Εμείς που γράφουμε αυτήν την ανακοίνωση οργανώσαμε και φέραμε εις πέρας την επίθεση στην Διεύθυνση Αστυνομικών Επιχειρήσεων Αττικής και έδρα των ΥΜΕΤ, το απόγευμα της Τρίτης 11 Δεκεμβρίου. Στον ίδιο ακριβώς αστυνομικό σταθμό που εννέα ημέρες πριν σύντροφοι και συντρόφισσες μας πραγματοποιούσαν επίθεση με τη δική τους φωτιά και τα δικά τους λόγια αντίστασης.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ 2008 ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΡΩΤΗΣΗ, ΗΤΑΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ήταν απάντηση στη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από το ελληνικό κράτος. Ήταν απάντηση στους μπάτσους του, που δολοφονούν, βασανίζουν και εκβιάζουν τους εχθρούς του σε καθημερινή βάση στις διαδηλώσεις και στις συγκρούσεις, στα αστυνομικά τμήματα και στα κέντρα κράτησης μεταναστριών. Οι μπάτσοι δεν είναι ψυχρός μηχανισμός. Στελεχώνεται και αυτός από ανθρώπους που έχουν την ευθύνη των πράξεων τους. Στελεχώνεται από επαγγελματίες δολοφόνους. Ήταν απάντηση των καταπιεσμένων απέναντι στην καθημερινή εκμετάλλευση και καταπίεση που βιώνουμε άλλοτε ως εργάτες και άλλοτε ως άνεργες, ως μετανάστες, ως γυναίκες, ως έγκλειστοι μαθητές και μαθήτριες στα σχολεία-φυλακές. Ήταν απάντηση όλων αυτών των ρόλων ενάντια στην ίδια τους τη φύση: μια καταστροφική επίδειξη δύναμης ενάντια στις ταυτότητες που μας εγκλωβίζουν και που παλεύουμε καθημερινά να καταργήσουμε, προκειμένου να ζούμε ως άνθρωποι, ελεύθερες.
Ο Δεκέμβρης δεν ήταν απλά μια μαθητική διαμαρτυρία όπως εσκεμμένα προσπαθούν να αποτυπώσουν στην ιστορική μνήμη αναλυτές διαφόρων αποχρώσεων. Ήταν μια πλατιά κοινωνική εξέγερση που απλώθηκε σε όλη την ελλάδα μακριά από τον έλεγχο του κράτους, του κάθε συνδικαλιστή, του κάθε μεσάζοντα και της κάθε επίδοξης ηγεσίας. Σε αυτή την εξέγερση ο αναρχικός χώρος, με τις κατακτημένες παρακαταθήκες του, λειτούργησε ταυτόχρονα ως πυροκροτητής και ως καταλύτης. Οι εξεγερμένες οικειοποιήθηκαν και διαμόρφωσαν εκ νέου προτάγματα, λογικές και πρακτικές, που ο αναρχικός χώρος προωθούσε για χρόνια. Από την αντιβία ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο ως τις πρακτικές άμεσης δράσης, τη δημιουργία δομών αγώνα και ζωής από τα κάτω, την αδιαμεσολάβητη οργάνωση μακριά από κόμματα, θεσμούς και πρωτοπορίες.
Το ότι ο Δεκέμβρης ήταν και είναι μια διαχρονική καίρια απάντηση το καταδεικνύει η στάση που είχε όλο το φάσμα των πολιτικών κομμάτων και θεσμών. Μια στάση αποστροφής στη θέληση και στη δύναμη των εξεγερμένων να καταστρέψουν ό,τι δεν ένιωθαν δικό τους, ό,τι φαινόταν ξένο, παρότι τα πάντα γύρω μας ήτανε και είναι προϊόντα δικής μας αλλοτριωμένης δραστηριότητας. Μια στάση αποστροφής στη θέληση και στη δύναμη των εξεγερμένων να οικειοποιηθούν το χρόνο, το χώρο και τον πλούτο αυτής της κοινωνίας, προς όφελος των δικών τους προταγμάτων, αναγκών και επιθυμιών. Ανάγκες και επιθυμίες που δεν ήταν ατομικές και αυθαίρετες αλλά κοινωνικές, ιστορικά δημιουργήματα της άρνησης ενός κόσμου ιδιοκτησίας, εμπορευμάτων, εξουσίας, προνομίων και αποκλεισμών. Αυτόν τον κόσμο είναι που αρνήθηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο ο Δεκέμβρης του 2008. Θελήσαμε να γίνουμε η κρίση τους πριν μας πλασάρουν τη δική τους κρίση. Για αυτό, σύσσωμος όλος ο κυρίαρχος λόγος προσπάθησε να τον αφομοιώσει και να τον καταστείλει. Από τη δεξιά της “τάξης και ασφάλειας” και την αριστερά της “κατανόησης” μέχρι τα ουρλιαχτά των τηλεμαϊντανών στα δελτία των ειδήσεων και την οργή των νοικοκυρέων ιδιοκτητών, όλοι τους επικροτούσαν την μηδενική ανοχή. Νέες κατασταλτικές μονάδες της αστυνομίας έκαναν την εμφάνιση τους, ψηφίστηκε και εφαρμόστηκε ο κουκουλονόμος ενώ αναβαθμίστηκε ο αντιτρομοκρατικός.
Από τότε πολλά πράγματα άλλαξαν και, με μια έννοια, πολλά έμειναν ίδια. Η πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς, που αξιοποίησε πολιτικά στο μέγιστο την εξέγερση του Δεκέμβρη αλλά και τους μετέπειτα κοινωνικούς αγώνες, μας υπενθύμισε με το “καλημέρα” πως το κράτος έχει συνέχεια. Κάτι που ζούμε κάθε μέρα στο πετσί μας. Ο μαζικός μετασχηματισμός των εργασιακών σχέσεων προς όφελος των αφεντικών, η στρατιωτική διαχείριση της ζωής των μεταναστών, τα σχέδια για πλήρη λεηλασία της φύσης και διάλυση της ζωής της υπαίθρου που έχει απομείνει, η αύξηση του ελέγχου και της επιτήρησης με νέες αναβαθμισμένες ψηφιακές τεχνικές είναι μερικά πράγματα που αναφέρουμε ενδεικτικά. Παράλληλα, η άνοδος του εθνικισμού και του φασισμού με παλιά και νέα-μοντέρνα προσωπεία συνεχίζεται και μόνο εμείς μπορούμε να σταθούμε απέναντι του. Ο κοινωνικά απλωμένος φασισμός νομιμοποιεί κράτος και παρακράτος να δολοφονούν με θράσος τους αγωνιζόμενους και τις καταπιεσμένες. Από τον Λάμπρο Φούντα και τον Σαχζάτ Λουκμάν, μέχρι τον Παύλο Φύσσα και τον Ζακ Κωστόπουλο.
Όπως όμως έχει το κράτος συνέχεια, έτσι έχουν και τα κινήματα μας. Ο Δεκέμβρης του 2008 πρέπει να ιδωθεί από το πρίσμα της συνέχειας των βίαιων φοιτητικών κινητοποιήσεων του 2006-2007. Αντίστοιχα ο Δεκέμβρης γέννησε εντελώς νέες δυναμικές, νέα συλλογικά σχήματα και ανανέωσε τα παλιά, σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Συνελεύσεις γειτονίας, κοινωνικά στέκια και καινούργιες ομάδες εμπλούτισαν τα πολιτικά περιεχόμενα των αγωνιζόμενων. Αυτοοργανωμένα εγχειρήματα δημιουργήθηκαν που αφορούν πολλές πτυχές των ζώων μας, από την καθημερινότητα μας μέχρι την οργάνωση της αντίστασης. Επιπλέον, οι αγώνες που ξεδιπλώθηκαν μέχρι και τον Φλεβάρη του 2012, που μύρισε εξέγερση είναι, με έναν τρόπο, και παιδιά του Δεκέμβρη. Η διαφορετική όμως κατεύθυνση των κινημάτων των πλατειών με το Δεκέμβρη και το ξεκάθαρα αντικρατικό του χαρακτήρα έθεσε εν τέλει και τα ίδια του τα όρια. Οι μετέπειτα ανακωχές περιμένοντας την πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς, είχαν έντονο το χαρακτήρα της ανάθεσης, της αφομοίωσης και της ενσωμάτωσης σε μια συνολικά κρατική λειτουργία.
Για μερικές από εμάς, η 6η Δεκέμβρη του 2008 ξεκίνησε με μια πρωινή διαδήλωση ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς που είχε επιβληθεί στη Λευκίμμη και μετρούσε ήδη μια νεκρή. Ήταν η Μαρία Κουλούρη, που αγωνιζόταν μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους ενάντια στην εγκατάσταση ΧΥΤΑ στην περιοχή τους. Σήμερα τα πράγματα εκεί δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Τα ΜΑΤ συνεχίζουν να είναι εγκατεστημένα και να επιβάλλουν τα σχέδια του κράτους. Ωστόσο, έχουμε και άλλον έναν νεκρό. Τον Petrit Zifle. Αυτήν τη φορά από το χέρι ενός φασίστα που με θράσος δήλωσε ότι θα τον σκοτώσει μετά από καυγά για “εθνικά θέματα”. Και το έκανε μετά από λίγο, στήνοντας του καρτέρι. Στην Κέρκυρα, τη Ρόδο, την Ομόνοια δεν υπάρχουν μεμονωμένα γεγονότα, αλλά πρακτικές των κυρίαρχων εξουσιαστικών λογικών στο μεγαλείο τους. Είναι το κοινωνικό πλαίσιο όπου οι φασίστες νιώθουν δυνατοί να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους για εξόντωση των μη ελλήνων, όπου οι άνδρες νιώθουν δυνατοί να σκοτώσουν τις γυναίκες που δεν ικανοποιούν τις επιθυμίες τους, όπου οι νοικοκυρέοι ιδιοκτήτες έχουν την άνεση να λιντσάρουν και να σκοτώσουν στο ξύλο προκειμένου να “υπερασπιστούν” την ιδιοκτησία τους. Είναι η ωμή πραγματικότητα που βιώνουμε στον κόσμο των αφεντικών. Εκφρασμένη άλλοτε από τους επίσημους φορείς του κράτος και άλλοτε από τα εν δυνάμει εφεδρικά στελέχη του.
Απέναντι στη δομική, φανερή ή αόρατη, βία που δεχόμαστε ο Δεκέμβρης απάντησε με εξέγερση και καταστροφή. Μια καταστροφή όμως που εμπεριείχε έναν άλλον κόσμο, διαφορετικό από τον κυρίαρχο κόσμο της εξουσίας. Ήταν ένας μήνας δημιουργίας, αγώνα και συνάντησης που ως βίωμα και εμπειρία μας άλλαξε ριζικά και επηρέασε καθοριστικά την καθημερινή ζωή εκατοντάδων ανθρώπων. Είναι στο χέρι των ίδιων των εξεγερμένων να μετουσιώνουν το αυθόρμητο της εξέγερσης σε σταθερές δομές και κοινότητες αγώνα, ενάντια σε ειδικούς και κόμματα. Σε τέτοιου είδους κινήσεις βρίσκεται η δική μας ελπίδα. Στις εξεγέρσεις που απαιτούνται στο εδώ και στο τώρα. Εξάλλου, ένα από τα βασικά μαθήματα του Δεκέμβρη είναι πως
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΡΩΤΟΣ – ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΦΙΚΤΟ.
αναρχικές- αναρχικοί
