Ως έγκλειστη/ος, έρχεσαι –είτε το θες είτε όχι– αντιμέτωπη/ος με τον δικαστικό μηχανισμό και τη γραφειοκρατεία του ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Έγγραφα που είτε αργούν είτε δεν έρχονται ποτέ, έγγραφα που δεν τα περιμένεις και εμφανίζονται ή τα περιμένεις με ανυπομονησία και δεν έρχονται. Φάκελοι κλείνουν, ανοίγουν, βουλεύματα προσθέτουν, αφαιρούν κατηγορίες. Επικρατεί, ειδικά στο καθεστώς υποδικίας, μια συνεχόμενη αναμονή η οποία άλλοτε δίνει κίνητρο και άλλοτε προκαλεί ένταση. Όσον αφορά τη δική μας υπόθεση ο δικαστικός μηχανισμός διατηρεί σιγή ιχθύος. Μετά από 13 μήνες ο φάκελος μόλις έκλεισε αφού προηγήθηκαν απορριπτικές αποφάσεις αποφυλάκισης με γελοίες και ανυπόστατες αιτιολογήσεις. Ο δικαστικός μηχανισμός όπως συνηθίζει να κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις, ξεδιπλώνει στην υπόθεσή μας την εκδικητικότητά του, ενώ στα ταυτόχρονα συστημικά εγκλήματα γυρνάει το βλέμμα του.
Η συνθήκη αυτή είναι πλέον τόσο απροκάλυπτη που έχει αρχίσει να κινητοποιεί μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Ένα από τα πιο ατράνταχτα παραδείγματα συλλογικής απογοήτευσης και ανυπακοής αποτελεί η περσινή 28/02 όταν σχεδόν ένα εκατομμύριο κόσμου κατέκλυσε τους δρόμους της Αθήνας (και όλης της χώρας) στοχοποιώντας την ανικανότητα και τη μεροληψία της αστικής δικαιοσύνης καθώς και την αδίστακτη πλευρά του πολιτικού της συστήματος. Μπορεί όχι με την ίδια συμμετοχικότητα αλλά με αυξημένα πολιτικά αντανακλαστικά, και με πείσμα 2 χρόνων το φιλοπαλαιστινιακό κίνημα σήκωσε έναν διεθνιστικό αγώνα με συνεχόμενες πορείες, παρεμβάσεις και δράσεις, χειμώνα καλοκαίρι ακούραστα και επίμονα. Δυναμικές κινηματικές στιγμές αποτέλεσαν και η μαζικότατη διαδήλωση διατήρησης της επαναστατικής μνήμης του συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη –όπου παρ΄ όλη την πρωτοφανή κατασταλτική μεθόδευση, η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και η αισιοδοξία επισκίασαν την αστυνομική βια– καθώς και η ανταπόκριση στο κάλεσμα του Οκτώβρη: Μήνα δράσης και μνήμης για τον αναρχικό επαναστάτη Κυριάκο Ξυμητήρη κατά τη διάρκεια του οποίου έλαβαν χώρα πολύμορφες δράσεις, από παρεμβάσεις, και συγκεντρώσεις έως πληθώρα άμεσων δράσεων με στόχο τη διατήρηση της επαναστατικής μνήμης του πεσόντα συντρόφου και τη σύνδεσή της με επίδικα του σήμερα. Η ανακατάληψη του εκκενωμένου Ευαγγελισμού απέδειξε για ακόμα μια φορά ότι η εδαφικοποίηση του αγώνα αποτελεί ρεαλιστική επιλογή, πρόταγμα και εργαλείο. Στην περίπτωση που συνοδεύεται μάλιστα από ένα αποφασιστικό, αλληλέγγυο και μαχητικό κίνημα, η προσπάθεια κάθε εκκένωσης μπορεί να απαντηθεί άμεσα, δυναμικά και μαζικά. Το ίδιο αποτύπωμα άφησε και η ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα της Ευελπίδων για την εκδίκαση της ανακατάληψης της Ματρόζου όπου 300 άτομα στάθηκαν δίπλα στα διωκόμενα συντρόφια αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι δεν αφήνουμε κανέναν/καμία μόνο/μόνη στα χέρια του κράτους, και ότι υποστηρίζουμε ξεκάθαρα τη μαχητική υπεράσπιση των καταλήψεών μας. Ακόμα και η φετινή 6η Δεκέμβρη, παρά την πρωτάκουστη απόφαση του κατασταλτικού μηχανισμού να μην αφήσει για πρώτη φορά τη διαδήλωση να προσεγγίσει μαζικά τα Εξάρχεια και το σημείο δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έδειξε ότι ο πολιτικός μας χώρος θα βρίσκεται πάντα εκεί, αιχμή του δόρατος σε κάθε φραγμό της αστυνομίας.
Βλέπουμε έτσι, πως παρ’ όλη την ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η κοινωνική βάση και τα κινήματα διαμέσου της συνεχιζόμενης φτωχοποίησης, επισφάλειας και καταστολής, οι αντιστάσεις βρίσκουν πάντα τρόπο έκφρασης. Την έκφραση αυτή είναι που προσπαθεί ο κατασταλτικός μηχανισμός να οριοθετήσει, και να αποτρέψει την όξυνση και τη διάχυσή της. Για αυτό και θωρακίζεται με νομικά υπερεργαλεία όπως η αντιτρομοκρατική νομοθεσία (187Α), για να ορίσει εκείνος τι είναι αποδεκτό και τι όχι, τι θεωρεί έγκλημα και τι κίνδυνο. Το σύστημα έχει την εξουσία να ορίζει –αυθαίρετα– το δίκαιο και το άδικο, το σωστό και το λάθος. Έχει εξάλλου τον έλεγχο των νοημάτων και των ορισμών, την εξουσία επιβολής της πραγματικότητας και της αφήγησής του.
Μέσω της δικαιοσύνης, των νόμων και ειδικότερα του 187Α αποκρυσταλλώνεται ο πόλεμος των εννοιών. Έτσι, αγωνιστές/αγωνίστριες που υποθηκεύουν τη ζωή τους για έναν καλύτερο κόσμο ονομάζονται «τρομοκράτες». Ενέργειες ενάντια σε ληστρικούς οργανισμούς (τράπεζες) που κερδοσκοπούν στις πλάτες μας ονομάζονται «καταστροφές κοινωφελών ιδρυμάτων». Επιθέσεις σε στρατοκρατικούς φορείς που σπέρνουν τον θάνατο, την πείνα, τον φόβο, περιγράφονται ως «διακινδύνευση διεθνών οργανισμών». Δράσεις ενάντια σε εταιρίες που προτεραιοποιούν το κέρδος αντί της ανθρώπινης ζωής, χαρακτηρίζονται «σοβαρός κίνδυνος για τη χώρα». Και όλα αυτά ονομάζονται «τρομοκρατία». Είναι όμως όντως αυτές οι κινήσεις που θέτουν σε κίνδυνο τον πληθυσμό; Είναι αυτές οι επιλογές που πλήττουν οικογένειες, φοιτήτριες, μαθητές, ασθενείς εργάτες, άνεργες, μετανάστες; Άλλο νόημα αρμόζει στον κίνδυνο, και άλλος ορισμός στην τρομοκρατία.
Είναι η «διάσωση της οικονομίας» μέσω των μνημονίων και των μέτρων λιτότητας που θα χαρακτήριζα ληστεία και έμμεση δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων. Είναι τα «μεμονωμένα περιστατικά» αστυνομικής βίας που θα ονόμαζα κρατικές δολοφονίες ανθρώπων, οι οποίοι για το κράτος περισσεύουν. Είναι τα «ατυχήματα» με τους 57 δολοφονημένους στα Τέμπη και τους 104 στο Μάτι τα οποία θα περιέγραφα ως κρατικοκαπιταλιστικές δολοφονίες στον βωμό της ιδιωτικοποίησης και του κέρδους. Είναι το «ναυάγιο» της Πύλου με τους/τις 500 μετανάστες/ριες νεκρούς/ες που θα αποκαλούσα κρατική ρατσιστική δολοφονία στο όνομα της Ευρώπης-φρούριο και της λευκής υπεροχής. Είναι ο «εκσυγχρονισμός» των δημοσίων νοσοκομείων που θα χαρακτήριζα διάλυση της δημόσιας υγείας, και εξαναγκασμό χιλιάδων ανθρώπων σε ελλειπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Είναι τα «ατυχήματα» σε χώρους δουλειάς που θα ονόμαζα εργατικές δολοφονίες και αδιαφορία των αφεντικών για τη ζωή των εργαζομένων τους. Είναι τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» που θα περιέγραφα ως ανεπάρκεια κρατικών υποδομών και απευθείας αναθέσεις σε εταιρείες-λαμόγια γνωστών και συγγενών της πολιτικής ελίτ. Είναι τα «καλάθια του νοικοκυριού» που θα περιέγραφα ως περαιτέρω υποβάθμιση μιας ζωής βιωμένης στη στέρηση, τον περιορισμό, το άγχος. Είναι τα «3 λαχεία» που θα αποκαλούσα διαπλοκή του πολιτικού συστήματος και αισχροκέρδεια λίγων στις πλάτες των αγροτών. Όλα αυτά αποτελούν μόνο τα πιο πρόσφατα παραδείγματα πραγματικής και ουσιαστικής διακινδύνευσης πληθυσμού.
Έτσι στην ανάποδη όψη του κόσμου, όπου η αλληλεγγύη και η ισότητα θα αποτελούσαν προτεραιότητα, ίσως η λέξη τρομοκρατία και διακινδύνευση να είχε το νόημα που της αρμόζει. Της συνθήκης δηλαδή που προκαλεί τρόμο, ανασφάλεια, ανέχεια στις μάζες. Της περιγραφής ετοιμόρροπων σχολείων, υποστελεχωμένων νοσοκομείων, κατεστραμμένων φραγμάτων, απαρχαιωμένων σιδηροδρομικών δικτύων, δεκατριάωρης εργασίας, δολοφονημένων μέσα και –ακριβώς– απ’ έξω από τα αστυνομικά τμήματα. Της περιγραφής δηλαδή μιας ζωής-επιβίωσης, μιας ζωής ανάξιας να βιωθεί, μιας ζωής της Ελλάδας του 2025.
Και ενώ αυτοί χρησιμοποιούν καθημερινά βια, εκφοβίζουν, αποκλείουν, διακινδυνεύουν τις ζωές μας, και ενώ αυτοί έχουν νόμους να τους συγκαλύψουν και κατασταλτικές δυνάμεις να τους προστατεύουν, γιατί λοιπόν εμείς να αποδεχτούμε ένα τέτοιο σύστημα να αποκαλεί αγωνιστές/ριες τρομοκράτες και εγκληματίες; Γιατί να περιοριστούμε στους ορισμούς και εν τέλει στους νομούς τους; Είναι εξάλλου αδύνατον να απευθύνουμε ειρηνικά στο κράτος την αξίωση για ισότητα, δεδομένου ότι είναι αυτός ο κύριος υπεύθυνος για αυτή την ανισότητα. Είναι ανούσιο να ζητάμε από το κράτος δικαιοσύνη εφόσον είναι το ίδιο που θεσμοθετεί την αδικία. Είναι άσκοπο να βασιζόμαστε στο κράτος για να μας προστατέψει και να μας υπερασπιστεί, μιας και είναι αυτό που οπλίζει αυτούς που διαχρονικά μας χτυπούν.
Σε ένα σύστημα λοιπόν που δίνει το περιεχόμενο που το συμφέρει στους ορισμούς και τους νομούς, που ονομάζει «εγκληματική οργάνωση» τους αγανακτισμένους αγρότες, «επικίνδυνες» τις αγωνιζόμενες Παλαιστίνιες και «μίζερους» τους συνδικαλιστές γιατρούς δημόσιων νοσοκομείων, που χαρακτηρίζει «διακινδύνευση πληθυσμού» κάθε προσπάθεια απάντησης στην καθημερινή βια που βιώνουν χιλιάδες και όχι τις θανατοπολιτικές του που σκορπάνε θάνατο, ανασφάλεια και πολέμους, το ερώτημα είναι ένα: Ποιος στ’ αλήθεια είναι ο τρομοκράτης;
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΝΟΠΛΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΓΚΛΕΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ
Μαριάννα Μανουρά
