Για όσους δεν άκουσαν, πριν λίγο καιρό και με αφορμή τη δολοφονία μιας ηλικιωμένης γυναίκας με σκοπό τη ληστεία στην κοντινή Επισκοπή, ξέσπασε εκ μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας των κατοίκων μια χωρίς τοπικό προηγούμενο τρομοκρατία εναντίον όλων ανεξαιρέτως των μεταναστών που ζούσαν εκεί. Ξυλοδαρμοί, νυχτερινές εισβολές σε σπίτια με κουκούλες και λοστούς, απειλές και τελεσίγραφα για αποχώρηση των μεταναστών απ’ το χωριό, έδιναν κι έπαιρναν για μέρες…
…Ρατσισμός σημαίνει να επιτίθεσαι στον άλλο γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που έκανε. Στην προκειμένη περίπτωση, τις μέρες που εκδηλώνονταν όλα τα παραπάνω, δεν υπήρχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο πως το έγκλημα το είχε κάνει μετανάστης. Όχι πως αν υπήρχε (αλλά ακόμα και τώρα που συνελήφθησαν δύο Ρουμάνοι οι οποίοι φέρονται ως δράστες) τα αίσχη που έγιναν θα ήταν δικαιολογημένα – κι αυτό για πολλούς λόγους, που δεν αρκεί εδώ ο χώρος για να αναφέρουμε. Ο κυριότερος όμως είναι, πως η «τιμωρία» που επιβάλλεται με γνώμονα τη συλλογική ευθύνη, όπως έγινε στην Επισκοπή, εφαρμόστηκε για πρώτη φορά –με τις γνωστές συνέπειες και σε τούτο τον τόπο– από τους Ναζί. Αυτό το γεγονός, πέρα από τις θηριωδίες των τελευταίων που επαναφέρει στη μνήμη (κι από τις οποίες μπορεί να υπέφεραν και οι ίδιοι οι πρόγονοι όσων κατοίκων της Επισκοπής συμπεριφέρθηκαν τώρα με τον ίδιο βάρβαρο τρόπο…), είναι άκρως ανησυχητικό, γιατί αποκαλύπτει μια αποκρουστική διεργασία που σήμερα κερδίζει έδαφος καθημερινά: τον ραγδαίο εκφασισμό της κοινωνίας.
Δεν ισχυριστήκαμε ποτέ ότι οι μετανάστες δεν κάνουν εγκλήματα. Όμως, όποια άλλη κοινωνική ομάδα και να ‘ταν στη θέση τους στην περίπτωση αυτή (τσιγγάνοι, έλληνες μουσουλμάνοι, «φρικιά» κ.λπ.), τα ίδια θα πάθαινε. Αρκεί να ήταν σε υποδεέστερη θέση σε σχέση με την κυρίαρχη ομάδα, και να είχε τεχνηέντως στοχοποιηθεί από το μπλοκ εξουσίας (πολιτικούς, ΜΜΕ κ.λπ.), όπως μεθοδικά γίνεται 20 χρόνια τώρα με τους μετανάστες, για να στραφεί αλλού η προσοχή ή η οργή της «κοινής γνώμης», και όχι στους πραγματικούς αυτουργούς των προβλημάτων. Ούτε ισχυριζόμαστε πως μόνο οι κάτοικοι της Επισκοπής είναι ικανοί να κάνουν τέτοια πογκρόμ. Γιατί «εκφασισμός της κοινωνίας» μπορεί να σημαίνει ενίσχυση ενός ψυχισμού βασισμένου στον ανορθολογισμό, και κατά συνέπεια ενός τρόπου σκέψης παράλογου, δηλαδή μη σύμφωνου με την πραγματικότητα, όμως για να κερδίσει έδαφος κάτι τέτοιο, πρέπει μέσα στην πραγματικότητα αυτή να ενταθεί η ανασφάλεια, ο φόβος, η στέρηση του νοήματος και της ποιότητας ζωής. Κι αυτή η κατάσταση εξαπλώνεται σήμερα σε όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα, που κάλλιστα κάποια στιγμή θα μπορούσαν να εκτονωθούν με τον ίδιο διεστραμμένο τρόπο ενάντια σε κάθε Άλλο, κατάλληλο για αποδιοπομπαίο τράγο.
Εδώ επισημαίνουμε ότι για να δοθούν οι σωστές απαντήσεις σε ένα πρόβλημα, πρέπει να τεθούν πρώτα σωστά οι ερωτήσεις. Ρωτάμε λοιπόν:
Ποιοί είναι οι πραγματικοί και κύριοι υπαίτιοι για την αυξανόμενη ανασφάλεια, τον φόβο και τη στέρηση; Είναι οι κάθε λογής «Διαφορετικοί» (που μάλιστα ζούσαν για χρόνια δίπλα μας, όπως στην Επισκοπή…) ή όσοι αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς με γνώμονα μόνο τα προνόμιά τους, και ψηφίζουν τους νόμους που από πάντα (ειδικά όμως τα δύο τελευταία χρόνια), εκτοξεύουν στα ύψη τη φτώχεια, την ανεργία κι επομένως και την εγκληματικότητα;
Τώρα που διώχτηκαν οι μετανάστες απ’ την Επισκοπή (και την κάθε επόμενη Επισκοπή) κι ο τόπος γέμισε περιπολικά, θα πάψει να υπάρχει αβεβαιότητα για το αύριο, στέρηση και έγκλημα; Κι αν το τελευταίο ξανασυμβεί, από κάποιο Έλληνα την επόμενη φορά, τότε τι θα κάνουν οι ντόπιοι; Αν θέλουν να ‘ναι συνεπείς με τις επιλογές τους, θα πρέπει να εξαπολύσουν την ίδια βία ενάντια σε όλους εμάς ανεξαιρέτως ή και ενάντια στους ίδιους τους…εαυτούς τους, εφόσον ο δράστης αποδειχτεί πως είναι απ’ το χωριό. Αποκαλύπτει αυτό τον παραλογισμό το πογκρόμ που έκαναν ή όχι;
Τέλος, τι είδους «αύριο» θέλουμε όλοι/ες μας; ένα ζοφερό σκηνικό βίας που οδηγεί τελικά στον αλληλοσπαραγμό όλων εναντίον όλων χάριν της καλοπέρασης των λίγων που θα χαίρονται, ή τον κοινό αγώνα όλων εμάς των «από κάτω» εναντίον αυτών των τελευταίων, των συνθηκών «ζωής» που μας επιβάλλουν, αλλά και του κάθε ρατσισμού, για το όνειρο μιας κοινωνίας αυτάρκειας, αλληλεγγύης, ελευθερίας, ισότητας, κοινότητας και απόλαυσης;
Ποιος θα σκοτώνει για μερικά ευρώ σε μια τέτοια κοινωνία; Και ποιος δεν την επιθυμεί, εκτός από τα (ελληνικά και ξένα) αφεντικά μας;
Ανέστιος
