Η αστυνομική επιχείρηση των σκυλιών της κρατικής καταστολής στη Νέα Αγχίαλο στέφθηκε με “επιτυχία”. Πάνω στο νεκρό σώμα του φίλου Σ. Δραβίλα οι τηλεκανίβαλοι ουρλιάζουν: ο Γ. Τσιρώνης, ο Σ. Χριστοδούλου και ο νεκρός Σ. Δραβίλας είναι αδίστακτοι ληστές, αιμοσταγείς δολοφόνοι.
Δε θα περιμέναμε βέβαια από τους φρουρούς της καπιταλιστικής κανονικότητας να υποδείξουν τους πραγματικούς άρπαγες του κοινωνικού πλούτου, τους πραγματικούς δολοφόνους του βίου της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας: τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Θα ήταν άλλωστε παράλογο τα σκυλιά να δαγκώσουν τα αφεντικά τους. Αντίθετα, το κυνήγι τριών ανθρώπων, στοχοποιημένων ως ληστών τραπεζών, εκτελεστών αρχιφύλακα φυλακών, μελών ένοπλων οργανώσεων είναι το βούτυρο στο ψωμί τους.
Οι τρεις συλληφθέντες δεν ήταν άγνωστοι σε κάποιους από εμάς. Απεναντίας…
Ο Γρηγόρης ήταν και παραμένει σύντροφος. Από τις πρώτες συλλήψεις του, απόρροια της συμμετοχής του στο Πολυτεχνείο του 1995 και στους αγώνες ενάντια στην ανάπλαση της πλατείας Εξαρχείων το 1997, ως τη συμμετοχή του σε δεκάδες δυναμικές παρεμβάσεις του αναρχικού χώρου και στην ενεργό παρουσία του ως εργάτης στο συνδικάτο των courier, o Γρηγόρης ήταν πάντα δίπλα μας. Φυγόδικος από τον Γενάρη του 2006 μετά την απαλλοτρίωση της Εθνικής Τράπεζας στη Σόλωνος, σε μια δεκάχρονη πορεία μάχης και επιβίωσης απέναντι στο κεφάλαιο και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Επικηρυγμένος από το 2009 για την ίδια υπόθεση και στοχοποιημένος όλα αυτά τα χρόνια, κατάφερε να διατηρήσει την ανθρωπιά και την αγωνιστικότητά του παρά τις αντιξοότητες και το κυνήγι που είχαν στήσει ξοπίσω του τα σύγχρονα αποσπάσματα δίωξης.
Ο Σπύρος Χριστοδούλου ήταν και παραμένει ένας ανυπότακτος προλετάριος που διέγραψε και διαγράφει τη δική του αξιοπρεπή διαδρομή κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες: τη φυλακή και την παρανομία.
Ακριβώς όπως και ο Σπύρος Δραβίλας…
Για τον οποίο βέβαια, φόβος για την ενδεχόμενη συμπεριφορά των δεσμοφυλάκων σε βάρος του δεν αρμόζει! Κανένα βρωμόχερο των ανθρωποφυλάκων δε θα μπορούσε να τον αγγίξει χωρίς να συνυπολογίσει το κόστος.
Για ποιό λόγο λοιπόν ο Σπύρος έκρινε ότι έπρεπε να στρέψει το όπλο στον εαυτό του;
Γιατί ο πάντα χαμογελαστός Σπύρος, το παιδί που τιμούσε τις φιλίες του και τις υποσχέσεις του, καταθέτοντας πάντα ως εχέγγυο τον δυναμισμό του, ο φίλος που αντιμετώπιζε με γενναιότητα τους κινδύνους που διέτρεχε η ζωή και η ελευθερία του ως παράνομος, γνώριζε τί τον περίμενε.
Το είχε γευτεί από την ηλικία των 21 ετών όταν πρωτοήρθε σε επαφή με την σκληρή πραγματικότητα του εγκλεισμού. Έκτοτε, με αρκετά χρόνια στην πλάτη του ως κρατούμενος, δραπέτης και φυγόδικος μέχρι την ηλικία των 34 ετών απέρριψε συνειδητά την επί μακρόν στέρηση της ελευθερίας του.
Αρνήθηκε όπως λίγοι μπορούν, να δει τον εαυτό του να περπατά ξανά στους άθλιους διαδρόμους και τα κελιά των σωφρονιστικών κολαστηρίων, αφήνοντας και τα τελευταία χρόνια μια ασυνθηκολόγητης νιότης στα σύγχρονα κάτεργα.
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΡΑΒΙΛΑ
Για μας ο Σπύρος δεν είναι ούτε ο “καρφάκιας”, ούτε ο “ελικοπτεράκιας” αλλά ο Σπύρος ο “κρα”, το αλάνι από τον Ταύρο, ο γελαστός και ατρόμητος, ο καλόψυχος φίλος…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ- ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ, Γ. ΤΣΙΡΩΝΗ ΚΑΙ Σ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ
Σύντροφοι και φίλοι των συλληφθέντων της Ν. Αγχιάλου και του Σ. Δραβίλα
