Ένας κύκλος πολιτικών εξελίξεων έκλεισε, ένας ακόμη πιο κρίσιμος ανοίγει. Πιο συγκεκριμένα, με τις αστυνομικές επιχειρήσεις εναντίον των υποδομών του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου προαναγγέλθηκαν και οι υπόλοιπες διώξεις με στόχο την ίδια την κοινωνία, τους εργαζομένους και τα -έστω και κατακρεουργημένα- ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Η αρχή του ‘13 δείχνει ότι φέτος θα είναι μια κομβική χρονιά για το αν θα καταφέρει ο λαός να ορθοποδήσει και να ανατρέψει τη βάρβαρη καθημερινότητά του, ή θα βουλιάξει ακόμη περισσότερο στον λάκκο. Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές, καθώς η εφαρμογή του δόγματος του σοκ έχει επιλεχθεί σαν στρατηγική των επιτελείων της εξουσίας για να εξουδετερώσουν οποιαδήποτε αντίσταση.
Μια είδηση που πέρασε λοιπόν «στα ψιλά» είναι ότι στις 12 Μαρτίου δικαιώθηκαν και αφέθηκαν ελεύθερες όλες οι οροθετικές που διαπομπεύτηκαν από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τον μέγα δημοκράτη Λοβέρδο για να συγκρατήσουν τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους τους. Στο πρόσωπο αυτών των γυναικών, που με την αντιστροφή της πραγματικότητας από θύματα ονομάστηκαν θύτες, αντικατοπτρίζονται και όλοι αυτοί οι οποίοι ονομάζονται «παλαβοί» και «τρομοκράτες» επειδή δεν θέλουν να ζήσουν σαν δούλοι. Η συνέχεια αυτού του πειράματος είναι η επιχείρηση «Θέτις» (η αρχαία εμβληματική Θεά μητέρα-τροφός) η οποία τέθηκε σε εφαρμογή από τον άλλο μέγα δημοκράτη Δένδια πρόσφατα. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το σχέδιο οι τοξικοεξαρτημένοι φακελώνονται, καταγράφονται και αποθηκεύονται προσωρινά στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της ΕΛ.ΑΣ. στην Αμυγδαλέζα. Αυτό το σχέδιο σηματοδοτεί τη στροφή στην ταυτότητα της εξουσίας στην Ελλάδα: εγκαινιάζεται ο έμπρακτος βιοπολιτικός έλεγχος του πληθυσμού ως συνολική διαχείριση- καταγραφή σωμάτων στο καπιταλιστικό πλαίσιο, και μάλιστα με σαφή ναζιστικά χαρακτηριστικά.
Η οργουελιανή διαστρέβλωση της πραγματικότητας έχει πια φτάσει στο σημείο του σαδισμού και της διαστροφής. Έτσι λοιπόν, τα βασανιστήρια στους συλληφθέντες αγωνιστές ονομάστηκαν «φώτοσοπ», οι επιχειρήσεις σκούπα της ελληνικής αστυνομίας ονομάστηκαν «Ξένιος Ζευς» (ο προστάτης των ξένων), η ομάδα χυδαίας και εμετικής προπαγάνδας της νέας δημοκρατίας ονομάζεται «Ομάδα Αλήθειας», και το ελεεινό οπορτουνιστικό απόκομμα των πασόκων με πολιτικά ονομάζεται «Δημοκρατική» «Αριστερά».
Οι κάθε λογής Δένδιες και Κουβέληδες δεν είναι τίποτ’ άλλο πέρα από άθλιες μαριονέτες στο θέατρο σκιών που ονομάζεται «ελληνική ρεπούμπλικα». Αυτοί οι τσανακογλείφτες σκίζουν τα ιμάτιά τους για τη δημοκρατικότητα του καθεστώτος και τη νομιμότητα των διώξεων εναντίον όποιου αντιστέκεται, με τον ζήλο που έδειχναν οι χουντικοί για να διαψεύσουν τις φήμες σε διεθνές επίπεδο για τα βασανιστήρια εναντίον των αγωνιζομένων της εποχής. Ποιος θυμάται πια τον σάμινα-παπουτσή, τον υπάλληλο των αμερικάνικων υπηρεσιών Χρυσοχοΐδη και τα υπόλοιπα γκόλντεν μπόις του ελληνικού πολιτικού βίου; Είναι αναλώσιμοι και πολύ εύκολο να αντικατασταθούν. Ο άγιος Μπόμπολας, ο άγιος Λάτσης και η πληθώρα άλλων «αγνών επιχειρηματιών» είναι όμως αυτοί που σταθερά κρύβονται πίσω από την καταπάτηση των ελευθεριών και της αξιοπρέπειάς μας. Όταν σκούζουν ότι πρέπει να σωθεί η πατρίς, εννοούν ότι πρέπει να σωθούν αυτοί και τα συμφέροντά τους. Όταν σκούζουν από τα παράνομα βρωμοκάναλά τους για τις «εστίες ανομίας», φυσικά ξεχνούν ότι είναι οι ίδιοι αυτοί που έκαναν οποιονδήποτε νόμο κουρελόχαρτο. Όταν κλαψουρίζουν για την «τρομοκρατία» ξέρουμε ότι οι ίδιοι είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες οι οποίοι, πέρα από τις ανθρωπόμορφες ορδές των ΜΑΤ που έχουν για να προστατεύουν τα συμφέροντά τους, χρηματοδοτούν και πατρονάρουν συστηματικά το ναζιστικό κόμμα της χρυσής αυγής.
Πέρα από τους ουρακοτάγκους της χρυσής αυγής, οι οποίοι (με το αζημίωτο) μουγκανίζουν ακατάληπτες δοξασίες προερχόμενες κατευθείαν από τον μεσαίωνα, η ανύψωση της σημαίας του εθνικισμού και του χριστιανοταλιμπανικού φονταμενταλισμού, από κάποιους πονηρούς που υποστηρίζουν ότι έτσι «θα προστατευτούν τα ιερά και τα όσια», δεν τους εμποδίζει καθόλου, μπροστά στο χρήμα, να ξεχάσουν τα πάντα και να τους τρέχουν τα σάλια μέχρι το πάτωμα όταν φαντασιώνονται επενδύσεις. Πριν λίγο καιρό υπογράφηκαν οι πρώτες συμβάσεις για την ενοικίαση νησιών σε επενδυτές του εξωτερικού, ενώ την ίδια στιγμή τρέχουν συμφωνίες για το ξεπούλημα όλων των υποδομών σε ιδιώτες με αποικιοκρατικές συμβάσεις. Δεν ήταν τελικά αυτοί οι κακοί αριστερών καταβολών «ανθέλληνες» συνήθεις ύποπτοι που το επέβαλαν. Ήταν οι λογής-λογής πατριώταροι ομόσταβλοι του Σαμαρά που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για την εθνικοφροσύνη τους.
Και εδώ δικαιώνεται o Σάμιουελ Τζόνσον όταν είχε πει ότι «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων».
Η καταστολή και η βία είναι η ουσία της ίδιας της δημοκρατίας τους. Οι πολλαπλές όψεις της καταστολής είναι οι βασανισμοί στο Bελβεντό Kοζάνης, οι εκκενώσεις των καταλήψεων, οι επιτάξεις των απεργών και η άγρια τρομοκρατία εναντίον των κατοίκων της Χαλκιδικής, που δεν θέλουν να πεθαίνουν από καρκίνο.
Στην εποχή που οι ζαρντινιέρες δικαιώνονται δικαστικά και οι νεοναζί αλωνίζουν με τη συνεργασία του κεφαλαίου και της εξουσίας (και στις τρεις μορφές – αστυνομική, πολιτική και δικαστική), το λιγότερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να στηρίξει ηθικά και πολιτικά τον αγώνα που δίνεται με τις πολλαπλές μορφές της αντίστασης, όπως είναι η πολιτική ανυπακοή (άρνηση πληρωμών, μπλοκάρισμα της οικονομίας), οι αποκλεισμοί και οι καταλήψεις, οι επιθέσεις εναντίον των τραπεζών-τοκογλύφων, οι συγκρούσεις και δράσεις πέρα από το συμβολικό επίπεδο. Η οργάνωση της επαναστατικής προοπτικής είναι ο τρόπος για να νικήσουμε. Φυσικά τα κίνητρα για αντίδραση και αντίσταση δεν είναι όμοια και κοινά. Δυστυχώς, ακόμη και τώρα, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αναπολεί το ένδοξο παρελθόν, αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι αυτό ακριβώς είναι που δημιούργησε αυτό το ζοφερό παρόν και το σκοτεινό μέλλον. Είναι όμως αυτό το μέρος της κοινωνίας οριστικά ξοφλημένο και δούλος; Σε μια μοιρολατρική ανάγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας, η απάντηση είναι Ναι. Στους επαναστατικούς κύκλους όμως, η απάντηση οφείλει να είναι μόνο Όχι, γιατί πάντα όποιος θέλει να φέρει την κοινωνική ανατροπή κόντρα στον ρεφορμισμό και τη διαχείριση της μιζέριας και της σκλαβιάς, δεν μπορεί να βλέπει την κατάσταση γύρω του ως στάσιμη και νεκρή. Οι συνειδήσεις δημιουργούνται στον δρόμο καθημερινά, γι’ αυτό κάθε μικρή διεκδίκηση και αγώνας είναι έναυσμα για ζυμώσεις και συνεργασίες για τα μεγάλα και σημαντικά.
παγκρήτια εφημερίδα δρόμου Άπατρις
