Με το προστάγματα της λιτότητας η Ευρωπαϊκή Ένωση ολοένα και πιο έντονα παρεμβαίνει στην καθημερινότητά μας, επιτιθέμενη στους πιο σημαντικούς παράγοντες της επιβίωσής μας. Ο έλεγχος της ενέργειας, της διατροφής, του νερού και οι πολιτικές μετανάστευσης εντός συνόρων της Ε.Ε. αναδεικνύουν ξεκάθαρα τον ρόλο της από τη δημιουργία της ως σήμερα: πρόκειται για έναν διακρατικό συνασπισμό αστικών τάξεων για να επενδύουν με τους καπιταλιστικούς ομίλους τους τόσο μέσα όσο και έξω από την επικράτειά του.
Τι σημαίνει «χρηματοδότηση»
Από την ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. κατέχουμε τη δεύτερη θέση στο συνολικό ποσό των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων (3,4 δις ευρώ) που έχουν δοθεί. Μεγάλο μέρος των χρηματοδοτήσεων αυτών χρησιμοποιήθηκαν για πανάκριβα έργα υποδομών, καταστροφικών για το φυσικό περιβάλλον, όπως η Εγνατία Οδός και η σχεδιαζόμενη εκτροπή του ποταμού Αχελώου.
Ένας από τους τρόπους χρηματοδότησης από την Ε.Ε. ήταν οι επιδοτήσεις στους αγρότες μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ). Όμως, παρά τις πολλές επιδοτήσεις, το βιοτικό επίπεδο των μικρών αγροτών επιδεινώνεται συνεχώς, ο έλεγχος του σπόρου είναι εντονότατος και η παραγωγή της Ελλάδας σε τρόφιμα δεν μπορεί πλέον να καλύψει τις ανάγκες της χώρας. Αυτό οφείλεται κυρίως στις προσταγές της Ε.Ε. για μείωση της παραγωγής ορισμένων προϊόντων, όπως το σκληρό σιτάρι, το λάδι, οι σταφίδες κτλ, αλλά και στο γεγονός ότι τα εισαγόμενα προϊόντα πωλούνται σε τιμές χαμηλότερες από το κόστος παραγωγής των εγχώριων προϊόντων. Η ΚΑΠ έθετε συνεχή όρια για τη φυτική και ζωική παραγωγή, για τη μείωση εκτάσεων και αγροκαλλιεργειών, όχι μόνο για πλεονασματικά, αλλά ακόμη και για ελλειμματικά προϊόντα όπως ο καπνός και το βαμβάκι. Έτσι οι επιδοτήσεις, με τη «βοήθεια» του άνισου σε βάρος των αγροτών μας ανταγωνισμού από τις ανταγωνιστικότερες μονάδες του Βορρά, «έπεισαν» τους αγρότες μας να ξεριζώσουν δεκάδες χιλιάδες σταφιδάμπελα στην Κρήτη και την Πελοπόννησο, να συρρικνώσουν την παραγωγή και ποσότητα εξαγωγών καπνού, να μειώσουν την παραγωγή σκληρού σταριού για χάρη της… Γαλλίας, να παράγουν οπωροκηπευτικά για τις «χωματερές». Σήμερα το τι και πόσο παράγουμε έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με τις ανάγκες των εταίρων μας παρά με τις δικές μας ανάγκες σε αγροτικά προϊόντα.
Ποιες οι προσταγές της Ε.Ε. για τη διατροφή μας
Και πάμε τώρα στο τι σημαίνει έλεγχος του σπόρου. Ουσιαστικά έλεγχος του σπόρου σημαίνει έλεγχος της τροφής. Η σημερινή ευρωπαϊκή νομοθεσία ευνοεί τα ολιγοπώλια, και ήδη το 73% της παγκόσμιας αγοράς σπόρων ελέγχεται από 10 μόνον εταιρίες. Η ευρωπαϊκή νομοθεσία περιορίζει την αγροτική βιοποικιλότητα που μας εξασφαλίζουν οι παραδοσιακοί σπόροι. Για να υπερασπιστούμε τη βιοποικιλότητα, θα έπρεπε να διεκδικήσουμε την αποκέντρωση του ελέγχου σπόρων, ώστε αυτή η δύναμη να μην συγκεντρώνεται στα χέρια των ολίγων αλλά στα χέρια του μικρομεσαίου αγρότη και του κάθε καλλιεργητή, ώστε να παράγει, να διαδίδει και να βελτιώνει τους δικούς του σπόρους, δημιουργώντας νέες ποικιλίες και επιτρέποντας την προσαρμογή στα νέα κλιματικά δεδομένα. Αυτή είναι και η μόνη εγγύηση για τη διατροφική μας ασφάλεια και τη βιωσιμότητα των αγροτικών καλλιεργειών.
Ευρώπη «Ενωμένη»
Η ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων και των εργαζομένων εντός των συνόρων της υποτίθεται ότι αποτελεί θεμελιώδη πολιτική της Ε.Ε. Όμως η Ευρώπη του πλούσιου Βορρά και του φτωχού Νότου φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την πολιτική που ετοιμάζονται να εφαρμόσουν για τη μετανάστευση εντός των συνόρων της Ε.Ε. Στις αρχές Σεπτεμβρίου, σε κλειστή σύσκεψη της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, Ολλανδοί, Βρετανοί και Σουηδοί ευρωβουλευτές κατέθεσαν πρόταση που στοχεύει στον έλεγχο και περιορισμό του αριθμού των οικονομικών μεταναστών από χώρες της Ε.Ε., αλλά και στην επιβολή ποινών σε όσες επιχειρήσεις προχωρούν σε «εισαγωγές» εργαζομένων από χώρες που βρίσκονται σε κρίση είτε από τη Νότια Ευρώπη είτε από τα Βαλκάνια.
Η πρόταση βρήκε σύμφωνη και τη Γερμανία. Άλλωστε το κόμμα της Μέρκελ προτίθεται να περάσει νόμο προκειμένου να απελαύνει όσους Ευρωπαίους έφτασαν στη Γερμανία για να βρουν δουλειά και δεν τα κατάφεραν στους τρεις πρώτους μήνες. Οι οικονομικά πιο ισχυρές χώρες της Ευρώπης ζητούν να υπάρξουν σκληρότεροι νόμοι για την αντιμετώπιση και την ανάσχεση του ρεύματος της οικονομικής μετανάστευσης στην Ευρώπη από χώρες του Νότου, όπως η Ελλάδα. Να μπει δηλαδή πλαφόν στον αριθμό των εργαζομένων που θα μετακινούνται προς τις χώρες αυτές, από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία που αντιμετωπίζουν εντονότατο πρόβλημα ανεργίας.
Ο Πόλεμος των ΑΠΕ
Αρχές του έτους είχε ξεσπάσει πολιτική διαμάχη ανάμεσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Κοµισιόν σχετικά με τους προτεινόμενους στόχους που αναμένεται η Ε.Ε. να υιοθετήσει για την ενέργεια και την κλιματική αλλαγή. Στην υιοθέτηση του στόχου για τη μείωση των εκπομπών η Κοµισιόν φαίνεται ότι θεωρεί υπερβολικό τον στόχο για το µερίδιο των ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας). Στο πολιτικό παρασκήνιο ενδιαφέρον παρουσίασε η αντιπαράθεση των θέσεων των κρατών μελών στο ζήτημα. Η Γερµανία αποτελεί την ισχυρότερη υποστηρίκτρια ενός αυξηµένου δεσµευτικού στόχου για τις ΑΠΕ, ενώ κλείνει µία-µία τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της. Στον αντίποδα η Βρετανία, η οποία αυξάνει την χρήση πυρηνικής ενέργειας, είναι η ισχυρότερη υποστηρίκτριά της για να µην θεωρείται δεσµευτικός ο στόχος. Στο πλευρό της Γερµανίας έχουν στοιχηθεί έως τώρα Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, ενώ κράτη µέλη από την ανατολική Ευρώπη εµφανίζονται να στοιχίζονται γύρω από την βρετανική άποψη. Το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε την έκθεση Reul σχετικά με την «Ανανεώσιμη Ενέργεια στην Ευρωπαϊκή εσωτερική ενεργειακή αγορά», αν και δεν περιελάμβανε συγκεκριμένο ποσοτικό στόχο για την παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές μέχρι το 2030, όπως είχαν προτείνει με κοινή τροπολογία 76 ευρωβουλευτές από διάφορες πολιτικές ομάδες.
Δικαίωμα στο νερό
Το νερό είναι δημόσιο αγαθό και όχι εμπόρευμα! Είναι δημόσιο και συλλογικό αγαθό. Ωστόσο, η απειλή της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών ύδρευσης είναι υπαρκτή. Η Κομισιόν προωθεί ένα colpo grosso της ιδιωτικοποίησης του νερού. Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδιώκει την ιδιωτικοποίηση των εταιριών ύδρευσης στις πληττόμενες από την οικονομική ύφεση χώρες του ευρωπαϊκού νότου, παράλληλα όμως σχεδιάζει την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου αυτού αγαθού, σε ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο. Ήδη η Κομισιόν έχει προχωρήσει σε σχετικές μεθοδεύσεις, προκειμένου να καταστήσει το νερό προϊόν επιχειρηματικής εκμετάλλευσης, επιφέροντας μεγάλες συνέπειες, κυρίως οικονομικές, στην τσέπη του Ευρωπαίου πολίτη. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, στην Ευρώπη 19 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό που προστατεύεται κατάλληλα, 100 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν σωληνώσεις ύδρευσης στο σπίτι τους, ενώ περισσότεροι από 66 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε υποδομές αποχέτευσης. Επιπλέον, οι ασθένειες που σχετίζονται με κακές συνθήκες ύδρευσης και αποχέτευσης έχουν ως αποτέλεσμα το 5% της παιδικής θνησιμότητας στις ηλικίες 0-14. Σε παγκόσμιο επίπεδο η κατάσταση είναι σαφώς χειρότερη. Βάσει στοιχείων του 2011, 768 εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν χωρίς πρόσβαση σε πόσιμο νερό, ενώ 2,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε αποχέτευση. Τέλος, παρά τις διαβεβαιώσεις της Κομισιόν ότι η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης δεν αποτελεί δική της απαίτηση, η ελληνική κυβέρνηση επιμένει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις τής επιβάλλονται, και με αφορμή την κρίση προχωράει στην πώληση των εταιριών ύδρευσης κι αποχέτευσης.
