Στις 20 Mαΐου του 1941 πέφτουν με αλεξίπτωτα στην Κρήτη τέσσερα επίλεκτα συντάγματα του γερμανικού στρατού (δύο στα Χανιά, ένα στο Ρέθυμνο και ένα στο Ηράκλειο).
Μετά από σφοδρές μάχες ενάντια στα βρετανικά στρατεύματα που ήταν σταθμευμένα στην ευρύτερη περιοχή των Χανιών, αλλά και τον ντόπιο πληθυσμό που αντιστεκόταν σθεναρά παρά την έλλειψη όπλων, οι ναζί καταφέρνουν να καταλάβουν το αεροδρόμιο του Μάλεμε. Από εκεί αρχίζουν να μεταφέρουν οπλισμό, προμήθειες αλλά και προσωπικό, ώστε να συνεχίσουν την κατάκτηση της Κρήτης.
Τώρα:
ΗΜΕΡΑ: 22/5/2016
ΤΟΠΟΣ : Γερμανικό νεκροταφείο, Μάλεμε, Χανιά
Έχει προγραμματιστεί η ετήσια γιορτή μνήμης των Γερμανών-Ναζί πεσόντων του άξονα κατά την απόβαση του ’41 στην Κρήτη…
Προσκεκλημένοι καταφτάνουν απ’ όλο σχεδόν τον κόσμο. Όμως, αντί για σάλπιγγες να τιτιβίζουν, εθνικές ονειρώξεις και επίσημες χαιρετούρες γεμάτες δάκρυα, έρχονται αντιμέτωποι με συγκεντρωμένο κόσμο που έχει αποκλείσει την κεντρική είσοδο, εμποδίζοντας όλους τους καλεσμένους και επισκέπτες να παρευρεθούν στην εκδήλωση. Οι διαδηλωτές με πανό
«1941-2016 SMASH FASCISM» και αντιφασιστικά συνθήματα κατέστησαν σαφές ότι η συγκεκριμένη εκδήλωση δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί.
Μέσα σε λίγη ώρα η ασφάλεια Χανιών έκανε την εμφάνισή της, βολιδοσκοπώντας -διακριτικά στην αρχή- την κατάσταση. Όσο πλησίαζε όμως η ώρα της εκδήλωσης, η διακριτική παρουσία μετατράπηκε σε ισχυρή και παντελώς ανεξήγητη αστυνομική δύναμη με μηχανές, υπηρεσιακά οχήματα και δυνάμεις των ΜΑΤ. Θέλοντας μάλιστα να έχουν το πλεονέκτημα του χώρου, έφτασαν στο σημείο να περνάνε κυριολεκτικά μέσα από τα δέντρα και πάνω από τους τάφους, ώστε να φτάσουν πίσω από τον συγκεντρωμένο κόσμο, στο σημείο που βρισκόταν η διαμαρτυρία.
Παρόλα αυτά, η αποφασιστικότητα του κόσμου να κρατήσει μπλοκαρισμένη την κεντρική είσοδο παρά την πίεση της αστυνομίας οδηγεί σε αντεγκλήσεις και ένταση, με άμεσο αποτέλεσμα οι επίσημοι να αναγκαστούν να τρυπώσουν στο νεκροταφείο από έναν ξεχασμένο χωματόδρομο μέσα στα χωράφια.
Μπορεί εν τέλει η εκδήλωση να μην ακυρώθηκε ολοκληρωτικά, όμως έγινε πασιφανές ότι τέτοιου είδους εκδηλώσεις δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης.
Εβδομήντα-πέντε χρονιά μετά, μαρμάρινοι τάφοι ναζί στολίστηκαν με δροσερά τριαντάφυλλα και πολύχρωμα γαρύφαλλα στο όνομα της άριας φυλής, για να μας θυμίσουν τα ποτάμια αίματος που κύλησαν. Οι εκπρόσωποι των «αδελφωμένων λαών» ντύθηκαν, στολίστηκαν, καρφίτσωσαν τα γαλόνια τους και ήρθαν να τιμήσουν τους νεκρούς. Όλοι εκείνοι που ευαγγελίζονται την ειρήνη πίσω από το μαγαζί της πολεμικής βιομηχανίας, την ελευθερία πίσω από τα πολιτισμένα κράτη με τα hot-spot, τους φράχτες, τους ιδιωτικούς στρατούς (Frontex), τα λευκά κελιά και τα γκουαντάναμο.
Εβδομήντα-πέντε χρόνια μετά, η γερμανική πρεσβεία μαζί με απόστρατους ναζί, και πάντα κάτω από την αιγίδα του ελληνικού κράτους και των τοπικών φορέων, διοργανώνει ένα πανηγύρι προσπαθώντας να σβήσει μνήμες φρίκης, και να τις αντικαταστήσει με την ιδέα της μεγάλης και ενωμένης Ευρώπης. Στήνει δηλαδή εκδηλώσεις μνήμης, όχι για να μνημονεύσει τους νεκρούς του πολέμου, αλλά για να επισημάνει ότι ο φασισμός αντικαταστάθηκε με τη νεοφιλελεύθερη λίγδα της αδελφωμένης δύσης. Βάζοντας ως σημαία ότι «η Ευρώπη είναι πιο ειρηνική και δημοκρατική από την Ευρώπη των προηγούμενων αιώνων» (λογία Γερμανού πρέσβη), αγνοώντας επιδεικτικά τον πόλεμο και τους θανάτους που σπέρνει στο εξωτερικό της, αλλά και τη φτώχεια και τη δυστυχία που μαστίζουν το εσωτερικό της.
Κλείνοντας, μια ανώνυμη αφήγηση από το 1941:
«Πολλοί Γερμανοί αλεξιπτωτιστές σφαζόντουσαν με το που έπεφταν στο έδαφος. Γυναίκες και άντρες είχαν πάρει τσουγκράνες και τους κάρφωναν, ενώ ήταν ακόμα στον αέρα ή μπλεγμένοι σε δέντρα, και τους αποτελείωναν όταν ακουμπούσαν στη γη! Υπάρχει η περίπτωση μιας γυναίκας στα Χανιά, η οποία σκότωσε έναν ναζί αλεξιπτωτιστή με δρεπάνι, καθώς εκείνος πέφτοντας από τον ουρανό μπλέχτηκε σε ένα δέντρο. Πριν προλάβει να κόψει τα σχοινιά για να απελευθερωθεί, ήταν ήδη νεκρός»…
Συντακτική Ομάδα Χανίων
