Η κυβέρνηση φέρνει για ψήφιση νέο «εργατικό» νομοσχέδιο που συμπεριλαμβάνει τις διατάξεις που επιτρέπουν την 13ωρη εργασία σε έναν εργοδότη. Έρχονται δηλαδή να κλείσουν τον κύκλο που άνοιξαν στον προηγούμενο νόμο για «δικαίωμα» εργασίας σε δύο εργοδότες με ανώτερο όριο τις 13 ώρες.
Θα ξεκινούσαμε από τη βασική αντίφαση του νόμου που φαίνεται να απασχολεί κύρια τη δημόσια σφαίρα, αν και δεν τη θεωρούμε τη σημαντικότερη. Αυτή δεν είναι άλλη από το εάν θα είναι «υποχρεωτικό» το 13ωρο ή όχι. Οι κρατικοί φορείς δηλώνουν σε όλους τους τόνους ότι το νομοσχέδιο προστατεύει την άρνηση του εργαζομένου και είναι μόνο εάν το «επιθυμεί» και ο ίδιος. Παρόλα αυτά, στο νομοσχέδιο δεν αναφέρεται πουθενά ρητά ή έστω υπόρρητα η «συναίνεση», αλλά υπάρχει μόνο η υποτιθέμενη δικλείδα του να έχεις πραγματικό λόγο να μην συνεχίσεις τη βάρδια πέραν του 8ώρου. Άρα, η άρνηση ισοδυναμεί με απόλυση, τραμπουκισμούς, δυσκολότερες βάρδιες και ό,τι άλλο κάνουν τα αφεντικά εις βάρος των εργαζομένων διαχρονικά.
Θεσμικά η συζήτηση κινείται έντονα σε αυτά τα θέματα, όχι κακώς προφανώς, αλλά δυστυχώς έτσι προσπερνιέται στο χάος της υπερπληροφόρησης η επιστροφή στο βασικό ερώτημα: μα γιατί 13 ώρες; Εδώ οι απαντήσεις είναι αφενός πιο περίπλοκες και αφετέρου αγγίζουν τον πυρήνα του κρατικού και εργασιακού παραλογισμού στο σήμερα.
Η δουλειά 13 ώρες τη μέρα, σε έναν ή πιο πολλούς εργοδότες, είναι σκλαβιά όπως και να το δει κάποιος, όσο «καλοί ή κακοί» είναι οι νόμοι που το θεσμοθετούν κτλ. Δεκατρείς ώρες στην εργασία, προσθέτοντας και τις αναγκαίες μετακινήσεις και αφαιρώντας τον ύπνο, μιλάμε για μηδαμινή πραγματική ζωή. Τι μας ωθεί να δουλέψουμε έτσι λοιπόν; Η κατάσταση που διαμορφώνεται, και δεν αγγίζει κανένα κρατικοδίαιτο κόμμα -άρα λείπει και από τον δημόσιο διάλογο- είναι η εν μέρει υποχρεωτική υπερεργασία που μεταφράζεται στην αύξηση του μικρού εισοδήματος. Έτσι, η διεκδικήσεις αυξήσεων καλύπτονται από τα ιλιγγιώδη 4% που μοιράζονται μια φορά τον χρόνο, και έχουμε να διεκδικούμε ξανά κεκτημένα, δύο αιώνων πριν, περί 8 ωρών εργασίας. Η οικονομία είναι πολεμική και μας το υπενθυμίζουν σε κάθε γωνία.
Με τα παραπάνω μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι ακόμη και αν το νομοσχέδιο αλλάξει και «προστατέψει» τους/τις εργαζομένους/εργαζόμενες στην άρνηση του 13ωρου, αυτό θα παραμείνει κενού νοήματος: εάν τα λεφτά δεν φτάνουν για το τέλος του μήνα, άρα θα «συναινέσεις» με το αφεντικό σου (λες και μιλάμε για αμοιβαία σχέση και όχι για σχέση εξάρτησης και εξαναγκασμού) να δουλέψεις όσες ώρες χρειάζεται αυτό, ώστε να αυξήσεις κι εσύ το πολυπόθητο εισόδημα.
Έχει φτιαχτεί ένα πλέγμα που μας βάζει να κυνηγάμε τη δουλειά, να κάνουμε εξαντλητικά ωράρια, δύο ή τρεις δουλειές και παρόλα αυτά να μας τα ξανά παίρνουν πίσω με άλλους τρόπους (τρόφιμα, φάρμακα, περίθαλψη, ενέργεια κτλ). Αυτό το πλέγμα να το σπάσουμε συθέμελα, να δώσουμε κάθε μάχη που είναι μπροστά μας, δηλαδή και ενάντια στο νομοσχέδιο αυτό, αλλά έχοντας το βλέμμα μας στραμμένο στο ότι δουλειά 8 ή 13 ή 23 ώρες είναι πάντα εις βάρος μας, δεν μας αφήνει χρόνο για πραγματική ζωή, αλλά μας καταστρέφει το μυαλό και το σώμα…
Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά, καμιά ειρήνη με τ’ αφεντικά
καρόσι
