16-17/11
Το Σάββατο 16/11, στο πολιτικό μνημόσυνο για το σύντροφο Κυριάκο Ξυμητήρη στην οδό Μεσολογγίου στο μνημείο του Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, διαβάστηκαν κείμενα από συλλογικότητες, ομάδες, άτομα και φίλους του Κυριάκου και κρεμάστηκε πλήθος πανό. Η μέρα αυτή ήταν και διεθνής μέρα δράσης για τον σύντροφο. Ακολούθησε πορεία από το μνημείο στο πολυτεχνείο μέσα από δρόμους των Εξαρχείων, με πλήθος κόσμου να καταλήγει στο κατειλημμένο και ανοιχτό κτήριο Γκίνη φωνάζοντας συνθήματα και πετώντας τρικάκια. Οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν στρατοπεδεύσει γύρω από το δρομολόγιο της πορείας ακολουθώντας την ως το πολυτεχνείο. Η μέρα συνεχίστηκε με εκδήλωση στο Γκίνη σχετικά με τους Παλαιστίνιους κρατούμενους από το ισραηλινό καθεστώς, ενώ το βράδυ έγινε συγκέντρωση τιμής και μνήμης στους δολοφονημένους και νεκρούς αγωνιστές και αγωνίστριες στο σημείο της δολοφονίας του Μιχάλη Καλτεζά, στην οδό Στουρνάρη έξω από το πολυτεχνείο.
Την επόμενη μέρα, στις 17 Νοέμβρη, σε ένα στρατοκρατούμενο κέντρο της Αθήνας με κάθε λογής αστυνομικές δυνάμεις σε κεντρικούς δρόμους γύρω από τα Προπύλαια, ο κόσμος κατέβηκε να διαδηλώσει μαζικά, με αναφορές στα καθεστωτικά για πάνω από 25.000 διαδηλωτών στην πορεία, η οποία πέρασε αρχικά από την αμερικάνικη πρεσβεία και μετέπειτα κατευθύνθηκε στην ισραηλινή. Από το μεσημέρι ως την προσυγκέντρωση οι μπάτσοι επιδόθηκαν σε ένα μαζικό σόου προληπτικών εξακριβώσεων και προσαγωγών τόσο σε κόσμο που προσπαθούσε να προσεγγίσει το σημείο των προσυγκεντρώσεων, όσο και κάτω από τα σπίτια αγωνιστών και αγωνιστριών, συντρόφων/-φισσών, ή κατα τη διαδρομή τους προς την πορεία σε περιοχές εκτός κέντρου. Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα συντρόφου που κλείσανε τις πόρτες του ηλεκτρικού ώστε να μην πάει στην πορεία από την περιοχή του και έπειτα τον προσήγαγαν. Ο τελικός απολογισμός για τις 17/11 ήταν 150 προσαγωγές και 7 συλλήψεις στην Αθήνα.
Παράλληλα, στη Θεσσαλονίκη στις 16/11, στα πλαίσια της διεθνούς μέρας δράσης για το σύντροφο Κυριάκο πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση που πλαισιώθηκε από περίπου 100 άτομα, ενώ κρεμάστηκε γιγαντοπανό, διαβάστηκε κείμενο και φωνάχτηκαν συνθήματα στο πολυτεχνείο ΑΠΘ. Στις 17/11 κατέβηκε και εκεί μαζικά ο κόσμος να διαδηλώσει. Στο τέλος της πορείας γίναν συγκρούσεις στην Καμάρα μεταξύ αγωνιστ(ρι)ών και μπάτσων, ενώ πέσαν δακρυγόνα. Οι προσαγωγές ξεπέρασαν τις 30. Μικρές συγκρούσεις έλαβαν χώρα και στον Βόλο στο τέλος της πορείας. Άλλες πόλεις στις οποίες ο δρόμος συσπείρωσε κόσμο ήταν τα Χανιά, το Ηράκλειο, το Αγρίνιο, η Πάτρα, η Καρδίτσα κ.ά.
06/12
Ανάλογη εικόνα σε σχέση με την προληπτική καταστολή επικράτησε και στις πορείες για την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008. Στην Αθήνα, από την πρωινή κιόλας πορεία των μαθητ(ρι)ών, γίναν 17 προσαγωγές σε διάφορα σημεία της πόλης. Όλη τη μέρα οι προσαγωγές ήταν περίπου 100. Λίγο πριν τις 16:00 το απόγευμα έγινε μαζική προσαγωγή συντρόφων/-φισσών από την κοινότητα κατειλημμένων προσφυγικών που κατευθύνονταν προς την πορεία, από ομάδα Δράση που τους περικύκλωσε μαζί με άλλες αστυνομικές δυνάμεις που μαζεύτηκαν. Μέσα σε ένα όργιο βίας και τραμπουκισμών, προπηλακίστηκαν και προσήχθησαν δικηγόροι μαζί με τα συντρόφια και οδηγήθηκαν όλοι μαζί στην Πέτρου Ράλλη για πολύωρη κράτηση, ενώ την ώρα της προσαγωγής άτομο έχασε για λίγο τις αισθήσεις του και οι μπάτσοι το κράτησαν στην κλούβα.
Η απογευματινή πορεία είχε μαζική συμμετοχή ξεκινώντας από τα Προπύλαια και καταλήγοντας στο μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, όπου μεγάλο πλήθος κόσμου κατευθύνθηκε και μπήκε μετά το τέλος της πορείας. Ακολούθησαν μαχητικές συγκρούσεις με φωτιά και πέτρες μεταξύ αγωνιστ(ρι)ών και δυνάμεων καταστολής. Με το πέρασμα του χρόνου, έγινε επιχείρηση από ισχυρές δυνάμεις των μπάτσων σε κτήριο, χωρίς ωστόσο να βρουν κάποιον (!), ενώ καταγράφηκε υλικό με μπάτσους της ομάδας Δράση να σπάνε είσοδο πολυκατοικίας. Από τις 100 περίπου προσαγωγές εκείνη τη μέρα, οι 8 μετατράπηκαν σε σύλληψη με κακουργηματικού τύπου διώξεις όπως της «κατασκευής και κατοχής εκρηκτικών υλών», της «έκρηξης» και του «εμπρησμού από πρόθεση», με τους 5 να βαραίνονται με «επικίνδυνη σωματική βλάβη» και τους υπόλοιπους 3 με «απλή σωματική βλάβη». Οι συλληφθέντες/συλληφθείσες κρατήθηκαν ως τις 11/12 όταν και αφέθηκαν με επιβολή περιοριστικών όρων 2 παρών το μήνα στο Α.Τ. της περιοχής τους και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα.
Στη Θεσσαλονίκη επικράτησε επίσης όργιο προληπτικών προσαγωγών και καταστολής. Στο τέλος της πορείας γίνανε συγκρούσεις στο κέντρο με πέτρες, και οι μπάτσοι απάντησαν με κρότου λάμψης και κυνηγητό. Οι προσαγωγές φτάσανε τις 112 με τις 109 να μετατρέπονται σε συλλήψεις για «διατάραξη κοινής ειρήνης», ενώ καταστολή και σύγκρουση υπήρξε και έξω από τα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης την επόμενη μέρα με ρίψη χημικών. Στην Κομοτηνή λίγο πριν την πορεία η οποία συσπείρωσε αρκετό κόσμο, έγινε ανακατάληψη του αναρχικού στεκιού Utopia A.D. Άλλες δυναμικές πορείες ήταν της Καρδίτσας, της Ξάνθης, ενώ στον Βόλο έγινε κατάληψη του Θόλου του πανεπιστημίου Θεσσαλίας μια μέρα πριν, ενάντια στην απόπειρα lock-out.
Βιώνουμε μια συνθήκη που η καταστολή περνάει στη σφαίρα της προσπάθειας για απόλυτη πρόληψη. Η αύξηση των μέσων επιτήρησης, τεχνολογικά αλλά και σε ανθρώπινο δυναμικό (αύρες, drone, νέα σώματα ασφαλείας, νέες υπηρεσίες μπάτσων) ενισχύουν και συγχρονίζονται με τον τακτική των υπουργείων για όσο το δυνατόν περισσότερο έλεγχο, ψυχολογικό ή συνειδησιακό. Αυτό μπορεί να ξεκινάει από ψυχολογικές μεθόδους τρομοκράτησης του κόσμου μέσω μιντιακής ή social-μιντιακής χειραγώγησης (όπως το πόσα πολλά μπλόκα, οχήματα, μέσα και το πόσοι πολλοί μπάτσοι είναι «επι ποδός» –αγαπημένη φράση των καθεστωτικών– κάθε χρόνο σε μεγάλες διαδηλώσεις, τα ψεύδη σε μέσα όπως twitter κ.ά.), από την αναβάθμιση του νέου ποινικού κώδικα με τον οποίο για ένα μικρό αδίκημα μπορεί να ταλαιπωρηθείς δυσανάλογα με τις ποινές, μέχρι τον έμπρακτο προληπτικό έλεγχο (σε σώματα, ρούχα, έγγραφα, τσάντες περαστικών) χωρίς τον παραμικρό λόγο ή αφορμή, με το επιχείρημα της διασφάλισης της «ειρήνης» στο δρόμο. Δεν είναι χούντα, είναι η μετεξέλιξη της αστικής δημοκρατίας σε τεχνικό/ψηφιακό φιλελεύθερο συνειδησιακό πανοπτικό, με όρους που εξυπηρετούν τον δυτικό ορθολογισμό του «να πάμε όλοι ήσυχα και ασφαλείς στο σπίτι για να συνεχίσουμε την (άθλια) υποτιμημένη, επιταχυνόμενη και ευέλικτη ζωή όπως ήταν». Αυτό όλο όμως, όπως δείχνουν τα γεγονότα, μπάζει, είναι ένας κόσμος στημένος σε χαρτί, ενώ οι αντιστάσεις του κοινωνικού πολέμου βρίσκουν τους τρόπους να ανθίζουν.
