτος, και τα επακόλουθα συμφέροντα από αυτήν, που εξηγεί τη σιωπή του όλο το διάστημα που εντείνεται η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Σιωπή που σημαίνει αποδοχή της σφαγής, και εξαργυρώνεται με συμφωνίες μεγάλης κλίμακας όσον αφορά αφενός ισραηλινές επενδύσεις στο ελληνικό real estate, και αφετέρου πακέτα και συμβόλαια μαζικού τουρισμού. Οι ισραηλινές κρουαζιέρες εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο, και ως τέτοιες «στοχοποιούνται». Σε ένα τρίτο επίπεδο, είναι εξίσου σημαντικό να δοθεί προς όλες τις κατευθύνσεις το μήνυμα πως οι τόποι μας είναι αφιλόξενοι για τους δολοφόνους του IDF, όπως και για όσους υποστηρίζουν τη δράση τους. Οι κινητοποιήσεις έξω από πλοία που μεταφέρουν εκατοντάδες Ισραηλινούς μεταφέρουν αυτό το μήνυμα, αποτελώντας ακόμα ένα σημείο πίεσης προς τους υπηκόους του δολοφονικού μηχανισμού του κράτους του Ισραήλ να πάρουν θέση. Και βέβαια όσοι παίρνουν θέση υπέρ της σφαγής βρίσκονται απέναντι. Και –δυστυχώς– δεν είναι λίγοι.
Η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού νομιμοποιείται στη βάση μιας τραγικής αντιστροφής της τεράστιας ιστορικής πληγής του Ολοκαυτώματος. Η κορύφωση του αντισημιτισμού, όπως εκφράστηκε από τον γερμανικό ναζισμό αποτελεί μια κηλίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας, που δεν πρέπει επ’ ουδενί να επαναληφθεί. Παρ’ όλα αυτά, και εδώ έγκειται η αντιστροφή, ο αντισημιτισμός επανοηματοδοτείται «επιθετικά» για να νομιμοποιήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του κράτους του Ισραήλ – για να νομιμοποιήσει τη Γενοκτονία ως νέο ολοκαύτωμα. Η χρήση του σε παγκόσμια κλίμακα, ως κατηγορία απέναντι στους αγωνιζόμενους σε ολόκληρο τον πλανήτη, δηλώνει συμπόρευση στην εξαφάνιση της Παλαιστίνης – και τίποτα παραπάνω.
*
Η κινητοποίηση της Τρίτης 29/07 πλαισιώθηκε από 250-300, με την πλειοψηφία να καταφτάνει στο σημείο συγκέντρωσης νωρίτερα από το επίσημο κάλεσμα.
Η αστυνομία επέλεξε να αποκλείσει τη δίοδο προς το λιμάνι του Αγίου Νικολάου, με έναν φραγμό από ομάδες ΟΠΚΕ και ΥΜΕΤ (μπλε στολές). Το πλήθος ήταν μεγάλο, και η πρωτοβουλία ενός μέρους του να κινηθεί προς διαφορετική κατεύθυνση, ήταν αρκετή ώστε όλες οι αστυνομικές δυνάμεις να ακολουθήσουν, αφήνοντας ελεύθερο τον δρόμο που μέχρι πρότινος φυλούσαν. Έδρασαν σαν να ήταν δεδομένο ότι όλη η συγκέντρωση θα ακολουθούσε. Έτσι, μία κίνηση ενός μόνο μέρους της συγκέντρωσης, ήταν αρκετή ώστε να ανοίξει ο δρόμος για το υπόλοιπο κομμάτι. Εν τέλει, ολόκληρη η συγκέντρωση κινήθηκε από δύο διαφορετικά δρομολόγια προς τον παραλιακό δρόμο του Αγίου Νικολάου, όπου απλώθηκε και είχε οπτική επαφή με το κρουαζιερόπλοιο Crown Iris.
Σε πρώτο χρόνο, οι μπάτσοι αποδιοργανώθηκαν πλήρως, αδυνατώντας να προσαρμοστούν στο πλήθος των διαδηλωτών, και στην τακτική της «αποκέντρωσης», που προέκυψε αυθόρμητα. Με βάση τις δυνάμεις και τον σχεδιασμό τους, προτιμούσαν να έχουν ένα «κέντρο» να διαχειριστούν: Μια συγκέντρωση οριοθετημένη στον χώρο, γύρω από ένα πανό ή μια σημαία κ.ο.κ. Το γεγονός ότι μερίδα των διαδηλωτών συνεχώς επέμενε να μετακινείται έξω από τον άμεσο έλεγχο του αστυνομικού φραγμού, όχι απαραίτητα πολύ μακριά από το κύριο σώμα της συγκέντρωσης, αποτέλεσε για αυτούς έναν «πονοκέφαλο». Αποτέλεσε επίσης ένα σημείο έκθεσης, καθώς επιχειρώντας να ενώσουν τις δύο συγκεντρώσεις, αναγκάστηκαν να κλιμακώσουν με τη χρήση χημικών (που μοιράστηκαν σε καταστηματάρχες, τουρίστες και αξιωματούχους μπάτσους), ενώ παράλληλα εμφάνισαν τα ΜΑΤ (χακί στολές), που ως τότε παρέμεναν μη ορατά.
Παρά τις αντεγκλήσεις και τα χημικά, η συγκέντρωση στάθηκε για περισσότερο από μία ώρα στον παραλιακό δρόμο. Η αποβίβαση εξελίχθηκε κανονικά. Αφού πέρασαν τα λεωφορεία με τους ισραηλινούς τουρίστες ακριβώς μπροστά από τη συγκέντρωση, το σώμα κινήθηκε με πορεία μέχρι την πλατεία, που αποτελούσε το σημείο λήξης.
Οι μπάτσοι επαναπαύτηκαν στον ίσκιο του απέναντι στενού, θεωρώντας πως ολοκλήρωση της πορείας σημαίνει και ολοκλήρωση συνολικά της κινητοποίησης. Ενώ η πορεία «επισήμως» είχε τελειώσει, μέρος των διαδηλωτών πήρε την πρωτοβουλία να κινηθεί ξανά. Ήταν ακόμη μία αυθόρμητη κίνηση αποκέντρωσης που είχε ως αποτέλεσμα να πιάσει την αστυνομία στον ύπνο. Για άλλη μια φορά, οι μπάτσοι δεν ήξεραν πού να εστιάσουν –στον κόσμο που είχε μείνει στην πλατεία, ή στον κόσμο που άρχισε να κινείται– ενώ ήταν φανερά απροετοίμαστοι καθώς υπολόγιζαν πως «τέρμα για σήμερα».
Η κίνηση των διαδηλωτών με σημαίες και συνθήματα μέσα στους εμπορικούς δρόμους του Αγίου Νικολάου γέννησε νέα πεδία διαλόγου και τριβής με κατοίκους, τουρίστες και καταστηματάρχες, και έκανε ακόμα πιο ξεκάθαρο σε όσους στηρίζουν τη γενοκτονία πως δεν είναι ευπρόσδεκτοι. Η μισή διμοιρία των μπλε που ακολούθησε δεν είχε την παραμικρή ιδέα πώς να «σταθεί» σε ένα περιβάλλον όπου ο λίγος κόσμος της διαδήλωσης ήταν ανακατεμένος με τον κόσμο της πόλης. Για ακόμα μία ώρα, αντίστοιχες κινήσεις κράτησαν την πόλη «ανακατεμένη», και την αστυνομία καθηλωμένη σε ρόλο παρατηρητή.
Σε όλα αυτά, έπαιξε σημαντικό ρόλο το γεγονός οι μπάτσοι που ήρθαν εκτός πόλης δεν ήταν εξοικειωμένοι με τη χωροταξία. Και πάλι, όμως, το βασικό που κρατάμε ήταν πως σε όλες τις περιπτώσεις ξεπήδησαν πρωτοβουλίες που έδρασαν εκτός του παραδοσιακού –συγκεντρωτικού– τρόπου δράσης. Και η τακτική αυτή, ενδεχομένως φανεί χρήσιμη σε αντίστοιχες δράσεις στο κοντινό μέλλον.
Δυο σκέψεις για τα ραντεβού που έρχονται
Όσον αφορά την κουβέντα που έχει ανοίξει πάνω στο δίπολο ειρηνικού/μαχητικού τρόπου δράσης, οφείλουμε πρωτίστως να αναδείξουμε πως το σώμα της συγκέντρωσης κατάφερε να εφεύρει «ειρηνικούς» τρόπους να γίνει «ενοχλητικό», δείχνοντας πόσο ψευδεπίγραφα είναι τέτοιου είδους δίπολα μπροστά στο διακύβευμα του αγώνα. Εξαρχής, το βασικό επίδικο για την καταστολή ήταν «να μας παγιδέψει κυριολεκτικά μέσα στη λίμνη» (όπως έγραψε στο πρώτο μέρος του απολογισμού της η Πρωτοβουλία), και απαιτούσε εχέγγυα ειρήνης για να το κάνει όσο πιο εύκολα γινόταν.
Κρατάμε ψηλά στη σκέψη μας πως τα περιεχόμενα και οι μορφές των κινητοποιήσεών μας αφορούν πρωτίστως εμάς, τον κόσμο του αγώνα, τον κόσμο που πλαισιώνει τις δράσεις, και τις χρωματίζει με την παρουσία του. Για εμάς, λοιπόν, προτεραιότητα έχει ο κινηματικός διάλογος, η επικοινωνία μεταξύ των αγωνιζόμενων. Να γνωριστούμε και ας μην ζούμε στα ίδια μέρη, να έρθουμε κοντά, και εκεί να εκθέσουμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα τα εμπόδια, τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που αφορούν τους αγώνες μας, να συμφωνήσουμε, να διαφωνήσουμε… Η συντροφική επικοινωνία και η αμοιβαία εμπιστοσύνη αποτελούν τα μοναδικά εχέγγυα ότι καθετί που κάνουμε θα κυλάει ομαλά, με βάση τα κριτήρια που ορίζουμε εμείς. Από τα κάτω, και αυτοοργανωμένα.
ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
