από τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη
Η φυσική και ηθική εξόντωση των επαναστατών αγωνιστών και των πολιτικών κρατουμένων, ή ο εξαναγκασμός τους στην πολιτική αποκήρυξη και μετάνοια, είναι διαχρονικά στόχος του κράτους και του κεφαλαίου. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού τα κράτη δημιούργησαν ειδικές συνθήκες κράτησης και απομόνωσης γι’ αυτούς που πήραν τα όπλα ενάντια στο καθεστώς, γι’ αυτούς που αποκαλούν «τρομοκράτες».
Ένα από παραδείγματα ειδικής κράτησης σήμερα είναι το ιταλικό μοντέλο βάσει του άρθρου 41 bis. Σύμφωνα με τον ιταλικό νόμο, δίνεται το δικαίωμα στον υπουργό «Δικαιοσύνης» να άρει τους κανόνες μεταχείρισης κάποιων κρατουμένων, και να διατάξει τη μεταγωγή τους σε ειδικές συνθήκες κράτησης. Οι ειδικές συνθήκες που βασίζονται στο άρθρο 41 bis, επιβάλλουν την πλήρη κοινωνική και αισθητηριακή απομόνωση, τον περιορισμό των επαφών με άλλους κρατούμενους, τον περιορισμό επισκεπτηρίων σε ένα (1) τον μήνα με συγγενείς, όχι με φυσική επαφή αλλά με διαχωριστικό τζάμι, τον περιορισμό ή την απαγόρευση αλληλογραφίας και της κατοχής βιβλίων, συρρικνώνει τον προαυλισμό των κρατουμένων σε μία (1) ώρα την ημέρα, και αυξάνει τον χρόνο εγκλεισμού στο κελί.
Αυτές οι συνθήκες είναι μια μορφή βασανισμού με στόχο να τσακίσει τους αγωνιστές κρατούμενους αλλά και γενικά όσους/όσες βρίσκονται σε αυτό το καθεστώς.
Σε αυτό το καθεστώς βρίσκεται από τις 5 Μαΐου 2022, στη φυλακή Μπανκάλι (Bancali στο Sassari) της Σαρδηνίας, με εντολή της πρώην υπουργού «Δικαιοσύνης», Marta Cartabia, ο αναρχικός σύντροφος Αlfredo Cospito, o οποίος είναι καταδικασμένος για ενέργειες της άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI-Informale). Από τις 20 Οκτωβρίου ο σύντροφος έχει ξεκινήσει απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς απομόνωσης. Σε αλληλεγγύη με τον σύντροφο Αlfredo κάνουν επίσης απεργία πείνας οι σύντροφοι Juan Sorroche από τις 25 Οκτωβρίου, ο Ivan Alocco (φυλακισμένος στη Γαλλία) από τις 27 Οκτωβρίου, και η συντρόφισσα Αnna Beniamino από τις 7 Νοεμβρίου.
Η κατασταλτική αυτή πολιτική των κρατών με τις ειδικές συνθήκες κράτησης είναι κάτι που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες και έχει εξελιχθεί και γιγαντωθεί.
Την αρχή την έκαναν οι ΗΠΑ, ήδη από την δεκαετία του 1960, με τις μονάδες υψίστης ασφαλείας στο εσωτερικό των φυλακών όπου κρατήθηκαν μέλη οργανώσεων όπως π.χ. οι Μαύροι Πάνθηρες και ο ΒLA.
Τη δεκαετία του ’70, το δυτικογερμανικό κράτος έφτιαξε τα λευκά κελιά στο Σταμχάιμ (Stammheim) όπου κρατήθηκαν τα μέλη της RAF, τέσσερις εκ των οποίων σκοτώθηκαν εκεί μεταξύ 1976 και 1977.
Η Βρετανία έφτιαξε ειδικές συνθήκες κράτησης για τους κρατούμενους του IRA, μέσα στις οποίες 10 κρατούμενοι πέθαναν από απεργία πείνας το 1981. Αυτό συνέπεσε με την τότε μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Θάτσερ, που αναιρούσε το προηγούμενο καθεστώς, μην αναγνωρίζοντας την πολιτική ιδιότητα των κρατουμένων μαχητών του IRA.
Στην Ισπανία ειδικές συνθήκες κράτησης αποτέλεσαν οι μονάδες FIES, ενώ το 2000 το τουρκικό κράτος δημιούργησε τις φυλακές F, για να απομονώσει και να τσακίσει τους επαναστάτες αγωνιστές οι οποίοι μέχρι τότε ζούσαν σε κοινότητες, ομαδικά σε θαλάμους. Όταν οι Τούρκοι επαναστάτες αγωνιστές έκαναν απεργία πείνας, τον Δεκέμβριο του 2000, πολλοί δολοφονήθηκαν μετά από επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού.
Η μεγάλη υποκρισία των κρατών και των δικαστικών αρχών είναι ότι ενώ δεν αναγνωρίζουν την ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου ούτε του πολιτικού αντιπάλου έξω από το κρατικό αντιπροσωπευτικό σύστημα, εφαρμόζουν ειδικούς νόμους, τους λεγόμενους «αντιτρομοκρατικούς», διεξάγουν ειδικά δικαστήρια μέσα στις φυλακές, και διαμορφώνουν ειδικές συνθήκες κράτησης για τα μέλη οργανώσεων αντάρτικου, για τους επαναστάτες αγωνιστές.
Το ιταλικό κράτος είναι από τα πιο καινοτόμα στην εξέλιξη αυτής της κατασταλτικής πολιτικής.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ενώ το ιταλικό κράτος αντιμετώπιζε ένα αντάρτικο υψηλής έντασης, εκσυγχρονίζει το ποινικό του οπλοστάσιο με την εισαγωγή «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας, ενώ δημιουργεί παράλληλα ειδικές φυλακές ή ειδικές πτέρυγες ασφαλείας που προορίζονται πρωτίστως για τα μέλη των οργανώσεων αντάρτικου, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Υπήρξε επίσης ο νόμος Κoσίγκα (Cossiga) που εφαρμόστηκε από το 1978 ως το 1983, που νομιμοποιούσε τα βασανιστήρια για την απόσπαση πληροφοριών για την εξάρθρωση των οργανώσεων αντάρτικου, ενώ ψηφίστηκαν και οι νόμοι για τους μετανοημένους.
Το καθεστώς κράτησης σύμφωνα με το άρθρο 41 bis είναι εξέλιξη αυτής της κατασταλτικής πολιτικής προς το χειρότερο. Εκτός από τον σύντροφο Cospito, σε αυτό το καθεστώς βρίσκονται και οι τρεις (3) πολιτικοί κρατούμενοι, μέλη των νέων Ερυθρών Ταξιαρχιών, που συνελήφθησαν το 2003, οι Nadia Lioce, Marco Mezzasalma και Roberto Morandi. Μια άλλη συντρόφισσα κρατούμενη των νέων Ερυθρών Ταξιαρχιών, η Diana Blefari, η οποία κρατείτο για χρόνια σε απομόνωση στο καθεστώς 41 bis, αυτοκτόνησε.
Είναι σίγουρο ότι και εδώ στην Ελλάδα το κράτος ονειρεύεται παρόμοιες συνθήκες κράτησης για τους επαναστάτες αγωνιστές.
Μια πρώτη προσπάθεια να δημιουργηθούν τέτοιες συνθήκες ήταν οι φυλακές τύπου Γ΄ το 2014, που φτιάχτηκαν πρωτίστως για τους καταδικασμένους για ένοπλη δράση, όμως καταργήθηκαν μετά από απεργία πείνας των πολιτικών και αναρχικών κρατουμένων την άνοιξη του 2015.
Σήμερα με τον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα που ψήφισε πρόσφατα η κυβέρνηση της ΝΔ διαμορφώνονται φυλακές ή πτέρυγες «αυξημένης ασφαλείας» που μεταξύ άλλων προορίζονται και για κρατούμενους που έχουν καταδικαστεί για αντάρτικο –άρθρο 19Α του Σ.Κ.–, δηλαδή σύμφωνα με τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο, τον 187Α, όπως και για άλλους «απείθαρχους» κρατούμενους. Σε αυτές τις φυλακές «αυξημένης ασφαλείας» μέχρι στιγμής δεν υπάρχει σαφές πλαίσιο ως προς το τι συνθήκες θα επικρατούν στο εσωτερικό τους, αλλά είναι πολύ πιθανό ότι το ελληνικό κράτος θα αποπειραθεί να εφαρμόσει συνθήκες απομόνωσης κατά τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πρότυπα, κατά προσέγγιση του ιταλικού άρθρου 41 bis, δηλαδή θα αναιρέσει τους κανόνες μεταχείρισης των κρατουμένων όπως ισχύει στις υπόλοιπες ελληνικές φυλακές.
Οι αγώνες ενάντια σε τέτοιες συνθήκες κράτησης, οι οποίες αποτελούν μορφές βασανισμού, είναι επιτακτικοί μέσα στα πλαίσια του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.
Γι’ αυτό και κανείς κρατούμενος όπως ο σύντροφος Αlfredo Cospito δεν θα πρέπει να μένει μόνος του.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑLFREDO COSPITO
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ/ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ/ΕΣ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ/ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ
Τα φυλακισμένα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης,
15/11/2022
