Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, η κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει άλλη μια επίθεση στα απελευθερωμένα κτίρια του αγώνα. Η παράδοση θα ήταν πολύ δύσκολο να σπάσει καθώς, είτε αριστερή είτε δεξιά η διαχείριση του κράτους, την τηρεί μέχρι εσχάτων.
Χρονικó εκκενώσεων
Η επίθεση του κρατικού μηχανισμού ξεκινά την Παρασκευή 25/08, με την εκκένωση του επί εδώ και 27 χρόνια κατειλημμένου στεκιού, στη συμβολή των οδών Νάξου και Κρασσά, γνωστό σε όλα μας ως αυτοδιαχειριζόμενο στέκι «Άνω – Κάτω Πατησίων», ενώ ταυτόχρονα εξελισσόταν και η εκκένωση του κοινωνικού κέντρου «Ζιζάνια». Άμεσα υπήρξε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το Άνω-Κάτω και στη συνέχεια ακολούθησε συνέλευση η οποία αποφάσισε αντανακλαστική πορεία την ίδια ημέρα, με τη συμμετοχή περίπου 600 ατόμων. Η πορεία κινήθηκε επί της Πατησίων, από την πλ. Κολιάτσου έως την πλ. Βικτωρίας, ενώνοντας έτσι τις δύο εκκενωμένες καταλήψεις. Ακολούθησε ένας αριθμός δράσεων αλληλεγγύης, όπως συλλογική κουζίνα και διανομή φαγητού έξω από το στέκι, σπρέι και αφισοκολλήσεις στη γειτονιά, μικροφωνικές αλληλεγγύης, συνελεύσεις κ.ά.
Πραγματοποιήθηκε, επίσης, παρέμβαση με τη συμμετοχή 150 συντρόφων/ισσών από πολιτικές ομάδες, συναγωνιστών/τριών από ανοιχτές συνελεύσεις γειτονιών και αλληλέγγυων ατόμων, τη Δευτέρα 04/09, κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της 51ης Έκθεσης Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως. Η μαζική παρουσία και ο δυνατός παλμός των διαδηλωτών ανάγκασαν τον –τότε– Δήμαρχο Αθηνών, Κ. Μπακογιάννη, και τον Περιφερειάρχη Αττικής, Γ. Πατούλη, να ακυρώσουν την προγραμματισμένη τους εμφάνιση.
Η έμπρακτη απόφαση για την υπεράσπιση της κοινωνικής αλληλεγγύης και του ζωτικού χώρου στη γειτονιά, θορύβησε εμφανώς τις δυνάμεις καταστολής. Τη Δευτέρα 16/10/2023 πραγματοποιήθηκε προσαγωγή συνολικά 18 ατόμων –μελών της συλλογικής κουζίνας και αλληλέγγυων– έξω από το στέκι, από δυνάμεις ΟΠΚΕ και ΔΡΑΣΗ, κατά τη διάρκεια της εβδομαδιαίας διανομής φαγητού. Η αναίτια προσαγωγή ήρθε ως συνέχεια της παρενόχλησης της συλλογικής κουζίνας τη Δευτέρα 09/10 από την ίδια ομάδα ΔΡΑΣΗ.
31/08/23
Η αστυνομία εισβάλει στο επί 30 χρόνια Αυτοδιαχειριζομενο στέκι Πολυτεχνείου στο ΕΜΠ. Στις 12:00 καλείται συγκέντρωση αλληλεγγύης, όπου οι δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΔΡΑΣΗ) διαλύουν βίαια, κυνηγούν και προσαγάγουν κόσμο στο σωρό, πέρα από φοιτητές και εργαζόμενους στο Πολυτεχνείο. Οι πολλαπλές επιθέσεις της αστυνομίας είχαν ως αποτέλεσμα 25 προσαγωγές και πέντε συλλήψεις, ενώ δεν έλειπε και ο σοβαρός τραυματισμός κοπέλας, η οποία χτυπήθηκε από μηχανή της ομάδας ΔΡΑΣΗ. Η απάντηση άμεση: την ίδια μέρα κιόλας γίνεται διπλή ανακατάληψη και εργασίες ανακατασκευής του διαλυμένου από τους μπάτσους χώρο, με αποτέλεσμα, μέχρι το βράδυ της Παρασκευής 01/09, η κατάληψη να είναι και πάλι λειτουργική. Ακολουθεί μπαράζ εκκενώσεων και ανακαταλήψεων, με αποκορύφωμα το Σάββατο 21/10, όπου οι αστυνομικές δυνάμεις σε συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές, εισβάλουν για τέταρτη φορά στον χώρο του στεκιού, κατεδαφίζοντας ολοκληρωτικά αυτή τη φορά, τους εξωτερικούς τοίχους του χώρου με τη βοήθεια συνεργείου. Παρά την αγαστή συνεργασία κράτους, πρυτανείας και κοσμητείας με σκοπό την αποστείρωση και εντατικοποίηση της εκπαίδευσης, καθώς και της παύσης διακίνησης ελεύθερων ιδεών, ανεκτικότητας, συμπερίληψης και κοινωνικής αντίστασης εντός των σχολών, σε πείσμα αυτών, η αίθουσα 11 ανακαταλήφθηκε στις 23/10 για ακόμη μια φορά και θα ανοικοδομηθεί εκ νέου. Ως απάντηση, μάλιστα, στην τελευταία εισβολή των δυνάμεων καταστολής και το γκρέμισμα των τοίχων, καταλαμβάνεται ακόμη ένας χώρος εντός του Πολυτεχνείου.
Στο μεσοδιάστημα, η επίθεση του κράτους συνεχίζεται, αυτή τη φορά στη σχολή της νομικής, όπου στις 04/09 με το άνοιγμα της σχολής, το στέκι της αναρχικής queer συλλογικότητας Καλλιαρντα βρέθηκε εκκενωμένο. Τα πράγματα του στεκιού είχαν αφαιρεθεί, οι χώροι είχαν αναδιαμορφωθεί και στη θέση τους έστεκαν νέες αποστειρωμένες και φρεσκοβαμμένες αίθουσες. Η εκκένωση φαίνεται να έγινε μέσα στον Αύγουστο, με τη νομική κλειστή, το στέκι μη προσβάσιμο και χωρίς αστυνομική επιχείρηση. Ένα χρόνο πριν, πάλι με το άνοιγμα της σχολής, η πόρτα του στεκιού είχε βρεθεί παραβιασμένη, με τον χώρο του στεκιού αναλλοίωτο μεν, να χρησιμοποιείται σαν αποθήκη δε. Η καταστροφή ενός στεκιού, που στεγάζει διάφορα κινηματικά εγχειρήματα για πάνω από 20 χρόνια, δεν θα έμενε σαφώς αναπάντητη. Τις επόμενες μέρες οργανώθηκε μικροφωνική καθώς και graffiti jam έξω από το εκκενωμένο στέκι, κόντρα στην ασπρίλα και στην αποστείρωση.
Η αμέσως επόμενη κατασταλτική κίνηση, διαδραματίζεται στην Κρήτη και αυτή τη φορά στην κατάληψη Ευαγγελισμού. Περί τις 05:30 το πρωί του Σαββάτου 30/11, μπάτσοι εισέβαλαν στην Κατάληψη Ευαγγελισμού. Άτομα που διέμεναν στην κατάληψη ξυπνούν, και είτε βρίσκονται εγκλωβισμένα εντός του κτιρίου όπου και κρατούνται σε διάφορα δωμάτια, είτε καταφέρνουν να διαφύγουν προς την ταράτσα. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης στην ταράτσα, ένα άτομο καταφέρνει να διαφύγει στιγμιαία της προσοχής της ομάδας ΕΚΑΜ και βρίσκεται στο περβάζι της ταράτσας, απειλώντας να πέσει αν οι μπάτσοι πλησιάσουν περαιτέρω. Αγνοώντας επιδεικτικά κάθε μέριμνα για τη σωματική του ασφάλεια, αλλά και κατά παραβίαση κάθε κοινής λογικής, οι μπάτσοι όρμησαν προς το μέρος του και ο σύντροφος σε δευτερόλεπτα κατέληξε στο κενό. Τα χειρότερα αποφεύχθηκαν χάρη στη σωτήρια ανακοπής της πτώσης του από ένα δέντρο και ο σύντροφος, σοβαρά τραυματισμένος, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Από εκεί έλαβε εξιτήριο παράτυπα μετά από λίγες ώρες και μεταφέρθηκε στη ΓΑΔΗ, όπου βρίσκονταν ήδη οι υπόλοιποι προσαχθέντες. Παρά τους έντονους πόνους, κρατείται απομονωμένος για ώρες και μόνο αργά το απόγευμα, με την πίεση των λοιπών συλληφθέντων και συνηγόρων, αφήνεται ελεύθερος και μεταφέρεται ξανά στο νοσοκομείο. Από την έκθεση σύλληψης, οι κατηγορίες που βαραίνουν από κοινού τους έντεκα συλληφθέντες της Κατάληψης του Ευαγγελισμού είναι, μέχρι στιγμής, πλημμεληματικού χαρακτήρα και συγκεκριμένα: διατάραξη οικιακής ειρήνης, νόμος περί όπλων, κλοπή ρεύματος και απείθεια. Το κτίριο σφραγίστηκε με λαμαρίνες. Την ίδια ημέρα, στις 11:00, ξεκίνησε συγκέντρωση αλληλεγγύης στην πλατεία λιονταριών, από όπου περίπου 200 αλληλέγγυα άτομα κατευθύνθηκαν στο κτίριο Ανδρόγεω, όπου πραγματοποιούταν ημερίδα με συμμετοχή του υπουργού Γεωργικής Ανάπτυξης, Λ. Αυγενάκη. Εκεί, έγινε επιχείρηση απώθησης από τα ΜΑΤ, με ρίψη δακρυγόνων και κρότου λάμψης, καθώς και επιχείρηση επέμβασης στο εσωτερικό του κτιρίου, με δεκάδες συντρόφων να εγκλωβίζονται, αρχικά στο μικρό κτίριο υπό αποπνικτικές συνθήκες και, στη συνέχεια, να διαφεύγουν από την ταράτσα.
Στην αρχή του 2024, το πρωί της 7ης Φεβρουαρίου, εκκενώθηκε στο Αναρχικό Στέκι Utopia A.D. στην Κομοτηνή. Αμέσως τοποθετήθηκε φύλακας, με εντολή να ειδοποιήσει τους μπάτσους σε περίπτωση απόπειρας ανακατάληψης. Λίγες ώρες μετά την εκκένωση, πραγματοποιήθηκε ανοιχτή συνέλευση από αλληλέγγυο κόσμο, η οποία και αποφάσισε ως πρώτη –αντανακλαστική– κίνηση, πορεία με περίπου 60 άτομα. Η πορεία κινήθηκε στο κέντρο της πόλης, με δυνατό παλμό και αναγραφή συνθημάτων, ενώ η παρουσία αστυνομικών δυνάμεων ήταν ανύπαρκτη καθ’ όλη τη διάρκεια των κινητοποιήσεων. Τελικά, κατέληξε έξω από το εκκενωμένο στέκι, όπου συζητήθηκαν οι επόμενες κινήσεις. Η εκκένωση του στεκιού αποτελεί συνέχεια της κρατικής επίθεσης στην κατειλημμένη Νομική Θράκης, όπου στις 05/02 εισέβαλαν τα ΜΑΤ και προσήγαγαν 18 φοιτήτριες/-ές, εκ των οποίων 12 μετατράπηκαν σε συλλήψεις.
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Από την πρώτη στιγμή των εκκενώσεων, το καταληψιακό κίνημα κάνει σαφή τα προτάγματά του. Καμιά εκκένωση δεν θα μείνει αναπάντητη, οι εκκενωμένες καταλήψεις θα απελευθερωθούν πάλι από τα δεσμά του κράτους. Δεκάδες ήταν οι δράσεις αλληλεγγύης σε όλη την Ελλάδα, από αναρτήσεις πανό, πορείες αλληλεγγύης, εκδηλώσεις, μέχρι και πιο συνωμοτικές δράσεις αντιβίας.
ΖΙΖΑΝΙΑ ΠΑΝΤΟΥ
Στις 17/10 ανακαταλαμβάνονται τα Ζιζάνια. Πλήθος κόσμου μέσα και έξω από το κτίριο ύψωσε ανάχωμα, απαντώντας στις επιθέσεις του κράτους και των μπάτσων σε όλη τη -γύρω από το κτήριο- περιοχή, καταφέρνοντας τελικά το κατειλημμένο έδαφος να παραμείνει στα χέρια μας. Εκείνη τη μέρα, οι σύντροφοι και συντρόφισσες υπερασπίστηκαν την κατάληψη με συγκεντρώσεις, τόσο το ίδιο βράδυ όσο και τις επόμενες μέρες, αλλά και συνελεύσεις, ώστε να οργανωθούν απέναντι σε ενδεχόμενη καταστολή. Έτσι, μπόρεσε να πάρει ξανά σάρκα και οστά το εγχείρημα. Από τότε έως και σήμερα που γράφουμε το άρθρο, τα ζιζάνια αποτελούν σημείο πνοής για τη γειτονιά και τους αγώνες της πόλης. Στηρίζουν και στηρίζονται από τον κόσμο του αγώνα και της γειτονιάς, πραγματοποιώντας καθημερινά εκδηλώσεις, έμπρακτες συλλογικές δράσεις στήριξης της κατάληψης, προβολές ταινιών, vegan συλλογικές κουζίνες, μπαρ οικονομικής ενίσχυσης και περιφρουρήσεις της κατάληψης.
Το κείμενο που μοιράστηκε και δημοσιεύτηκε για την ανακατάληψη:
Σήμερα ξανακαταλάβαμε τα Ζιζάνια. Εδώ και δύο χρόνια το κτίριο Φυλής & Φερών ήταν ένα κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο όπου συλλογικότητες και ατομικότητες της γειτονιάς αλλά και ευρύτερα, πάλεψαν για μια ζωή πιο συλλογική και ελεύθερη. Ξανακαταλάβαμε το κτίριο για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη διατήρηση και διεκδίκηση των δημόσιων χώρων και των καταλήψεων μας, ενάντια στον εξευγενισμό των γειτονιών μας. Ξανακαταλάβαμε το κτίριο γιατί θέλουμε να δώσουμε μια αγωνιστική απάντηση στη διαρκή αύξηση των ενοικίων, τη μετατροπή της πόλης σ’ ένα πεδίο κατανάλωσης και των σπιτιών μας σε airbnb, τον βίαιο εγκλεισμό των μεταναστριών-γειτόνων μας σε κέντρα κράτησης και την αύξηση της μπατσικής κουλτούρας που διασφαλίζει τα παραπάνω. Ξανακαταλάβαμε γιατί δεν αντέχουμε να βλέπουμε τους μπάτσους να τραμπουκίζουν κόσμο «προφυλάσσοντας» ένα άδειο κτίριο μέσα στο οποίο πραγματοποιούσαμε συλλογικές κουζίνες, μαθήματα γλωσσών, προβολές ταινιών και πολιτικές εκδηλώσεις. Έναν χώρο που είχε χαριστικό παζάρι, βιβλιοθήκη και αυτοοργανωμένο κουρείο. Έναν χώρο που ήταν ανοιχτός ώστε ο κόσμος να μπορεί να αράξει, να κοινωνικοποιηθεί ή να καλύψει ορισμένες από τις βασικές ανάγκες όπως ρεύμα και νερό. Ξανακαταλάβαμε γιατί το κτίριο ανήκει εδώ και 30 χρόνια στο αγωνιστικό κίνημα. Τα Ζιζάνια είναι το τελευταίο εγχείρημα που στεγάστηκε σε αυτό το σπίτι, μετά από μια σειρά από οριζόντιες συλλογικότητες που δώσανε μάχη ενάντια στην εκμετάλλευση και τη βία του καπιταλισμού, του κράτους και του φασισμού. Ξανακαταλάβαμε για να έχουμε έναν ασφαλή χώρο μέσα στην πόλη όπου θα μπορούμε να εκφραστούμε, να αυτομορφωθούμε και να οργανωθούμε ενάντια στην πατριαρχία, τον σεξισμό και την queeroφοβία. Σε μια περίοδο που ζούμε συνεχώς τον θάνατο από κοντά: στα Τέμπη, στην Πύλο, στα σύνορα, στις φωτιές και στις πλημμύρες, στις δουλειές μας, στους δρόμους, στα κελιά και στα σπίτια μας, επιλέγουμε να δώσουμε απάντηση με τους δικούς μας όρους. Σ’ αυτήν την περίοδο που βλέπουμε το κράτος να συνεχίζει τη «λειτουργία» του με τις εκλογές,εμείς ξανακαταλάβαμε τα Ζιζάνια για να οργανωνόμαστε συλλογικά και αλληλέγγυα αφού η ζωή μας δε χωράει στις κάλπες τους. Ξανακαταλάβαμε το κτίριο για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, να οργανωνόμαστε και να αγωνιζόμαστε από τα κάτω. Από πλευράς μας, θέλουμε έναν κόσμο με καταλήψεις σε κάθε γωνιά του, παίρνοντας πίσω τα κτίρια μας από το κράτος, γιατί καμία εκκένωση κατάληψης δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Μένουμε αλληλέγγυα με τις καταλήψεις Άνω Κάτω, Ευαγγελισμού, Στέκι Πολυτεχνείου και κάθε κατάληψη που συνεχίζει να αγωνίζεται. Ξανά εδώ, τα queer, τα μεταναστά, τα εργαζόμενα, οι καταληψίες. Η γειτονιά μας, με οργάνωση από τα κάτω, μπορεί να πάρει πίσω τους χώρους μας και τις ζωές μας. Το ένα δίπλα στο άλλο για να υπερασπιστούμε την ύπαρξη μας στον δρόμο μέχρι την ολική απελευθέρωση. ΖΙΖΑΝΙΑ ΠΑΝΤΟΥ
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΠΙΤΙ
Παρασκευή 1η Δεκεμβρίου, περισσότερα από 120 άτομα με πείσμα και αποφασιστικότητα βρίσκονται μπροστά στην κατάληψη του Ευαγγελισμού. Ένα προδιαγεγραμμένο γεγονός, όπως το αποκαλεί ο τοπικός τύπος. Άμεσα καλείται συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από την κατάληψη, η οποία πλαισιώνεται από εκατοντάδες συντρόφους/ισσες. Τρεις ώρες μετά, και ενώ οι μπάτσοι δεν έχουν φανεί σε απόσταση χιλιομέτρων, ανοίγεται η κεντρική πόρτα του κτιρίου: ο Ευαγγελισμός είναι και επίσημα απελευθερωμένος ξανά, ανοιχτός για τις διαδικασίες του κινήματος. Παρά τις πολυάριθμες καταστροφές που είχαν προξενήσει οι μπάτσοι, τις επόμενες μέρες δημιουργούνται ομάδες εργασίας με σκοπό την αποκατάσταση του κτιρίου αλλά και τη δημιουργία πλήθους δράσεων και εκδηλώσεων εντός του. Η τοπική κοινωνία και οι περαστικοί επευφημούν και στέκονται αλληλέγγυοι, τόσο υλικά όσο και ηθικά, στην κατάληψη καθώς, όπως τονίζουν, η κατάσταση με τους μπάτσους, από τη στιγμή που εκκένωσαν το κτίριο, ήταν αφόρητη. Σεξιστικά σχόλια, φωνές, κυκλοφοριακά κολλήματα κ.α ήταν μερικά από αυτά που βίωσε η γειτονιά όσο το κτίριο βρισκόταν στα χέρια του κράτους.
Το κείμενο της κατάληψης:
Σήμερα –01/12/23– ανακαταλάβαμε το κτίριο του Ευαγγελισμού, δίνοντας την τελική μας απάντηση σε σχέση με την καταστολή και την στρατιωτικοποίηση της γειτονιάς μας αλλά και του ευρύτερου κέντρου της πόλης.
Βρισκόμαστε εδώ, στο μέρος που δύο μήνες πριν παραλίγο να βρεθεί νεκρός από τα χέρια των ένστολων καθαρμάτων ο σύντροφος μας Α. όταν εισέβαλαν στο κτίριο πάνοπλες δυνάμεις της ΕΚΑΜ και της ΟΠΚΕ. Στο ίδιο σημείο, που εδώ και δύο μήνες κάθε λογής μπάτσοι παρενοχλούν περαστικούς και γειτόνισσες, φοβούμενοι μην και καθίσουν στα σκαλιά του κτιρίου. Στο ίδιο σημείο, που με εντολή της Συγκλήτου του ΠΚ, έγινε σφράγισμα του ιστορικού κτιρίου του Ευαγγελισμού και πρόκληση πλήθους καταστροφών από τους τόνους τσιμέντου που έριξαν. Όλα τα παραπάνω θεωρήθηκαν «παράπλευρες» απώλειες σύμφωνα με τον Πρύτανη, προκειμένου να επιστρέψει το κτήριο στον νόμιμο ιδιοκτήτη του, ταυτόχρονα βέβαια επιστρέφοντας και στην πρότερη του κατάσταση -δηλαδή ρημαγμένο και παρατημένο- και σίγουρα χιλιόμετρα μακριά από το να είναι ανοιχτό προς την κοινωνία. Σήμερα –όλοι και όλες μαζί– επικυρώνουμε στην πράξη, αυτό που όλη η πόλη το ξέρει : Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ.
Τα τελευταία 21 χρόνια, η κατάληψη Ευαγγελισμού έχει χωρέσει τις επιθυμίες και τις ανάγκες εκατοντάδων ανθρώπων που έχουν περάσει από αυτή. Είναι το σπίτι μας, είναι σημείο συνάντησης, είναι σύμβολο αντίστασης και αγώνα για την πόλη του Ηρακλείου. Ο κόσμος του Ευαγγελισμού, ως κομμάτι του κινήματος και της τοπικής κοινωνίας, έχει δώσει μάχες για τα επίδικα της εποχής, έχει συμμετάσχει σε αγώνες και θα συνεχίσει να το κάνει. Παραμένουμε από την μεριά της ιστορίας, των καταπιεσμένων και των κατατρεγμένων, των εξεγερμένων και των αγωνιστριών. Ενάντια στην ανάθεση, στην εξατομίκευση, την μιζέρια και την απογοήτευση. Ενάντια στον ρατσισμό, τον φασισμό και την πατριαρχία. Ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Το Μεγάλο Σπίτι επέστρεψε.
21 χρόνια ιστορίας δεν τα σβήνει μια εκκένωση, όπως και την φλόγα στα μάτια και τις καρδιές μας δεν την σβήνει η καταστολή
Καλούμε κόσμο να στηρίξει την συγκέντρωση αλληλεγγύης αυτή την στιγμή στην Κατάληψη Ευαγγελισμού (Θεοτοκοπούλου 18, Ηράκλειο Κρήτης)
Αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο λαό της Παλαιστίνης
Δύναμη σε όλους-ες τους αντιφασίστ(ρι)ες που έδωσαν μάχη με φασίστες και μπάτσους την 1η Νοέμβρη.
Αλληλεγγύη στην συντρόφισσα Β.
Η ίδια ιστορία για άλλη μια φορά – οι μπάτσοι πυροβόλησαν γιατί ήταν ρομά. Δεν ξεχνάμε τις κρατικές δολοφονίες των Νίκου Σ., Κώστα Φρ., Χρήστου Μ.
Καλή λευτεριά στην συντρόφισσα Πόλα Ρούπα και τον σύντροφο Κώστα Δημαλέξη που αποφυλακίστηκαν πρόσφατα.
Στέλνουμε σινιάλα αντίστασης σε όλες τις καταλήψεις ανά την Ελλάδα που έχουν δεχθεί ή απειλούνται με καταστολή.
Η σκέψη μας με τον σύντροφο Α.
ΥΓ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γείτονες και στις γειτόνισσες που από εκείνη την μέρα μας έδειξαν την αλληλεγγύη τους, αλλά και όλα τα άτομα που σταθήκατε μαζί μας όλο αυτό το διάστημα και φέρνατε κάθε φορά την σημερινή μέρα ένα βήμα πιο κοντά.
Η ανακατάληψη είναι μόνο η αρχή!
Κατάληψη Ευαγγελισμού
ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΓΥΡΝΑΝΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΦΩΛΙΕΣ ΤΟΥΣ
Μια εβδομάδα αργότερα, το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου, η επέλαση των καταληψιών για την επιστροφή των χαμένων εδαφών συνεχίζεται. Πάνω από 300 άτομα πορεύονται στη γειτονιά της κυψέλης με σκοπό να προσεγγίσουν το Άνω-Κάτω, στο οποίο ήδη έχουν μπει μέσα σύντροφοι/ισσες. Όταν η πορεία φτάνει έξω από το στέκι, η χαρά και ευτυχία των μέσα με των έξω δεν μπορεί να κρυφτεί, εκφράζεται με συνθήματα και χαμόγελα. Λίγη ώρα αργότερα, η κρατική καταστολή με ομάδες Ματ και Δράση, θα χτυπήσει τη συγκέντρωση με μένος. Αρκετά άτομα ξυλοκοπούνται και άλλα συλλαμβάνονται, ενώ το κυνηγητό απλώνεται σε απόσταση χιλιομέτρου από την κατάληψη. Πλήθος κόσμου από τη γειτονιά ανοίγει τις πόρτες του για να φυγαδεύσει κόσμο. Οι μπάτσοι εισβάλουν σε πολυκατοικίες, μαγαζιά και τραμπουκίζουν οποίο άτομο δεν του αρέσουν τα χαρακτηριστικά του. Μια ώρα περίπου αργότερα, και ενώ έχουν δημιουργηθεί αρκετές εστίες έντασης περιμετρικά της κατάληψης, οι μπάτσοι αποχωρούν και ο κόσμος βρίσκεται ξανά έξω από το κτίριο. Χαρά, χαμόγελα, επευφημίες από τη γειτονιά, το άνω κάτω Πατησίων είναι ξανά στα χέρια του αγώνα, όπως είναι εδώ και 27 ολόκληρα χρόνια, όπως και θα παραμείνει.
Το κείμενο που μοιράστηκε:
ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ, ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΜΕ.
Σήμερα Σάββατο 09/12, με πείσμα χαμόγελα κι αυτοπεποίθηση κάνουμε ξανά πράξη τα συνθήματα μας και παίρνουμε τις ζωές μας πίσω. Δεκάδες συντρόφια μπαίνουμε ξανά στον κήπο που μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε να ζούμε. Ανοίγουμε ξανά το στέκι μας και το υπερασπιζόμαστε για να μπορέσει να υποδεχθεί άλλες τόσες γενιές. Ανάβουμε τον φούρνο και τη σόμπα κι αφήνουμε τη φωτιά μας να ταξιδέψει, στέλνοντας το δικό μας σινιάλο αντίστασης στο μαχόμενο κίνημα των καταλήψεων. Ανεβαίνουμε στις ταράτσες του στεκιού και χαιρετάμε με τις γροθιές μας τον ουρανό, στέλνουμε τα φιλιά μας σε όλο τον κόσμο που επιμένει κι αγωνίζεται.
Σπάμε τον φόβο και παίρνουμε δικαιωματικά ότι μας ανήκει. Παρότι δεν είμαστε γενικά και αόριστα υπέρ των δικαιωμάτων, για μας δικαίωμα είναι να παλεύουμε και να παίρνουμε πίσω –κόντρα στους νόμους– ότι είναι δικό μας. Ότι έχουμε φτιάξει με τα χέρια και το μυαλό μας. Ότι είναι πεθαμένο και περιμένει να ζήσει μέσα από το χρήμα όπως τα χιλιάδες άδεια σπίτια της πόλης. Εμείς επιλέγουμε να δίνουμε ζωή στην νεκρή ιδιοκτησία. Ζωντανεύουμε τα άδεια σπίτια όπως η ζωγράφος το κενό καμβά. Τους δίνουμε αξία, όχι για το κέρδος και τα μεσιτικά, όχι για τη βιομηχανία του τουρισμού. Τους δίνουμε αξία κοινωνική, γεμίζοντάς τα με φαντασία κι ουσιώδες περιεχόμενο. Αρχίζουν έτσι να καλύπτουν και να δημιουργούν ανάγκες κι επιθυμίες συλλογικές χωρίς να ζητάνε αντάλλαγμα. Γίνονται εργαστήρια κατασκευής συλλογικών σχέσεων αγώνα, φροντίδας και πρόνοιας πέρα από την οικογένεια, τη θρησκεία, το κράτος και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Γίνονται εργαστήρια κατασκευής οραμάτων για κόσμους χωρίς σφαγές και σύνορα, χωρίς θεούς κι αφέντες.
Ένα τέτοιο εργαστήριο είναι και το στέκι μας, στην Νάξου 75 & Κρασσά στην Κολιάτσου των Πατησίων. 27 χρόνια εργαστήρι ανατρεπτικών προθέσεων, λόγου και δράσεων ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταπίεση και την αδικία. 27 χρόνια χώρος απελευθερωμένος κι ανοιχτός στη γειτονιά: στους ονειροπόλους, τους αποκλεισμένους και τους κατατρεγμένους προλεταρίους, τις πάνκισες, τους φτωχοδιάβολους και το αληταριάτο, τις θεατρίνες, τις ρεμπέτισσες και τους ποιητές, τα φρικιά, τα διαφορετικά, τα ασυμβίβαστα μυαλά και τις ανυπότακτες καρδιές, τα εξαρτημένα άτομα, τις μάγισσες και τους δαιμονισμένους, τις ηλικιωμένες, τα γυμνασιόπαιδα και τα πιτσιρίκια. 27 χρόνια κόντρα σε μια σκατοκοινωνία όπου ο βίαιος θάνατος από τις σφαίρες ρατσιστών και ένστολων, τα push backs και τα «ναυάγια» στα σύνορα, τις γυναικοκτονίες, τους πνιγμούς στα λιμάνια, τις πτώσεις στις σκαλωσιές, γίνεται φυσική καθημερινότητα στις συνειδήσεις κι ακόμα ένα βιντεάκι στα κινητά των παιδιών. 27 χρόνια μαθαίνουμε τα κατατόπια της συλλογικής ζωής και ξανά-διασχίζουμε τα μονοπάτια του αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία.
27 χρόνια βγάζουμε τη γλώσσα στον κόσμο της ιδιοκτησίας και επιμένουμε – είμαστε εδώ όσες φορές χρειαστεί κι από την αρχή. Εδώ που πήγαμε σχολείο, που έχουμε φίλες/α/ους, που δουλεύουμε, κατοικούμε. Εδώ που αγαπηθήκαμε με τους φτωχούς γείτονες μας και μισήσαμε την βία των πλουσίων. Παραμένουμε και αγωνιζόμαστε για όσα μας έχουν κλέψει. Δεν θα μας διώξουν οι γόνοι καριεριστών & πολιτικών που ζουν στο Κολωνάκι. Δεν θα μας διώξουν οι επίδοξοι ιδιοκτήτες/κληρονόμοι της οικογένειας Παπαοικονόμου, οι τσιφλικάδες της περιοχής που μένουν στα βόρεια Προάστια, με τα δεκάδες ακίνητα στα Πατήσια και σε νησιά. Τους ξεκαθαρίζουμε ότι θα δυσκολευτούν πολύ να μας ξηλώσουν. Είμαστε παντού στη γειτονιά. Θα στριφογυρνάμε με επιμονή γύρω από το τεράστιο κυπαρίσσι της αυλής του στεκιού.
27 χρόνια Κατάληψη
27 χρόνια άνω κάτω η Πατησίων
27 χρόνια στον δρόμο του Αγώνα
ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ
ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΓΥΡΝΑΝΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΦΩΛΙΕΣ ΤΟΥΣ
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω-κάτω Πατησίων
Κατάληψη Νάξου 75 & Κρασσά
Κλείνοντας αυτό το χρονικό αγώνα του καταληψιακού κινήματος, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από κείμενο της Terra Incognita:
«Ένα σπίτι άδειο και νεκρό. Ένα ακόμα σπίτι ανάμεσα σε τόσα που ρημάζουν μέσα στις μητροπόλεις. Ένα σπίτι που στεγάζει την ανυπαρξία. Άδειο και κενό σαν τις ζωές των ανθρώπων γύρω μας. Και ξαφνικά το λουκέτο σπάει και η πόρτα ανοίγει. Και μαζί της ανοίγει και ένας καινούριος κόσμος. Ακόμη μια ανεξερεύνητη γη».
ΝΑ ΞΑΝΑΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ
Πάτσι
