«Την επανάσταση δεν θα τη δείξει η τηλεόραση» – σύνθημα στην Ιστανμπούλ
Ο καπιταλισμός διασπά, εκμεταλλεύεται, ισοπεδώνει και εξοντώνει τα πάντα. Ένα καλό παράδειγμα είναι η Tουρκία, όπου ο άγριος καπιταλισμός έχει δημιουργήσει υδροκέφαλες μεγαλουπόλεις για να συσσωρεύονται οι εξαθλιωμένοι της υπαίθρου, μεγάλα τζάκια για να ελέγχουν την οικονομία, πολιτικούς για να υπηρετούν πιστά τα τζάκια. Έχει δημιουργήσει ουρανοξύστες για να στεγάσει τις επιχειρήσεις και παραγκουπόλεις για τους εργάτες.
Κοντά στην πλατεία Ταξίμ, στο συμβολικό κέντρο της Πόλης, υπάρχει το πάρκο Γκεζί, που η τουρκική κυβέρνηση θέλει να γίνει ένα ακόμη εμπορικό κέντρο για το shopping therapy των ευνοημένων του συστήματος, αφού οι άνθρωποι του μόχθου παλεύουν για την καθημερινή τους επιβίωση.
Μερικοί άνθρωποι κατασκηνώνουν στο πάρκο για να αποτρέψουν το κόψιμο των δέντρων. Η καταστολή είναι ωμή και γίνεται η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Πρωτοφανείς ποσότητες χημικών σκοτώνουν έναν νέο άνθρωπο, τον Κερέμ, ασφαλίτες βάζουν φωτιά στις σκηνές που έμεναν οι διαδηλωτές στο πάρκο, μηχανοκίνητα κατεβαίνουν στους δρόμους.
Η οργή του κόσμου μετατρέπεται σε δράση, συσπείρωση, οργάνωση, αντίσταση, αφύπνιση. Σκηνές εξέγερσης, γνώριμες σε μας εδώ, μόνο που εκεί υπάρχουν νεκροί από τους μπάτσους-δούλους ενός σάπιου συστήματος που καίει το τελευταίο του χαρτί, δολοφονώντας απροκάλυπτα πλέον τον λαό που το συντηρεί.
Τα καθεστωτικά ΜΜΕ εξακολουθούν να μεταδίδουν το πρόγραμμά τους, επιβεβαιώνοντας άλλη μια φορά ποιος είναι ο ρόλος τους και ποια τα αφεντικά τους. Καμία αλλαγή προγράμματος, καμία ενημέρωση, πλήρης αποσιώπηση. Ο λαός, αηδιάζοντας μαζί τους, αντιδρά άμεσα και αναλαμβάνει μόνος του την αντιπληροφόρηση, όπως μπορεί, κολλώντας χαρτιά με πληροφορίες σε κτήρια, γράφοντας συνθήματα σε τοίχους, ηλεκτρονικούς και μη. Κάμερες καταγράφουν τη βία, την καταστολή και τις μεταδίδουν σε πραγματικό χρόνο. Η ενημέρωση έχει περάσει πλέον σε σίγουρα χέρια.
Αν υποχρέωση των καθεστωτικών ΜΜΕ είναι να εκτελούν τις εντολές των αφεντικών τους, χρέος δικό μας είναι να καταστρέψουμε μια για πάντα και τα αφεντικά και τις σχέσεις εξουσίας που τα δημιουργούν και τα συντηρούν. Αδέρφια μας είναι όσοι αντιστέκονται, όπου κι αν βρίσκονται!
Όπως λέει και ο τούρκος ποιητής, ο Ναζίμ Χικμέτ, στο ποίημά του «Όπως ο Κερέμ»:
Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη;
