Ο σύντροφος Χρυσοβαλάντης Πουζιαρίτης είναι ο μοναδικός κρατούμενος του κράτους από την επέτειο μνήμης του Α. Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβρη του 2009. Από τις φυλακές Διαβατών, όπου εκτίει την εξοντωτική ποινή κάθειρξης 9 χρόνων και 3 μηνών, μας έστειλε το παρακάτω γράμμα:
Για να επιβιώσουμε με τους δικούς μας όρους πρέπει να διαγράψουμε όλα αυτά που μας έμαθαν, που προσπάθησαν να μας επιβάλουν, που προσπάθησαν να τυπώσουν στο μυαλό μας, όλους τους κανόνες, τα ιδανικά, τα πρόσωπα, την κοινωνία τους!
Βλέπω τη δυστυχία και τη μιζέρια παντού γύρω μου. Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι, δεδομένου ότι έχουν σπείρει στη ζωή της πλειοψηφίας ένα καπιταλιστικό μοντέλο διαβίωσης, καταφέρνουν να τους χειραγωγούν διαταράσσοντας το μοντέλο αυτό, κατασκευάζοντας μια οικονομική κρίση κι εξαπολύοντας μορφές κοινωνικής τρομοκρατίας, γιατί μόνο μέσω αυτών το σύστημα μπορεί ν’ ασκεί τον έλεγχό του. Γι’ αυτό πλέον συναντάμε μπάτσους παντού, γι’ αυτό οι φασίστες αλωνίζουν ανενόχλητοι, και μάλιστα υποστηρίζονται από τα στρατιωτάκια της εκάστοτε εξουσίας και δρουν εκμεταλλευόμενοι τις καταστάσεις.
Βάφτισαν «δημοκρατία» μια συνθήκη ζωής για να καθησυχάσουν την κοινή λογική, στερώντας έτσι με τη βία κάθε μορφή ελευθερίας, πνευματική, σωματική και ψυχική, περιμένοντας ότι δεν θα υπάρξει καμιά μορφή αντίδρασης. Στην πλειοψηφία το πείραμα λειτούργησε, κλείστηκαν στα σπίτια τους, τα δικά τους κελιά, έφτιαξαν έναν δικό τους μικρόκοσμο, προσπαθώντας ν’ αγγίξουν την ψευδαίσθηση της ευτυχίας, γέμισαν τα κενά τους με υλικά αγαθά, κι όταν τα στερήθηκαν, αντίκρυσαν το αδιέξοδό τους κι ήταν αναπόφευκτη η κατάθλιψη. Για κάποιους που ξέφυγαν από τη μέση οδό, κατέφυγαν σε άλλες μεθόδους, έριξαν τα ναρκωτικά για να τους υπνωτίσουν ή, μεταχειριζόμενοι όλα τα μέσα που διαθέτουν (π.χ. ΜΜΕ) τους επικήρυξαν ως «περιθωριακούς» γιατί επέλεξαν να σπάσουν τη «φυσική» ροή της επιβολής τους.
Η νεολαία είναι συνήθως το πιο ατίθασο κομμάτι μιας κοινωνίας, κι αυτό τους τρομάζει. «Χτυπάνε» μεταφορικά και κυριολεκτικά για να καταπιέσουν την ελευθερία μας, όπως κι αν αυτή εκφράζεται, για να μας απομονώσουν, επιδιώκουν να γκρεμίσουν τους μεταξύ μας δεσμούς, φιλικούς, ερωτικούς, συντροφικούς…
Κι αυτό είναι που με προβληματίζει: το ότι άτομα που πολιτικά υπάγονται σε μας, σε μερικές περιπτώσεις, ουσιαστικά συμβιβάζονται, αν και δηλώνουν το αντίθετο. Συμβιβασμός δεν είναι όμως και το ότι φοβάσαι να δεθείς, να αισθάνεσαι, να ερωτεύεσαι με τη ζωή και τους ανθρώπους, να ονειρεύεσαι;
Όταν οι περισσότεροι κινούνται με βάση τον ατομικισμό, τους φαίνεται αδιανόητη η αλληλεγγύη, το να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα… αρκούνται στην εικόνα που θα περάσουν στους γύρω τους και σχεδόν ανυπομονούν να βάλουν ταμπέλες. Κι αυτό μικρόκοσμος είναι, γιατί απλά η εικόνα δεν σε κάνει κάποιο, κι αν κρίνεις τους άλλους βάσει αυτής, δεν αξίζεις!
Και ξέρουμε πολύ καλά ότι η προσωπική αυτή φυλακή είναι αξιολύπητη. Είναι φυλακισμένοι στα σπίτια τους, τη μοναξιά τους, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους, τα κόμπλεξ και τα προβλήματά τους.
«Η φυλάκιση του σώματος ποτέ δεν θα καταφέρει να φυλακίσει την ψυχή μας».
Χρυσοβαλάντης Πουζιαρίτης
Φυλακές Διαβατών
