Aναδημοσίευση από το Alerta
Στις 23 Ιουλίου 1996, μονάδα των ΕΚΑΜ εισβάλει στο επιβατηγό Πήγασος, επιχειρεί στην καμπίνα 53 που βρισκόταν ο αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος, και τον δολοφονεί.
Ο Χριστόφορος Μαρίνος, φοιτητής του Πολυτεχνείου, γνωστός για τη συμμετοχή του στους κοινωνικούς αναρχικούς αγώνες της εποχής, βρισκόταν στοχοποιημένος από το ελληνικό κράτος λόγω της ανένδοτης και μαχητικής στάσης του όλα τα χρόνια παρουσίας του. Από τις πρώτες του οργανωτικές προσπάθειες αποτέλεσε η Ένωση Αναρχικών στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Στο ευρύτερο ελληνικό κοινό, έγινε γνωστός μετά τη σύλληψή του στη λεγόμενη Μάχη της Καλογρέζας τη 1η Οκτωβρίου 1987, όταν και είδε τον σύντροφο και φίλο τουν Μιχάλη Πρέκαν να εκτελείται από τις αστυνομικές δυνάμεις που είχαν περικυκλώσει το σπίτι όπου είχε διαφύγει. Ο Μαρίνος, που αρχικά είχε διαφύγει μαζί με τον Πρέκα στο διαμέρισμαν και είχε δει νωρίτερα τον σύντροφό του Κλέαρχο Σμυρναίο να συλλαμβάνεται, παραδίνεται. Ωστόσο, ένας όχλος από ασφαλίτες με πολιτικά ρούχα προσπαθούν να τον λιντσάρουν, προσποιούμενοι ότι αποτελούσαν ένα αυθόρμητο αγανακτισμένο πλήθος πολιτών. Τον ξυλοδαρμό και μετέπειτα βασανισμό του, αναλαμβάνουν οι ειδικές δυνάμεις, αποδίδοντας τα χτυπήματα αργότερα στο «αγανακτισμένο πλήθος».
Ο Χριστόφορος Μαρίνος αρχικά προφυλακίζεται. Όταν βγαίνει πια από την προφυλάκισή του και όντας διωκόμενος διαφεύγει στην Ουγγαρία, απ’ όπου τον απαγάγουν και τον μεταφέρουν πίσω στην Ελλάδα. Φυλακίζεται πάλι για ένα διάστημα μέχρι και τον Φεβρουάριο του 1992, όπου μετά από 18 μήνες προφυλάκιση και δυόμισι χρόνια δικαστικής περιπέτειας, Σμυρναίος και Μαρίνος αθωώνονται ομόφωνα από το μεικτό ορκωτό δικαστήριο της Αθήνας για την υπόθεση της Καλογρέζας, και αφήνεται ελεύθερος.
Ωστόσο, από τότε και έπειτα, ο Χριστόφορος Μαρίνος αποτέλεσε έναν από τους συνήθεις ύποπτους για την ελληνική αστυνομία, που προσπαθούσε επανειλημμένα να τον συνδέσει με τις επαναστατικές οργανώσεις και επιθέσεις της εποχής.
Η στιγμή για μια νέα απόπειρα εξοντωτικής φυλάκισής του έρχεται το 1995 με τη σύλληψή του από την κρατική ασφάλεια με την κατηγορία της συμμετοχής στη ληστεία του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας, στην οποία σκοτώθηκε ο ταμίας Δημ. Mαντούβαλος. Η σύλληψη αυτή, αποτελεί και την αφορμή για τη ρήξη και απομάκρυνσή του από μερίδα του αναρχικού χώρου και πρώην συντρόφων του. Ο Μαρίνος θεωρώντας άδικες τις κατηγορίες και τους όρους που του επιβλήθηκαν, προχωράει σε σκληρή απεργία πείνας για 69 ημέρες, όπου σύμφωνα με οικείους του, είχαν σημαντικό αντίκτυπο στην ψυχική του υγεία. Εν τέλει αποφυλακίζεται αλλά του ορίζονται περιοριστικοί όροι, μεταξύ αυτών και του κατ’ οίκον περιορισμού, που προέβλεπε ότι δεν θα έπρεπε να απομακρύνεται από τη Ν. Φιλαδέλφεια μεταξύ 11 το βράδυ και 7 το πρωί.
Τη νύκτα της 5ης Ιουλίου 1996, μετά από επίθεση που πραγματοποιείται στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη, και τον τραυματισμό του αστυνομικού φρουρού Νίκου Βαϊόπουλου, ο Χριστόφορος Μαρίνος παρουσιάζεται για άλλη μία φορά ως ο βασικός ύποπτος. Ωστόσο, και παρ’ όλους τους περιοριστικούς όρους που βρισκόταν, οι αρχές δεν προχωρούν στη σύλληψή του, προφασιζόμενες ότι προσπαθούσαν να δέσουν τα στοιχεία, και έτσι παραμένει ελεύθερος. Για τη συγκεκριμένη επίθεση, και τη μετά θάνατον απόδοσή της στον Χριστόφορο Μαρίνο, σημαντικό ρόλο έπαιξε η κατάθεση του φερόμενου ως συνοδού του στην επίθεση, Π. Δριμύλη. Η κατάθεσή του, ωστόσο, εξακολουθούσε να αμφισβητείται ακόμα και από τα ΜΜΕ της εποχής, καθώς έπεφτε σε πολλές αντιφάσεις και διαφορές με τους υπόλοιπους αυτόπτες μάρτυρες.
Τον Ιούλιο του 1996, αρνούμενος να παραμείνει «αιχμάλωτος», επιβιβάζεται με τη σύντροφό του στο καράβι και φεύγει για τη Σέριφο, στην οποία τελικά δεν αποβιβάζεται, και επιστρέφει με το καράβι στον Πειραιά, για να καταθέσει στις αρχές για την υπόθεση της επίθεσης στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Οι αστυνομικές δυνάμεις που τον παρακολουθούσαν στενά, των περιμένουν στο λιμάνι, και αφού αποβιβάζεται η σύντροφός του, μία μονάδα των ΕΚΑΜ, του ίδιου σώματος που είχε δολοφονήσει τον Μ. Πρέκα, εισβάλει στην καμπίνα 53 στην οποία βρισκόταν και τον δολοφονεί. Σύμφωνα με την αφήγηση των ελληνικών αρχών, ο Χριστόφορος Μαρίνος χρησιμοποίησε όπλο που κατείχε και αυτοκτόνησε. Οι οικείοι και σύντροφοί του αμφισβήτησαν έντονα αυτή την εκδοχή.
Η αταλάντευτη στάση του Χριστόφορου Μαρίνου ως προς την κατεύθυνση της αναρχικής επαναστατικής οργάνωσης και των μέσων που αυτή έπρεπε να φέρει, τον είχε καταστήσει βασικό εχθρό του ελληνικού κράτους, αλλά και για μερικούς πρώην συντρόφους του αμφιλεγόμενο πρόσωπο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Μαρίνος, αποτέλεσε κεντρική φιγούρα του διαμορφώμενου αναρχικού χώρου της εποχής, και έμεινε πιστός στις ιδέες και απόψεις του μέχρι την τελευταία του στιγμή. Ο θάνατός του, θα αποτελεί για πάντα από τους συντρόφους-ισσες και οικείους ακόμα μία στυγνή κρατική δολοφονία.
Αφίσες αλληλεγγύης και μνήμης για τον Χριστόφορο Μαρίνο:
https://arxeio2147.espivblogs.net/archives/category/gegonota/christoforos-marinos
