Ραντεβού στον 9ο όροφο, ώρα 1:00μμ. Κλινική ημερήσιας νοσηλείας.
Ανοίγοντας την πόρτα του ασανσέρ αντικρύζω το πλήθος των ασθενών στο «σαλόνι». Όλοι φυσικά με τις μάσκες τους, προσπαθούν να κρατήσουν αποστάσεις και η τηλεόραση που παίζει στο διαπασών προσπαθεί να διασκεδάσει την ανυπομονησία τους! Ασθενείς και συνοδοί με το βλέμμα καρφωμένο στην ηλεκτρική πινακίδα να παρακολουθούν τα «νούμερα» αριστερά του ασθενή, δεξιά του γιατρού.
Αναμένουν με αγωνία τη δική τους σειρά!. Άνθρωποι-φιγούρες, ταλαιπωρημένοι από τη ζωή και την αρρώστια δείχνουν ιώβεια υπομονή. Πράγματι, στις ουρες του Θεαγενείου, σπάνια ξεσπούν καυγάδες. Ο πόνος και ο οδοστρωτήρας της «επάρατης» σε κάνουν αλληλέγγυο προς τον άλλον. Συχνά ο ένας ασθενής παρηγορεί τον συνασθενή του! Οι ώρες περνούν… Το ραντεβού από την 1:00 μ.μ. πραγματοποιείται στις 3:15 μ.μ. Εξουθενωμένη μπαίνω στο ιατρείο και εκεί συναντώ μια παράλληλη πραγματικότητα. Ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό επίσης εξουθενωμένο να αντιμετωπίζει καθημερνιά πλειάδα ασθενών. Χωρίς τις κατάλληλες υποδομές (κτηριακές, γραμματειακή υποστήριξη κ.λπ.) να προσπαθεί να υπηρετήσει τον κάθε ασθενή.
Ναι να υπηρετήσει! Στο Θεαγένειο γιατροί νοσηλευτές βοηθητικό προσωπικό υπηρετούν. Είναι ευγενέστατοι άκρως εξυπηρετικοί και με υψηλότατο επίπεδο γνώσεων και εμπειρίας. Άλλωστε εδώ και έξι χρόνια επισκέπτομαι συχνότατα το νοσοκομείο και συχνά φιλοξενούμαι σε αυτό, οπότε έχω τη βεβαιοτητα των όσων περιγράφω.
Στη συνέχεια μένω έκπληκτη όταν μαθαίνω πως όλη αυτή η καθυστέρηση και ταλαιπωρία οφείλεται στην ηλεκτρονική αναβάθμιση του συστήματος… Ας σοβαρευτούμε: Για ποια αναβάθμιση φροντίζουν οι ιθύνοντες, σε ένα νοσοκομείο απαρχαιωμένο, επιεικώς ακατάλληλο, που λειτουργεί χάρη στην ευσυνειδησία και το φιλότιμο των εργαζομένων!! Που δεν έχει ένα δεύτερο ασανσέρ για τους ασθενεις. Που δεν διαθέτει τουαλέτες στους κοινόχρηστους χώρους. Που στα εξωτερικά ιατρεία για να εξετάσει ο γιατρός τον ασθενή πρέπει η νοσοκόμα να κλειδώσει την πόρτα από μέσα, για να μην εισβάλει ο κάθε ανυπόμονος. Θα μου πείτε γιατί αναφέρω τέτοιες λεπτομέρειες… Γιατί αυτά είναι τα στοιχειώδη… Γιατί ολόκληρη η βόρεια Ελλάδα δεν διαθέτει ένα σύγχρονο αντικαρκινικό νοσοκομείο. Γιατί οι τοπικοί και πολιτειακοί «άρχοντες» δεν κάνουν απολύτως τίποτα στον τομέα της υγείας, για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Γιατί οι ασθενείς ξεκινούν νύχτα από την επαρχία για να «κερδίσουν» τα πέντε λεπτά της εξέτασης που τους αναλογούν! Γιατί οι γιατροί-νοσηλευτές και λοιπό προσωπικό δεν είναι υπεράνθρωποι άλλά ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Και όπως τα συστήματα έτσι και αυτοί έχουν τις αντοχές τους. Γιατί άλλοι θα θεραπευτούν… άλλοι θα πηγαινοέρχονται πολύ καιρό και άλλοι θα εξέλθουν από τον μάταιο τούτο κόσμο…
Σημασία έχει όμως να δοθούν κάποιες απαντήσεις σε αυτά τα «γιατί» και ειδικά στα πιο σημαντικά από αυτά που θέτω, αυτά που σίγουρα θέτουν οι ειδικοί και δεν εισακούονται. Κάποιοι επιτέλους πρέπει να ακούσουν και κάποιοι πρέπει να δώσουν λύσεις.
Το Θεαγένειο ξεπέρασε τον χρόνο, τον κατέλυσε… γιατί ο χρόνος σε αυτό κυλάει απαράλλακτα! Οι άνθρωποι όμως θα συνεχίσουν να νοσούν από καρκίνο και από… άλλες ασθένειες!!
Μια ασθενής με θέση νοσηλείας Γ´
