Οι καρναβαλικές μάσκες που κάποτε ξόρκιζαν την αίσθηση του τέρατος, σήμερα αντικαταστάθηκαν από τις μάσκες ανθρωπινότητας των ειδικών της ζωής που αποκρύβουν το τέρας.
Η μάσκα με το ψεύτικο αστραφτερό χαμόγελο του επιτυχημένου γιάπη των 90’s αντικαταστάθηκε από το σοβαροφανές προσωπείο του σωτήρα τεχνοκράτη των χρόνων της οικονομικής επίθεσης των λίγων εναντίον των πολλών που δραματικά ονομάστηκε κρίση.
Άνθρωποι από το πουθενά. Αγέλαστοι, παγωμένοι, δίχως συναισθήματα, ούτε καν μελοδραματισμούς. Ταγμένοι να φέρουν μια ιερή αποστολή εις πέρας, απευθύνονται σε ένα κοινό που είναι εκπαιδευμένα ευκολόπιστο, επειδή είναι βαθιά ποτισμένο από το πηγάδι της ηθικής της εργασίας. «Είναι απλά μία δουλειά που πρέπει να την κάνω καλά» σου απαντούν υψώνοντας τη φωνή τους για να ακουστούν, πάνω από τον θόρυβο που κάνει όπως γκρεμίζεται ένας κάλπικος κόσμος μέσα σε κραυγές τρόμου και δάκρυα που μάταια επιχειρούνται να κρυφτούν. Αλυχτώντας τη συμμόρφωση, την υποταγή και παράδοση άνευ όρων, σου είπαν στο δελτίο των οκτώ ότι αυτός δεν είναι ο θόρυβος της καταστροφής αλλά η μουσική της μελλοντικής ευτυχίας. Δεν είναι όμως αυτό το δικό μας τραγούδι της ευτυχίας.
Γιατί ο άνθρωπος που είναι μόνιμα ερωτευμένος με την Ελευθερία και θέλει να απολαμβάνει τα τρυφερά της χάδια κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά γνωρίζει πολύ καλά τη χυδαιότητά τους, την πλάνη τους, τη λαγνεία τους για την εξουσία, το πόσο αδίστακτοι είναι προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους. Ο άνθρωπος που αγωνίζεται για την απόλαυση της ζωής γνωρίζει και περιμένει πάντα τα χειρότερα από την εξουσία, συνεπώς ούτε τρομάζει ούτε πέφτει από τα σύννεφα σε κάθε στραβοπάτημά της ή αθέτηση του λόγου της, γιατί πάνω από όλα γνωρίζει ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να σε εξουσιάζουν είτε στο όνομα ενός υπέρτατου σκοπού είτε στο όνομα μιας ιερής ιδέας.
Firewater
