4 Αυγούστου 2012 και η μεγάλη αστυνομική επιχείρηση «σκούπα», με την ονομασία «Ξένιος Ζευς» μπαίνει σε εφαρμογή. Μια σειρά πογκρόμ σε σπίτια, καταστήματα και χώρους συγκέντρωσης μεταναστών, στο κέντρο της Αθήνας, από αστυνομικούς και κάθε λογής τσιράκια τους, με προσαγωγές, συλλήψεις, βασανισμούς ξεκινούν, σε μια, όχι και τόσο τυχαία ημερομηνία. Ανάλογη επιχείρηση με αυτήν στην Αθήνα πραγματοποιείτε παράλληλα και στον Έβρο, στον οποίο, με το πρόσχημα της φύλαξης των συνόρων από τους Σύριους που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους λόγω του εμφυλίου που διαδραματίζεται στην χώρα τους, μεταφέρονται και 1.800 συνοριοφύλακες. Οι μετανάστες που συλλαμβάνονται, πρώτα στοχοποιούνται ως υπαίτιοι για όλα τα «κακά του κόσμου», και κατόπιν μεταφέρονται σε αυτοσχέδια στρατόπεδα συγκέντρωσης ή αλλιώς κέντρα κράτησης, (η ύπαρξη των οποίων για χρόνια κρυβόταν επιμελώς).
Στα παραπάνω δεδομένα ας προσθέσουμε και την εφαρμογή των προεδρικών διαταγμάτων, βάση των τροποποιήσεων που έγιναν στον νόμο 3386 του 2005, που αφορά τον χρόνο κράτησης, και ουσιαστικά τον παρατείνει έως δεκαοκτώ μήνες, από τρεις έως έξι που ήταν.
Όσα συμβαίνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα αστυνομικά τμήματα αποτελούν κοινό μυστικό. Οι συνθήκες κράτησης είναι από απαράδεκτες έως άθλιες. Στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής δεν υπάρχουν, η διατροφή των κρατουμένων εξαντλείται σε υποτυπώδεις μερίδες φαγητού, ενώ οι όποιες διαμαρτυρίες για τα παραπάνω αντιμετωπίζονται με ξύλο.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μαζί με τον «εσωτερικό εχθρό» (πλέον), έγιναν σημαία της ρητορικής μίσους του θεσμικού φασισμού, που πρώτα ανακοίνωσε τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, για να τα μετονομάσει στη συνέχεια σε «κλειστούς χώρους φιλοξενίας».
Οι μετανάστες όλο αυτό το διάστημα, παρότι δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση, απαντούν δυναμικά, με εξεγέρσεις και απεργίες πείνας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αγώνες που έρχονται να προστεθούν στις κινητοποιήσεις των μεταναστών μικροπωλητών, στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών, στην απεργία των αιγύπτιων ψαράδων στη Μηχανιώνα, στον αγώνα της Κωνσταντίνας Κούνεβα, στην απεργία πείνας των 15 μεταναστών εργατών στα Χανιά το 2008, στις κινητοποιήσεις των μεταναστών εργατών στη Μανωλάδα, διοργανώσεις πορειών με πρωτοβουλία μεταναστών (στη Θεσσαλονίκη τον Φλεβάρη του 2013 ως απάντηση στο θάνατο του Babakar N’Diye, και τον περασμένο Απρίλη για τα γεγονότα στη Μανωλάδα) κ.ά.
Δεν χρειάζεται η ιστορία να επαναληφθεί με τον ίδιο τρόπο για να αναγνωρίσουμε τη βαρβαρότητα. Δεν χρειάζονται φούρνοι και θάλαμοι αερίων για να γίνουν κάποιοι ευνόητοι παραλληλισμοί. Δεν χρειάζεται τελικά να γίνουν παραλληλισμοί. Πέρα από τις μιντιακές ερμηνείες υπάρχει η αμείλικτη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που έχει τόσο ανθρώπινες όσο και πολιτικές διαστάσεις. Η πραγματικότητα των ανθρώπων που ζουν σε ένα νομικό καθεστώς κυριολεκτικά ανυπαρξίας. Η πραγματικότητα των ανθρώπων που τιμωρούνται για τη «λαθραία» τους ύπαρξη.
Καλό θα ήταν να επισημανθεί τι αποτελεί είδηση και τι μιντιακή ερμηνεία. Είδηση λοιπόν δεν είναι ότι οι κρατούμενοι έβαλαν φωτιά στα κοντέινερ που έμεναν, αλλά το γεγονός ότι έμεναν σε κοντέινερ. Είδηση δεν είναι ότι εξεγέρθηκαν επειδή παρατάθηκε ο χρόνος κράτησής τους αλλά το γεγονός ότι σκανδαλωδώς και αυταρχικά παρατάθηκε, εξοικειώνοντάς μας με την επιβολή της μεθόδου της κράτησης αορίστου χρόνου.
Στην ίδια λογική μιντιακής σύγχυσης, προβάλλεται το ζήτημα των -πράγματι- άθλιων συνθηκών κράτησης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συσκοτίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ουσία του ζητήματος που είναι η ίδια η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Στρατόπεδα που φυλακίζονται όσοι μετανάστες δεν κατηγορούνται για κάποιο αδίκημα, παρά μόνο στερούνται τα έγγραφα που νομιμοποιούν την ύπαρξή τους. Θα εθελοτυφλούσε κανείς αν δεν αναγνώριζε την ανθρώπινη διάσταση στο ζήτημα των χωρίς χαρτιά μεταναστών, όμως επικεντρώνοντας σε αυτό μπορεί να υποβαθμιστεί η πολύ σημαντική πολιτική διάσταση του ζητήματος. Ανεξάρτητα από τον βαθμό πολιτικής συνείδησης, οι χωρίς χαρτιά μετανάστες είναι σάρκα από τη σάρκα της τάξης των αποκλεισμένων. Της τάξης των ανθρώπων που για μοναδικό τους εμπόρευμα έχουν την εργατική τους δύναμη και αδυνατούν να βρούνε αγοραστή. Των αποκλεισμένων από την τόσο απάνθρωπα απαιτητική πλέον μισθωτή εργασία. Αυτών που αφού περισσεύουν στο κεφάλαιο, εξοντώνονται.
Στις σημερινές συνθήκες οικονομικής κρίσης με τόση περισσευούμενη εργατική δύναμη, περισσεύει ακόμα και η πλήρως υποτιμημένη δύναμη των μεταναστών. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ένας από τους πολλούς τρόπους διαχείρισης που επιφυλάσσει το κεφάλαιο για την εργατική δύναμη που περισσεύει. Από την εγκληματοποίηση μέχρι τον καλτ κίνδυνο αλλοίωσης του ελληνικού DNA, μια μεγάλη γκάμα ρητορικής προσπαθεί να υποστηρίξει ιδεολογικά τις ανάγκες του κεφαλαίου, να απογυμνώσει νομικά και να εξουδετερώσει ό,τι δεν του είναι χρήσιμο.
Οι χωρίς χαρτιά μετανάστες, όπως μας διδάσκουν τα γεγονότα των τελευταίων μηνών (Μανωλάδα, Αμυγδαλέζα) δεν αποτελούν έναν παθητικό αποδέκτη των δεινών που τους επιφυλάσσει το κράτος. Αποτελούν υποκείμενο που εξεγείρεται, αντιστέκεται και αγωνίζεται ενάντια στην επιβαλλόμενη κοινωνική του θέση. Η αλληλεγγύη με τους μετανάστες-κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πρέπει να ξεπεράσει την θυματοποιητική συμπάθεια στην οποία συνήθως στηρίζεται, και να τεθεί στην προοπτική της διασύνδεσης του αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
gerakos
