Σύντροφοι/ισσες
Ας δούμε πέρα από τη μύτη μας, ας εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες…
Άσχετα με το πώς κρίνει κανείς το κίνημα των πλατειών, ή κατά πόσο πιστεύει στις επαναστατικές προοπτικές που ανοίγονται μέσα από αυτό (ή όχι) θα πρέπει να κάνουμε κάποιες στρατηγικές αναλύσεις, εκτιμήσεις, κινήσεις, να βάλουμε συγκεκριμένους στόχους. Το παρακάτω κείμενο είναι κάποιες σκέψεις πάνω και πέρα από τη διακήρυξη της Συνέλευση Αλληλεγγύης Ηρακλείου. Θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως ακροβατισμός, αλλά μήπως η εποχή το απαιτεί; Ας το πάρουμε από την αρχή.
Μια σύντομη ανάλυση
Η πολιτικό-οικονομικό-κοινωνική φάση που περνάει το σύστημα, είναι κάτι παραπάνω από ρευστή. Παγκόσμια εμφανίζονται ρήγματα. Όλα δείχνουν πως ο 21ος αιώνας θα είναι αυτός που όλοι μας ποθούσαμε. Τα καθεστώτα χάνουν την κοινωνική νομιμοποίησή τους. Εξεγέρσεις παντού. Διαφαίνεται μια πλήρης αδυναμία διαχείρισης κρίσεων από μεριάς του εχθρού. Αποκορύφωμα… τα καλύτερα είναι ακόμη μπροστά μας: Από τη μια το εξωτερικό χρέος των ΗΠΑ, και από την άλλη η αδυναμία της Ιαπωνίας, η απροθυμία τις Κίνας και των πετρέλαιο-παραγωγών χωρών να συνεχίζουν να αγοράζουν τα ομόλογά τους (ΗΠΑ), οδηγούν αναγκαστικά σε υποτίμηση του δολαρίου και σε βάθεμα της κρίσης στο δεύτερο μισό του 2011. Στη δικιά μας περίπτωση τώρα, δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας έτσι και αλλιώς. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να λέει (μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) ότι δεν θα πάει σε εκλογές, αλλά αυτό είναι διακαείς πόθοι. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας είναι η μοναδική επιλογή που έχουν οι μέχρι τώρα κυρίαρχοι (πριν την επιβολή ευρωπαϊκής αστυνομικό-στρατιωτικής για την ολοκλήρωση της ήδη υπάρχουσας οικονομικής δικτατορίας).
Μια Εκτίμηση
Στην περίπτωση κυβέρνησης εθνικής ενότητας, το σχήμα εξουσίας αυτό θα κληθεί να εκτονώσει την κοινωνική δυσαρέσκεια, και να διαχειριστεί το φαινόμενο των αγανακτισμένων, αν θέλει να έχει κάποιο μέλλον. Αναγκαστικά θα πρέπει να βρει τρόπο να εξευμενίσει το πλήθος, και δεν υπάρχει άλλος από την υποχώρηση και την ικανοποίηση κάποιων κοινωνικών αιτημάτων ώστε να αποφύγει την έκρηξη.
Εδώ θα πρέπει να ανοίξουμε μια παρένθεση και να εξετάσουμε (πολύ σύντομα) ένα άλλο σενάριο, αυτό της καταστολής. Αν υποθέσουμε πως η κυριαρχία επιλέξει τη σύγκρουση, θα ανοίξει τους ασκούς του αιόλου, με συνέπεια αυτά που είδαμε και βλέπουμε να εξελίσσονται στις αραβικές χώρες. Το θετικό για εμάς είναι ότι και σε αυτήν την περίπτωση θα είμαστε σε θέση να πετύχουμε τους μεσοπρόθεσμους στόχους μας, στους οποίους θα αναφερθώ παρακάτω, αν φυσικά τους επιλέξουμε.
Και στις δύο περιπτώσεις θα πρέπει να εξετάσουμε την εξέγερση στην Τυνησία και την Αίγυπτο για να έχουμε έναν μπούσουλα. Γιατί το να γίνουμε Λιβύη ή Συρία δεν είναι πιθανό σενάριο. Παρατηρώντας τις εξελίξεις βγαίνει το συμπέρασμα πως αν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποια κοινωνική δυναμική, αυτή δεν βρίσκεται σίγουρα στην αριστερά (η οποία για άλλη μια φορά βάζει τα δυνατά της ώστε να κάνει τον καπιταλισμό καλύτερο), αλλά ούτε και στον Α/Α χώρο που μετά τον Δεκέμβρη του 2008 έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Τι μένει λοιπόν; Η Σπίθα; Το Λάος; Μπα. Οι αγανακτισμένοι, αυτό το ρευστό συνονθύλευμα όλων των παραπάνω (και άλλων), θα παίξουν κυρίαρχο ρόλο στη διαμόρφωση του άμεσου μέλλοντος, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Μια κίνηση
Θα πρέπει (με όλη την απεχθή καταναγκαστικότητα του όρου αυτού) να οπλιστούμε με υπομονή και ψυχραιμία, να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να κάνουμε μακροβούτι μες στον βόθρο που ονομάζεται κοινωνία, μέρος της οποίας είμαστε. Στις πλατείες και τους δρόμους είναι η θέση μας, εκεί ήταν πάντα. Εκεί θα πρέπει να προωθήσουμε το ζήτημα της καταστολής και των κρατουμένων, με βασικό επιχείρημα πως στους αγώνες που έρχονται τα ζητήματα αυτά θα αφορούν ΟΛΟΥΣ-ΕΣ όσους-ες συμμετέχουν σε αυτούς. Και για να ακουστεί και αυτό, όσοι/ες δεν θέλουν να λερώσουν τα χεράκια τους, και συμβάλλουν έτσι συνειδητά ή όχι στο να εξελιχτεί η κατάσταση στις πλατείες προς το αντίπαλό στρατόπεδο, θα έχουν βαριές, πολύ βαριές ευθύνες.
Ένας στόχος και ένα δίδαγμα από την Τυνησία
Όπως προαναφέρθηκε παραπάνω, η κυριαρχία έχει δύο επιλογές. Αργά η σύντομα θα πρέπει να επιλέξει καταστολή ή υποχώρηση. Και στις δύο ανοίγονται κάποιες προοπτικές για εμάς. Το ψωμοτύρι τού ότι δεν έχουμε αιτήματα, θέλουμε την ολοκληρωτική καταστροφή του κόσμου και τίποτα λιγότερο θα πρέπει να επανεξεταστεί (είπε ο Δεκέμβρης του 2008). Η αντίληψη αυτή έχει όρια, και είναι μαλακία να παριστάνουμε πως δεν τα βλέπουμε. Από τη στιγμή που διαμορφώνεται μια κίνηση (με αρκετά «δικά μας» χαρακτηριστικά) που ίσως και να έχει τη δυναμική να στριμώξει την κυριαρχία, έστω και για λίγο, θα πρέπει να δουλέψουμε ώστε την κρίσιμη στιγμή (η 15 του Ιούνη είναι μια τέτοια) μέσα στα αιτήματα που θέτουν οι πλατείες να υπάρχουν:
Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ
Η ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ και ΑΜΝΗΣΤΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ
Και εσείς σύντροφοι/ισσες που βρίσκεστε όμηροι, δίχως και τη δικιά σας συμβολή η επίτευξη των παραπάνω στόχων είναι αδύνατη, αν το καταφέρουμε όμως θα μας έδινε μία ανάσα ώστε να αναδιπλωθούμε, να πυκνώσουμε τις τάξεις μας και να ξανά-εφορμήσουμε, πιο πολλοί, πιο δυνατοί. Θα ήταν ευχής έργο να ήμασταν σε θέση να καταργήσουμε κράτος, κεφάλαιο και φυλακές, και προς αυτήν την κατεύθυνση θα πορευόμαστε, ως την επανάσταση. Αλλά αυτή τη στιγμή, σίγουρα θα ήταν υπερβολή να λέμε ότι θα κάνουμε επανάσταση από τη στιγμή που δεν υπάρχουν ούτε οι οργανωτικές δομές για κάτι τέτοιο, ή έστω μία συνέλευση που να θέτει τέτοιους στόχους. Με κάθε σεβασμό στις επιλογές σας, όταν κάνεις άλματα είναι σχεδόν σίγουρο πως θα προσγειωθείς ανώμαλα. Βήμα βήμα προχωράς, έτσι φτάνει κανείς τον στόχο του.
Αν είμαστε τυχεροί, θα έχουμε ένα καλοκαίρι να σκεφτούμε, να συζητήσουμε, να βρεθούμε, να πράξουμε ώστε να είμαστε έτοιμοι στην ώρα μας. Προς το παρόν ας ανοίξουμε τα δύο ζητήματα αυτά στις συνελεύσεις πλατιών και γειτονιών στις οποίες συμμετέχουμε, ας επιδιώξουμε ψηφίσματα πάνω σε αυτά, ας αρθρώσουμε λόγο, ας μοιραστούν κείμενα, ας μπουν πανό, ας μην αφήσουμε τους ανθρώπους που έδωσαν τα πάντα για την κοινωνική απελευθέρωση μόνους και έξω από τους σημερινούς αγώνες. Ο χρόνος τρέχει…
…η κουβέντα άνοιξε
Carpe Diem
