Τον Μάρτη του 2020 μία σειρά τηλε-διαδικασιών μπήκαν για τα καλά στις ζωές μας. Οι προεκτάσεις από την εισαγωγή όλων αυτών στις ζωές μας είναι πολλές και πιάνουν πολλά κομμάτια της κοινωνικότητάς μας, της επικοινωνίας μας, των αρνήσεών μας. Η λογική της τηλε-εκπαίδευσης μπήκε στις ζωές των μαθητών/τριών από τον Νοέμβρη του 2020.
Ένας μαθητής ή μία μαθήτρια συνήθως ζει σε ένα σπίτι με γονείς, κηδεμόνες, αδέρφια. Το να μένει σπίτι όλη την ημέρα είναι ουσιαστικά μια συνθήκη ασφυκτική. Αν και το σχολείο είναι και αυτό ένα κομμάτι της αναπαραγωγής μας ως προλετάριοι/ες, το μόνο σίγουρο είναι ότι αποτελεί χώρο για μία σειρά δραστηριοτήτων εκτός της στενής κρατικής/γονικής/καπιταλιστικής ζωής. Εκεί βρίσκονται με συμμαθητές, ανταλλάζουνε ιδέες, λένε βλακείες, κάνουνε καταλήψεις, ξεδίνουνε στις κοπάνες, ερωτεύονται, εκνευρίζονται, παίζουν, ξεφεύγουν από την κλεισούρα του σπιτιού. Γενικά αισθάνονται μία ευρεία γκάμα συναισθημάτων, που η οθόνη σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστά.
Πιο συγκεκριμένα τώρα, όσον αφορά την παρακολούθηση μαθημάτων από την οθόνη είναι από μόνο της μία δύσκολη διαδικασία. Το να στέκεσαι μπροστά σε μία οθόνη υπολογιστή, από τις 08:00 έως τις 13:40 είναι περίπου έξι ώρες. Φυσικά, αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και πιο κουραστικό σε σχέση με τη διά ζώσης εκπαίδευση, εάν αναλογιστούμε ότι ακόμα και το διάλειμμα των μαθητών/τριών είναι επίσης μέσα στο σπίτι. Τις περισσότερες φορές ακολουθεί διάβασμα και μετέπειτα ώρες φροντιστηριακών μαθημάτων, άρα μπορούμε να καταλάβουμε ότι η ζωή τους είναι μόνο μέσα στην οθόνη.
Σε αυτό το κομμάτι θα πρέπει να υπολογίσουμε άλλα δύο πράγματα. Αρχικά, η προσβασιμότητα των μαθητών/τριών στο ίντερνετ δεν είναι ίδια με αυτή του να πας σχολείο. Οι μετανάστες μαθητές και οι μετανάστριες μαθήτριες είναι οι πρώτοι και πρώτες που βιώνουν τον παντελή αποκλεισμό. Το ίντερνετ (μάλιστα με γρήγορη ταχύτητα, λόγω απαιτητικών εφαρμογών), ο υπολογιστής, ή έστω το κινητό (το οποίο κουτσουρεύει εντελώς, ακόμη και αυτή τη μορφή «εκπαίδευσης»), δεν είναι δεδομένα ή δεν επαρκούν σε κάθε σπίτι. Μετά από σχεδόν δεκατρία χρόνια συνεχιζόμενης κρίσης, αποκλείονται οι φτωχοί και φτωχές, οι άνθρωποι που δεν ξέρουν να χειρίζονται τεχνολογικά μέσα, τα σπίτια χωρίς ρεύμα, τα παιδιά που αποφεύγουν την παραμονή τους στο σπίτι γιατί δεν είναι ασφαλές ή που απλώς δεν την παλεύουν άλλο με τον εγκλεισμό τους.
Παρατηρώντας τα έντυπα και τις οδηγίες για την κατ’ εξαίρεση μετακίνηση των πολιτών μπορούμε και εκεί να αντιληφθούμε ότι μαθητές/μαθήτριες (γενικότερα οι ανήλικοι/ες) είναι αποκλεισμένοι/ες από τη χρήση των σχετικών διατάξεων. Από τη μία υπάρχουν μόνο συμπληρωματικά με την κίνηση των κηδεμόνων ή γονιών τους (για παράδειγμα μπορείς να έχεις το παιδί μαζί σου στο αυτοκίνητο) και από την άλλη στις υπάρχουσες έξι επιλογές δεν χωράνε ανάγκες ανηλίκων (εν πολλοίς ούτε ενηλίκων).
Ενώ υπάρχουν όλα αυτά τα δεδομένα, το υπουργείο εμμένει σε αξιολογήσεις, σε απουσίες, σε βαθμολογήσεις μαθητών/τριών, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, επιχειρώντας να καλύψει τις τεράστιες τρύπες που δημιουργούνται ακόμη και σε μαθησιακό επίπεδο. Παράλληλα, ψηφίζει το νομοσχέδιο για το εκπαιδευτικό με μία σειρά παρεμβάσεων στα πανεπιστήμια και τον τρόπο εισαγωγής σε αυτά (βάση του 10, πανεπιστημιακή αστυνομία, εσωτερικός κανονισμός, πειθαρχικά κ.λπ.) το οποίο σαφώς επηρεάζει και τα παιδιά που δίνουν και θα δώσουν πανελλαδικές αυτά τα χρόνια.
Εξειδικεύοντας ακόμη και στον στείρο ρόλο του σχολείου, δηλαδή στην εκπαίδευση, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Τα πράγματα που χρειάζεται να μάθει ο μαθητής και η μαθήτρια μέσω της παρακολούθησης στην τάξη δεν είναι εφικτό να τα μαθαίνει μέσω της οθόνης. Βέβαια, όλη αυτή η προπαγάνδα ακούγεται μόνο για να χαϊδέψει τα αυτιά αυτών που θεωρούν ότι γίνεται δουλειά μέσω της τηλε-εκπαίδευσης, ενώ το μόνο που συμβαίνει πραγματικά είναι ο περιορισμός των μαθητών/τριών μέσα στο σπίτι-φυλακή.
Τέλος, είναι σημαντικές οι επιπτώσεις που μπορεί να εμφανιστούν από την τηλε-εκπαίδευση, και τον συνεπακόλουθο εγκλεισμό, επάνω στην ψυχοσύνθεση των νέων ατόμων, στην έλλειψη ερεθισμάτων, στην εξαφάνιση της επικοινωνίας των βιωμάτων με άλλα άτομα που αντιμετωπίζουν τα ίδια ζόρια, στο ασφυκτικό και μη-ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον, στη μείωση της κοινωνικότητας, στην έλλειψη αντίληψης της συλλογικής ζωής, διεκδίκησης, αντίστασης.
Όχι στην τηλε-εκπαίδευση, όχι στο άγχος και την κλεισούρα των μαθητών/τριών
Κατάργηση των αξιολογήσεων και των εξετάσεων
Το λοκντάουν είναι ταξικό, σφαλιάρες και κλωτσιές σε κάθε αφεντικό
Lakuriqët e natës
