Αστική δικαιοσύνη, ανώτεροι δικαστικοί λειτουργοί, υπόθεση των Τεμπών
«Σε κάθε πολιτισμένο κράτος, σε κάθε δημοκρατία, σε κάθε κράτος το οποίο έχει θεσμούς που λειτουργούν όπως είναι η Ελλάδα εδώ και 51 χρόνια μετά την μεταπολίτευση, τη δικαιοσύνη την αποδίδει η Δικαιοσύνη. Δεν την αποδίδετε ούτε εσείς, ούτε εγώ, ούτε κανένα κόμμα, ούτε κανένας πανελίστας, ούτε καμία σατιρική εκπομπή. Τη δικαιοσύνη την απονέμουν οι δικαστές».
~Παύλος Μαρινάκης, υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και κυβερνητικός εκπρόσωπος
26 Φεβρουαρίου 2025 – 2 μέρες πριν τη γιγαντιαία κάθοδο της κοινωνίας στον δρόμο
Δικαιοσύνη από τα κάτω vs. αστική δικαιοσύνη
Στις 28 Φλεβάρη εκτονώθηκε η συσσωρευμένη κοινωνική οργή, που με αφορμή τα Τέμπη εξέφρασε τα ζόρια και τις αγωνίες μιας κοινωνίας που βρίσκεται από το πρωί ως το βράδυ σε «επιφυλακή» – για την επιβίωση και την ίδια τη ζωή της. Οργή που «πολιτικά» κορυφώθηκε στη διάχυτα εκφρασμένη απονομιμοποίηση των μηχανισμών απόδοσης δικαιοσύνης: Η κοινωνία δήλωσε «στα ίσια» πως δεν έχει εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη, δηλαδή στη δικαστική εξουσία, την οποία θεωρεί πολιτικά κατευθυνόμενη.
Η απονομιμοποίηση του θεσμού της δικαιοσύνης «ξεκλειδώνει» νέες προοπτικές όσον αφορά την απόδοση δικαιοσύνης από τα κάτω. Οι κοινωνικοί αγώνες εμπεριέχουν αυτό το αχαρτογράφητο έδαφος, πάνω στο οποίο μπορεί να σφυρηλατηθεί σε βάθος χρόνου μια συγκροτημένη κριτική στη δικαιοσύνη. Αυτό είναι που φοβήθηκε σύσσωμη η εγχώρια πολιτική σκηνή, γι’ αυτό και επιδόθηκε σε μια άκρατη προβοκατορολογία, προκαταβολικά αλλά και μετά τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 28ης Φλεβάρη.
Η προσπάθεια χειραγώγησης της διάχυτης κοινωνικής οργής επιχείρησε να κατευνάσει το αναπόφευκτο ξέσπασμά της. Η κρατική προπαγάνδα επιχείρησε να ορίσει το πώς θα εκφραστεί η οργή αυτή (ακόμα και των επιζώντων του δυστυχήματος, και των συγγενών των θυμάτων), με απώτερο σκοπό να καταστείλει τις αυθόρμητες εκφράσεις λαϊκής δικαιοσύνης, και να παραπέμψει το κοινωνικό θυμικό σε μια αφηρημένη δικαστική διαμάχη, όπου αργά ή γρήγορα θα ξεθυμάνει κάπου στην εκλεπτυσμένη άβυσσο της θεσμικής δικαιοσύνης.
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η μεθοδολογία αυτή στόχευε εξαρχής την οργανωτική συγκρότηση και αναβάθμιση της κοινωνικής οργής. Λειτούργησε, έτσι, προληπτικά απέναντι στις αξιώσεις επανεμφάνισης και εδραίωσης της αγωνιζόμενης κοινωνίας στο προσκήνιο. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο –μεταξύ άλλων– θα διακινδύνευε την πολυετή μεθοδική δουλειά του καθεστώτος, που μέχρι τις 26 Γενάρη «έπαιζε μπάλα σε άδειο γήπεδο», έχοντας απονευρώσει οποιαδήποτε μορφή αντιπολίτευσης, και έχοντας εξασφαλίσει την υποχώρηση των κοινωνικών αγώνων, και την αντίστοιχη επέλαση του αστυνομικού κράτους.
«Η φωλιά των δικαστικών»
Στις 24 Ιουλίου 2023, λίγο πριν περάσει ένα εξάμηνο από το έγκλημα των Τεμπών, κατόπιν πρότασης του υπουργού Δικαιοσύνης, Γιώργου Φλωρίδη, το υπουργικό συμβούλιο τοποθέτησε στον Άρειο Πάγο την Ιωάννα Κλάπα στη θέση της προέδρου, και τη Γεωργία Αδειλίνη στη θέση της εισαγγελέως.
Στις αρχές του Απρίλη, στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, η Κλάπα τάχθηκε δημόσια υπέρ της κυβερνητικής παρέμβασης για τον ορισμό των ανώτερων δικαστικών, χαρακτηρίζοντας επικίνδυνη την πρόταση να εκλέγονται αποκλειστικά από το δικαστικό σώμα. Η ανώτατη δικαστικός της χώρας, απλώς επικρότησε τον τρόπο με τον οποίο η ίδια ορίστηκε πρόεδρος του Α.Π.
Σε περίπτωση που αναρωτιέστε αν όλο αυτό αντιβαίνει στη δημοκρατική αρχή της «διάκρισης των εξουσιών», η απάντηση είναι «σαφώς». Είναι ακόμα ένα σημείο, από τα πολλά, που αποδεικνύει πως το δημοκρατικό πολίτευμα είναι μια κούφια έννοια όταν τοποθετείται σε έναν κόσμο ανταγωνιστικών συμφερόντων που έχει χτιστεί εξ ορισμού πάνω στην εκμετάλλευση. Ο έλεγχος της δικαιοσύνης, (όπως και ο έλεγχος των ΜΜΕ) από τα ανώτερα κυβερνητικά στελέχη, είναι ενέργεια με προφανή στόχευση την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, και των συνεργατών τους.
Οι ανώτεροι δικαστικοί λειτουργοί στην υπόθεση των Τεμπών
Στη συγκυρία που διανύουμε, απουσία κοινωνικών αντιστάσεων, η κυριαρχία κάνει ό,τι την εξυπηρετεί. Τόσο απλά. Υπό αυτό το πρίσμα, και με δεδομένο πως ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται εκτεθειμένος σε πολλά επίπεδα στην υπόθεση των Τεμπών, είναι «εύλογο» η υπόθεση αυτή να δοθεί στην εποπτεία και τον έλεγχο «ανώτερων δικαστικών λειτουργών»: Δηλαδή σε ανθρώπους που βρίσκονται πολύ ψηλά στην ιεραρχία της δικαστικής εξουσίας (η οποία παρουσιάζεται εμμονικά ως «Δικαιοσύνη» ουδέτερη και ανεξάρτητη – χαρακτηριστικά που υφίστανται μόνο ως επικοινωνιακές επιφάσεις).
Η Αδειλίνη, ο Μπακαΐμης, η Κλάπα, η Αποστολάκη και ο Τσόγκας, όπως και δεκάδες άλλοι, κατέχουν τις θέσεις τους (γενικότερα, αλλά και στην υπόθεση των Τεμπών), επειδή έχουν ευθυγραμμιστεί με τη γραμμή του ελληνικού κράτους: Έχουν «επιλέξει» εκείνες τις «ερμηνείες της δικαιοσύνης» που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των κυβερνητικών αξιωματούχων και του κράτους –επίσημου και βαθέος– σε μια σειρά ζητημάτων που απλώνεται από την εξυπηρέτηση και (συγ)κάλυψη των οικονομικών συμφερόντων, τη νομική επιβάρυνση ή τον αποκλεισμό πολιτικών αντιπάλων, και κορυφώνεται στην εφαρμογή των πλέον εξειδικευμένων νομικών εργαλείων για την καταστολή του εσωτερικού εχθρού. Είναι τσουτσέκια του κράτους, και τίποτα παραπάνω. Αυτό είναι που μετράει περισσότερο από κάθε «αξιοκρατικό κριτήριο», ώστε να ανελιχθούν στις υψηλότερες βαθμίδες της δικαστικής εξουσίας.
Έργα και ημέρες
Ιωάννα Κλάπα
Η Ιωάννα Κλάπα ήταν μια από τις δυο βασικές ανακρίτριες στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής και συναποφάσισε τις προφυλακίσεις των τότε βουλευτών. Φρόντισε ώστε να «τακτοποιήσει» νομικά τη Χρυσή Αυγή, τη στιγμή που το κράτος –με την κυβέρνηση Σαμαρά στο τιμόνι– έκρινε ότι δεν χρειαζόταν άλλο να επενδύσει στη δράση της.
Ήταν πρόεδρος στο Πολιτικό Τμήμα του Αρείου Πάγου που έκοψε το κόμμα του Ηλία Κασιδιάρη από τις εκλογές, και πρόεδρος στο ανώτατο ειδικό δικαστήριο που καταδίκασε ομόφωνα τον πρώην υπουργό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Παππά, και τον επιχειρηματία Χρήστο Καλογρίτσα για τις τηλεοπτικές άδειες. Σε αυτές τις περιπτώσεις, φρόντισε να βγάλει από τη μέση τη δεξιά αντιπολίτευση της Ν.Δ., και να επικυρώσει μία από τις βασικές πολεμικές της Ν.Δ. απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τέλος, ήταν πρόεδρος κατά τη 2η δίκη του Επαναστατικού Αγώνα, την οποία ολοκλήρωσε χωρίς την παρουσία συνηγόρων υπεράσπισης, επιβάλλοντας ισόβια στον Νίκο Μαζιώτη για την έκρηξη στην ΤτΕ. Δίκασε την «επιμονή και τη συνέπεια του συντρόφου στη συνέχιση του ένοπλου αγώνα», με στόχο να λειτουργήσει «παραδειγματικά τόσο για τους ενεργούς αντάρτες πόλης, όσο και για συντρόφους που σκέφτονται τη συμμετοχή τους στις ένοπλες οργανώσεις».1
Γεωργία Αδειλίνη
Η βασική συνεισφορά της «εθνικής συγκαλύπτριας δολοφόνων» στην τρέχουσα κυβέρνηση είναι η αρχειοθέτηση του σκανδάλου υποκλοπών, όπου έκρινε πως ο νόμος τηρήθηκε κατά τη διαδικασία άρσεων απορρήτου, απορρίπτοντας το σενάριο χρήσης του κατασκοπευτικού λογισμικού Predator από την ΕΥΠ. Πρόκειται για το κουκούλωμα ενός από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, με πολύ βαθιά σημαινόμενα, αφού περιλαμβάνει παρακολούθηση πολιτικών αντιπάλων της ΝΔ, αλλά και δικών της υπουργών.
Η Αδειλίνη, ένας «άνθρωπος του νόμου», είναι αυτή που παρέπεμψε τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών στην εκκλησία· είναι αυτή που έδωσε πολιτική κάλυψη, στρέφοντας τον προβολέα μακριά από το έγκλημα, στη μεταφυσική της θρησκείας, λοιδορώντας τους νεκρούς και τους ανθρώπους τους.
Η ίδια έχει αναλάβει να ερευνήσει τις καταγγελίες των κατοίκων Φαρκαδόνας και Παλαμά Τρικάλων απέναντι στον Περιφερειάρχη Θεσσαλίας Κώστα Αγοραστό –έναν άλλο εμπλεκόμενο στην υπόθεση των Τεμπών– για το σπάσιμο φραγμάτων του Ενιπέα κατά την κακοκαιρία Daniel, ώστε να γλιτώσει το επικοινωνιακό κόστος από το ενδεχόμενο να πλημμυρίσει για άλλη μια φορά η πόλη της Καρδίτσας. Χωρίς πραγματική πίεση από τα κάτω, και αυτή η υπόθεση θα μείνει στην ιστορία με το πόρισμα ότι «όλα έγιναν σωστά».2
Σοφία Αποστολάκη
Η Σοφία Αποστολάκη είναι η προϊστάμενη της εισαγγελίας εφετών Λάρισας, έχοντας την υψηλή εποπτεία για όλες τις ανακριτικές πράξεις που διενεργούνται στη Λάρισα, επομένως και της υπόθεσης των Τεμπών μέχρι τις 25 Μάρτη3.
Στο ιστορικό της έχει την αγόρευση (ως εισαγγελέας) κατά την οποία δήλωσε πως «η αναρχική πολιτική ταυτότητα (και μόνο) ενός ανθρώπου χαρακτηρίζει και τις πράξεις του ως “τρομοκρατικές”, ενώ αν αυτός δεν είναι ενταγμένος σε κάποια οργάνωση λειτουργεί πάντα ως “μοναχικός λύκος”»4. Με αυτόν τον τρόπο καταδικάστηκαν με τον 187Α, τον νόμο για τις τρομοκρατικές οργανώσεις, μεμονωμένοι σύντροφοι. Η Αποστολάκη με την «ατομική τρομοκρατία» εισήγαγε μια πρωτοφανή νομική καινοτομία, υπηρετώντας τις βαθύτερες αντικατασταλτικές βλέψεις του κράτους.
Αντίσταση στη «δικαιοσύνη»
Η δικαιοσύνη χειραγωγείται. Συμβαίνει ήδη. Συνέβαινε πάντα. Η διάρθρωση της ηγεσίας του Άρειου Πάγου, με όλο το παραπάνω ιστορικό, είναι χαρακτηριστική.
Η δικαιοσύνη εκβιάζεται. Είτε από κυκλώματα «ισχυρών οικογενειών» (βλ. υπόθεση Έφης Τσιχλάκη, Χανιά) είτε απευθείας από τις υψηλότερες βαθμίδες του κράτους. Η δολοφονία Καλογήρου είναι μια κίνηση εκβιασμού της Αποστολάκη, η οποία εν τέλει οδήγησε στην απομάκρυνσή της. Ταυτόχρονα, είναι και μια κίνηση παραδειγματισμού προς τους δικαστικούς που θα συνεχίσουν στην υπόθεση: «Βαθαίνει το πράγμα, σκληραίνουν οι όροι, σοβαρευτείτε και προσέχτε!».
Η δικαιοσύνη του κράτους έχει μόνο μία σχέση με το δίκιο: Το διαστρεβλώνει συνεχώς, και αποπροσανατολίζει την κοινωνία. Στην υπόθεση των Τεμπών, αυτή η δικαιοσύνη θα κηρύξει πανηγυρικά την «αθωότητα» όλων εκείνων που η κοινωνία έχει ήδη δικάσει ως ενόχους για το μεγαλύτερο κρατικό έγκλημα της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού κράτους.
Για την αποκατάσταση της αλήθειας των από κάτω, και την υπεράσπιση των συμφερόντων των υποτιμημένων κομματιών της κοινωνίας, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να την αφήσουμε να κάνει τη δουλειά της.
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ
Ope Ope no Mi
Υποσημειώσεις
1. «Λοιπόν, καμιά φορά οι πλατείες μπορεί να λένε και βλακείες, όπως έλεγαν οι Αγανακτισμένοι». (Άδωνις Γεωργιάδης, υπουργός Υγείας, 20 Φεβρουαρίου 2025 – 8 μέρες πριν τη γιγαντιαία κάθοδο της κοινωνίας στον δρόμο)
2. «Παρέμβαση στο σπίτι της εφέτου Ι. Κλάπα Χριστοδουλέα» https://athens.indymedia.org/post/1584216/
3. «Τα Τέμπη ως στιγμή αφύπνισης στο διηνεκές της συγκάλυψης και της ατιμωρησίας», Παναγιώτης Αργυρού, Κοσμοδρόμιο
https://kosmodromio.gr/2025/02/03/τα-τέμπη-ως-στιγμή-αφύπνισης-στο-διηνε/
4. Στα τέλη του 2024 ο γιος της, Βασίλης Καλογήρου, εξαφανίζεται. Εντοπίζεται νεκρός στον Τύρναβο στις 17 Φλεβάρη. Η «επί μακρόν δικαιολογημένη απουσία» της Αποστολάκη χρησιμοποιείται ως αιτιολόγηση από την Αδειλίνη για την απομάκρυνσή της από την εποπτεία της υπόθεσης των Τεμπών, που ανατίθεται στον αντεισαγγελέα Λάμπρο Τσόγκα.
