Εάν υποθέσουμε ότι η παρουσία των αναρχικών και των αντιεξουσιαστριών στους δρόμους, σε διάφορα κοινωνικά πεδία τα τελευταία 15 χρόνια, είναι συνεπής και με συγκεκριμένο τρόπο δομημένη κινηματικά, αξίζει να ασχοληθούμε με την καταστολή που δέχονται, για αρχή στη γειτονιά των εξαρχείων;
Η απάντηση είναι θετική, αλλά αλλάζοντας το κέντρο βάρους της ερώτησης. Γιατί εάν αξίζει να ασχοληθούμε με αυτή τη φάση της καταστολής, δεν μπορούμε να μην δούμε τη σημασία του οράματος ενός ολικού ελέγχου κάθε κινηματικής έκφανσης.
Παρουσία αναρχικών/αντιεξουσιαστών στον κοινωνικό ανταγωνισμό
Η κυκλοφορία των αγώνων, η διαλεκτική μέσων και σκοπών, η εγκαθίδρυση -μέχρι ενός σημείου- της βίας ως μέσο διεκδίκησης, και άλλα κινηματικά χαρακτηριστικά, αποτελούν -σε έναν βαθμό τουλάχιστον- μία παρακαταθήκη του αναρχικού χώρου μέσα στους κοινωνικούς αγώνες που συμμετείχε και συμμετέχει τα τελευταία χρόνια.
Μέσα από την εναντίωση στους ολυμπιακούς αγώνες το 2004, τα φοιτητικά του 2006-07, τον δεκέμβρη αλλά και την τριετία 2010-12, έλαβε χώρα πληθώρα μίξεων και ζυμώσεων επάνω στο κοινωνικό πεδίο. Πολλές φορές με θεαματικά αποτελέσματα και άλλες όχι.
Πάντως, όπως και να έχει, το ζήτημα της καταστολής των εξαρχείων (άρα και των αναρχικών – τουλάχιστον σε θεαματικό επίπεδο) έρχεται να προστεθεί σε μία κρατική παρακαταθήκη καταστολής. Από το άγριο κυνήγι της κυβέρνησης σαμαρά, στο βελούδινο χειρουργείο λοβοτομών της κυβέρνησης σύριζα, γυρίζουμε πίσω σε κυβέρνηση δεξιάς. Παρόλο που δεν κυβερνά πρώτη φορά η δεξιά, φαίνεται να είναι η εποχή που παίζονται όλα για όλα. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, με την παρακαταθήκη που άφησε πίσω της η πρώτη φορά αριστερά -γέννημα εν μέρει και της ήττας των πλατειών. Ένα συγκεκριμένο κλίμα, τόσο σε κινηματικό επίπεδο (π.χ. η φάση που βρίσκεται η εξωκοινοβουλετική αριστερά), όσο και κοινωνικό (απογοητευμένοι ψηφοφόροι με εμπειρίες στον δρόμο).
Η ανάγκη ολικού ελέγχου
Η εγκαθίδρυση των στρατοπεδευμένων μπάτσων στα εξάρχεια είναι μία αρχή. Το κράτος δεν θέλει να καταλάβει τα εξάρχεια μόνο για το θέαμα και το χόρτασμα του θεαματικού κοινού, που τα βλέπει ως άβατο. Θέλει να πατήσει γερά σε μία γειτονιά του κέντρου, να αναβαθμίσει την πόλη, να την κάνει πιο εύκολη και χαλαρή για συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές ομάδες. Είναι ένα στοίχημα, να δημιουργηθεί κάτι σαν ευρωπαϊκό κέντρο -το οποίο πρέπει να εκτείνεται παραπάνω από αυτό που κάνει ήδη, καθώς οι ανάγκες αυξάνονται. Και ως γνωστόν, όπου υπάρχει προσφορά, υπάρχει και ζήτηση.
Επενδύσεις, στρατηγική κεφαλαίου, κρατική εγγύηση
Το κράτος έχει συναίσθηση των αντιδράσεων που μπορεί να προκύψουν στο κοντινό μέλλον. Έχει συναίσθηση, διότι έχει στρωθεί το έδαφος για μία πληθώρα ενεργειών που δεν θα αφήσει ανεκμετάλλευτες.
Έτσι, έχουμε μία γκράντε επένδυση στο ελληνικό, η οποία, από τις πρώτες κατατεθειμένες προτάσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, καμία σχέση δεν φαίνεται να έχει με χώρους πρασίνου, ανοιχτούς στον κόσμο κλπ. Αντιθέτως, θα είναι μία τουριστική ατραξιόν για φραγκάτους, μία αναβαθμισμένη πόλη μέσα στην πόλη. Και όλα αυτά, με «διευκολύνσεις» χάρη στο ότι είναι «στρατηγική επένδυση».
Στρατηγική επένδυση, με πετσοκομμένο -ή σχεδόν αδύνατο- το δικαίωμα στην απεργία, χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας, και με το καθεστώς που διαβάζουμε κάθε μέρα όσον αφορά τα εργατικά ατυχήματα, εκτοπισμένο πληθυσμό γύρω από το ελληνικό λόγω αναβάθμισης, επιπλέον επιτήρηση και έλεγχο.
Στην ίδια κατεύθυνση είναι και τα έργα τα οποία πρώτα από όλα καταστρέφουν το περιβάλλον. Η δίψα για πετρέλαιο και για ενέργεια -που μεταφράζεται μόνο σε χρήμα, αφού θα δημιουργείται μόνο για να μεταπωληθεί στο εξωτερικό- δημιουργεί πεδία σύγκρουσης με το κράτος και τα αφεντικά σε όλη σχεδόν τη χώρα. Από τα παράλια του ιονίου, μέχρι τις κορυφές των αγράφων, οι κάτοικοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να τα δώσουν όλα για την «ανάπτυξη». Σε διάφορες περιοχές υπάρχουν ήδη επιτροπές ενάντια σε έργα τέτοιου τύπου, και είναι άγνωστο πόσο μπορεί να οξυνθούν τέτοιου είδους αγώνες, όπως έγινε για παράδειγμα στην κερατέα ή τη χαλκιδική.
Άσυλο και μεταναστευτικό
Θα προσθέσουμε ακόμη δύο παραδείγματα κρατικής καταστολής που συνδέονται με τα εξάρχεια, την ανομία, τα άβατα και όλες τις οργουελικές έννοιες που ακούμε τελευταία.
Το πρώτο είναι η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το τι είναι το πανεπιστήμιο, πώς συμβάλλει στην κρατική μηχανή, πώς βοηθάει τα αφεντικά, πώς παράγει τη μαζική γνώση προς όφελος των από τα πάνω. Παρόλα αυτά, στα πανεπιστήμια γίνονται και άλλες διεργασίες, πιο ενδιαφέρουσες για την τάξη μας.
Είναι μέρη που βρισκόμαστε, συζητάμε, παίρνουμε πίσω πόρους και τους χρησιμοποιούμε για πραγματικά δικά μας συμφέροντα. Είναι καταφύγια για κόσμο που ζει σε μόνιμη επισφάλεια, είναι μέρη που καταλαμβάνουμε, που ανοίγουμε δομές, που θέλουμε να είναι ανοιχτά για κοινωνικές ομάδες που θα τα χρησιμοποιήσουν. Η κατάργηση του ασύλου δεν στοχεύει θολά, ούτε την ανομία, ούτε το παρεμπόριο, ούτε τους μπαχαλάκηδες. Αντιθέτως, στοχεύει ξεκάθαρα όλα τα παραπάνω, με σκοπό να δημιουργηθούν συνθήκες απομόνωσης αντί για κοινότητας, συνθήκες φόβου αντί για αλληλεγγύης.
Τέλος, ως μείζον θέμα της κρατικής διαχείρισης φαίνεται -όσο και αν επιχειρείται να μείνει στην αφάνεια- να είναι το μεταναστευτικό. Η έκρυθμη κατάσταση με την τουρκία σε σχέση με τη συμφωνία της με την εε, η εισβολή της στη β.α συρία, η συνέχιση των πολέμων -με υλικούς αλλά και οικονομικούς όρους- δημιουργούν νέες συνθήκες, δημιουργούν ροές μη ελεγχόμενες. Η ελλάδα είναι από τους πρώτους σταθμούς. Η κατάσταση στα νησιά είναι ασφυκτική -και εννοούμε ασφυκτική για τους μετανάστες- και η μετακίνησή τους στην ενδοχώρα δεν λύνει κανένα τους πρόβλημα.
Μέσα σε όλο αυτό, εκκενώνονται καταλήψεις που διαμένουν με τον τρόπο που οι ίδιοι/ες διάλεξαν, και πετιούνται σε κέντρα κράτησης, αφού πρώτα περάσουν από τα κολαστήρια της πέτρου ράλλη. Πολλά μπορούμε να υποθέσουμε για το τι θα κάνουν τα αφεντικά και το κράτος όλο αυτό το πλεονάζον εργατικό δυναμικό στη χώρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τέτοιες ευκαιρίες δεν αφήνονται ανεκμετάλλευτες. Και ένα πρώτο βήμα της εκμετάλλευσης είναι ο απόλυτος έλεγχος ενός πληθυσμού με όρους στρατοπέδου. Ελεγχόμενη είσοδος-έξοδος, ελεγχόμενα χαρτιά (αυστηροποίηση διαδικασίας ασύλου, επαναπροωθήσεις), χωρίς άμκα -εκτός και αν εργάζεσαι (αλήθεια πόσο εύκολο είναι αυτό εάν μένεις στη μέση του πουθενά;) και με μία μόνιμη ανασφάλεια για το τι ξημερώνει αύριο, καθώς όλα ελέγχονται από τρίτους.
Και ας μην ξεχνάμε τη χειρότερη μορφή καθημερινότητας: Όταν οι πιθανότητες να πεθάνεις μέσα σε ένα κοντέινερ ή μία σκηνή είναι πολύ μεγάλες, και όταν τέτοια γεγονότα συμβαίνουν συχνά δίπλα σου… Από τους θανάτους λόγω έλλειψης περίθαλψης ή λόγω πυρκαγιάς, οι μετανάστες και μετανάστριες μετριούνται μόνο ως στατιστικά στοιχεία! Και ως τέτοια αντιμετωπίζονται.
Να (ξανα)γίνουμε οι επικίνδυνες τάξεις!
Για τους αγώνες που θα ξεπηδήσουν στο τώρα ή το αύριο, από υποκείμενα άγνωστα ή αόρατα, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι/ες και χωρίς θολωμένο πεδίο μπροστά μας, από τον πόλεμο που ήδη διεξάγεται. Από τα άβατα του μενιδίου μέχρι τα σύνορα, από τα εξάρχεια μέχρι τα κέντρα κράτησης, να κάνουμε την τάξη και την ασφάλεια μόνο θέαμα στα δελτία των 8.
«οι πιο μεγάλες προκλήσεις απλώνονται μπροστά μας κι εμείς βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να αναζητούμε τους τρόπους που θα μας παρασύρουν»
»η επερχόμενη εξέγερση είναι ήδη παντού»*
γκλισέντι
* pat61.squat.gr/2009/03/49-2/
