Η μικρή και μεσαία αγροτική τάξη βγήκε μαζικά και αποφασιστικά στον δρόμο. Έχει πέσει ήδη στον καιάδα του εκσυγχρονισμού της καπιταλιστικής παραγωγής τον οποίο επιβάλουν τα μονοπωλιακά διευθυντήρια. Οι καιρικές καταστροφές και οι επιδημίες που έχουν εκτιναχθεί λόγω της εξοντωτικής βιομηχανικής εκμετάλλευσης της Γης, κι έτσι έχουν ταξικό αντικοινωνικό υπόβαθρο, αξιοποιούνται από το κράτος ως οι κατάλληλες συνθήκες, δήθεν φυσικές ή θεόσταλτες, για τη σαρωτική ταξική εκκαθάριση του αγροτικού κόσμου και τη λεηλασία της υπαίθρου από τις νέες μονοπωλιακές οικονομικές νόρμες, «πράσινες» και κατάμαυρες, στις οποίες θα έχει θέση μόνο η προσδεδεμένη στο ολιγοπωλιακό κεφάλαιο μεγαλοπωλιακή παραγωγή. Η σταδιακή, επί τρεις δεκαετίες, επίθεση στην αυτοαπασχολούμενη μικρή αγροτιά, αποτελεί μία πτυχή της ακατάπαυστης επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία, ενάντια στην κάλυψη των βιοτικών αναγκών των λαϊκών τάξεων με ποιοτική και οικονομικά προσβάσιμη τροφή, ενάντια στη σχετική αυτονομία τους από την αποικιοκρατία του κεφαλαίου. Ο βόθρος των κομματικών αρπαχτών των αγροτικών ταμείων είναι μόνο το σπασμένο απόστημα του αστικού πολιτεύματος, που υπηρετεί τον λυσσαλέο αγώνα για ιδιωτικό πλουτισμό.
Ο επαναστατικός αναρχισμός υπερασπιζόταν πάντα τον αγροτικό κόσμο, ενάντια στις αποικιακές εκστρατείες εξόντωσης και πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου από τη γη, πάντα για την ελεύθερη φεντεραλιστική σχέση υπαίθρου και πόλης, πάντα για τη συμμαχία εργατών και μικροαγροτών, πάντα ενάντια στην κρατική υποδούλωση της ελεύθερης αγροτικής παραγωγής. Δεν γίνεται επαναστατική πάλη χωρίς αντιστεκόμενη ύπαιθρο.
Σε κείνους που θα αντιτείνουν ότι το αγροτικό κίνημα δεν είναι προλεταριακό, διότι δεν αφορά άμεσα στα συμφέροντα των εργατών γης, ότι οι μεσαίοι αγρότες είναι εκμεταλλευτές του μεταναστευτικού προλεταριάτου και τον ρομά, ότι η ελληνική ύπαιθρος ξεχειλίζει από κομματικά νταραβέρια, συντηρητισμό και ρατσισμό κ.λπ., αντιτείνουμε ότι όλα τα ζητήματα απαντιούνται μέσα στο πεδίο της πάλης. Οι πιο αποστερημένοι καταφέρνουν κατακτήσεις μέσα στην πλατύτερη αντίσταση. Ο ιδεολογικός ελιτισμός δεν προσέφερε ποτέ καμία νίκη. Και κανένας από τους θιασώτες του πουριτανικού εργατισμού δεν έκανε ποτέ ούτε το ελάχιστο για να ριζώσει την επαναστατική πάλη μέσα στο πολυεθνικό προλεταριάτο της υπαίθρου. Δεν ξεμυτούν από τον επικούρειο μικρόκοσμό τους.
Η σαρωτική εκκαθάριση της αγροτικής παραγωγής είναι και εκκαθάριση των εργατών της, ως άχρηστο πλεόνασμα. Το καθοριστικό μέρος των κινητοποιούμενων αγροτών, εκείνο που θα παλέψει μέχρι την νίκη, είναι εκείνο που δεν έχει πλέον τίποτα να χάσει, εκείνοι που προλεταριοπιούνται και χάνουν την εντοπιότητα τους βίαια. Η κοινωνική επανάσταση δεν χρειάζεται να υποταχτεί σε κανένα ακόμη στάδιο ανάπτυξης της καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Να στηρίξουμε την αντίστασή τους ιδεολογικά και μαχητικά, με τις επαναστατικές αναρχικές θέσεις. Προτεραιότητα είναι να σπάσουμε την προβοκατόρικη κρατική υποδαύλιση του αντικοινωνικού κανιβαλισμού. Οι λαϊκές ανάγκες και οι αγώνες μπροστά, όχι η κυκλοφορία του κεφαλαίου και τα ιδιωτικά δικαιώματα. Να μεταφέρουμε τη σπίθα της εξέγερσης στην εργατική αντίσταση, σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα. Να σπείρουμε τον αγώνα για ελευθερία, σοσιαλισμό και φεντεραλισμό σε όλη την ύπαιθρο.
Γη και ελευθερία!
Νίκη στον αγώνα των αγροτών.
Για τον λαό σιτάρι, να γκρεμίσουμε τον κόσμο των φεράρι.
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
