Η μετά-κόβιντ 19 εποχή είναι παρούσα. Επιβλήθηκε και αυτή από τα πάνω, όπως η καραντίνα και οι απαγορεύσεις. Το καπιταλιστικό lock down είναι ουσιαστικά καπιταλιστικό lock out υπέρ των αφεντικών που μετρούσαν ζημιές λόγω μειωμένης προσέλευσης πελατών, και ήταν αίτημά τους να κλείσουν τα καταστήματα, να ελαφρύνουν τα βάρη τους και να επωμιστεί το κρατικό οικοδόμημα τη χασούρα τους.
Έχουμε πόλεμο, ας μην ξεχνιόμαστε
Ούτε το κράτος, ούτε τα αφεντικά ενδιαφέρονται για την υγεία του πληθυσμού συνολικά, πόσο μάλλον να νοιάζονται για τη ζωή μας. Απλά παραδείγματα είναι οι εργατικές δολοφονίες, οι απολύσεις εργαζομένων, τα άθλια μεροκάματα, η διαχείριση των μεταναστών/τριών, και είναι από αυτά που δηλώνουν ξεκάθαρα τις διαθέσεις των από τα πάνω εναντίον μας.
Ο ταξικός πόλεμος ήταν πανταχού παρών. Είναι και τώρα και ας έχει διαπλεχθεί έντονα με την υγειονομική κρίση, αλληλοτροφοδοτώντας τον πόλεμο εναντίον των από τα κάτω.
Δεν μπορούμε να κατονομάσουμε αυτή τη συνθήκη «αδιαφορία». Δεν υπάρχει αδιαφορία σε δύο αντιμαχόμενες πλευρές, αλλά αντικρουόμενα συμφέροντα. Την αβίωτη ζωή τη ζούνε χιλιάδες άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη.
Το lock down αίρεται άρον-άρον. Σε μία συνθήκη που το κράτος διαχειρίζεται όλα τα νούμερα σε σχέση με τον ιό, είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε όλα τα στατιστικά που μας δίνονται. Υπάρχει μία σειρά συμφερόντων στο παρόν, ικανά να αλλάζουν τη βαρύτητα των αριθμών κατά το δοκούν. Τώρα, η καπιταλιστική μηχανή πρέπει να πάρει μπρος, και μάλιστα γρήγορα!
Απαραίτητη υποσημείωση αποτελεί ότι κάποιοι κλάδοι του καπιταλισμού δεν σταματήσαν καθόλου κατά τη διάρκεια του lock down. Τα εργοστάσια, το εφοπλιστικό κεφάλαιο, η μετακίνηση εμπορίου, οι διανομείς, οι αποθηκάριες, οι εκ περιτροπής εργαζόμενοι/ες σε καταστήματα που συνεχίζαν τις πωλήσεις μέσω ίντερνετ δεν επηρεάστηκαν από την κρίση του κορωνοϊού. Αυτό, δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερο ανταγωνισμό μεταξύ καπιταλιστικών κύκλων συμφερόντων, καθώς κάποιοι μείναν πίσω στην κούρσα των κερδών. Αυτή η ανταγωνιστική τάση συνθλίβει πάντα τους εργαζόμενους και όλα τα εξαρτώμενα μέλη της παραγωγής.
Στους ανταγωνισμούς, συνθλίβονται οι μικρές πέτρες
Τα αφεντικά του επισιτισμού και του τουρισμού πρέπει να βγούνε δυναμικά ξανά στο προσκήνιο. Τα αφεντικά δεν είναι δυνατόν να χάσουν καμία ευκαιρία κερδοφορίας, ειδικά εάν αναλογιστούμε ότι ήδη χάθηκαν κάποια κέρδη. Το ίδιο μυρίζεται και το κράτος, καθώς ο τουρισμός αποτελεί τον κλάδο που κινδυνεύει πραγματικά να χτυπηθεί από την πανδημία.
Το ελληνικό κεφάλαιο δεν θα χάσει τη μοναδική ευκαιρία που έχει αυτή τη στιγμή να πατήσει πάνω σε βασικούς παίκτες και ανταγωνιστές, κυρίως στη λεκάνη της μεσογείου. Αρχικά, παρουσιάζεται ως υγιεινός τόπος προορισμού λόγω των λίγων κρουσμάτων/νεκρών(;), ειδικά σε σύγκριση με άλλες χώρες της περιοχής. Η ελλάδα έχει την ευκαιρία να ξεπεράσει ως τουριστικό προϊόν χώρες όπως η ιταλία, η τουρκία ή η ισπανία, βγαίνοντας δυναμικά στην αγορά παγκοσμίου εμβέλειας. Το κράτος αποφασίζει και μαγειρεύει γρήγορα τα επόμενα βήματά του ώστε να βγει νικητής στους διακρατικούς ανταγωνισμούς, οι οποίοι θα ενταθούν μάλιστα.
Από την άλλη, μεγάλα κομμάτια επισφαλών εργαζομένων θα δυσκολευτούν ακόμη περισσότερο για το πώς θα βγάλουν τη χρονιά που έρχεται. Αρχικά, τα αφεντικά θα μυριστούν την κατάσταση και θα απαιτήσουν να «βγει» η δουλειά με ακόμη λιγότερα άτομα. Ακόμη, οικονομικά θα ισχύσει το ίδιο με τις λογικές που έτσι και αλλιώς ξέρουμε: δεν βγαίνω, τι να κάνω, δεν φταίω εγώ, μου τα παίρνει το κράτος και άλλες παρόμοιες δικαιολογίες των αφεντικών. Αυτή η συνθήκη αυξημένης επισφάλειας έχει δύο βασικές προβληματικές: η πρώτη είναι ότι θα μειωθεί ή έχει μειωθεί ήδη η αγοραστική δύναμη ανθρώπων που θα συντηρούσαν μία ολόκληρη βιομηχανία επιστρέφοντας από τη σεζόν, χωρίς να βγάλουμε από έξω την «προσφορά» τους στο κεφάλαιο κατά τη διάρκεια της σεζόν. Η δεύτερη είναι ότι κόσμος που υπολόγιζε σε αυτή τη διέξοδο, αποκόπτεται ή στρέφεται σε αυτή με πολύ πιο κακούς όρους, από ότι ήταν ήδη. Οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες θα θεωρηθεί ότι πρέπει να πληρώσουν και αυτήν την κρίση, καθώς τα αφεντικά δεν έχουν μάθει να πληρώνουν τις κρίσεις. Αυτό θα επιχειρήσουν και τώρα, εκτός και εάν εμείς το αποτρέψουμε.
Να εξεγερθούμε, αλλιώς εμείς θα την πληρώσουμε πάλι
Το καπιταλιστικό σύστημα και η ύπαρξη κρατών ευθύνονται για τις συνθήκες που βιώνουμε. Η υπερκατανάλωση, η υπερπαραγωγή, η μαζική κατοίκηση σε αστικά κέντρα-γίγαντες, η εκβιομηχάνιση παρθένων βιοτόπων, η εισβολή του ανθρώπινου παράγοντα στη φύση, η μόλυνση, οι μονοκαλλιέργειες και άλλα τόσα ζητήματα που ζούμε στην καθημερινότητά μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το σύστημα μάς οδηγεί να ζούμε ζωές που δεν είναι βιώσιμες.
Στο σύστημα που γεννά μόνο πόνο, δυστυχία, πολέμους, ιούς και θάνατο οι απαντήσεις μας πρέπει να είναι δυναμικές σε όλα αυτά τα επίδικα.
Η αλληλεγγύη τρέφει όντως τη ζωή, με όρους υλικούς, πραγματικούς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εάν ξεχνάμε τους άλλους και τις άλλες μόνους και μόνες, τους/τις καταδικάζουμε σε θάνατο. Η συλλογική ζωή και αντιμετώπιση όσων βιώνουμε, οι κοινότητες αγώνα, οι αρνήσεις πληρωμών και τα σαμποτάζ, οι απαλλοτριώσεις και οι εργατικοί αγώνες, οι απεργίες και οι πορείες να αποτελέσουν αναχώματα και αφορμές να βρεθούμε στον δρόμο ενάντια σε όλα αυτά που μας καταπιέζουν. Αυτή είναι η λύση για την κρίση που έρχεται καταπάνω μας, να πολεμήσουμε ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό, μέχρι την εξάλειψή τους.
καρόσι
