Στις 09/05 λήφθηκε και επίσημα η παράταση της προφυλάκισής μου και των υπόλοιπων συγκατηγορουμένων μου. Η απόφαση είχε παρθεί όμως μήνες πριν, στις 31/10, όταν η αντιτρομοκρατική καθοδήγησε την ανακρίτρια να μου αποδώσει τις μέγιστες κατηγορίες σε ένα άκρως διογκωμένο κατηγορητήριο.
Παρ’ όλα αυτά δεν θα επικεντρωθώ στην απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών –ποιο συμβούλιο εξάλλου θα έπαιρνε την ευθύνη να αποφυλακίσει μια/έναν κατηγορούμενη/ο της αντιτρομοκρατικής– όσο στην πρόταση και επιχειρηματολογία του εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών, Σωτήρη Μπουγιούκου, ο οποίος έσπευσε μάλιστα έναν ολόκληρο μήνα πριν το πέρας του εξαμήνου να αποδείξει την υπακοή του στην αντιτρομοκρατική, συντάσσοντας και προτάσσοντας μια έκθεση έκτρωμα, τόσο για μένα όσο και για τους υπόλοιπους και υπόλοιπες συγκατηγορούμενους/ες. Αναμασώντας τα λεγόμενα της αντιτρομοκρατικής, απλά επαναλαμβάνει την έκθεσή της, φανερώνοντας την αδιαφορία του και την προαποφασισμένη στρατηγική που ακολουθεί ο δικαστικός μηχανισμός.
Δεν υπάρχει όμως καμία απαίτηση από τους εντολοδόχους της αντιτρομοκρατικής και του κράτους. Έχουμε βρεθεί αντιμέτωπες/οι αμέτρητες φορές με την ανηθικότητα, την απανθρωπιά και την υποτακτικότητά τους. Στη δική μου περίπτωση ο εισαγγελέας είχε το θράσος να επιστρατεύσει ως επιχείρημα για την παράταση της προφυλάκισής μου το γεγονός ότι στις 09/11, 9 ημέρες μετά την τραγική έκρηξη, και μόλις 5 μέρες αφού είχα ανακτήσει τις αισθήσεις μου, παραμένοντας κατάκοιτη, με πολλαπλά τραύματα σε σώμα, κεφάλι και πρόσωπο, ισχυρίστηκα το αυτονόητο. Την αδυναμία μου να μελετήσω τη δικογραφία και να παραστώ σε πολύωρη ανακριτική διαδικασία. Ο κος Μπουγιούκος διάβασε, και αυτός, το Ιατρικό Πιστοποιητικό του Ευαγγελισμού κατά το δοκούν, μιας και συγκράτησε μόνο την πνευματική διαύγεια που μου αναγνώρισε η κλινική, αλλά όχι το γεγονός ότι «δεν μπορεί να μιλήσει πολλή ώρα λόγω γενικευμένης αδυναμίας και τραυμάτων περιστοματικά». Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά αποτελούν βέβαια αναμενόμενο τακτικισμό των δικαστικών μηχανισμών, ιδιαίτερα σε υποθέσεις που διώκουν με 187Α, όπου το άγχος των κατασταλτικών αρχών να καλύψουν την υποκρισία, την αδικία και τη σαπίλα του συστήματός τους, ο φόβος τους για αποκάλυψη του πραγματικού τους προσώπου και του οράματος αυτών που διώκουν για έναν κόσμο δίκαιο, αλληλέγγυο και ισότιμο, τους οδηγούν στις γνωστές τους ασταθείς γεωμετρίες.
Ενώ αυτού του είδους τα επιχειρήματα είναι –δυστυχώς– αναμενόμενα, η περιγραφή μου ως αντικοινωνική που δείχνει απαξία για την ανθρώπινη ζωή, από έναν εκπρόσωπο του μηχανισμού που ανέκαθεν υποστήριζε και κάλυπτε αυτό το αδηφάγο σύστημα, φαντάζει όχι απλά παράλογη, αλλά και αντιφατική. Διότι ανήκει στην κάστα ανθρώπων που αθώωσε τους 9 αστυνομικούς που συμμετείχαν στην δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, που ξελασπώνουν βιαστές, αφεντικά, πολιτικούς, όπως ο Λιγνάδης, ο Μανουκαράκης, ο Καραμανλής, οι οποίοι συνθλίβουν συνειδήσεις και ζωές, που απαξιεί την ανθρώπινη ζωή, ειδικά αυτών της κοινωνικής βάσης, των εργαζομένων, των μεταναστών, των αόρατων, των αποκλεισμένων. Στην κάστα ανθρώπων που επικυρώνουν τα αντεργατικά μέτρα και τις εξώσεις, που καταργούν το πενθήμερο και το οχτάωρο, που αυστηροποιούν τον ποινικό και σωφρονιστικό κώδικα, που συνυπογράφουν την ανέχεια και την επισφάλεια που σπέρνει το σύστημα.
Με αυτούς τους ανθρώπους, που εξυπηρετούν αυτό το σύστημα και τους νόμους του, για τους οποίους οι ζωές και η ελευθερία των ανθρώπων αποτελεί αναλώσιμο υλικό χρήσιμο μόνο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων και των σκοπιμοτήτων τους, με χωρίζει μια πελώρια κόκκινη γραμμή. Μια γραμμή που στη δική μου πλευρά ο κόσμος είναι δίκαιος, χωρίς βία, εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φυλακές και σύνορα, ατομοκεντρισμό και ιδιοτέλεια. Με τον κόσμο τους χρόνια τώρα έχω πάρει διαζύγιο.
«Είναι ακριβώς λόγω της αγάπης μας για τη ζωή, επειδή χαιρόμαστε μέσα στο ανθρώπινο πνεύμα, που γίναμε μαχητές της ελευθερίας».
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΓΚΛΕΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
Μαριάννα Μανουρά
